Ειρήνη Ιωαννίδου

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Πλημμυρίδα

Μια πλημμυρίδα
να ανασαλεύει
άκρα αιχμάλωτα
σε διαμπερές σπίτι

Και όστρακα ασχημάτιστα
Λευκοί ιριδισμοί
αποκαλύπτουν την άγονη γραμμή σου

Το περίβλημά σου
διαχέεται από παντού
Επί ματαίω το περιφρουρείς

Διάτρητο τώρα
πάλλεται ζωντανός οργανισμός
Αναχαιτίζεται σε κάθε εφόρμηση

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Ένοικοι

Ξαφνικά, το στόμα μόνο σαρκοβόρο
όχι εκ προμελέτης —
είναι αυτές οι σκληρές αλήθειες
θα έπρεπε να είσαι εκπαιδευμένος πια
μετά από τόσα χρόνια μαθητείας

Δεν χρειάζεται θόρυβος σε αυτό το σπίτι
Δεν στήνεται έτσι ένα σπίτι
Οι ένοικοι απουσιάζουν
(όπως συνήθως γίνεται)

Δεν έχει σημασία να περπατάς στις μύτες
να κλείνεις την πόρτα ενώ πλένεις τα πιάτα
Αυτό που πρέπει είναι να καταπίνεις λόγια
σοκολατάκια —
Για σένα προορίζονταν τόσα χρόνια
αν και υπήρχαν παιδιά

Κοίτα την αναρριχώμενη έξω από το παράθυρο
είναι γεμάτη κόκκινα

– και εγώ, αλλά πρέπει

να τα καταπίνω πάντα με λίγο νερό

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Η κούκλα

Σούρουπο,
πρόσωπο παγωμένο,
ανάσα ζεστή, αχνιστή
μυρίζει σουσαμένιο κουλούρι
και ζεστή σοκολάτα.
Το πλήθος κοχλάζει,
η κούκλα κοιτάζει τη λατέρνα
που στρίβει στη γωνία.
Τα ίδια πρόσωπα, τα ίδια πόδια και χέρια.
Το φανάρι έχει χαλάσει,
τ’ αυτιά παύουν ν’ ακούν τη λεωφόρο.
Θέλω να φύγω.
Σκίζω την κορδέλα του περιτυλίγματος,
το ένα μου πόδι έχει σκαλώσει,
το άλλο ακολουθεί τις σκέψεις μου
πάνω σ’ ένα ροζ σύννεφο
υγρασίας και αιθαλομίχλης.
Τα φώτα σβήνουν,
η βιτρίνα τώρα είναι άδεια.
Είμαι εκεί με το ένα πόδι ακίνητο, κοκαλωμένο,
τα μάτια όμως εξακολουθούν να κινούνται.
Μπορώ να φύγω
για πού, αναρωτιέμαι.
Μυρίζω τα απόβλητα του λιμανιού.
Ένα περιστέρι μού πετά περιφρονητικά
την ακαθαρσία του στα μούτρα.
Θα βάλω τα κλάματα.
Τα μάτια παύουν, να υπακούν.
Το φανάρι της αποβάθρας ανάβει
κάτι υγρό κυλά στο μάγουλο μου
φθάνει στο στόμα μου.
Θα ’θελα ξανά μια ζεστή σοκολάτα.
Έχει σκοτεινιάσει πια για τα καλά.
Δεν έχω πια ούτε χέρια ούτε πόδια.
Είμαι ελεύθερη.
Νιώθω την άσφαλτο να παγώνει
δεν ακούω πια τον θόρυβο της.
Σήμερα θα κοιμηθώ πιο ήσυχα.

Από τη συλλογή Ονειροβάτης (2000)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=BPGzMiYFORk

Paul Gauguin: A Return to France and Second Voyage to Tahiti (by the Seattle Art Museum)

Ειρήνη Ιωαννίδου, Ωραία κοιμωμένη

Κοιτάς το ηλεκτρονικό ξυπνητήρι
είσαι η ωραία κοιμωμένη
σ’ ένα δάσος με τριανταφυλλιές

Ακουμπάς το πόδι σου στο δάπεδο
Διαπιστώνεις ότι το χώμα είναι
ένα σκούρο καφέ [λάμινεϊτ το λένε]
ασορτί με τις πόρτες
Καμία που να γράφει

Έξοδος Κινδύνου

Μόνο ένα αντίγραφο του Γκογκέν στον απέναντι τοίχο
Άλλωστε, και η δική του Ταϊτή ψεύτικη ήταν

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Κυλιόμενες εμπορικού

Λάνσελοτ, σου φωνάζω
ρίχνοντας σκάλες τα μαλλιά
Σε άλλη εποχή
θα έπρεπε να ζούμε –

Οι κυλιόμενες εμπορικού
δεν βοηθάνε στην απαγγελία
των προϊόντων ομορφιάς

Σήμερα φοράω όλη μέρα
νεότητα κατάσαρκα
Κοιτάζω στον καθρέφτη
όλα τα σημάδια είναι ακόμη εκεί:
ένα πόδι χήνας
μια σκιά στα κάτω βλέφαρα
χρόνια αϋπνίας
και ήλιου

Κι η αγάπη μαζεμένη
σε ένα χαμόγελο
– Μάζεψες αρκετή ζέστη τα καλοκαίρια,
μου ψιθυρίζω στο ταμείο

(δικαιούστε δώρο μια κρέμα νυκτός)

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Ενίοτε το κόκκινο πληγώνει

Την έχω χρόνια αυτή την κόκκινη ζακέτα, δεν θυμάμαι πια πόσα. Ξυπνάω και κοιμάμαι μαζί της. Όταν την πλένω κάτι μου λείπει, αυτό το ζωηρό κόκκινο, δεν αρκετό πια και το αγαπάω. Ήταν καλής ποιότητας, έχει αντέξει χρόνια. Μόνο τώρα τελευταία πρόσεξα κάτι κόμπους, μικρούς, ανεπαίσθητους. Μου φάνηκε, είπα στην αρχή, μα πλέον είναι περισσότεροι δεν μπορώ να τους αγνοήσω. Θα το επιχειρήσω, ναι, με ξυράφι, κάπου το διάβασα.

***
Αντιστέκεσαι, όμως εγώ θα σε κάνω καινούρια! Μην κουνιέσαι γιατί θα πληγωθείς. Είδες, κόπηκες, μια κλωστή κρέμεται. Εσύ φταις. Έχω θυμώσει, θα είμαι πια άγρια μαζί σου. Ξεκίνησα με καλή πρόθεση, μα εσύ τα χάλασες όλα. Είχα σχέδια για μας – ίσως μια δεκαετία ακόμα.

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Λέξεις

Παιδί, σου άρεσε να καταπίνεις εικόνες
έπειτα να τις γεννάς σε μια λευκή λεωφόρο
– Λέξεις πια με το δικό σου δέρμα
το δικό σου σχήμα

Ήταν εύπλαστες, δίχως μέλη
Τους τα αφαιρούσες, έμοιαζαν με αγάλματα
τις κοίταζες, τις φανταζόσουν μόνο εσύ
Είχαν μια γοητεία αυτές οι επεμβάσεις
Ανώδυνες
Η Νίκη δεν χρειάζεται τα φτερά της

Ήταν σπλαχνικές μαζί σου
σε άφηναν να τις κάνεις και πάλι εικόνες
Τότε έμπαινες μέσα τους
Τις μύριζες, τις άκουγες
μπορούσες και να τις γεύεσαι

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Υδρατμός σε ημίφως

Φλύαρο στόμα
Θέλεις να φυτέψεις εκεί
τον πλατύφυλλο
– στον κήπο των προσδοκιών
Λέξεις σε βάθος και πλάτος
Τις μετράς
ένα στολίδι έπαρσης σε κάθε γραμμή

Κάθε φιλί στην κόψη
κι εγώ σου γλείφω την πληγή
Παράξενο πράγμα η επούλωση
με ένα τσάι και μια κουταλιά δάκρυα

Οι λέξεις γνωρίζουν να κολυμπούν
και ας μη σώζονται
Ήδη υδρατμός σε ημίφως

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Ιερή νόσος

Ανοίγεις τη σελίδα –
ένα ποίημα
Δεν θα το διαβάσεις
η απόσταση θα το σβήσει
ο χρόνος θα θέσει τα όρια

Ένα ποίημα
δεν διαβάζεται
σε καταβροχθίζει
σαν ιερή νόσος
σου τρώει τα σωθικά
σε κάνει δικό του

Όπως το σκοτάδι ακουμπάει
στη στέγη του σπιτιού
και οι τοίχοι σε συνθλίβουν
με αγάπη λευκή και ακατέργαστη –

κλείνεις τη σελίδα
έξω από το μυαλό σου

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Οδοιπορικό

Κάθε βράδυ
πόδια γυμνά
ψηλαφούν το έδαφος

τομές εγκάρσιες
τα θωπεύουν

Η λάμπα
ένα άκαιρο αστέρι της Βηθλεέμ
δίπλα σε άκαπνη καμινάδα

Κάποιος φυσάει
ομίχλη

Κάθε βράδυ μια χούφτα σταφύλια
μία ρώγα στο στόμα πολύτιμη
μέχρι την πρωινή βροχή

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Συγκομιδή φθινοπώρου

Πότε ήρθε η ώρα δεν κατάλαβα
Μια συγκομιδή δεν αρκεί
ούτε ένα κίτρινο λιβάδι ιδεών

Τα είπαμε όλα ή σχεδόν
σε παθητικούς χρόνους
σε ενεργητική φωνή, αλλά όχι διάθεση

Το πρωινό ρίγος θα με βρει
περίπου στις έξι και μισή.
Θα προσποιηθώ ότι χωράω
στα παλιά αθλητικά
στις χοντρές μάλλινες κάλτσες

Το ρολόι χτυπάει ανελέητα
Ξεκούρδιστη χορεύτρια
με τα χέρια σου στα μαλλιά μου

σπασμένα

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Παραλιακή λεωφόρος

Παγωμένη λίμνη κάτω από τα πόδια
πάλι από μανίκι γραπώνεσαι

Δείξε μου τώρα
εκείνη την πιρουέτα

Θα σε ακολουθώ όπως πάντα στις μύτες
πρώτα όμως
κατέβασε κάτω τα σκουπίδια –

η σκάλα γλιστράει        Είμαστε μιούζικαλ τελικά

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Έδεσμα

Αν είχε εσοχή θα μπορούσε
να είναι καταφύγιο
Δεν έχει όμως
Μόνο ένα αμύγδαλο στη μέση

Θα γίνει μάχη τώρα ποιος θα ’χει μερίδιο
Όποιος έχει μεγαλύτερο διασκελισμό
όποιος έχει μεγαλύτερο εκτόπισμα
όποιος ποθεί περισσότερο
και χωθεί μες στο τεράστιο στόμα
με τα καραμελωμένα τείχη

Και όταν κάποτε ανοίξει τα μάτια, τι;

Πάλι μόνο
ζάχαρη

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Δείπνο

Ένα τραπέζι στρωμένο
Δυο στόματα καθηλωμένα
στο ερώτημα της τροφής:
και τώρα που τελείωσε η επιθυμία
τι προς βρώση; Τα οστά μήπως;

Και τα μέλη αυτά που τόσο εξαίσια μαζί
επί ξύλου κρεμάμενα
Και το μαρτύριο εις σάρκα μία
εσαεί και εις τους αιώνας ανυπόστατο –

Τι και αν τον χυμό με ζήλο ρούφηξαν
Τώρα η ερώτηση καθηλωτική:
Πόσο το μαχαίρι εις βάθος
θα λάμψει την αλήθεια των σπλάχνων;

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)

[wings]

Ειρήνη Ιωαννίδου, Γέννηση

Ανθοφορία προς επιτέλεση έργου
Ουρανός καθαρός
χλόη ακμάζουσα
γλώσσα ποτάμι
καλπασμός λέξεων

Δάχτυλα οι ήχοι
εδώ και εκεί φιλήματα
Μια πηγή αναβλύζει
Σάρκα ευάλωτη
Μια παιδική μπούκλα

Η γέννηση συντελείται
σε μια νυχτερινή τρίλια

Από τη συλλογή Σώμα δρομολόγιο (2016)