Toads Revisited
Philip Larkin
Walking around in the park
Should feel better than work:
The lake, the sunshine,
The grass to lie on,
Blurred playground noises
Beyond black-stockinged nurses—
Not a bad place to be.
Yet it doesn't suit me.
Being one of the men
You meet of an afternoon:
Palsied old step-takers,
Hare-eyed clerks with the jitters,
Waxed-fleshed out-patients
Still vague from accidents,
And characters in long coats
Deep in the litter-baskets—
All dodging the toad work
By being stupid or weak.
Think of being them!
Hearing the hours chime,
Watching the bread delivered,
The sun by clouds covered,
The children going home;
Think of being them,
Turning over their failures
By some bed of lobelias,
Nowhere to go but indoors,
Nor friends but empty chairs—
No, give me my in-tray,
My loaf-haired secretary,
My shall-I-keep-the-call-in-Sir:
What else can I answer,
When the lights come on at four
At the end of another year?
Give me your arm, old toad;
Help me down Cemetery Road.
| Αναθεώρηση βατράχων
Φίλιπ Λάρκιν, απόδοση: Νίκος Φωκάς
Να τριγυρνάς μέσα στο πάρκο
Θα ’πρεπε να ’ναι πιο όμορφο
Αλήθεια απ’ το να εργάζεσαι: λίμνη, λιακάδα
Γρασίδι για να ξαπλωθείς.
Πνιχτές φωνές από παιχνίδια, παραδώ
Τα δασκαλόνια με τις μαύρες κάλτσες –
Καθόλου δεν είναι άσκημα·
Μα δε μου πάει εμένα
Να ’μαι σαν ένας απ’ αυτούς τούς τύπους
Που συναντάς κάποια απογέματα:
Άβουλοι, αργοί σουλατσαδόροι.
Υπαλληλίσκοι μ’ ένα τρέμουλο λαγών.
Νοσηλευόμενοι σαν το κερί
Ζαβλακωμένοι ακόμα από το ατύχημα
Και νούμερα με καμπαρντίνες
Να ψάχνουν στα απορρίμματα.
Τους απωθεί η δουλειά σαν κάτι βατραχίσιο
Από βλακεία η ανικανότητα –
Για σκέψου να ’σαι σαν αυτούς
Ν’ ακούς τις ώρες να σημαίνουν
Να βλέπεις που μοιράζουν το ψωμί
τον ήλιο πίσω από τα σύννεφα
Και τα παιδάκια που γυρίζουν σπίτι·
Για σκέψου να ’σαι σαν αυτούς
Να νοιώθεις τις αποτυχίες σου
Δίπλα σε μια βραγιά λομπέλιες·
Και πού να πάς; Κλείνεσαι μέσα·
Άδειες καρέκλες είναι οι φίλοι σου.
Ναι, δώστε μου τα «προς διεκπεραίωση»,
Τη γραμματέα με τον κότσο
Τα υπηρεσιακά τηλεφωνήματα·
Τι άλλο να πω κι εγώ
Όταν τα φώτα ανάβουνε νωρίς
Στο τέλος άλλης μιας χρονιάς!
Αχ βατραχοσυνάδελφε το μπράτσο σου·
Βοήθα με ως το κοιμητήρι.
|