Κατερίνα Καριζώνη

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Τα τέρατα
 
Τα τέρατα που σας κατοικούν
να τα φροντίζετε
τα τέρατα που σας τυραννούν
να τα αγαπάτε.

Όταν κοιμόμαστε
βγαίνουν απ’ το ανοιχτό μας στόμα
μαζεύονται στο σκοτεινό σαλόνι
και μιλούν
μιλούν με τις φωνές των πεθαμένων
τα τέρατα είναι νευρικά
δεν έχουν τρόπους
οι ανάσες τους παλιώνουνε τα πράγματα
το βλέμμα τους γδέρνει αθόρυβα τους τοίχους
ανοίγει πάνω μας έλκη και εγκαύματα.

Τα τέρατα
είναι δικά μου, τ’ αγαπώ,
ωστόσο τα μοιράζομαι με φίλους μου
πρόθυμα τους ταΐζω την καρδιά μου.

Καμιά φορά
όταν με φωνάζουν θυμωμένα
γράφω ποιήματα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η τύψη του Αγίου
 
Περνούν ελέφαντες
αμέτρητοι ελέφαντες
πώς ήρθαν, τι τους έφερε ως εδώ;
ποια μνήμη τους οδήγησε στον κήπο μου;
αναρωτιέται ο άγιος Κηπουρός.

Ίσως να έφταιξε
εκείνο το σπυρί σταριού που έκλεψα
από την περσινή σοδειά, ψελλίζει.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Μια μέρα με καύσωνα
 
Καύσωνας, καλοκαίρι, 43 βαθμοί
το φως σκοτώνει.

Διακρίνω την Κωνσταντινούπολη
ψηλά στον ουρανό
βλέπω τον Παλαιολόγο στις επάλξεις
δίπλα του δύο γέροι φαλακροί και κίτρινοι
έφτιαχναν το υγρό πυρ ολονυχτίς
στα υπόγεια του ανακτορικού οπλοστασίου
έφτιαχναν το λιοπύρι που μας πολιορκεί
τώρα πυροδοτούν το σύμπαν
τώρα ετοιμάζονται να παραδώσουνε το μυστικό
καθώς πλησιάζει το τέλος του βασιλεύοντος Ιουλίου
και πέφτουν τα τείχη κάθε αντοχής
λιώνουν οι σκελετοί των πολυκατοικιών
τρέχει ποτάμι το αίμα
της λαβωμένης μνήμης
και βλέπω αγγέλους μέσα στο καταμεσήμερο
ν’ ανεβοκατεβαίνουν για να παραλάβουν
το εύφλεκτο υλικό
και άγιους με ασημένια δισκοπότηρα
να τα γεμίζουν
έρχονται και οι δαίμονες με τα καζάνια της κόλασης
ρέει το υγρό πυρ ασταμάτητα
απ’ τις άμαχες καρδιές
οι ίσκιοι μας πετούν λοξά στην ιστορία.

Καύσωνας, καλοκαίρι, 43 βαθμοί.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Η ιστορία ενός ποιήματος
 
Στην αρχή ήταν η Σιωπή
μια λεπτή σήτα τής έκρυβε το πρόσωπο
ύστερα ήρθε ένα αγόρι με μια τσίγκινη λεκάνη.

Ο ποιητής πήρε το ποίημα
κι άρχισε να το φυσά
εκείνο φούσκωσε σαν χαρούμενο μπαλόνι
έπειτα απλώθηκε σαν κάτασπρο πανί
στο τέλος έγινε ένα σμήνος άγριες μέλισσες
που όρμηξαν πάνω του και τον κεντούσαν.

Το αγόρι έσκυψε
κι άρχισε να χωρίζει το μέλι από το αίμα
εκείνος έβγαζε προσεκτικά τις λέξεις από τις πληγές
η Σιωπή το δηλητήριο και το κεντρί.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Καλοκαιρινή βόλτα
 
Βγήκα επιτέλους έξω με τις φίλες μου
η μια γέρασε ξαφνικά και πέθανε
η άλλη μεταμορφώθηκε σε άντρα
και γελούσε ακατάπαυστα
η τρίτη κατάπιε ένα πελώριο φίδι
κι έβαλε τα κλάματα
εγώ κρατούσα ένα καλαθάκι
ματωμένα κρίνα
μέσα στα κρίνα ήταν κρυμμένο ένα κεφάλι
από τον ουρανό έπεφτε συνεχώς
καμένη ζάχαρη.

Σε λίγο εμφανίστηκε μια όμορφη Μαύρη
φορούσε στους ώμους ένα σπάνιο καύκαλο
μας κέρασε αιθέρια δηλητήρια
μες στα μαλλιά της είχαν μπλεχτεί
πολλά ψαράκια
έλαμπαν στον πρωινό ήλιο
και μας τύφλωναν.

Τότε κατάλαβα πως ήταν καλοκαίρι
και πως εγώ σαφώς θα προτιμούσα
έναν ατέλειωτο κι ερημικό χειμώνα.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Επίλογος
 
Αυτός ο άρρωστος
κάθε βράδυ
ανοίγει το μεγάλο αραχνιασμένο
ντουλάπι της ψυχής του
βγάζει από μέσα την άδεια θήκη ενός βιολιού
τινάζει τα ψίχουλα του χάους
και κοιμάται.
 
Από τη συλλογή Ο ράφτης Ραντοσλάβ από το 1470 (2001)

Πηγή: ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Αυτά που μας σκοτώνουν

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
μας φωνάζουν συνεχώς
και οι φωνές τους σκεπάζουν
όλα τα άλλα που υπάρχουν.
Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
ζουν μέσα στα δάκρυα
ξυπνούν τις νύχτες
ανάβουνε το φως
ξεφυλλίζουν βιβλία
ανοιγοκλείνουν τα παράθυρα
ρωτούν αδιάκοπα γιατί.

Εκείνο το φιλί που τότε αρνήθηκα
το ραντεβού που κάποτε δεν πήγα
το ποίημα που δεν κάθισα να γράψω
το χέρι που, όταν έπρεπε, δεν έδωσα
τα λόγια που, ενώ θέλησα, δεν είπα
και τελικά είναι πιο πολλά
όσα δεν έγιναν
από τα πεπραγμένα της ζωής μας.

Τα πράγματα που δεν υπάρχουν
πολεμούν με αυτά που ακόμα υπάρχουν
και στο τέλος τα νικούν
γιατί πατρίδα τους είναι ο θάνατος
κι εμείς τα τελευταία λάφυρα της μάχης
που παίρνουν επιστρέφοντας μαζί τους.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο πύργος

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Ένας ερειπωμένος πύργος
αιωρείται πότε-πότε στον ορίζοντα.

Πέτρες χορταριασμένες, γρίλιες σκοτεινές
σκιές που περιφέρονται ύποπτα στις πολεμίστρες
στις ζεματίστρες του κοχλάζει λάδι στα υπόγεια νερό
τρεις μαυροφορεμένες γυναίκες μαχαιρώνουν
έναν άντρα στο κατώφλι.

Άλλοτε πάλι
εμφανίζεται ο γέρος αγροφύλακας
κρατάει στα χέρια του ένα αραχνιασμένο φως
ο πύργος δεν πουλιέται, μου φωνάζει
γιατί οι πέτρες του τις νύχτες στροβιλίζονται
παρόλο που δεν φύσηξε από τότε
τότε εννοώ το φονικό, μου διευκρινίζει.

Να διώξουμε τις τρεις γυναίκες
και τον σκοτωμένο, συνεχίζει
να σπείρουμε στον κήπο κάμποσες ελιές
να βάλουμε σε τάξη και τις πέτρες
να μην κατρακυλούν κάθε τόσο μέσα στην ψυχή
να ξαναστηθούν τα γκρεμισμένα καλοκαίρια
να ανθήσουν πάλι οι ερειπιώνες στις καρδιές.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Συμβίωση

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Η γυναίκα ήταν σκυμμένη
σε μια τσίγκινη λεκάνη και καθάριζε χόρτα
έμοιαζε να καθαρίζει μαζί και τις σκέψεις της
τα αισθήματά της, την χορταριασμένη της ψυχή
το μαχαίρι γυάλιζε στα χέρια της
το νερό έβραζε σε μια μεγάλη χύτρα
κι εκείνη έκλαιγε συνεχώς.

Κάποια στιγμή σήκωσε τη λεκάνη
κι έχυσε τα απονέρια στον κήπο
σκούπισε το μαχαίρι απ’ τα νερά
τα δάκρυα απ’ τα μάτια της
κι έστρωσε το τραπέζι.

Μετά από λίγο
ένα άγαλμα μπήκε απ’ την πόρτα του σπιτιού
κάθισε μόνο του στο τραπέζι
κι άρχισε να τρώει τα χόρτα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ
το ξεφυλλίζει κάποιος μέσα μου τις νύχτες
ακούω το θρόισμα των απαλών σελίδων του
μυρίζω το άρωμα του μουχλιασμένου του χαρτιού
αφουγκράζομαι τον φλοίσβο της μελάνης
πίσω από τις γραμματοσειρές του.

Οι ιστορίες του αλλάζουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα
οι τόποι διαρρέουν
οι ήρωες αυτοκαταστρέφονται
κανείς δεν φτάνει στο τέλος του βιβλίου
ξεβράζονται στην πορεία και κυλούν
με τη μορφή ζεστών δακρύων από τα μάτια μου
με τη μορφή ιδεογραμμάτων που αχνίζουν στον αέρα.
Κάποιος καίει πότε-πότε
τα φύλλα του βιβλίου για να ζεσταθεί
καίει τα γκρίζα κύτταρα του εγκεφάλου μου
έξω λευκή σαν χιονοθύελλα η σιωπή του χαρτιού
μέσα η κόλαση των λέξεων.

Το βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ
με περιμένει κάθε νύχτα
δίπλα στο ραγισμένο φως του πορτατίφ
πάνω στο σκεβρωμένο κομοδίνο
κάτω απ’ το δέρμα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ραντεβού στο Βυζάντιο

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Κάποιος μου παίζει
άσχημο παιχνίδι απ’ το πρωί
απ’ το παράθυρό μου αντικρίζω τον μεσαίωνα
βλέπω ένστολους Δρουγγάριους να περνούν
Κένταρχους και Πρωτοσπαθάριους
κραδαίνοντας ξίφη και δάδες αναμμένες
λένε πως έγινε φωτεινός συναγερμός
στο Λούλον Φρούριο
και δείχνουν στον ορίζοντα
έναν χλωμό και γερασμένο ήλιο.

Εγώ σκύβω απ’ το παράθυρο
και τους κοιτώ
κάποιος με το δικό σου πρόσωπο
μου γνέφει από το πλήθος.

Πέρασαν χίλια χρόνια από τότε,
μου φωνάζει,
δεν έφταιξα εγώ,
ο Σιλεντιάριος έσκιζε τα γράμματα.

Όμως αν θες απόψε να με βρεις,
θα ’μαι στην Άνδρο
έξω απ’ το παραχωμένο πλυσταριό του Θεοφάνη.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Αλίμονο αν σωπάσει το βιολί

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Κάπου υπάρχει
ένας ξανθός ωραίος άντρας
που παίζει μέρα νύχτα ένα βιολί
γονατισμένος σ’ ένα βελουδένιο μαξιλάρι
το σύμπαν σιωπηλό τον αφουγκράζεται
στις νότες του ισορροπούν τα αστέρια
διαγράφουν γύρω του ελλειπτικές πορείες
στρέφουν με πείσμα τα μαγνητικά πεδία τους
στρέφουν κι οι άνθρωποι τα πρόσωπά τους
τα αβέβαια βήματά τους, τους σκοπούς τους
προς τα κει που παίζει η μουσική
έτσι που το δοξάρι του βιολιού
γίνεται σιγά-σιγά
ο άξονας του κόσμου.

Με τρόμο σκέφτομαι τη μέρα εκείνη
που ο ωραίος άντρας θα αφήσει το δοξάρι
γιατί κουράστηκε
ή γιατί δίψασε για λίγο νερό
ή έστω για να σιάξει μια στιγμή το μαξιλάρι
κάτω από τα μουδιασμένα του γόνατα.

Και τότε θα ακούσω ξαφνικά
το σύμπαν να συντρίβεται
και τότε θα δω γύρω μου τον κόσμο
να αδειάζει.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Περί του Μιχαήλ Μαυρουδή που μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη το 1544

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Τότε
σ’ έναν λασπωμένο αιώνα
άγγελοι με αδιάβροχα
οδήγησαν τον άγιο
στο μουχλιασμένο του εργαστήριο.

Έβρεχε
κι ήταν πολλοί μαζεμένοι από νωρίς
έπαρχοι, πιστωτές, γέροι μαΐστορες
από τη συντεχνία των αρτοπωλών
κι από άλλα εσνάφια
κρατούσανε λυχνάρια και διφθέρες
και ισοσκελίζαν τους λογαριασμούς
γιατί το χάραμα θα μαρτυρούσε ο άγιος
κι έπρεπε να τακτοποιηθούν τα χρέη
κι ύστερα να προλάβουνε το στάδιο.

Κι όμως τότε δεν συμφωνούσαν οι λογαριασμοί
ίσως γιατί όλη τη νύχτα δίψαγε ο άγιος
και δεν του έδιναν νερό να πιει
παρά μονάχα από κείνο
που διασχίζει τα γραμμένα
κι από το άλλο
που είναι ζωγραφισμένο στους παλιούς χάρτες.

Τότε
σ’ έναν αναποδογυρισμένο αιώνα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Ο ολιγαρκής γεωμέτρης

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Όταν ο χαλίφης Μααμούν
άκουσε για τον Λέοντα τον μαθηματικό
έστειλε το ίδιο βράδυ αγγελιοφόρους
και του μήνυσε:
Αν έρθεις μαζί μας,
σε περιμένουν τιμές βασιλικές
και πλούτη αμύθητα
όλο το γένος των Σαρακηνών
θα σκύψει μπροστά σου.

Όμως ο Λέων αρνήθηκε την προσφορά
κι ο αυτοκράτορας Θεόφιλος
που περί άλλων ετύρβαζε
κι ούτε ποτέ του είχε δώσει
σημασία στον γεωμέτρη
όταν το έμαθε
–μετά από γλέντι ολονύκτιο στα ανάκτορα–
για να τον ανταμείψει
του χάρισε ένα μικρό χρηματικό ποσό
και μια ασήμαντη θέση δημοσίου υπαλλήλου στην πρωτεύουσα.

Ξημέρωνε η 9η του Μαΐου
γιορτή του Αγίου Χριστόφορου
τότε που ο χρόνος έφευγε αργά
κι ο θάνατος ερχόταν πολύ γρήγορα.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)

[wings]

Κατερίνα Καριζώνη, Βελιγράδι μετά τον πόλεμο

[Από την ανέκδοτη συλλογή Ρεσάλτο (2008)]

Μ’ ένα παλτό μολυβένιο τριγυρίζω
σε πόλεις μολυσμένες απ’ το ουράνιο
όπως σε έρημες σκακιέρες
όπου γλιστρούν
άνθρωποι-πιόνια με σκούρες ρεντικότες
κρατώντας τους σκελετούς απ’ τις ομπρέλες τους
και φαναράκια πνιγμένα στην ομίχλη.

Οι μέρες της λοχείας έχουν περάσει, μου φωνάζουν
χωρίς όμως τίποτα να γεννηθεί
εκτός από τη μελαγχολία των ηττημένων.

Ποιες μέρες, ποιας λοχείας; απορώ,
εγώ βλέπω μονάχα τρελούς και ξύλινα αλογάκια
και στοιχειωμένους πύργους
να μετατοπίζονται
στα τέσσερα σημεία του μυαλού μου.
Σαχ ματ!
Ο βασιλιάς είναι από χρόνια πεθαμένος
και ο σκοπός του παιχνιδιού έχει χαθεί
κι έξω γυρίζει ένας ραδιενεργός Νοέμβρης.

– Να ’χεις μαζί σου χοντρές κάλτσες
από ακατέργαστο μαλλί
και σέρβικα παπούτσια σιδερένια.
 
Από το ανθολόγιο Ρεσάλτο (2009)