Ακούω συχνά διάφορους απερίσκεπτους να υποστηρίζουν ότι, όσο θανατηφόρος κι αν είναι ο καταραμένος ιός, ο καρκίνος, το κάπνισμα, η οδήγηση ή ο διαβήτης σκοτώνουν περισσότερους ανθρώπους παγκοσμίως ανά έτος.
Αυτή η άποψη είναι παραπλανητική και επικίνδυνη, αλλά και ανόητη, κυρίως για τους εξής λόγους:
α) Η πανδημία αφορά τον οποιονδήποτε, ακόμα και ΠΡΙΝ νοσήσει, αφού αποτελεί ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ και ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟ κίνδυνο που εμποδίζει ΖΩΤΙΚΕΣ δραστηριότητες του ανθρώπου. Αντίθετα, οι άλλες περιπτώσεις σε αφορούν ΜΟΝΟ ΑΦΟΤΟΥ εμπλακείς σε συγκεκριμένες δραστηριότητες ή έχεις συγκεκριμένη κληρονομικότητα.
β) Η πανδημία ΔΕΝ τελειώνει με το να πεθάνουν ΟΛΟΙ όσοι κόλλησαν, αφού θα μπορεί να μεταδίδεται -θεωρητικά- επ' άπειρον. Αντίθετα, οι άλλες περιπτώσεις λήγουν με τον θάνατο του νοσούντος, του καπνιστή κ.λπ., χωρίς να ΜΕΤΑΔΙΔΟΝΤΑΙ σε άλλα άτομα.
γ) Οι άλλες περιπτώσεις ΔΕΝ εμποδίζουν ΖΩΤΙΚΕΣ καθημερινές δραστηριότητες ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΥ αριθμού ανθρώπων ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ.
δ) Δεν έχουν το δυναμικό να χτυπήσουν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ τεράστια ποσοστά του πληθυσμού.
ε) Ειδικά οι κακές συνήθειες, μπορούν να περιοριστούν/εγκαταλειφθούν ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ του ατόμου που τις έχει, ενώ την πανδημία ΔΕΝ μπορείς να την αποφύγεις ΜΟΝΟ με τη βούλησή σου.
στ) Η πανδημία ΔΕΝ έχει τοπικότητα, αλλά κυριολεκτικά "είναι παντού" και ΑΟΡΑΤΗ. Αντίθετα, οι μη μεταδοτικές νόσοι και οι κακές συνήθειες βρίσκονται ΜΟΝΟ όπου βρίσκεται όποιος τις έχει ΚΑΙ ΤΙΣ ΒΛΕΠΕΙΣ.
ΑΡΑ βασικές παράμετροι διαφοράς είναι η ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ, η ΜΑΖΙΚΟΤΗΤΑ, η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΝΟΣΗΣΗΣ, η ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ, η ΒΟΥΛΗΣΗ ΑΠΟΦΥΓΗΣ και η (Α-)ΟΡΑΤΟΤΗΤΑ.