Χλόη Κουτσουμπέλη

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το φεγγάρι

Το ήξερα πως ήταν από τυρί. Μαλακό τυρί με τρύπες. Βέβαια εγώ δεν ήμουν ποντίκι, αλλά όπως έλεγε η μητέρα, φανατική τυροφάγος, έτσι σιγά σιγά θα ροκάνιζα όλο το παρελθόν μου. Το πείραμα ήταν το εξής. Έπαιρναν μια παιδική φωτογραφία για παράδειγμα μ’ εμένα στην αγκαλιά του μπαμπά μου και την τοποθετούσαν με photoshop πάνω στο φεγγάρι, στη συνέχεια σου την έδειχναν κι εσύ υπέθετες πρώτον ότι είχες έναν μπαμπά που δεν φοβόταν τη σωματική επαφή, δεύτερον ότι είχες έναν μπαμπά και τρίτον ότι εσύ με τον μπαμπά σου αγκαλιά είχατε βρεθεί κάποτε στο φεγγάρι. Εγώ όπως πάντα ανταποκρίθηκα θετικά στο πείραμα των ψυχολόγων, ίσως γιατί είμαι ένα μαλακό τυρί με τρύπες από τότε που μας εγκατέλειψε η μητέρα. Η μνήμη, όπως και το τυρί, αλλοιώνεται εύκολα, λεν οι ψυχολόγοι. Μπορείς να παραποιήσεις τις αναμνήσεις, να ξαναγράψεις από την αρχή τον ουρανό. Έτσι θυμήθηκα με κάθε λεπτομέρεια. Εμένα και τον μπαμπά μου στο φεγγάρι. Αγκαλιά.
Ο μπαμπάς μου μύριζε στρατιωτική στολή. Βουλιάζαμε συνέχεια και το σεληνιακό έδαφος μας απορροφούσε.
Τα δυο σώματά μας αγκαλιά σχημάτιζαν ένα ολοστρόγγυλο φεγγάρι. Είπαμε να παραποιήσεις τις αναμνήσεις, είπε ο ψυχολόγος, όχι όμως και τόσο πολύ.
Εσύ προσποιείσαι αγάπη.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ

Αγαπημένε,
όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό
το μελάνι θα ’χει πια στεγνώσει,
η ζάχαρη θα ’χει μουχλιάσει,
ένα σύκο θα σαπίζει
στο κρεβάτι.
Σε μια γαβάθα θα βρεις υπολείμματα τροφής.

Στην πραγματικότητα δεν ξέρω
αν θα το έχω γράψει εγώ
ή κάποια άλλη
με όνομα παράξενο όπως
Αδελαΐδα, Εριφύλη ή Περσεφόνη.

Αγαπημένε,
ήσουν απελπιστικά αθώος,
ανυπεράσπιστα ένοχος,
τις νύχτες ζωγράφιζες ελάφια,
έκλαιγες μετά καθώς τα σκότωνες,
γέμιζαν σκάγια τα σεντόνια.
Μια μέρα ενώ σου ετοίμαζα καφέ
είδα μες στο φλιτζάνι ένα δέντρο.
Τότε κατάλαβα πως έπρεπε να χαθώ στο δάσος.

Αγαπημένε,
όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό,
τι άραγε θα έχει απομείνει από μας σ’ αυτήν τη γη;
Σκόνη στα δάχτυλα κάποιου θεού που θα φυσήξει.

Ξένε, όταν διαβάσεις το σημείωμα αυτό,
θα γίνεις λαθραναγνώστης.
Κανίβαλος θα τραφείς από τη σάρκα μιας αγάπης.
Θα σου θυμίσει μια δική σου.
Καμία σχέση.

Ποτέ μην εμπιστεύεσαι αυτούς
που αφήνουν σημειώματα.
Εννιά στις δέκα φορές επινοούν.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ποίημα ποιητικής

Εκ των υστέρων σκέφτομαι
το τελευταίο βράδυ στην ταράτσα,
που μια παρέα αγγέλων
πλαταγίζαμε δαιμονικά φτερά
και ξεπλέναμε τις πληγές με ουίσκι,
τα ντραμς των αστεριών
και γυμνό σαλιγκάρι
άφηνε κλωστές στον ουρανό,
ενώ την ίδια ώρα σ’ άλλη πόλη,
σε κρεβάτι νοσοκομείου,
μια ποιήτρια ετοίμαζε την τελευταία της πτήση.
Και θυμήθηκα πως ξαφνικά
το ποτήρι έσπασε μισοφέγγαρο
χωρίς να χυθεί το αλκοόλ.
Και νιώσαμε όλοι τη γεύση του αίματος στα χείλη.
Και κάποιος είπε
έναν μόνο στίχο να προλάβουμε ν’ αρθρώσουμε
πριν μας καταπιεί σκοτάδι.
Και σιδερώσαμε κολλαριστή όλοι μαζί τη νύχτα.
Έτσι, φίλοι μου, γράφονται τα ποιήματα
τις σκοτεινές νύχτες του καλοκαιριού στο Πήλιο.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Οι τρεις αδελφές Μέντοουζ

Κοιτάμε και οι τρεις μας τον φακό.
Ο ανεμοστρόβιλος αργεί.
Τα κόκκινα γοβάκια γυαλισμένα.
Η μαμά με μία ρόμπα
και σταγόνες ιδρώτα
στο πανωχείλι της,
έφυγε μ’ έναν πλασιέ,
μια ζεστή μέρα του καλοκαιριού
που αναστέναζαν βαριά τα στάχυα.
Δεν αγόρασε ποτέ ηλεκτρική σκούπα
γι’ αυτό σφουγγαρίζουμε το πάτωμα.
Σε λίγο το σκοτάδι θα πέσει,
τα ρακούν θα μας περικυκλώσουν,
τα σκυλιά θ’ αρχίσουν να αλυχτούν,
μαύρη σκιά θα βάψει
τα σφραγισμένα βλέφαρα της νύχτας.
Κάπου κοντά στο βενζινάδικο
ένα ξανθό αγόρι χωρίς μάτια
σ’ ένα φτηνό μοτέλ
θα γυαλίζει ένα πιστόλι.
Αύριο το πρωί ο δρόμος θα τον φέρει
απ’ το σπίτι μας.
Θα ζητήσει ένα ποτήρι γάλα.
Λευκό στεφάνι γύρω από το στόμα.
Θα μας κοιτάξει παράξενα.
Θα μας φωτογραφίσει.
Από τη φωτογραφία θα λείπουμε και οι τρεις
– αφού δεν θα μεγαλώσουμε ποτέ.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το σώμα της γυναίκας Ύψιλον

Το σώμα της είχε πολλά μάτια
–ένα μισόκλειστο κάτω απ’ τη μασχάλη
και δύο ορθάνοιχτα χωρίς βλεφαρίδες στις πατούσες–
κι ελάχιστα χείλη
που σημαίνει ότι κατασκόπευε συνέχεια
και φιλούσε με το σταγονόμετρο.
Παρ’ όλα αυτά, θα ήταν φυσιολογικό,
αν δεν είχε μνήμη προβοσκίδα.
[Ως γνωστόν κάθε σώμα έχει μνήμη.]
Το δικό της θυμόταν το ανέγγιχτο.
Τις ημερομηνίες θανάτου, ενώ ξεχνούσε τα γενέθλια.
Τους φίλους που έχασε,
και όχι τους εραστές που κέρδισε.
Αναμφίβολα είχε ύπουλο σώμα.
Κρυβόταν τις νύχτες
κάτω απ’ τα χρυσάνθεμα,
κυνηγούσε βατράχους με κορόνα στη λιμνούλα,
γρύλιζε μες στα νούφαρα.
Το κλείδωνε συνέχεια στην ντουλάπα
τόσο που ξεθώριασε απελπιστικά.
Στο τέλος το φορούσε μόνο Κυριακές.
Μια μέρα το είδε να γεμίζει στόματα.
Έτρωγαν με βουλιμία τον χρόνο.
Ασύμφορο, γιατί θα τον κατάπιναν ολόκληρο.
Όταν έγινε πενήντα εφτά το αντάλλαξε.
Μ’ ένα ζευγάρι κόκκινες γαλότσες.
Για να γράφει ζεστά ποιήματα.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ξέρω τι κάνατε πέρσι το καλοκαίρι

Μην το αρνείστε.
Δεν ωφελεί να υπεκφεύγετε.
Νομίσατε ότι η ξαφνική εξαφάνιση
των στρουθοκαμήλων
θα περνούσε απαρατήρητη;
Τα παρατημένα φτυάρια στην παραλία;
Τα αφύσικα εξογκώματα στην άμμο;
Ναι, σύμφωνοι.
Δεν υπήρξε ποτέ αυτόπτης μάρτυς
να βεβαιώσει ότι εσείς ακονίσατε
τα μαχαίρια στην κουζίνα.
Το μητρώο σας πλύθηκε πολλές φορές
και κάποιος το είδε να στεγνώνει στο μπαλκόνι.
Επιπλέον όταν ερωτηθήκατε πώς νιώθετε,
απαντήσατε είμαι καλά ευχαριστώ,
εμένα όμως δεν με κοροϊδέψατε.
Βλέπετε, εγώ ήμουν το πτώμα.
Υποθετικά πάντα φυσικά.
Λογοτεχνία είπαμε ότι κάνουμε,
ποτέ δεν ερωτευόμαστε στ’ αλήθεια.
Που φυσικά σημαίνει
πως, όχι, δεν υπήρξε κουφάρι από σάρκα.
Αν υπήρξε έγκλημα
δεν είμαι εγώ αυτός που θ’ αποφανθεί.
Υπήρξε όμως συγκάλυψη.
Σαν να μην έγινε.
Σαν να μην.
Και τελικά τι έγινε πραγματικά;
Φτερά ήταν πεταλούδας.
Κάτι καθαρό.
Τρυφερό όπως μάτι ελαφιού.
Κάτι σπάραξε.
Κάτι έτρεξε.
Κάτι τρέχει ακόμα.
Ίσως νερό.
Και τελικά τι συνέβη πέρσι το καλοκαίρι;
Τι παραπάνω από ό,τι φέτος ή του χρόνου;
Αγαπητέ μου, πάρτε το απόφαση.
Όσον κι αν προσπαθήσετε,
ποτέ δεν θα διαπράξετε τον φόνο της ανίας σας.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Άλκηστις

Είπε αυτός μπορεί να το ρυθμίσει.
Να διασωθεί ο Άδμητος.
Μια μικρή μίζα στον βαρκάρη,
ένα ασημένιο νόμισμα στο στόμα.
Ο Κέρβερος θα αναισθητοποιηθεί με βαρβιτουρικά.
Η απόδραση θα γίνει τη νύχτα στο σκοτάδι.
Αρνήθηκα.

Οι νεκροί έρωτες δεν ανασταίνονται ποτέ.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η Πηνελόπη γερνά

Η Πηνελόπη έχει αϋπνίες.
Πάλι θα πάρει υπνωτικό.
Ίνες από σάλιο στο μαξιλάρι.
Έξω από την πόρτα σε στοίβες
μανικετόκουμπα, γραβάτες,
γυαλιστερά σκαρπίνια
που άφησαν πίσω οι μνηστήρες,
όταν σκόρπισαν τα χρόνια.
Ποιον θα ξεβγάλει απόψε στην ακτή το όνειρο;
Ποιος θα ξεπροβάλλει μες απ’ την ομίχλη
για να την αγκαλιάσει σε χωνευτό κρεβάτι;
Ποιος θα περάσει το βέλος απ’ τους δώδεκα πασσάλους;
Κανέναν δεν περιμένει πια η Πηνελόπη.

Στο μεταξύ, στο αεροδρόμιο,
ο ξένος με το παρατσούκλι Ούτις
έχει κιόλας περάσει τον έλεγχο αποσκευών.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Η ντροπή

Ο καθένας κουβαλάει την ντροπή του
κολλημένο βλέφαρο στην πλάτη,
η ξηλωμένη πατρική οικογένεια
κρεμάει στο μανίκι.
Για χρόνια δεν το ήξερα κι εγώ.
Είναι στραβοί οι τοίχοι του σπιτιού,
είπε πρόσφατα ο μηχανικός.
Και επιπλέον ανύπαρκτη η διεύθυνση.
Συγκεκριμένα, ενώ η οδοσήμανση είναι κανονική,
ο δρόμος ξαφνικά σπάει και αιωρείται,
ενώ παρεμβάλλεται ένα πάρκο με σκυλιά
που δαιμονισμένα γαβγίζουν λυσσασμένα.
Επιπροσθέτως υπάρχει το θεματάκι με τη θάλασσα.
Ενώ η παραλία απέχει πεντακόσιες μακροπόδαρες γιάρδες μακριά,
τα κύματα συχνά πλημμυρίζουν το σαλόνι.
Μερικά έπιπλα συνήθως πνίγονται.
Μόνο ο βαρύς μπουφές με τα νεκρά ποτήρια του λικέρ επιβιώνει.
Ύστερα από κάθε παλίρροια τα κρύσταλλα λάμπουν καθαρά,
τα πιατάκια του γλυκού χαμογελούνε ραγισμένα
κι η ασημένια σταχτοθήκη με την τελευταία σου γόπα καπνίζει ακόμα.
Όταν η αφρισμένη θάλασσα ορμάει μέσα,
φέρνει συχνά τα δώρα της.
Ένα μαξιλάρι παιδικό με κεντημένο το όνομα Βασίλης.
Υπήρξε, άραγε, ποτέ αδελφός;
Υπήρξε μητέρα, πατέρας, οικογένεια
ή πάντα ο Μαύρος Πόντος καταπόντιζε;
Ναι, πάντα την ντροπή μας κουβαλάμε.
Ένα κλεισμένο βλέφαρο σαν όστρακο στην πλάτη.
Όμως με τα χρόνια ανοίγει.
Οι βλεφαρίδες ξεκολλούν με δυσκολία.
Και ξαφνικά ανοίγει το τεράστιο μάτι.
Που κάποιοι αποκαλούνε έμπνευση.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Ομφάλιος λώρος

Όταν από ένα σώμα βγαίνει ένα άλλο σώμα,
μες απ’ την αρχέγονη λάσπη και το αίμα,
η πρώτη χελώνα απ’ το νερό,
το νέο πλάσμα που αποκαλείται γιος
περπατάει στην αρχή στα τέσσερα,
χορεύει με το κεφάλι του στο χώμα,
αναπνέει χωρίς βράγχια,
ολοκληρώνεται στην απουσία του,
πατάει γερά στα πήλινά του πόδια.

Τότε μόνο καταλαβαίνεις
πόσο απαραίτητα είναι τα χειρουργικά εργαλεία
στην αγάπη.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Άσκηση

Ζωγραφίστε μία οικογένεια.
Έναν πατέρα αν είναι απαραίτητο.
Με στρατιωτική στολή αν το κρίνετε σωστό.
Δίπλα του να καταρρέει μια μητέρα, ίσως με κότσο.
Ένα έως δύο αδέλφια.
Ίσως και τρία αν είστε σε γενναιόδωρη διάθεση.
Και ναι, ας κρατούν μπαλόνια.
Ή ένα αρκουδάκι ή οτιδήποτε εξίσου μαλλιαρό.
Σκηνοθετήστε ένα γεύμα
σε κυριακάτικο τραπέζι.
Χωρίς δάκρυα στην κρεμμυδόσουπα
και γαλοπούλες να αιωρούνται στο ταβάνι.
Με πρόσωπα χαμογελαστά που κινούν χαρούμενα
τα πόδια και τα χέρια.
Και τώρα ένα σπίτι.
Όχι, δεν επιτρέπεται παπούτσι.
Ούτε δοκιμαστικός σωλήνας.
Ένα συμβατικό κατάλυμα με σκεπή θα βοηθούσε.
Αρκεί.
Τώρα επαναλάβετε πολλές φορές:
Είχα κι εγώ μια οικογένεια όπως όλοι.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Οδηγός μαγειρικής

Είχα κι εγώ μια μητέρα.
Όλοι δικαιούνται από μία.
Δεν ήξερε να μαγειρεύει.
Στο τραπεζομάντιλο κεντούσε φαγητά.
Ο αδελφός όλο πεινούσε.
Εγώ πάχαινα συνέχεια.
Όταν τελικά μας εγκατέλειψε,
αγοράσαμε χύτρα ταχύτητας.
Η βαλβίδα σφύριζε.
Το σπίτι κυλούσε ανεξέλεγκτο στις ράγες.
Ένας σταθμάρχης με πινέλο έβαψε μαύρο
πρώτα τον πατέρα κι ύστερα τον αδελφό.
Αυτό δημιούργησε μουντζούρες στο χαρτί.
Στη φωτογραφία υπήρχαν τα κορμιά
με μία τρύπα μηδενικό στη θέση των προσώπων.
Μου απέμεινε η μητέρα.
Απέκτησε μάλιστα οδηγό μαγειρικής.
Μαγειρεύει πια θεσπέσια δείπνα για έναν στην κουζίνα.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Οικογενειακή παράδοση

Ήρθε χθες βράδυ στ’ όνειρό μου η γιαγιά.
Με κλαδωτή ποδιά και γάντια πλαστικά.
Ήξερε για τις νυχτερινές μου έρευνες.
Κάθε πρωί επέστρεφα με λιωμένα τα παπούτσια.
Όμως πουθενά δεν έβρισκα
γυναίκα πιο κουτή από μένα.
Συναντούσα γυναίκες που προσπαθούσαν
ν’ ανεβάσουν το φεγγάρι
απ’ το πηγάδι με σχοινιά,
άλλες που για να φορέσουν το φουστάνι
πηδούσαν μέσα στην ντουλάπα,
και κάποιες που έκλαιγαν προκαταβολικά
για τη βαλσαμωμένη τίγρη-χρόνο
που θα τις καταβρόχθιζε.
Καμιά όμως δεν ήταν τόσο κουτή
που να ζυμώνει χωρίς σταφίδες σταφιδόψωμα,
να διαβάζει τηλεγραφήματα
στα ψίχουλα του ψωμιού
και να πιστεύει πως κάποτε μ’ αγάπησες.
Είναι κληρονομικό μας, λέει η γιαγιά.
Καμιά στην οικογένεια δεν είχε υψηλό δείκτη ευφυΐας.
Είχε κλεφτεί με κάποιον που δεν γνώριζε,
εγκαταλείποντας άντρα και παιδιά.
«Κάνω όμως τέλεια κουλουράκια», είπε
κι έβγαλε απ’ τον φούρνο
ξεροψημένα μωρά από αλεύρι
που δάγκωσε με λαιμαργία.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Το ραντεβού στην Καμάρα

Είχαμε δώσει ραντεβού.
[Η σχέση εξαιρετικά βραχύβια.
Στα δεκαοχτώ χρόνια ρώτησες πώς με λένε.
Σου απάντησα ειλικρινά «δεν ξέρω»,
αφού ποιος στ’ αλήθεια γνωρίζει ποτέ τ’ όνομα.]
Βρεθήκαμε Καμάρα.
Εκείνη την ημέρα
ο Λευκός Πύργος έμοιαζε καμηλοπάρδαλη,
καπνοί έζωναν την πόλη,
κάπου μακριά μύριζε πυρκαγιά,
στα εβραϊκά νεκροταφεία έκλεβαν τις πλάκες,
φορούσες ένα κίτρινο αστέρι
κι εγώ μια στολή παλιού ιππότη.
Η χιλιετηρίδα είχε ήδη λήξει.
Η Αριστοτέλους άχνιζε περιστέρια.
Τα κάστρα συνοφρυώνονταν δασιά.
Μια ταβέρνα στην Άνω Πόλη
παρέμεινε ακόμη ανοιχτή για μας.
Είναι το τέλος του κόσμου, είπες.
Στον γυρισμό με φίλησες στο στόμα.
Στο ραντεβού που δώσαμε Καμάρα,
εσύ ποτέ δεν ήρθες,
κι εγώ ποτέ δεν έφθασα ολόκληρη.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)

[wings]

Χλόη Κουτσουμπέλη, Επίλογος

Και τώρα; τον ρώτησε.
Αυτός καθόταν σε μια καρέκλα σκηνοθέτη
με την πλάτη γυρισμένη στα ερείπια.
Φορούσε μαύρα γυαλιά.
Τώρα, της είπε με βραχνή φωνή,
είσαι απλώς μια συλλογή ποιημάτων που τελειώνει.

Από τη συλλογή Το σημείωμα της οδού Ντεσπερέ (2018)