Θεοδώρα Ντάκου

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Δεν το θέλω

Τα χέρια μου που ξέρουνε να σε πονούνε,
που σε γυμνώνουνε απ’ τον εαυτό σου
αξιώνοντας υποταγή· κι αυτή η λατρεία
που άθελα τρεκλίζει πάνω στην όψη μου:

Να τι κρατάει στα γόνατά μου το κεφάλι σου.
Τα μάτια σου κλειστά, τα χείλια έτοιμα
να λιβανίζουνε την έξαψή μου.
Πρόθυμη να συμβιβαστείς για λίγες στιγμές —

Μονάχα να μη χάσεις τη βολή σου·
να ’ναι ανοιχτός ο δρόμος της φυγής·
σίγουρος ο άνθρωπος που μας αγαπάει·
έτοιμο να περιμένει το ζεστό σπιτικό.

Όλα για σένα. Κι αυτές οι ηλίθιες τύψεις σου
μήτε που σ’ αφήνουνε να καταλάβεις
πως δεν το θέλω έτσι πια...

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Προετοιμασία

Απόψε πήγα σινεμά
κι ύστερα πήρα μπάλα τις ταβέρνες
από το Μπεχτσινάρι στην Ακρόπολη,
στη Βαγγελίστρα και στην Κασσάνδρου.
Ξέχασα την καρδιά μου και τους γιατρούς,
πάσχιζα μονάχα να μη σε θυμάμαι.
Και τώρα να ’μαι δω, παρέα με τρεις μεθυσμένους Κρητικούς,
ν’ ακούω ιστορίες πίνοντας ρετσίνα,
πασαλείβοντας το τραπέζι με τα δάχτυλά μου,
αηδιάζοντας, με την επίμονη σκέψη πότε να ξημερώσει.

Δεν ωφελούνε πια τα ξεγελάσματα και οι υπεκφυγές,
ο έρωτας είναι έρωτας και το πεπόνι πεπόνι,
κι εγώ πονάω, σκίζομαι που σε χάνω πια χωρίς άλλη ελπίδα.

Αύριο λοιπόν θα φορέσω τα κυριακάτικα,
νά ’ρθω να σου φιλήσω το μάγουλο μέσα στον κόσμο,
να σφίξω τα χέρια σου με τσιριμόνιες και τέτοια,
και τα δικά του χέρια παντάξενα και ιδρωμένα.

Πνίγηκα στα ποτήρια κι έμαθα τα λόγια που πρέπει να σου πω.
Συχώρα με, κορίτσι μου που δεν μπορώ να σου γελάσω.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου: «Αφηρημάδα»

Κάποτε ψιθύριζε, κάποτε τραγουδούσε,
τώρα φωνάζει να κλείσω το παράθυρο στη βροχή·
η αγαπητή μου Μαρία
σπούδασε φιλόλογος και δεν αυθαδίασε ποτέ.

Όμως τι να της πω, που από τότε που ’φυγες
οι μέρες έγιναν ανέκφραστοι σπασμοί
και καθετί σταμάτησε μέσα τους,
έξω απ’ αυτή την αποτρόπαιη κίνηση
που τις σπρώχνει.

Κι όλα σα σημαδάκια μπρος στα μάτια μου,
οι βόμβοι χωρίς όνομα στ’ αυτιά μου
και στην καρδιά μου κύματα-κύματα η ζωή,
κουκουλωμένη στο αίμα που με πλημμύρισες.
Να μη συμβιβάζεται. Να μη σταματάει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Απέφευγα το πέσιμο

Θες από φόβο, θες από πεποίθηση,
απέφευγα το πέσιμο.

Μα έφτασα εκεί που όλα κοροϊδεύουνε
και μένει απροστάτευτος ο στεναγμός σου.

Τώρα πυκνώνουν οι βραδιές που σ’ ονειρεύομαι·
κάθε υπόκωφη λαχτάρα σπαρταράει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Πώς να το καταλάβεις

Αυτός ο πόνος όλο μεγαλώνει,
ξέβρασε την ψυχή μου μπρος στα μάτια σου.
Ποτέ μου δε σπαρτάρησα τόσο πολύ,
ποτέ μου δεν αισθάνθηκα τόσο γελοία.

Τράβηξε τη σκιά σου από πάνω μου
και πάψε να χαμογελάς με συγκατάβαση·
όταν όλο το αίμα μου παραληρεί,
καμιά γαλήνη δε με ξεγελάει.

Έχεις μια ρυθμική αναπνοή
ανίδεη, στολίζεις την καρδιά σου
κάθε μέρα με καινούρια τρυφερότητα.
Το μαρτύριο πώς να το καταλάβεις;

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Κανένας πανικός δε θα σας σώσει

Όταν με διαπερνούν όλα τα φώτα σας,
όταν όλα τα τζάμια ανακλούνε το ξεγύμνωμα,
εγώ θα πω —σιχάθηκα τους ελιγμούς—
αυτό που προκαλέσατε, ό,τι φοβάστε.

Γιατί το ξέρω, δεν υπάρχει σιωπή·
κι όταν μες στην πλατεία με τραβούν,
δεν θα ελπίσω ούτε απομόνωση ούτε απάτη.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Σχήμα

Καθώς σωπαίνουν οι στιγμές και κάθε νύχτα
μαζεύω κόμπο-κόμπο τη ζωή για σένα,
μέσα μου πυκνώνεται ο έρωτας
και παίρνει σχήμα.

Είναι ψάρι
και σπαρταράει μες στην κόκκινη αρτηρία.
Είναι πουλί
και αιωρείται στο ηλιοβασίλεμα.
Είναι φίδι
και γλιστράει ανάμεσα στις παπαρούνες.
Είναι κορμί
και συσπειρώνεται κάτω απ’ τον ήλιο
και λιώνει σε ιδρώτα κόκκινο,
κόκκινο σαν την απελπισία.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Η ανταύγεια

Όταν το φως περνά τα φύλλα
πλέκοντας δίχτυ πάνω
στο πρόσωπό σου,

τα μάτια σου τρεμοσβήνουν
όπως τα κοχύλια στον βυθό.

Πώς να κρατήσω στην καρδιά μου
το χαμόγελό τους,
που γλιστράει όπως το κύμα,
όπως το φως.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Η σιωπή

Γιατί να με ρωτάς τόσα πολλά
για τη ζωή μου, για τις σκέψεις,
για το μέλλον μου.

Δεν ξέρω σε ποιο κρεβάτι θα κοιμηθώ,
όμως το δικό σου δεν έχει διέξοδο.
Δεν ξέρω σε ποια χέρια θα κλάψω,
μα τα δικά σου ήδη καταρρέουνε.
Δεν ξέρω ποια χαμόγελα θα δεηθώ,
μα το δικό σου δε θα μου ανήκει.

Γι’ αυτό θα σε κοιτώ αμίλητη, γι’ αυτό
δεν σου τηλεφωνώ, γι’ αυτό δε σου ’γραψα.
Είναι μια εξευτελισμένη φρόνηση που μπόρεσα,
αν είναι δυνατόν, μια σιωπή να προστατέψει.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Η στιγμή

Αυτή η στιγμή που μίλησε επιτέλους
για την ανίατη ερημιά
ανάμεσά μας
στάθηκε ακίνητη
σα μαχαίρι αστράφτοντας και απειλώντας.

Χτύπησα πάνω της με πείσμα τις γροθιές μου
προσπαθώντας να μη βλέπω το αίμα που χύνονταν
άδικα, με μια παράλογη ομορφιά απελπισίας.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Αναβολή δύσης

Ανάμεσα στα σύννεφα πέρασαν
όλα τα πουλιά, κι ο ήλιος
έδυσε γράφοντας ακατανόητα χρώματα στη θάλασσα.

Από αυτή την ώρα γίνεται ανυπόφορη
η ματαιότητα αυτής της αναμονής,
ιδίως όταν είναι Κυριακή που κλείνουν
τα σχολεία, τα μαγαζιά, τα γραφεία,
και έχω λόγους πιο πολύ να περιμένω

ότι δηλαδή κάποτε θα ξαναβρεθούμε,
ότι θ’ αρχίσουμε πάλι απ’ την αρχή
(αυτή τη φορά σωστά),
ότι θα βρούμε ένα τρόπο να θυμηθούμε τη φωνή μας
(Θε μου, λυπήσου μας, πώς να ζήσουμε άσχετοι;)
ότι όλο αυτό το φως στα μάτια σου
δεν ήταν μόνο μια ανταύγεια
ασυναισθήτως απολεσθείσα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Ταξίδι

Μια ώρα, δυο ώρες, να περπατώ, να φτάσω,
τέσσερις ώρες, δέκα, είκοσι,
δέκα χιλιάδες ώρες, να περπατώ...

... να φτάσω πιο κοντά σε σένα, λίγο πιο
κοντά, να βάλω σκιάδι την παλάμη
και να σε κοιτώ
στα μάτια, στο χαμόγελο...
μονάχα να σε κοιτώ και να μαζεύω
κρυφά εκείνα τα γνεψίματα τα τρυφερά
που όλο δραπετεύουν απ’ τα χέρια σου

Μονάχα να μαζεύω περιμένοντας —
πού ξέρεις, μπορεί να τα γυρέψεις κάποια μέρα.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Δεν είναι μουσική

Οι πιο ωραίες ώρες του μεσημεριού
πέρασαν περιμένοντας
ένα θρόισμα στην πόρτα, ένα φως στη θάλασσα
ή έστω μια φωνή στο τηλέφωνο —
αντιφεγγίσματα ανίσχυρα σε μια όραση
επιμελώς σπασμένη.

Δεν είναι μουσική η ανάμνηση, δεν είναι όνειρο
είναι πόνος άβολος και συγκεκριμένος
εκεί, γύρω στην περιοχή της καρδιάς·

είναι οι ώρες, οι μέρες, οι άνθρωποι
που δεν μπορείς να περισώσεις, η ηδονή
που όλο αναβάλλεις να δοθείς, το σμίξιμο
που δεν ολοκληρώθηκε, κι αυτά
τα μάτια τα επίμονα που θέλεις να πιστεύεις
πως σε περιμένουν.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Πρώτα σε γύρευα

Πρώτα σε γύρευα τις Κυριακές
στις παραλίες ή στα όνειρα,
πάντα εκεί που δεν μπορούσα να σε βρω.

Τώρα που δεν έχω σκόλες
κάθε μέρα, είναι απλό να ’ρθεις
εκεί που δουλεύω, εκεί που τρώω,
εκεί που αγοράζω τα τσιγάρα μου,
εκεί που κρύβομαι να κοιμηθώ.

Επίκειται η έφοδός σου
παντού.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)

wings

Θεοδώρα Ντάκου, Αναμονή

Δεν ήταν περιπλάνηση, σε γύρευε
το χέρι μου πάνω στο μέτωπό σου,
στην άκρη της μύτης, στο πηγούνι
(παρέλειπε πάντοτε τα χείλη).
Κάθε φορά σχεδίαζα ένα μικρό
φιλί (υπολόγιζα το σημείο
για να με φτάσει το στόμα σου, αν
σήκωνες τα μάτια να με δεις).
Κάθε φορά μετρούσα το φως.
(Αναβάλλω για ένα βράδυ με πολλές σκιές
να μη φανούν τα χέρια
πόσο τρέμουν.)

Πού να την κρύψω την αγάπη μου,
να μη σε σκιάζει, να μη σε πονά,
μέσα σε ποια νύχτα να σε πλησιάσω;
(Θα νηστέψω, θα καθαριστώ με νερό
και φωτιά, θ’ αλαφρύνω.)

Κάθε φορά που απλώνεις το χέρι
φοβάμαι (είμαι έτοιμος; είμαι έτοιμος;)
Μικρό μου χέρι, γυμνό
επιστρέφεις από τις καθημερινές χειραψίες.
Έχω μια μεγάλη τσέπη να σε κρύψω
και φοβάμαι.

Όταν
σταθώ στο φως
και σε φωνάξω
«Έλα, κοιμήσου πάνω στην καρδιά μου»,
δε θα ’χω χέρια πια,
δε θα ’χω ταραγμένα όνειρα·
θα ’μαι αγνός και δυνατός
σα δάκρυ.

Από τη συγκεντρωτική έκδοση Η ηλικία του πανικού (1984)