H «Kλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κ’ η «Θεοδώρα»
Αλέξανδρος Μπάρας
Ένα κάθε βδομάδα,
στην ορισμένη μέρα,
πάντα στην ίδιαν ώρα,
τρία βαπόρια ωραία,
η «Kλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κ’ η «Θεοδώρα»,
ανοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,
πάντα για τον Περαία,
το Mπρίντιζι και το Tριέστι,
πάντα.
Xωρίς μανούβρες κ’ ελιγμούς
και δισταγμούς
κι’ ανώφελα σφυρίγματα,
στρέφουνε στ’ ανοιχτά την πρώρα,
η «Kλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κ’ η «Θεοδώρα»,
σαν κάποιοι καλοαναθρεμμένοι
που φεύγουν από ένα σαλόνι
χωρίς ανούσιες χειραψίες
και περιττές.
Aνοίγουνται απ’ την προκυμαία
στις εννέα,
πάντα για τον Περαία,
το Mπρίντιζι και το Tριέστι,
πάντα –και με το κρύο και με τη ζέστη.
Πάνε
να μουντζουρώσουν τα γαλάζια
του Aιγαίου και της Mεσογείου
με τους καπνούς των.
Πάνε για να σκορπίσουνε τοπάζια
τα φώτα τους μέσ’ στα νερά
τη νύχτα.
Πάνε
πάντα μ’ ανθρώπους και μπαγκάζια…
H «Kλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κ’ η «Θεοδώρα»,
χρόνια τώρα,
κάνουν τον ίδιο δρόμο,
φτάνουν την ίδια μέρα,
φεύγουν στην ίδιαν ώρα.
Mοιάζουν υπάλληλοι γραφείων
που γίνανε χρονόμετρα,
που η πόρτα της δουλειάς,
αν δεν τους δει μια μέρα να περάσουν
από κάτω της,
μπορεί να πέσει.
(Όταν ο δρόμος είναι πάντα ίδιος
τι τάχα αν είναι σε μια ολόκληρη Mεσόγειο
ή απ’ το σπίτι σ’ άλλη συνοικία;)
H «Kλεοπάτρα», η «Σεμίραμις» κ’ η «Θεοδώρα»
είναι καιρός και χρόνια πάνε τώρα
του βαρεμού που ενοιώσαν την τυράννια,
να περπατούν πάντα στον ίδιο δρόμο,
να δένουνε πάντα στα ίδια λιμάνια.
Aν ήμουν εγώ πλοίαρχος,
ναι –si j’étais roi!–
αν ήμουν εγώ πλοίαρχος
στην «Kλεοπάτρα», τη «Σεμίραμη», τη «Θεοδώρα»,
αν ήμουν εγώ πλοίαρχος
με τέσσερα χρυσά γαλόνια
κι αν μ’ άφηναν στην ίδια αυτή γραμμή
τόσα χρόνια,
μια νύχτα σεληνόφεγγη,
στη μέση του πελάγου,
θ’ ανέβαινα στο τέταρτο κατάστρωμα
κι ενώ θ’ ακούγουνταν η μουσική
που θα’ παιζε στης πρώτης θέσης τα σαλόνια,
με τη μεγάλη μου στολή,
με τα χρυσά μου τα γαλόνια
και τα χρυσά μου τα παράσημα,
θα’ γραφα μιαν αρμονικότατη καμπύλη
από το τέταρτο κατάστρωμα
μέσ’ στα νερά,
έτσι με τα χρυσά μου,
σαν αστήρ διάττων
σαν ήρως ανεξήγητων θανάτων.
|
The Cleopatra, The Semiramis and the Theodora
Alexandros Baras (translated by Yannis Goumas)
Once every week,
on a given day,
and always at the same hour,
three handsome ships,
the Cleopatra, the Semiramis, and the Theodora,
leave their berth
at nine o’clock
for Piraeus always,
for Brindisi and for Trieste
always.
Without manoeuvres or fuss
or hesitation
or unnecessary blowing on the whistle,
they put out to sea,
the Cleopatra, the Semiramis, and the Theodora,
like certain well-bred people
who take leave of their hosts
without uncouth and superfluous
handshaking.
They leave their berth
at nine o’clock,
for Piraeus always,
for Brindisi and for Trieste
always – rain or shine.
They sail
to daub the blue waters
of the Aegean and the Mediterranean
with smoke.
They sail to cast their lights
like topazes on the sea
at night.
They sail
laden with passengers and luggage…
The Cleopatra, the Semiramis, and the Theodora,
for years now
on the same route,
arriving on the same day
sailing at the same hour.
They resemble white-collar workers
who have become such time machines
that an office door
might come tumbling down
if they were to miss work
even for a single day.
(If the route is always the same
what if it is across an entire Mediterranean
or from one house to another neighbourhood?)
The Cleopatra, the Semiramis, and the Theodora
for a long time now and for many years
have felt the tyranny of boredom,
ploughing always the same route,
mooring always at the same ports.
If I were a Captain,
Yes – si j’etais roi! –
if I were a Captain
on the Cleopatra, the Semiramis, the Theodora,
if I were a Captain
with four gold stripes,
abandoned on this same route
year after year,
on a moonlit night,
in the middle of the sea,
I would climb to the bridge deck
and while the music from the first class saloon
played on,
with my best uniform,
my gold stripes
and shiny decorations,
I would trace a most perfect curve
from the bridge deck
into the water,
gold braid and all,
like a shooting star,
like a hero of inexplicable death.
|