Η παύλα (–) και το ενωτικό (-) στη σύνθεση ή στη σύνδεση όρων
Μια Σημείωση στο ΕΛΟΤ 402:
Στους σύμπλοκους όρους οι οποίοι, στην ονομαστική τους, σχηματίζονται με απλή παράθεση δύο ουσιαστικών σε πτώση ονομαστική το δεύτερο από αυτά προδιορίζει το πρώτο. Τα δύο συνθετικά (προσδιοριζόμενο και προσδιοριστικό) είτε συνδέονται μεταξύ τους με ενωτικό (-) είτε χωρίζονται με διάστημα, χωρίς καμιά εννοιολογική διαφορά. Ορογραφικά, στην πρώτη περίπτωση ο όρος θεωρείται μονολεκτικός ενώ στη δεύτερη διλεκτικός· π.χ. λέξη-κλειδί, παιδί-θαύμα, λοχίας σιτιστής, κράτος μέλος.
Το ενωτικό (-) δεν πρέπει να συγχέεται με την παύλα (–). Το ενωτικό αντιστοιχεί στο πλήκτρο που βρίσκεται ανάμεσα στο μηδέν (0) και στο ίσον (=) του κοινού (αλφαριθμικού) πληκτρολογίου, ενώ η παύλα αντιστοιχεί στο πλήκτρο (–) που βρίσκεται στο άνω δεξιό άκρο του αριθμικού πληκτρολογίου πιεζόμενο μαζί με το πλήκτρο ελέγχου (Ctrl). Στο γραπτό κείμενο, η σύνδεση δύο λέξεων με ενωτικό (ενωτίκευση) χωρίς διαστήματα ανάμεσα σ’ αυτές και στο ενωτικό τις μετατρέπει σε ενιαία χαρακτηροσειρά (ΕΛΟΤ 561-2) η οποία, στην επεξεργασία κειμένου, αντιμετωπίζεται ως μία λέξη.
Στις περιπτώσεις, όμως, όπου τα συνδεόμενα στοιχεία εξακολουθούν και μετά τη σύνδεση να κατασημαίνουν χωριστές έννοιες οι οποίες δεν «ενώνονται», αλλά συσχετίζονται ή συναρτώνται ή αντιπαρατίθενται – όταν δηλαδή το ενωτικό σημαίνει «μεταξύ», «έναντι», «ως προς», «σε σχέση με», «σε συνάρτηση με» κ.τ.ό. – τότε είναι απαραίτητα τα διαστήματα εκατέρωθέν του· π.χ. στους όρους: χαρακτηριστική πλάτους - συχνότητας, διεπαφή κινητού σταθμού - συστήματος σταθμών βάσης. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, καλό είναι, εάν το ηλεκτρονικό σύστημα το επιτρέπει, στη θέση του ενωτικού να χρησιμοποιηθεί παύλα.
