Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ολάνθιστη

μ’ ένα εξαίσιο χάραμα στα μάτια
να ερχόσουν σαν το πρώτο φως

μέσα απ’ τον δαίδαλο του χρόνου
να πρόβαλε ολάνθιστη η αθωότητα
με το δειλό φως της προσμονής

ανέγγιχτη
μαγική
εκθαμβωτική

να ερχόσουν πάλι ευλογία του έρωτα
εδώ και χρόνια πια λησμονημένη άνοιξη

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ανοιξιάτικο σπουργίτι

ένα μακρόστενο τραπέζι με καφέδες
και γύρω-γύρω οι παλιοί συμμαθητές
φίλοι από τα δώδεκα ως το τέλος

από τα δέντρα ν’ αναθρώσκουν
οι ευωδιές του Μάη στο μπαλκόνι
ο πρωινός ήλιος να φωτίζει
χαμόγελα κι άσπρα μαλλιά
μια ανεπαίσθητη μελαγχολία

η θάλασσα απρόσιτη
να αστράφτει πέρα κάτω
σαν όνειρο εφηβικό
κι ένα σπουργίτι
να φτερουγίζει με το αεράκι
και να τσιμπολογάει τα ψίχουλα

ωραίος επίλογος
το ανοιξιάτικο σπουργίτι

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, και ξαφνικά η ζωή

μνήμη Κικής Καυκούλα

ένα μικρό πουλί φτεροκοπάει στη στέγη
κι ύστερα χάνεται στα βάθη τ’ ουρανού

χρόνια κυοφορείται
η στιγμή
η εκρηκτική στιγμή
σε μυστικά εργαστήρια της ψυχής
μα και μπροστά σε μάτια ανύποπτα

και ξαφνικά η ζωή
συντρίβεται
ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί
πάνω στο επίβουλο
οδόστρωμα της καθημερινότητας

και ξαφνικά εισβάλλει το απίστευτο
κίτρινο ρίγος
πικρή
σπαρακτική σιωπή
και δάκρυ

χρόνος ατέλειωτος χωρίς

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, στον δρόμο για το πουθενά

κουρασμένα
απελπισμένα
ανεπιθύμητα
θλιμμένα χελιδόνια
χωρίς φωλιά
άνοιξη
ουρανό

παιδιά της προσφυγιάς
στη θάλασσα
σε βάρκες
σε σκηνές
όπως κάποτε οι γονείς μας
κάποτε οι παππούδες μας

παιδιά στον δρόμο
για το πουθενά
η αθωότητα
η ελπίδα όλων μας
ένα κουρέλι σκαλωμένο
σ’ αγκαθωτά συρματοπλέγματα

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ως τον υπόνομο

με τις αστραφτερές βιτρίνες
και τα πολύχρωμά της φώτα
με μουσικές και με κραυγές
μέσα στα πλούτη πολιτεία ρακένδυτη

ένας γέρος πεταμένος στη γωνιά
πιο πέρα ο ανάπηρος που ζητιανεύει
ένας άνεργος που περιφέρεται
με την απόγνωση στα μάτια
στο πεζοδρόμιο προκλητικές
ημίγυμνες γυναίκες
ο έφηβος που χτυπάει την ένεση
στην πόρτα παρακάτω

από το ρείθρο ως τον υπόνομο
οι άνθρωποι μαζί με τα σκουπίδια
που παρασέρνουν τα βρομόνερα
χαρτοπετσέτες κι αποτσίγαρα
φλέματα και ωραία λόγια, διακηρύξεις

Από τη συλλογή φλόγα απ' τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μια άτυχη ζαριά

τι όνειρο ήταν κάποτε
τι πάθος
η περιπέτεια της ζωής
η γνώση πάνω απ’ όλα
να ταξιδέψουμε
να ερωτευτούμε
ν’ ανακαλύψουμε τον κόσμο

πενήντα χρόνια αργότερα
με όλα όσα ζήσαμε
με αιώνια αναπάντητα
τα εφηβικά μας ερωτήματα
και με τη φλόγα που δεν λέει να σβήσει
δεν έχουμε καταλάβει τίποτα
υπήρξαμε ένα τίποτα
μια σύμπτωση
ένα λάθος
ή ένα παραμύθι
που ψιθυρίζει η θάλασσα στην άμμο

ένα παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα
μια άτυχη ζαριά

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, στάση ζωής

να αποδεχτείς τη ματαιότητα
το σκοτεινό μηδενικό
που καθημερινά στα βήματά μας ενεδρεύει

να ζήσεις πάντα διψασμένος
ερωτευμένος με τα θαύματα
λες κι είσαι δεκαοχτώ χρονών
λες και δεν πρόκειται αύριο
να γίνουν όλα στάχτη
ή ακριβώς γι’ αυτό

όχι λοιπόν στη ματαιοδοξία
και ναι στα εκστατικά
στα θαμπωμένα μάτια
ναι στο μολύβι που επιμένει
ένα μολύβι που πεθαίνει
ανυπότακτο

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το άγριο θηρίο της μοναξιάς

ανοίξτε την καρδιά σας στα παιδιά
στον διπλανό και στον απέναντι
στ’ αδέσποτα
σε κάθε μικρό κι ανυπεράσπιστο

μη φοβηθείτε τη διάψευση
την πιθανή απογοήτευση
κι αυτή την προδοσία

ανοίξτε την καρδιά σας στον κόσμο
τρυφερή κι ευάλωτη
με τη βαθύτερή της όμως δύναμη
απόρθητη

με μια ανοιχτή καρδιά
φονεύεται το άγριο θηρίο της μοναξιάς

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, να είσαι καλός

κάτι σαν άγγιγμα ή χαμόγελο
κάτι σαν φύλλο

να είσαι καλός
ανυπεράσπιστος
μπροστά στην αθωότητα
εκστατικός
μπροστά στο θαύμα
αιώνια πιστός στην ουτοπία

στη χώρα που δεν έχει δρόμο
στον δρόμο που δεν έχει τέλος
στο τέλος που δεν έχει ελπίδα

να είσαι καλός

Από τη συλλογή φλόγα απ’ τη στάχτη (2017)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αναμέτρηση

τολμάς
ν’ αφήσεις την πόρτα σου ανοιχτή
και όταν νιώσεις το καυτό του χνότο
τολμάς και πάλι
να κοιτάξεις το θηρίο στα μάτια

συχνά αδιάφορο εκείνο φεύγει
άλλοτε όμως ξαφνικά
σ’ αρπάζει
με νύχια κοφτερά και δόντια
πίνει αχόρταγα
για να σ’ αφήσει λίγο μετά
εκστατικό και εξουθενωμένο

ποίημα ονομάζονται
οι κόκκινες πηχτές σταγόνες
που κάποτε γλιστράνε
και πέφτουν στο χαρτί

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ίχνη του δέους

τα ποιήματα που ανθίζουν γύρω μας
εκείνα που δεν γράφονται
και δεν προφέρονται
τα ποιήματα που βλέπουμε
και σπάνια αναγνωρίζουμε
σπάνια ακούμε την εξαίσια μουσική τους
μας προκαλούν
να επιχειρήσουμε το αδύνατον

κι εμείς πιστοί στην προαιώνια εντολή
χαράζουμε ίχνη τους στο χαρτί
με δέος συνθέτουμε θαμπές εικόνες
εκστατικοί
μπροστά στη μυστική αλήθεια των θαυμάτων

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σαν άγριο θηλυκό σαν οπτασία

αιφνιδιαστικά αναδύεται
μέσα από την ομίχλη
και με μαγεύει πάντα
πάντα με ματώνει
ισόβια όπως την πρώτη νύχτα ερωμένη

με το δικό της φως
με τη γυμνή της μελωδία
λέξη προς λέξη
στίχο προς στίχο αποκαλύπτει
τα μυστικά μου τραύματα
κάθε παράλογη λαχτάρα της ψυχής

γι’ αυτό επιχειρώ να δραπετεύσω
σε ιστορίες που συνθέτει η λογική
ζητάω μια μικρή εκεχειρία
καθώς μ’ αυτό το άγριο θηλυκό
είναι αδύνατον να υπάρξει
μια μόνιμη και διαρκής ειρήνη

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, οικογενειακή συγκέντρωση

ψάχνω στα ράφια μου παλιά βιβλία
γκρίζα και σιωπηλά μέσα στα χρόνια
παρά τα τόσα αδέρφια τους τριγύρω

βιβλία παραμελημένα
ξεχασμένα
να λαχταράνε ένα βλέμμα
το χάδι μου και την ανάσα

με τα κρυμμένα ποιήματα
και πάλι να δακρύζουν
όπως την άνοιξη εκείνη
που είχαν δει πρώτη φορά το φως

ζούμε όλοι μαζί σ’ αυτό το σπίτι
εμείς με τα πολλά παιδιά μας
κι οι φίλοι από κάθε εποχή
κάθε γωνιά του κόσμου
μια αγαπημένη οικογένεια
στην περιπέτεια της ψυχής

μάλιστα κατά διαστήματα εγώ
σκουπίζω επιμελώς
τα ίχνη του αίματος στα ράφια

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το πιο βαθύ μου κόκκινο

όπως μέσα στα σύννεφα το ηλιοβασίλεμα
το πιο βαθύ μου κόκκινο είναι τώρα

με φως να χαιρετίσω το σκοτάδι
από την παραλία ως τα κάστρα
γνώση ταξίδια και ουρανό
όλη την περιπέτεια της ζωής μου
με κόκκινο βαθύ το πάθος του έρωτα

σαν το πουλί ας φτερουγίζει
μέσα σ’ αυτό το κόκκινο η ψυχή μου
μέσα στο φως που τόσο απελπισμένα
αγάπησε

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ηδονική αλχημεία

έκθαμβος παρακολουθώ
μια θαυμαστή
ηδονική αλχημεία
στα μυστικά εργαστήρια της ψυχής

απ’ τη χαρά
κι από την πίκρα της ζωής
από τον πόνο και τα τραύματά μου
χρόνια μετά να αναδύεται
κάτι σαν άγγιγμα
κάτι σαν άρωμα
κάτι σαν γέννηση και σαν πατρίδα

κάτι σαν φως

Από τη συλλογή κόκκινες πηχτές σταγόνες (2019)