Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, μουσική

το φόρεμά της όταν θροΐζει
όπως στον άνεμο ένα δάσος σκοτεινό

το όνομά μου στη φωνή της
το χνώτο της μες στο δικό μου χνώτο

τα γόνατά της καθώς τρέμουν
πριν απ’ το άγγιγμα και μισανοίγουν

το χέρι μου στην απαλή επιδερμίδα
καθώς αναζητάει κάθε ποτάμι μυστικό

ψίθυροι και πνιχτές φωνές
ένα μακρόσυρτο αχ που τρεμοσβήνει

και η απόλυτη σιγή, η έκσταση
μες σε πυκνό βελούδινο σκοτάδι

Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, δεν γράφονται ποτέ

τα πιο ωραία ποιήματα
γράφονται χωρίς λέξεις
οι πιο μεγάλοι έρωτες
δεν γράφονται ποτέ

μια φλόγα είναι η ιστορία τους
που λιώνει το μολύβι
που κάνει στάχτη το χαρτί
και παραμένει μυστική
εκστατική
ένα άρωμα που δεν διαλύεται
στον άνεμο του χρόνου

οι πιο μεγάλοι έρωτες
αθώοι ταυτόχρονα
και καταχθόνιοι συνωμότες
στο μισοσκόταδο θροΐζουν
ανάσα ή άγγιγμα
σε μια μεταξωτή κουρτίνα
και χάδι σε βελούδινο κορμί

τα μαγικά τους δευτερόλεπτα
είναι το ρίγος της ζωής
ισόθεο με το δέος του θανάτου

Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, όταν το αύριο γίνει τώρα

όταν την άνοιξη συναντηθούμε
σε μια επόμενη ζωή
να με κοιτάξεις πάλι
βαθιά στα μάτια
να θυμηθείς το άγγιγμά μου
πόσο απελπισμένα
σε είχα κάποτε αγαπήσει

όταν το αύριο γίνει τώρα
στο Βαλπαραΐζο ή το Βλαδιβοστόκ
σ’ ένα πλανήτη μακρινό του γαλαξία
μη με ξεχάσεις

πάνω απ’ τον μικρό μας εαυτό
και πέρα από τον θάνατο
εσύ κι εγώ να γίνουμε για πάντα
στο χώμα η φλόγα που δεν σβήνει
κόκκινο σύννεφο στον ουρανό
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ρομαντικά

πάμε μια βόλτα στην παραλία το βράδυ
να σε αγγίζω
με τις άκρες των δαχτύλων μου
κι άλλοτε με το βλέμμα
ή ένα δειλό χαμόγελο

πέρα απ’ τους μικροπωλητές
κι από τον πύργο τον λευκό
πέρα απ’ το λαμπερό ξενοδοχείο
κι από τα σκοτεινά μας χρόνια
ολόισια στην καρδιά της μνήμης
στη φωτεινή υπόσχεση των πλοίων

γι’ ακόμα μια φορά να ακούσουμε το κύμα
και να μετρήσουμε τ’ άστρα στον ουρανό

εκστατικά μου μάτια
που τόσο αστραφτερά
λυτρωτικά δακρύζουν
θυμήσου τα όλα
κι όλα ξέχασέ τα
να ξαναγεννηθεί μ’ ένα φιλί σου ο κόσμος
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πλατεία Αρχαίας Αγοράς

ήλιος νωχελικός του φθινοπώρου
σαν από τότε
Σάββατο απομεσήμερο
στα χόρτα και τα μάρμαρα
στ’ αρχαία αγάλματα

ήλιος νοσταλγικός
στην παιδική μου γειτονιά
κι εκεί στην άκρη
της κάποτε Πλατείας Δικαστηρίων
σκόρπια τα τραπεζάκια
κουβέντες και χαμόγελα
κορίτσια με πολύχρωμα φορέματα

στιγμές παράξενα μαγευτικές
παράξενα από το χτες εφηβικές
καθώς στα μάτια σου
η μνήμη αστράφτει
κι εγώ ακέραιος αναδύομαι
λουσμένος στο δικό σου φως
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, φωτεινά παράθυρα

σαν κρεμασμένα από τον ουρανό
στην παγωμένη ερημιά του δρόμου
προβάλλουν σκόρπια εκεί ψηλά
και μες στη νύχτα εκπέμπουν
ένα χάδι απρόσιτο

για λίγο στέκεται με θαμπωμένα μάτια
ο οδοιπόρος που αγάπησε
αυτό το ξένο φως
από το χτες τόσο παράξενα οικείο
και τώρα τόσο μακρινό
όσο η άνοιξη ή ο έρωτας

μπορεί διστακτικά να φανταστεί
χείλη και μάτια να χαμογελάνε
χέρια ν’ αγγίζουν απαλά
μπορεί σαν μουσική σχεδόν ν’ ακούσει
λέξεις και φράσεις καθημερινές
να νιώσει μέσα στο σκοτάδι
ίσως κάποια επιτυχία

τα φωτεινά παράθυρα
σαν όνειρο ένας κόσμος μυστικός
για πάντα εκστατικός στη μνήμη
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, εγώ είμαι εσύ

σου στρώνω καθαρά σεντόνια
ζεστή και απαλή κουβέρτα
για να κοιμηθείς
σου λέω ιστορίες αληθινές
και σε φιλώ στο μέτωπο
κι όταν ξυπνάς μες στ’ άγρια μεσάνυχτα
ενώ λυσσομανάει έξω ο βαρδάρης
παίρνω και σου κρατάω σφιχτά το χέρι
να διώξω κάθε εφιάλτη
από τα βλέφαρά σου

το ξέρω
ότι δεν είναι εύκολο να με πιστέψεις
όμως εγώ είμαι πια
από σένα μεγαλύτερος
εγώ είμαι εσύ
όπως εσύ για μένα κάποτε
με κείνο το μοναδικό
χαμόγελό σου στη φωτογραφία

το χάδι μου ελαφρύ ας σε σκεπάζει
έως ότου η μνήμη γίνει αντάμωση
στη μακρινή πατρίδα μας
πατέρα
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πρωτόγονοι

με τη λαχτάρα
με την αγωνία στα μάτια
αναζητούσαν πίσω απ' τα βουνά
μια λάμψη
ένα ξημέρωμα
μια ελάχιστη ελπίδα
ο ένας ανασαίνοντας το χνώτο του άλλου
μες στο σκοτάδι της σπηλιάς

πάντα πρωτόγονοι κι εμείς
και πάντα σε βαθύ σκοτάδι
μα τώρα μόνοι
μέσα στην τεχνολογική σπηλιά μας
τον ήλιο ν’ ανατείλει περιμένουμε
οι πρώτοι άνθρωποι το πρώτο φως
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το ιδανικό σημείο

τα φύλλα ψιθυρίζουν απαλά
την πράσινη αντίσταση στο φως
το αφράτο χώμα παραμένει σιωπηλό
ένα άγγιγμα από χρόνια ξεχασμένο

ίσως λοιπόν μια απόμερη γωνιά
εκεί που διάβαζα κι ονειρευόμουν
μια εφηβική κρυψώνα
μέσα στα δέντρα
μακριά από κάθε θόρυβο
μακριά από κάθε βλέμμα

ίσως μια απόμερη γωνιά
να είναι το ιδανικό σημείο
για να κλάψω
μόνος κάτω απ’ τον ουρανό
κοντά
κοντά πολύ κοντά στη νύχτα
στο αδιαπέραστο
λυτρωτικό σκοτάδι
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το ωραίο ψέμα

κοιτάζω εκστατικά
τα θαύματα του κόσμου
σκόρπια στα καθημερινά μου βήματα
κρυμμένα στ’ ολοφάνερο
σε αυτονόητο μεταμφιεσμένα

κοιτάζω εκστατικά
τα μυστικά και θαύματα
ηδονικά διαβάζω λέξη-λέξη
το αιώνιο παραμύθι της ζωής
κι εγώ ταγμένος να προσθέτω
μια φράση εδώ
ένα στίχο παρακάτω
σαν έτσι να εξορκίζω
τον πόνο και τον θάνατο

σαν έτσι να πιστεύω το ωραίο ψέμα
ένα χάδι ή ένα χαμόγελο
πριν σβήσουν όλα στο σκοτάδι
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, τις ώρες της βουβής απελπισίας

ο δείκτης απαλά καλύπτει το πάνω χείλος
ο αντίχειρας στηρίζει το πηγούνι
ίσως να το χαϊδεύει κατά διαστήματα
το βλέμμα ελίσσεται για λίγο
στο βαθύ πράσινο της φλαμουριάς
έξω από το παράθυρο
ύστερα περιφέρεται στον χώρο
σαν να βλέπει
τα έπιπλα και τα φυτά, τις συσκευές
και σαν να ανακαλύπτει
το απελπιστικά οικείο

στα ράφια ατέλειωτες σειρές βιβλία
μικροαντικείμενα, φωτογραφίες
αγαπημένα ερείπια της μνήμης

τις ώρες της βουβής απελπισίας
φαντάσματα κυκλοφορούν στο σπίτι
τα μάτια αντικρίζουν το κενό
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, πεπρωμένο

σε μια ρωγμή του τοίχου
σε μια σχισμή του βράχου
στην έρημο άγριο φυτό
να ζήσω ήμουν ταγμένος
και ν’ ανθίσω

με τα ελάχιστα της γης
και τα πιο λίγα τ’ ουρανού
με το βαθύ γαλάζιο
και το κόκκινο
με το δικό σου χνώτο

να φλέγομαι ταγμένος
να φλέγομαι και να ονειρεύομαι
με όλες τις αισθήσεις μου
με την ψυχή μου

θα ’ναι δικός μας αύριο ο κόσμος
 
Από τη συλλογή Φωτεινά παράθυρα (2014)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, είναι καιρός που ανέλπιδα σε αποζητώ

ίχνη αγάπης
θα ψηλαφήσω μέσα μου
όντας το κλάμα αδύνατο
των φωτεινών επιγραφών
τα δάκρυα θα μαζέψω
τις νύχτες που βρέχει
στα έρημα σοκάκια θα πλανηθώ
δίχως πουκάμισο και χίμαιρες
κατάμονος και ταπεινός
ποτάμια να οργώσουν το στήθος μου
με το πικρό μαστίγιο του ανέμου
εξαγνισμένος την αυγή
να κινήσω για σένα

είναι καιρός που ανέλπιδα σε αποζητώ
κι απόψε
με κεραύνωσε το όραμα της αγάπης σου
και μέθυσα

ποια γαλάζια σημαία ονείρου
φτεροκοπάει στη σκέψη μας
ποια ελπίδα
ποιες πασχαλιές λησμονημένες
ανθίσανε πέρα απ’ τη θάλασσα και μυρώσανε
και στην άκρη μάς καλούν του κόσμου;

ένα σιδερένιο καράβι
στην πλατεία μάς περιμένει
καρφωμένο
με λεπρούς ναύτες χωρίς μάτια
αμίλητοι θα ταξιδέψουμε
η ζωή μας θα γλιστράει δίπλα
αφήνοντας την ψευδαίσθηση της κίνησης

(1966)
 
Από τη συλλογή ρίγος αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής σου [63 ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη (1966-2015)] (2015)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ταξίδι

πώς θα διασχίσω το άπειρο
για το όραμα του πυρετού μου
χωρίς τις άκρες των δαχτύλων σου
γυμνός απ’ το χαμόγελό σου
χωρίς ελπίδα να σε δω ξανά
στη μακρινή πλευρά του γαλαξία

(1979)
 
Από τη συλλογή ρίγος αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής σου [63 ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη (1966-2015)] (2015)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το ποίημα το πιο ωραίο

το ποίημα το πιο ωραίο
τους απαράμιλλους στίχους
τους έγραψες εσύ
έφηβη όταν δούλεψες καπνεργάτρια
για να πληρώσεις το ψωμί και το βιβλίο σου

το ποίημα το πιο ωραίο
τους απαράμιλλους στίχους
και πάλι εσύ τους γράφεις
στα δικόγραφα και τις γυμνές αίθουσες
τους απαγγέλλεις με πεντακάθαρη φωνή
μπροστά σ’ εκείνους που δικάζουν τα παιδιά
για τις εφημερίδες, τα χουνιά και τις αφίσες

σηκώνομαι και σε φιλώ ψηλά στο μέτωπο
σφίγγω συντροφικά το χέρι σου
μοιράζομαι μ’ ευγνωμοσύνη το φορτίο
ποιήτρια της καθημερινής ζωής

(1979)
 
Από τη συλλογή ρίγος αιχμάλωτο στον ήχο της φωνής σου [63 ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη (1966-2015)] (2015)