Μα για ποιο φεστιβαλικό κοινό μιλάμε; Πάω στο φεστιβάλ σχεδόν κάθε χρόνο και το μόνο που μπορώ να πω είναι κάθε πέρσι και καλύτερα... Είδα το "For the Bible tells me so", το "Le Chagrin et la Pitie" (με τραγικούς υπότιτλους και κόπια surprise με αγγλικό voiceover που μας έκανε τα νεύρα κορδέλες) το "Get thrashed: The history of thrash metal" και από Ophuls το Letter from an unknown woman και το Caught.
Στο For the Bible tells me so που ήταν εκεί και ο σκηνοθέτης, το κοινό ήταν σχετικά πολιτισμένο, χωρίς να λείπουν οι καραγκιόζηδες με τα ανοικτά κινητά που τα απαντούσαν κιόλας. Και φυσικά όλοι χειροκροτήσαμε στο τέλος, όσο αντέχαμε δηλαδή γιατί προσωπικά είχα ρίξει πολύ κλάμα.
Αλλά για το «Le Chagrin et la Pitie» τι να πω
Χρόνια ήθελα να δω αυτή την ταινία και αντιμετώπισα μια κόπια στα αγγλικά, υπότιτλους που είχαν γίνει από τη γαλλική έκδοση και από τους οποίους έλειπαν πολλά σημεία και κάφρους στο κοινό που ενώ τους είπαν ότι η κόπια έχει προβλήματα υποτίτλων και αν θέλουν να πάνε να αλλάξουν το ξεφτιλισμένο το εισιτήριό τους, έκατσαν εκεί και γιουχάιζαν, φώναζαν, σχολίαζαν και δεν με άφηνα κι εμένα να δω τη ρημαδοταινία που την καταλάβαινα και χωρίς τους υπότιτλους.
Στον Ophuls, για το Caught πέρα από κάτι κινητά στο σχεδόν άδειο Αττικόν δεν έχω κάτι να πω. Αλλά στο Letter from an unknown woman πάλευα να δω τα υπέροχα πλάνα του Ophuls πάνω από την αφάνα του μπροστινού που σαλιάριζε με την κοπέλα του και μούγκριζε κιόλας μη χάσουμε τη χαρά του. Κι είχε κι ένα ζώο που άρχισε να παίζει μπεγλέρι μέσα στο σινεμά. Τέτοια φρίκη ούτε στο Χάρι Πότερ ούτε πουθενά δεν έχω δει. Σινεφίλ σου λέει μετά.
Τελικά το καλύτερο κοινό ήταν χωρίς πλάκα το κοινό στο Get Thrashed! Πωρωμένοι, συμμετείχαν, με ελάχιστα έως καθόλου κινητά να χτυπάνε και χειροκρότησαν και στο τέλος χωρίς να είναι εκεί κανένας συντελεστής. Και η ταινία έλεγε, ειδικά κάτι δηλώσεις του Dave Mustaine με τις οποίες ψοφήσαμε όλοι στα γέλια.
