Αλεξάνδρα Μπακονίκα

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Βλαβερό απόβλητο

Όλο πόζα είσαι.
Το καθετί επάνω σου εκπέμπει έπαρση.
Όμως κάτω από την επιφάνεια
διακρίνω τις ανασφάλειές σου,
που σε μπερδεύουν, σε υποσκάπτουν.

Την έπαρσή σου
–εντελώς όπως ένα βλαβερό απόβλητο–
σου την επιστρέφω.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Συνάφεια

Η μέγγενη, ο βραχνάς της μοναξιάς
λίγο να μπει στην άκρη.

Συμμετέχω σε μια θεατρική ομάδα
για να ανεβάσουμε παράσταση.
Πέρα από την προσπάθεια,
με ενθουσιάζει η συνάφεια με τους άλλους.
Όσο προσωρινό κι αν είναι,
με θέλγει που ανήκω σε μια ομάδα.

Ο βραχνάς, η απειλή, ο τρόμος της μοναξιάς
λίγο να μπει στην άκρη.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τα τεκμήρια

Μετά από τόσους άλλους
ήρθε η ώρα της απομυθοποίησης και για σένα.
Εκλεκτό πνεύμα σε θεωρούσα
και τώρα προβάλλουν τα ψεγάδια σου.
Επιστροφή δεν υπάρχει,
τεκμήρια τα ψεγάδια σου
– πια δεν σε αναγνωρίζω.

Βαριά σκιά αφήνει η απομυθοποίηση,
σαν να αδειάζει ο κόσμος.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Η οπτική μου αλλάζει

Υποχθόνιοι, μνησίκακοι και ιδιοτελείς
μας περιβάλλουν.

Από υποχθόνιους, μνησίκακους και ιδιοτελείς
είδα κι έπαθα να απαλλαγώ,
με ήθελαν κλοτσοσκούφι στα χέρια τους.
Γι’ αυτό η οπτική μου στον κόσμο αλλάζει,
γίνεται βαρύθυμη.
Γι’ αυτό πια υποπτεύομαι, παρατηρώ,
κόβω κίνηση.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Διαπιστευτήρια

Μπήκα στην καρδιά του σκότους,
η μοίρα με στρίμωξε στον όλεθρο
να γίνω μάρτυρας, να ζήσω θηριωδίες.
Μπήκα στην καρδιά του σκότους
από ύβρεις, βιαιοπραγίες,
φόνους αθώων ψυχών.

Για τα διαπιστευτήριά μου στη ζωή
φέρνω και εκείνο το ειδικό,
δυσβάστακτο βάρος της γνώσης του κακού
με τις τερατουργίες του.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Περιθώριο

Καθαρίστρια σε σκάλες, σπίτια, ταβέρνες.
Στα γεράματα φτωχή και μόνη.

Όποτε περνάω μπροστά από το χαμόσπιτο
όπου έμενε,
ορμάνε μέσα μου οι φράσεις της:
«Σε ανήλιο περιθώριο η ζωή μου.
Τα βάσανα κερνάνε θάνατο.
Σκέβρωσα από θάνατο.»

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ξεσπαθώνετε

Πολεμοχαρείς και οργίλοι
το γινάτι σας, το μεγάλο γιουρούσι,
ο αξεδίψαστος καημός σας
είναι να κινείτε τα νήματα.
Επεμβαίνετε,
ξεσπαθώνετε με τις αυθαιρεσίες σας.
Πολεμοχαρείς και οργίλοι,
τέρατα μίσους και καταστροφής,
όλη η παρτίδα εδώ γυρίζει:
να εδραιώνετε τον τρόμο
να κινείτε τα νήματα.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Κολαστήριο

Στιλέτο, κάμα θανάτου η κακία,
έντρομη μελετώ τα εγκλήματά της,
τις πηγές, αιτίες,
διακλαδώσεις κι εκβολές της.
Κάμα θανάτου η κακία,
στο κολαστήριό της παγιδεύτηκα
και με κατασπάραξε.

Σαν τον ναυαγό που την τελευταία στιγμή
από θαύμα σώθηκε,
στο αμήν,
αποτρελαμένη μελετώ το μένος της κακίας.

Από τη συλλογή Ο κόσμος απροκάλυπτα (2018)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Να συντρέξεις

[Ενότητα Διαδρομή]

Αγάπη της αλήθειας
και περιπάθειάς μου
έλα να με συντρέξεις.
Λύπες σκληρές σαν λόγχες
στραγγίζουν το σθένος μου.
Αγάπη της περιπάθειας
αντιπαλεύω με φονικές λύπες,
στείλε την παρηγοριά σου.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Σαν οπτασία

[Ενότητα Διαδρομή]

Ευθυτενής και με ζωηρό βήμα
περπατούσες στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Είσαι η επιτομή για ό,τι μου αρέσει σ’ έναν άνδρα.
Σαν είδωλο κι οπτασία περπατούσες μέσα στη νύχτα.
Από το βλέμμα μου δεν σ’ άφησα
μέχρι που έστριψες σ’ ένα στενό.
Καλοτύχισα τον εαυτό μου –
με αγαπάς κι η ζωή χαρμόσυνα διαστέλλεται.

Είσαι η επιτομή για ό,τι μου αρέσει σ’ έναν άνδρα.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Ραντεβού

[Ενότητα Διαδρομή]

Τι πιο πολύ να εισπράξω.

Στεκόσουν στα σκαλοπάτια
έξω από το γραφείο σου.
Λιώμα ήσουν από την αγωνία της αναμονής.
Πέθαινες αν τυχόν και δεν ερχόμουν στο ραντεβού.
Τι πιο πολύ να εισπράξω
από την έλευση της χαράς.
Αφηνιασμένοι ήμασταν να σμίξουμε.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Χρώματα

[Ενότητα Διαδρομή]

Εικόνα που επανέρχεται από τα παλιά:
ψηλός κι αρρενωπός.
Μου είχε δείξει ερωτικό ενδιαφέρον,
όμως ύστερα χαθήκαμε.
Είναι άνοιξη
κι είμαι στην εφηβεία μου.
Στέκεται όρθιος στο απέναντι μπαλκόνι.
Αλλάζοντας λίγο τη στάση του,
το είδωλό του καμαρώνει
στο μεγάλο τζάμι της μπαλκονόπορτας,
που λειτουργεί σαν καθρέφτης.
Άραγε πόσοι άλλοι τον βλέπουν
από τα γύρω μπαλκόνια.
Είναι άνοιξη, τα χρώματα γητεύουν με τον παροξυσμό τους.
Η φαντασμαγορία, οι διακυμάνσεις, η πολυπλοκότητα,
τα μυστήρια της εφηβείας μου
μόλις αρχίζουν.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Τα ποδήλατα

[Ενότητα Διαδρομή]

Οι ερωτευμένοι δεν φιλιούνται
μόνο πίσω από τις βάρκες,
τρέχουν και κρύβονται στα δάση.
Όταν γυρίζουν, μαζεύουν τα ρούχα τους
κι ανεβαίνουν στα ποδήλατα.
Οδηγούν με ορμή κι ευελιξία,
με χαλαρωμένα, φωτεινά πρόσωπα και σώματα.

Οι ερωτευμένοι ξεφεύγουν από κοινές συνομιλίες
και βαρετές συνήθειες.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Πλανεύει

[Ενότητα Διαδρομή]

Στην αφή γυρεύει να περάσει η αγάπη.
Μέσα από την αφή
να πυρώσει, να ολοκληρωθεί.
Είναι η κορωνίδα των αισθήσεων,
πλανεύει νου και σκέψη.
Αφή κι έρωτας συνταυτίζονται.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)

[wings]

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, Το σπάνιο

[Ενότητα Διαδρομή]

Το βλέμμα του την έλουσε
με τόσο έντονο πάθος
που έφτανε στα όρια του δέους.
Δέος από τον φόβο, την αγωνία του
μήπως δεν την κατέχει,
δεν του παραδοθεί ολοκληρωτικά.

Είναι σπάνιο το απόλυτο πάθος,
η απόλυτη αγάπη,
ώστε διαστέλλεται
σ’ έναν κόσμο μαγεμένο, μυθικό,
αυτόκλητα μυθικό.

Από τη συλλογή Ντελικάτη γυναίκα (2021)