Sonnet 74
But be contented when that fell arrest
Without all bail shall carry me away,
My life hath in this line some interest,
Which for memorial still with thee shall stay.
When thou reviewest this, thou dost review
The very part was consecrate to thee:
The earth can have but earth, which is his due;
My spirit is thine, the better part of me:
So then thou hast but lost the dregs of life,
The prey of worms, my body being dead;
The coward conquest of a wretch's knife,
Too base of thee to be remembered.
The worth of that is that which it contains,
And that is this, and this with thee remains.
|
Μα όταν έρθει ανελέητος και δίχως
εγγυητή με πάρει πια, παρηγορήσου·
έχει αντίκρισμα ζωής αυτός ο στίχος
και σαν μνημείο παραμένει εδώ μαζί σου.
Κι όταν εδώ ξαναγυρνάς, γυρνάς ακόμα
στο μέρος που έχω της λατρείας σου τον οίκο.
Η γη θα λάβει τα οφειλόμενα, το χώμα·
μ' όλο το άφθαρτό μου μέρος σου ανήκω.
Μόνο το λείψανο θα χάσεις, όταν λεία
σαπρή σκωλήκων το κορμί μου θα 'χει γίνει·
άνανδρο λάφυρο σε σύρραξη αθλία,
που δεν αξίζει καν στη μνήμη σου να μείνει.
Αξίζει μόνο για ό,τι μέσα του ανασαίνει·
γι' αυτό εδώ, που εδώ με σένα απομένει.
|
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης