Ολόκληρο το βιβλίο εδώ:
http://www.vrahokipos.net/subs/stinas/texts/eam_elas_opla.htmΚαι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Αυτό που έγινε το Δεκέμβρη του '44, με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να γίνει κατανοητό με τα υπάρχοντα τροτσκιστικά ή ακόμα μαρξιστικά σχήματα. Από τη μιά μεριά οι λαϊκές μάζες ή ένα σημαντικό τους μέρος συμμετέχουν στη σύγκρουση και υποστηρίζουν το ΚΚΕ με την ιδέα πως η νίκη τον ΚΚ θα αλλάξει το καθεστώς. Και συμμετείχαν ακόμα μια φορά, χωρίς ούτε για μια στιγμή να εκδηλώσουν πρωτοβουλία ή διάθεση αυτόνομης οργάνωσης και δράσης, αλλά πάντα υπακούοντας πειθήνια στο ΚΚ. Από την άλλη μεριά ήταν φως φανάρι (για μένα τουλάχιστον) πως το ΚΚ, πραγματικά θα άλλαζε το καθεστώς αν νικούσε, όχι βέβαια εγκαθιδρύοντας το σοσιαλισμό, αλλά εγκαθιδρύοντας τη δικτατορία του (βαφτισμένη Λαϊκή Δημοκρατία) και αρχίζοντας το μετασχηματισμό της χώρας προς μια κοινωνία ρωσικού τύπου. Αν το ΚΚΕ νικούσε το Δεκέμβρη δεν επρόκειτο «να σώσει το αστικό καθεστώς», ούτε να μοιράσει την πραγματική εξουσία με την αστική τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους. Θα τους εξοβέλιζε γρήγορα ή αργά, απότομα ή βαθμιαία. Η Λαϊκή Δημοκρατία (με πεντακόσια εισαγωγικά, γιατί ούτε λαϊκή είναι, ούτε δημοκρατία, αλλά δικτατορία του ΚΚ) θα αρχίσει φυσικά με μορφή «συνασπισμού» κυβερνητικού, όπου το ΚΚ θα είχε πλάι του διάφορα τεχνητά πολιτικά κατασκευάσματα, τους «αριστερούς αγροτικούς», «φωτισμένους φιλελεύθερους», «λαϊκοδημοκρατικούς μοναρχικούς», «προοδευτικούς παλαιοημερολογίτες», «ριζοσπαστικούς ελληνοχριστιανούς» κ.λπ., για καμουφλάρισμα, κατασκευάσματα διευθυνόμενα από συνειδητές ή μη συνειδητές μαριονέττες του ΚΚ Ξέρουμε ότι τέτοια κατασκευάσματα υπήρχαν ήδη. Κάτω απ' αυτήν την κυβέρνηση, όπου το ΚΚ. μόνο, θα κατείχε μια πραγματική δύναμη, τον αντάρτικο στρατό, θα κατελάμβανε όλες τις καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, στη διοίκηση, στην παραγωγή, στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, κ.λπ. Μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα πρόσφορα οργανωμένες «εκλογές» θα προσέφεραν την πανηγυρική και ενθουσιώδη επιδοκιμασία του λαού στη δημιουργημένη κατάσταση. Αν αυτή η εξέλιξη δεν πραγματοποιήθηκε στην Ελλάδα αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη διεθνή μοιρασιά των ζωνών επιρροής ανάμεσα στους Αγγλοαμερικάνους και τους Ρώσους. Αντίθετα πραγματοποιήθηκε σ' όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης είτε με τη βοήθεια (πάντα έμμεση) του ρωσικού στρατού, είτε και χωρίς τέτοια βοήθεια όπως στη Γιουγκοσλαβία (και, φυσικά, σε μια άλλη παράλληλα και σε πολύ πιο σημαντική έκταση στην Κίνα). Σε όλες αυτές τις χώρες τα καθεστώτα που δημιουργήθηκαν αντιστοιχούσαν και αντιστοιχούν στην ολοκληρωτική εξουσία των ΚΚ.
Έτσι μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία μιας νέας παραλλαγής εκμεταλλευτικής καταπιεστικής κοινωνίας, που ολοκληρώθηκε μέσα σε λίγα χρόνια. Κι αυτό, επαναλαμβάνω, ήταν και μένει τελείως ανεξήγητο και ακατανόητο
με τα τροτσκιστικά και ακόμα και με μαρξιστικά σχήματα. Γιατί τα καθεστώτα αυτά από τη μια μεριά δεν προέρχονταν από μια εργατική επανάσταση και δεν αντιστοιχούσαν στο Σοσιαλισμό. Από την άλλη μεριά όμως κατέστρεψαν τον κατά παράδοση καπιταλισμό. Γιατί ο κατά παράδοση καπιταλισμός στηρίζεται πράγματι στην ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής που τα καθεστώτα αυτά καταργούν και εκφράζει την κυριαρχία ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων που τα καθεστώτα αυτά διαλύουν σαν κοινωνικά στρώματα, άσχετα αν σκοτώνουν ή όχι τα άτομα που τα αποτελούν. Ταυτόχρονα δημιουργείται ένα καινούριο κυρίαρχο και προνομιούχο κοινωνικό στρώμα, η γραφειοκρατία - πολιτική, στρατιωτική, οικονομική, τεχνική, διοικητική, ιδεολογική κ.λπ.».
Ο Καστοριάδης επίσης γράφει:
«Η σύγχρονη κοινωνία είναι κοινωνία γραφειοκρατικού καπιταλισμού. Στη Ρωσία, στην Κίνα και στις άλλες χώρες που περνιούνται για «σοσιαλιστικές» πραγματώνεται η πιο καθαρή και η πιο ακραία μορφή του γραφειοκρατικού καπιταλισμού.
...Η γραφειοκρατία είναι μια νέα εκμεταλλευτική και καταπιεστική τάξη με αυτόνομες και αυτοφυείς ιστορικές βάσεις... Η εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής και η σχεδιοποίηση της οικονομίας, δεν έχουν σαν τέτοιες και από μόνες τους καμιά σχέση με το σοσιαλισμό, αντίθετα αποτελούν την πλήρη και ιδεώδη μορφή που επιτρέπει την απόλυτη συγκέντρωση της κοινωνικής, οικονομικής, πολιτικής, ιδεολογικής εξουσίας στα χέρια μιας κυρίαρχης μειοψηφίας, που φυσικά δεν ασκεί την εξουσία παρά για τα δικά της συμφέροντα και για να αυξήσει τα προνόμια της και να επεκτείνει τη δύναμη της...».
Έτσι εξηγείται η σύγκρουση ανάμεσα στο ΕΑΜ και την «Εθνική Κυβέρνηση» τον Δεκέμβρη του 1944 και κατόπιν στον εμφύλιο και γενικά ο αγώνας των ΚΚ στην καπιταλιστική κοινωνία.