Η συνάντηση τοποθετείται από τον Λακάν κάτω από το σημείο της ενδεχομενικότητας, δηλαδή αυτού που, όπως λέει, παύει να μην εγγράφεται. Άρα κάτι από την συνάντηση εγγράφεται. Κάτι της τάξεως του ίχνους, του σημαδιού.
σελ. 18
Πώς να προσεγγίσουμε τη συνάντηση με τον Άλλο, ιδιαίτερα-ειδικά με το Άλλο φύλο ; Με ποιον τρόπο; Πώς να μιλήσουμε για τη συνάντηση; Τι γνωρίζουμε για τη συνάντηση; Αποδίδω, προσωπικά, μεγάλη σημασία στο γεγονός ότι, ο Λακάν απροσδόκητα ,υποστηρίζει ότι, όταν βιώνουμε την εμπειρία του τυχαίου της συνάντησης, το ουσιώδες ερώτημα είναι το ακόλουθο: Θέλουμε, ή όχι, να μάθουμε κάτι από αυτή τη συνάντηση ; Το φωτεινό σημείο είναι λοιπόν, κατά τον Λακάν –αυτό το οποίο δεν πρέπει να ξεχαστεί–, η άρθρωση ανάμεσα στη γνώση και τη συνάντηση.
(σελ.16)
Μια συνάντηση είναι κάτι που μας συμβαίνει τυχαία. Υπάρχει εκεί, πράγματι, κάτι το απρόσμενο, κάτι που δεν το περιμέναμε. Είναι η έκπληξη! Μια συνάντηση εισάγει έτσι μία τομή ανάμεσα σε ένα πριν και ένα μετά και προκαλεί, επ’ ευκαιρία, μια ρήξη – με το παρελθόν, ίσως με έναν παρτενέρ, αλλά κυρίως με μία γνώση. Ως εκ τούτου, η σχέση με τη γνώση αλλάζει. Διότι η ερώτηση τίθεται: θέλουμε, ή όχι, να μάθουμε κάτι από τη συνάντηση; Χρειάζεται, πράγματι, θάρρος – για να αντιμετωπίσουμε το πραγματικό του απρόβλεπτου και να ξεφύγουμε από τη φαντασίωση της οποίας είμαστε αιχμάλωτοι.
μετάφραση: Άννα Σωτηράκου
Pierre Naveau, Ce qui de la rencontre s'inscrit (Αυτό που εγγράφεται από την συνάντηση)