Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 13 Nov, 2015, 00:39:53

Title: Πέτρος Γκολίτσης
Post by: wings on 13 Nov, 2015, 00:39:53
Πέτρος Γκολίτσης

(https://www.translatum.gr/forum/proxy.php?request=http%3A%2F%2Fwww.biblionet.gr%2Fimages%2Fpersons%2F91731.jpg&hash=b6aa1e1ac0513f729449f2d25d2038a5433ffd21)

[Πηγή για τη φωτογραφία: βιβλιοnet (https://www.biblionet.gr/author/91731/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B7%CF%82,_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82,_1978-)]

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1978. Σπούδασε οικονομικά σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Birkbeck College). Εκτός από τη λογοτεχνία ασχολείται και με τη ζωγραφική. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής στη Θεσσαλονίκη και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Το ιστολόγιο του ποιητή: http://poemsgolitsis.blogspot.gr/

Ποιητικές συλλογές:
«Η μνήμη του χαρτιού», εκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη, 2009
«Το τριβείο του χρόνου», εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, 2013
«Η σάρκα των προσωρινών», εκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα, 2015

Δοκίμια-μελέτες:
«Νάνος Βαλαωρίτης: Από τις αφετηρίες στην ολοκλήρωση του μοντερνισμού», εκδ. Κοινωνία των (δε)κάτων, Αθήνα, 2015

Ανθολογημένα ποιήματα:


Συνεντεύξεις του Πέτρου Γκολίτση:

[ Επιστροφή στο ευρετήριο της ανθολογίας «Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα και ως σήμερα» (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Ο χρόνος και ο θάνατος
Post by: wings on 13 Nov, 2015, 00:59:25
ULRICH SCHNAUSS - A RITUAL IN TIME AND DEATH - YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=zNdu2Vs-_yk)

Ulrich Schnauss, A ritual in time and death (album: A Long Way to Fall (2013))

Πέτρος Γκολίτσης, Ο χρόνος και ο θάνατος

Μικρά παιδιά ο χρόνος και ο θάνατος
γδύνουν πράγματα, ξηλώνουν νήματα απόμερα
τα πλένουν στη θάλασσα
παίζουν κι αφήνουν πίσω τους
ερείπια και οστά
εκλιπόντα νοήματα
τα σκεπάζουν πρόχειρα με χώμα
και ετοιμάζονται για τον επόμενο τρόπο.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης: Η ξύλινη καρέκλα, το καρφί και το σχοινί
Post by: wings on 16 Dec, 2015, 18:43:18
Πέτρος Γκολίτσης: Η ξύλινη καρέκλα, το καρφί και το σχοινί

Η ξύλινη καρέκλα βρέχεται
η ξύλινη καρέκλα περιμένει
έξω στη βροχή
τον κύριό της.

Η ξύλινη καρέκλα αιμορραγεί.
__________________

Αδιάλειπτα τρισδιάστατο το πραγματικό
κρεμάω πίνακες στους τοίχους.

Το πιο σημαντικό πλέον στους πίνακες
είναι το καρφί

που τους κρατάει στους τοίχους.
__________________

Αλάλητη, ατελέστατη
ενδέχεται η ζωή
να είναι ένα σχοινί
που κόβεται
απ’ το ίδιο του το βάρος.

Κρέμεται στο πουθενά
με φόντο που αλλάζει.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Σώματα
Post by: wings on 16 Dec, 2015, 18:48:58
Πέτρος Γκολίτσης, Σώματα

Τα σώματα πέφτουν
σαν σπόροι στο χώμα
καινούρια σώματα ορθώνονται
στη θέση των άλλων
τελειώνουν και πέφτουν
σαν σπόροι στο χώμα
στις στάχτες απλώνονται

φωνάζοντας έλεος

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Ζητιανεύοντας
Post by: wings on 16 Dec, 2015, 18:55:22
Πέτρος Γκολίτσης, Ζητιανεύοντας

Φροντίζω τα λουλούδια
δεν θέλω να πεθάνω
ιδίως τα ξερά
γέρικα χέρια ζαρωμένα
δεν θέλω να πεθάνω.

Τα μελετώ ευλαβικά∙
καθετί που τελειώνει
οφείλει να αποπνέει ιερότητα
ιδίως αν δεν υπόσχεται
καμία νέα αρχή
καμία συνέχεια.

Μια ζητιάνα μοιράζει τσουρέκια
στην Καμάρα.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Ράφια
Post by: wings on 16 Dec, 2015, 18:59:32
Πέτρος Γκολίτσης, Ράφια

Σε ποια σειρά τις λέξεις να βάλω;
Σαν ράφια λευκά αιωρούνται στον χρόνο
ούτε στηρίζονται ούτε στηρίζουν
σκόνη μαζεύουν, σκόνη επιστρέφουν.

Μικρή η πνοή σου
και ο θάνατός σου μικρός.

Μα σαν πανί διαγράφουν τον χώρο.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Γράμματα
Post by: wings on 16 Dec, 2015, 19:05:54
Πέτρος Γκολίτσης, Γράμματα

Τα γράμματα –σχεδόν– αυτονομήθηκαν
στήνουν τοίχους από μόνα τους.
Μα η πρώτη λέξη που όρθωσαν
εκλιπαρεί για την αναίρεσή τους.

Θ - ά - ν - α - τ - ο - ς

Το κάθε γράμμα προσπαθεί
να φύγει από το θήτα.

Σκιές ποδηλάτων
γλιστρούν και χάνονται
στα άσπρα τους χωράφια.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Balkan Express
Post by: wings on 16 Dec, 2015, 19:11:06
Πέτρος Γκολίτσης, Balkan Express

Με μαχαίρωσε πολλές φορές
με έθαψε ζωντανή
είναι θαύμα που σας μιλώ
διότι είμαι νεκρή.
Η μόνη μου έγνοια τα τρένα
αν θα περάσουν στην ώρα τους
να μη με δουν
καθώς τα χαλίκια τακτοποιώ
και κρύβομαι από κάτω.

Ίσως ένα χαλίκι να αρκεί
για να με δει
να πιάνω χέρια άλλων νεκρών
να τους πατάω προς τα κάτω.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Βοή
Post by: wings on 16 Dec, 2015, 19:15:57
Πέτρος Γκολίτσης, Βοή

[Οι σιωπές είναι τόσες
όσοι και οι άνθρωποι
αλλάζουν
σαν σκιές σκεπάζουν
τα πράγματα
μα ο θάνατος ένας
θερμαίνει την πέτρα
βουίζοντας
την ομαλίζει μονόχρωμος
την δένει
και σέρνοντάς την
την αφανίζει
την όμοια
κάθε μέρα
στον αιώνα τον άπαντα]

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Λέξεις
Post by: wings on 16 Dec, 2015, 19:22:26
Πέτρος Γκολίτσης, Λέξεις

Οι λέξεις λαξεύουν τα πράγματα
γλυπτά που δεν ορίζονται
μεταβάλλονται
καθώς οι λέξεις αλλάζουν
με το πέρασμα των χρόνων
είδωλα που φουσκώνουν
και ποτέ δεν κατέχονται
σκάνε και κρέμονται
οι λέξεις τα πράγματα
κουβαριασμένα.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Χειμερινό
Post by: wings on 16 Dec, 2015, 19:27:12
Πέτρος Γκολίτσης, Χειμερινό

Τόπος λευκός, τρισδιάστατος
συνέχεια να βάζεις χρώματα
και με τα δυο σου χέρια
και αυτά να πέφτουν, να γλιστρούν
να εξαφανίζονται.

Το μόνο που ακούγεται η φθορά
που συνεχώς ανανεώνεται.

Σπάτουλες τα άκρα σου
εν τέλει συντηρούν το λευκό.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Κάποιος
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 18:26:12
Πέτρος Γκολίτσης, Κάποιος

Νιώθω σαν κάποιος
που τραβά σιδερένιους μοχλούς
σκουριασμένους τεράστιους
για να αλλάξει τη σειρά των πραγμάτων.

Μα τα πράγματα πέφτουν
το ένα μετά το άλλο
και αντί να στοιβάζονται λιώνουν
αφαιρώντας συνέχεια κομμάτια.

Όλο το τρίξιμο όρθωσε
ένα τεράστιο λευκό
που μες στην μονοτονία του σφυρίζει

αυ-το-κτο-νί-α και θά-να-το.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Σταθερά Ετσενσμπέργκερ
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 18:32:28
Πέτρος Γκολίτσης, Σταθερά Ετσενσμπέργκερ

Σταθερά Ετσενσμπέργκερ
συν πλην 1354
ι ίκουαλς εμ σι σκουέαρ
ενέργεια προς μάζα
η ταχύτητα του φωτός
–στο τετράγωνο πάντα–
το μωρό κλαίει
ο νεροχύτης γεμίζει
η ζωή μου η μισή
αποσπασματική
οι στίχοι μου με στήνουν
μπροστά στο απόσπασμα.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Ορίζοντας
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 18:48:16
Πέτρος Γκολίτσης, Ορίζοντας

Το δέρμα σου αποπνέει πια
πέρα από θάνατο
και ναφθαλίνη.

Κομμάτια ξέχωρα γκρίζα της λάσπης
όμοια ο ουρανός
με μια κίνηση ανεπαίσθητη
τα ξεκολλάς αργά
– εφόσον θέλεις.

Στο βάθος
τον ορίζοντα
σαν μια κλωστή
εύκολα τον αποξηλώνεις
τραβάς γλυκά
από τα αριστερά προς τα δεξιά
και αποκαλύπτεται
η ίδια απαράλλαχτη εικόνα.
Σαν εφιάλτης.

Βρέχει ο ουρανός λευκά σεντόνια.
Τα χέρια σου
ποδήλατα παρατημένα.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Κόσμοι
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 18:52:21
Πέτρος Γκολίτσης, Κόσμοι

Να πεις σε άλλη γλώσσα
των πραγμάτων το νόημα
σε ουρανούς που διψούν
να ειπωθούν αλλιώς
να στήνεις κοσμήματα
που γυρνούν σαν σφαίρες
να δένουν τα σύνολα
να σηκώνονται κόσμοι.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Θανατοθραύστης
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 18:56:59
Πέτρος Γκολίτσης, Θανατοθραύστης

Μητέρα

Με φέρνεις στον κόσμο
Με αφήνεις στον θάνατο.

Και εγώ;

Γυρεύω έναν θανατοθραύστη
στα παράλια των παιδικών μας χρόνων;
Στο μητρικό σου χάδι;
Το χέρι σου έχει γεράσει.

Θανατοθραύστης;
Δεν έχει αλλάξει ο ήλιος φορά
ούτε ο ρυθμός της φθοράς.
Στην κατηφόρα
τα πάντα διαστέλλονται
πορτοκάλια και λέξεις ορθώνονται ακαριαία
πύρινα χέρια ξένα
περνούν τα δάχτυλά τους στους επόμενους.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Έπιπλα
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 18:59:08
Πέτρος Γκολίτσης, Έπιπλα

Μαζεύουν θάνατο τα πράγματα
όπως τα έπιπλα τη σκόνη.

Είμαι ο θάνατος δηλώνουν τα πλάσματα
κάτω από ένα φως λευκό που τυφλώνει.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Κύκλοι
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:03:03
Πέτρος Γκολίτσης, Κύκλοι

Κύκλοι που ορίζονται
και δεν ορίζουν

Σφαίρα παλιά που αρχίζει να γωνιάζει

Κύκλος που γίνεται έλλειψη
και πάλι κύκλος

Εσύ εντός άνοψη

Κύκλοι που κυκλώνονται
μα δεν κυκλώνουν

Τόπος μικρός τόπος λευκός
ξεφτίζει

Κύκλοι ο ένας δίπλα στον άλλον
μετασχηματιζόμενοι αναπνέουν

Κύκλοι συγκλίνουν σε κλείνουν
έξω
αγνοώντας τη μη κυκλική
ελλειπτική σου υπόσταση

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Απόσταση
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:06:29
Πέτρος Γκολίτσης, Απόσταση

Οι σκέψεις φαντάζουν κόκκινες
τώρα που έχω τόση απόσταση πάρει.

Τα πουλιά είναι νεκρά
γυρίζουν σαν δορυφόροι
γύρω από δέντρα ξερά
νησίδες χώματος θυμίζουν
στόμα που μόλις σταμάτησε να ανασαίνει.

Σκουριασμένα καρφιά
αφαιρούνται από την κάθε μας πράξη.

Από τη συλλογή Η μνήμη του χαρτιού (2009)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Καταβύθιση
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:13:18
Πέτρος Γκολίτσης, Καταβύθιση

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Ποια τρυφερότητα;

Εδώ τα μάτια με τα δάχτυλα αφαιρώ
τα ποιήματα στις κόγχες
σαν κέρματα στα αφήνω
να αστράφτουνε μεταλλικά
στο χώμα να βαθαίνουν
ψήγματα χρυσής σποράς
να μαρτυρούν μια καταβύθιση
(να μας περνούν πιο κάτω)
ενώ ψηλά βουλιάζουν οι επόμενοι
έρχεσαι και συ
σε περιμένω

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Το γυαλόχαρτο
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:16:55
Πέτρος Γκολίτσης, Το γυαλόχαρτο

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Τα ποιήματα συμβαίνουν με γυαλόχαρτο
τρίβω το χαρτί και βγάζει χόρτα
ανάσκελα βολεύτηκα
και πλέον πλέω στο χώμα
και ονειρεύομαι
σχίζω τις πόλεις μάρμαρα μαζεύω
ψηλά στον ουρανό
και μ’ ένα τρίκυκλο γυρίζω γύρω-γύρω

Βρέχει χαρτόνια γύρω μου παντού
μόνο χαρτόνια

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Σπλάχνα
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:20:31
Πέτρος Γκολίτσης, Σπλάχνα

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Χαίρομαι τα σπλάχνα μου απόψε
κι όλα τα όργανα ωραία λειτουργούν
συντονισμένα κυλούν σαν σε μετάξι
τα πόδια μου στη θέση τους με πάνε
νυχτερινή Θεσσαλονίκη

Εγώ ’μαι το μυστήριο εμείς
όπως σταθήκαμε στον χρόνο οι αποστάσεις
κάθετοι εμείς σαν κυπαρίσσια οι σκιές
φως που πυκνώθηκε προσωρινά κι απόψε

τα μάτια τρεμοπαίζουνε διαλύονται
διαλύεσαι κι εσύ
και μόνο νύχτα

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Το βλέμμα κιγκλίδωμα
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:24:06
Πέτρος Γκολίτσης, Το βλέμμα κιγκλίδωμα

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Ξαναφορώ το βλέμμα μου και έρχομαι
μα βρίσκω βλέφαρα κιγκλίδωμα
μ’ απέκλεισαν
και κάτω πέρα μακριά τα χέρια μου
με τρόμαξαν
βουνά που σέρνονταν και ούρλιαζαν
σαν φάλαινες
σαν μια κλωστή όλα τα περιγράμματα
γραμμές που έσβηναν και σπάζαν κατακόκκινες
άδειος ο ορίζοντας αγκομαχώντας άχνιζε
χώρες τα μάτια μου παλιές που χάνονταν
θα ξεκινήσω ο βυθός και μόνο βότσαλα

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Μόνο οι νεκροί
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:27:53
Πέτρος Γκολίτσης, Μόνο οι νεκροί

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Μόνο οι νεκροί δεν ταξιδεύουνε
χωρίς να σκέπτονται σκαλίζουν
μ’ ένα ραβδί στην επιφάνεια του μυαλού μου
φτιάχνουν τετράγωνα πετάγονται καρέκλες
και με το δάχτυλο σχεδιάζουν κύκλους νοερούς
ανάβουν ήλιους που δεν σβήνουν
γυρεύουν τις καταπακτές καταβυθίζονται

έκτοτε με αγνοώ και περιφέρομαι
σε τόπους που θα υπάρξουν

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Το τσιγκέλι
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:49:54
Πέτρος Γκολίτσης, Το τσιγκέλι

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

«Ό,τι σε τρέφει εσένα
εμένα θανατώνει»
έλεγε το σφαγμένο βόδι
κοιτώντας το ερωτικά
με μάτια πυρωμένα
και κόκκινη ποδιά

Απ’ το τσιγκέλι ανάποδα
γδαρμένο το κουνούσε
του τραγουδούσε
τραγούδια παιδικά
πλησιάζανε τα μάτια τα νεκρά
τα ζωντανά με τα νεκρά
δίχως να τρίζει η κούνια

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Πιο κάτω
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:52:55
Πέτρος Γκολίτσης, Πιο κάτω

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Πρέπει και πάλι να κατέβω
να τους καθησυχάσω τους τρελούς μου
κάποιοι κοιτάζουν το ταβάνι
με μάτια γουρλωμένα
το παίζουνε νεκροί
πιο κάτω
μαζεύονται δυο-τρεις
έντονα μιλούν
χειρονομούν και σχέδια καταστρώνουν
πρέπει να βρίσκομαι αδιάκοπα
πιο κάτω από αυτόν
που χτυπά
τις αλυσίδες
και ουρλιάζει

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Στο σπίτι της νεκρής
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:57:02
Πέτρος Γκολίτσης, Στο σπίτι της νεκρής

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Είναι νωρίς για να συμφιλιωθώ
είμαι στο σπίτι της νεκρής
για να χτενίσω τα μαλλιά της
είναι νωρίς
για να χτενίσω τα μαλλιά της

αμήχανα γυρίζω το κεφάλι μου
γυαλίζουν τα παπούτσια μου μικρού παιδιού
στέκομαι πλάι μου με πόδια γυρισμένα
–πόδια παιδικά–
τόσο αφύσικα γυαλίζουν τα παπούτσια
παράξενο μικρό παιδί να στέκομαι ακίνητος
για τόσην ώρα
παράξενο
είναι γεμάτα λάσπες τα παπούτσια μου
γεμάτος χώμα θα ’ναι ο ουρανός
κι απόψε

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Το χιόνι
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 19:59:56
Πέτρος Γκολίτσης, Το χιόνι

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Μια αίσθηση ζωής
νηπιακής
παιδί πέφτω στο παιδί
που ήμουν
–σαν χιόνι–
και είμαι
μια αίσθηση εαυτού
που περιέχει
τα μελλούμενα
ως ήδη τετελεσμένα
η απόσταση μειώνεται
τα χιόνια φεύγουν
αφήνουν πίσω τους
τσιμέντο

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Η τρέλα-δάσος
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 20:03:42
Πέτρος Γκολίτσης, Η τρέλα-δάσος

[Ενότητα Πολυάνδρειο (Ωχρόλευκα και αιματωπά)]

Φλέγεται η τρέλα μου σαν δάσος
κι αν βρέχει τι; δεν έσβηνε
τα μάτια μου ξοδεύονταν
τις φλόγες έβλεπα τυφλός
φουντώνταν –μ’ άλλα μάτια–
οι άκρες των δαχτύλων μου πυρώναν
με ρούχα σβήνω και σεντόνια
όσα καίγονται, χτυπάω στον αέρα
παράξενο ενώ φλέγομαι δεν καίγομαι
μπροστά μου μόνο στάχτες
κι όμως ακόμη φλέγομαι
μπροστά μου μια καρέκλα
άδεια καρέκλα κάθομαι
και με κοιτώ κοιτώντας την
αυτή και ο κόσμος
κι ανάμεσα εμείς

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Η επιστροφή
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 20:12:02
Πέτρος Γκολίτσης, Η επιστροφή

[Ενότητα Πορτρέτα εκτός κάδρου]

Ο Γιαννούλης Χαλεπάς εισάγεται στο φρενοκομείο
της Κέρκυρας το 1888. Παραμένει ως το 1902.


Θεραπευμένος γύρισα στο πατρικό το σπίτι μου
κατόρθωσα σιγά-σιγά πρόβατα λίγα ν’ αποκτήσω
τα βόσκω μοναχός στην εξοχή
τ’ αρμέγω, τα κουρεύω
τα σαλαγάω, τα χαίρομαι
τους έχω δώσει ονόματα: Μαρία, Μαριγώ, Ειρήνη...

Κανέναν δεν συναναστρέφομαι
(στους ζωντανούς εξάλλου δεν με λογαριάζουν)
η «Μήδεια» ανολοκλήρωτη με βασανίζει

Η μάνα μου στο σπίτι κάθε μέρα θυμιατίζει
και καταστρέφει κάπου-κάπου τα έργα μου
«Αυτά φταίνε γι’ όλα», λέει
και βγαίνω έξω βουρκωμένος στην αυλή
προσπαθώ να μη με δει
που κλαίω και μαλώνω με τις πέτρες
Στο τέλος κατεβαίνω στο εργαστήρι

Πουλάει κάνα πρόβατο
και μου το κρύβει
μου λέει «χάθηκε»
και τότε παίρνω να γυρίζω
τρέχω από δω, τρέχω από κει
φωνάζω «Μαριγώ!...», φωνάζω «Ειρήνη!...»

μες στις βαθιές χαράδρες του μυαλού μου
χορτάριασαν τα αγάλματα

μα πάλι ξάφνου λάμπουν

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Η νυχτερινή στοά του Μίλτου Σαχτούρη
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 20:18:36
Πέτρος Γκολίτσης, Η νυχτερινή στοά του Μίλτου Σαχτούρη

[Ενότητα Πορτρέτα εκτός κάδρου]

«Σας περίμενα
παρακαλώ περάστε
να προσέχετε
καθώς θα κατεβαίνουμε»

Μιλήσαμε με στίχους
με κίτρινα βεγγαλικά
και περιστέρια-σκύλους
με στίχους του που χάθηκαν
του απαντούσαμε
μας έλεγε δικούς μας
κυρίως τους μελλούμενους
(καταλαβαίναμε πως ήταν δικοί μας)
Στο τέλος μόνο φάνηκε
πως ήμασταν με τους νεκρούς
πως ήταν πάλι μόνος
πάνω σ’ αυτό δυνάμωσε η φωνή του:

«Το ήξερα από την αρχή
μα δεν στενοχωριέμαι
έχω εδώ –να– δίπλα συντροφιά
τον φίλο μου τον ποιητή
τον Dylan Thomas
έρχεται κάθε τόσο να με δει
του ψήνω ελληνικό καφέ
μα δεν μιλάμε»

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Ο πυρετός του Γκέορκ Τρακλ
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 20:24:38
Πέτρος Γκολίτσης, Ο πυρετός του Γκέορκ Τρακλ

[Ενότητα Πορτρέτα εκτός κάδρου]

Σαν το παιδί –παιδί– σχεδιάζω
βάζω έναν κύκλο για κεφάλι
με σχήματα απλά –γεωμετρικά– θα ζωγραφίζω
βυθίζεται σαν ήλιος το κεφάλι
γραμμή διαγώνια –μια υποψία–
ο ποταμός
τον Τρακλ μ’ ένα πόδι έχω αφήσει
κουτσαίνει τώρα –να– κουτσαίνει
μέσα στον ασημένιο πυρετό
την αδελφή του την γυρεύει
μες στους νεκρούς και τους τραυματισμένους
του πιάνει το κεφάλι καίει
ύστερα λέει:

«Δώσε μου πίσω το ποδάρι
(μικρό παιδί του μέλλοντος
γυρνάς στο παρελθόν)
με βάζεις σαν σκυλί και σκάβω
βρίσκω ξανά το έμβρυο –και ξανά–
μια υποψία από άνθρωπο ορθό
Γιατί με βασανίζεις;
Αγάπησα την αδερφή μου, την ποθώ
μέσα στο χώμα
αγάπησα και τους νεκρούς»
γέμισαν τα πνευμόνια –χώμα–

«Θέλω να αναπαυθώ»

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης: [Ποιητή δώσ' το σύνθημα...]
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 20:28:46
Πέτρος Γκολίτσης: [Ποιητή δώσ' το σύνθημα...]

[Ενότητα Μίκρο-Μάκρο]

Ποιητή δώσ’ το σύνθημα
να σκορπίσουμε
ασυντόνιστα να βαδίζουμε
προς όλες τις κατευθύνσεις
να πέφτουμε ολόγυρα
καθώς πλησιάζουν
οι επόμενοι

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης: [Δεν το περίμενα...]
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 20:31:57
Πέτρος Γκολίτσης: [Δεν το περίμενα...]

[Ενότητα Μίκρο-Μάκρο]

Δεν το περίμενα
τα δέντρα γίναν πέτρινα
και πέτρινοι οι καρποί βαραίνουνε και πέφτουνε
και ξύλινη η γη δεν θα το αντέξει

Πλησιάζουνε τα κύματα μας τρών’ σιγά-σιγά
όλα ’ναι ακίνητα και ένα φεγγάρι
εκεί ψηλά αυτόφωτο
να λιώνει

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης: [Γυρίζουν οι νεκροί σαν δορυφόροι...]
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 20:36:20
Πέτρος Γκολίτσης: [Γυρίζουν οι νεκροί σαν δορυφόροι...]

[Ενότητα Μίκρο-Μάκρο]

Γυρίζουν οι νεκροί σαν δορυφόροι
αδέσποτοι φυγόκεντροι στους ζωντανούς για λίγο
σπιράλ μετά στο βάθος όλοι σβήνουμε
μιας νύχτα έναστρης και μπλε καμπυλωμένης
σκορπίζουμε στη νύχτα του Chagall
σκεπτόμενοι το άσπρο φόρεμα της νύφης της ιπτάμενης
που ξέμεινε στη γη

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης: [Το 1995 κατεβαίνω την Μαρτίου...]
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 20:39:46
Πέτρος Γκολίτσης: [Το 1995 κατεβαίνω την Μαρτίου...]

[Ενότητα Μίκρο-Μάκρο]

Το 1995 κατεβαίνω την Μαρτίου
ζητάω το Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου
(περιμένω να ’ναι στη βιτρίνα/
σ’ ένα χρόνο εξάλλου πεθαίνει ο Ελύτης)
με κοιτάζουν σαν να ζητώ
να βγει ο Beethoven απ’ το βάθος
να παίξει πιάνο

Από τη συλλογή Το τριβείο του χρόνου (2013)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Ο πάσσαλος
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 21:03:08
Πέτρος Γκολίτσης, Ο πάσσαλος

[Ενότητα Εισόδια (αντί καλωσορίσματος)]

Σπάσαν τα υγρά της μάνας μας
από τα σκέλη με έσυραν
έξω σ’ αυτόν τον κόσμο
«εδώ θα περιμένετε»
δίχως ανάσα κοίταζα
έσπαζε πάνω μου το μαύρο φως

κανείς δεν έρχονταν
μήτε που μας περίμεναν
όλοι το ίδιο πρόσωπο
το πρόσωπό μου έφεραν
σε πάσσαλους – το κάρφωσαν
και το ανεβοκατέβαζαν
άλλοι ουρλιάζαν κι άλλοι γέλαγαν
κάποιοι χειροκροτούσαν
(στο τέλος τίποτα δεν άκουγα
δεν θα ’μασταν εμείς – δεν θα ’μασταν)

και να που ετοιμάζομαι
να λέω λόγια ακατάληπτα
«προσωρινοί στην πέτρα πιάσαμε»
«κρούστα που έσπασε και χάθηκε»
σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο

μέχρι κι οι ήλιοι ψόφαγαν
εφύσαγε κακός αγέρας

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Σάρκα και γαλάζιοι ίσκιοι
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 21:10:44
Πέτρος Γκολίτσης, Σάρκα και γαλάζιοι ίσκιοι

[Ενότητα Εισόδια (αντί καλωσορίσματος)]

I shall not disappear
I too have seen the sun


Κινήσαμε σαν ίσκιοι γαλανοί πάνω στο χιόνι
μια θύελλα στα χαμηλά ψιθυριστά σιγά-σιγά
μας σκόρπιζε στο άσπρο
σαν άστρα λάμπαμε στο καταγάλανο
πλέαμε ζαλισμένοι

τα σωθικά μας άδεια καθώς
τα σωθικά του κόσμου

Μπρούμυτα, παγώναμε στο χιόνι
ανθρώπινα πουλιά που τρώγαμε
σιγά-σιγά κομμάτια
άσπρα πουλιά – το μέταλλο
χωρίστηκε στα δυο
ζήσαμε κάποιοι που καθόμασταν μπροστά
μας έχουν για νεκρούς

Πια δεν μας ψάχνουν, έπαψαν
κατολισθήσεις χιονοθύελλες
σπρώχνουν τα σώματα
στα παρακάτω διαζώματα
μες στον λευκό τον τάφο
κοιτάμε τους νεότερους
τους βλέπουμε κι αυτούς σαν σάρκα

«Με λένε δείνα κι αν πεθάνω να με φάτε»
Βγαίνω από το κήτος, από το κατάλυμά μας
και αργά πηγαίνω στη μερίδα μου
σκοινιά που δεν ελέγχω με πηγαίνουν
Το ψύχος συντηρεί τη βρώση μας
η θέρμη του ήλιου τη ζωή
σταγονομετρημένη απ’ την αρχή
αποκαλύπτεται

Περνούν οι μέρες ξεψυχούν
κάποιοι τραυματισμένοι
στα χέρια μας ψελλίζουν
στη μητρική τη γλώσσα τους
τα τελευταία λόγια

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης: Θεσσαλονίκη 2013 μ.Χ.
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 21:20:33
Πέτρος Γκολίτσης: Θεσσαλονίκη 2013 μ.Χ.

[Ενότητα Πόλη κάτω απ’ την πόλη]

Ήρθε ο Ηράκλειτος στην πόλη μας απόψε
μίλησε με σωζόμενα ρητά
–κι άλλα που χάθηκαν–
ακούγονταν
τα πλέον σκοτεινά:
«φωτιές-αιώνιες και ψυχές-αναθυμιάσεις»
«είμαστε και δεν είμαστε»
«στις ίδιες πόλεις κατοικούμε
νεκροί και ζωντανοί»
«ο ένας μες στον άλλον αναπνέουμε»
«νεκροταφεία βρίσκουμε μετράμε τους νεκρούς»
–σε γλώσσα τρέχουσα σαν να ’λεγε–
δεν έχει η ανθρώπινη ροή επιστροφή
(εδώ και το ποτάμι)
η αλληλουχία των γενεών
πάνω στη γη, μέσα στην πόλη
1000 και κάτι οι τάφοι
του 4ου αιώνα προ Χριστού
στο Σιντριβάνι
και 411 στα δυτικά, στο ενδιάμεσο
η decumanus
και μ’ ένα άλμα μετά
απ’ τη σφαγή του Ιππόδρομου
στο Άουσβιτς
Θεσσαλονίκη πόλη με ανοιχτά τα σωθικά
δείξε μας δώσε μας
την πόλη κάτω από την πόλη
κράτα την πόλη την πληγή σου ανοιχτή
πόλη μέσα σε πόλη
κάτω απ’ τα πόδια μας τάφοι και δρόμοι
στους αστραγάλους σου νεκρά φτερά
–στεφάνια δόντια όλα χρυσά–
εγχυτρισμοί
ενταφιασμοί
και καύσεις

δεν θα παύσεις
Θεσσαλονίκη πόλη πάνω σ’ άλλη πόλη
με τους νεκρούς σου να αιωρείσαι εσαεί
νέα ξανάρχεσαι
λειψή μεταβαλλόμενη

κι εμείς
οι επόμενοι νεκροί
γυαλίζουμε τα μάρμαρα
–in situ–
νεκροί και ζωντανοί

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Ο γυάλινος θόλος του Ράιχσταγκ
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 21:26:06
Πέτρος Γκολίτσης, Ο γυάλινος θόλος του Ράιχσταγκ

[Ενότητα Πόλη κάτω απ’ την πόλη]

Να κάψουμε
όλες τις πόλεις μας ταυτόχρονα
σου λέω κάτι θα συμβεί
δεν θα ’ναι πάντα νύχτα
με φωτισμό ΔΕΗ πορτοκαλί
θα καίγονται οι πόλεις μας
θα βρέχει ευρώ από τον Ταίναρο
έως τη Σιθωνία και το Σύνταγμα
όλη νύχτα
σου λέω κάτι θα συμβεί
στη Σαλονίκη: ένα «ταξί!»
να σφηνωθεί
ο δυναμίτης
από κάτω
«οικονομία διψασμένη για ανατίναγμα!»
θα βρέχει ευρώ μες στην αιθαλομίχλη
μες στον βάλτο

στάχτες παντού καιγόμενα φτερά
στους γυάλινους θόλους του Ράιχσταγκ

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Φυγάδες πάλι και η νέα αιωνιότης
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 21:41:22
Πέτρος Γκολίτσης, Φυγάδες πάλι και η νέα αιωνιότης

[Ενότητα Πόλη κάτω απ’ την πόλη]

I

Πάντα η Θεσσαλονίκη είναι. Λίγο να βαδίσεις
στην ίσια της μικρή οδό που στο Ιπποδρόμιο παύει,
θα δεις πρώην παλάτια κ’ ερείπια που θα σαστίσεις
«πώς ανεβαίνει η στάθμη του εδάφους –στους αιώνες, σαν νερό»
Όσο κι αν έπαθεν απ’ τους πολέμους βλάβη
όσο κι αν μίκραινε, πάντα θαυμάσια χώρα... «Ω πόλη
να φτιάχνεις με τα προϋπάρχοντά σου υλικά, να αλλάζεις
στις διαθέσεις πάντοτε βορά των ισχυρών
Κ’ έπειτα στις στοές, με δυναμίτες και εκδρομές
κυλά η ώρα»

Το βράδυ μαζευόμεθα στην παραλία
εμείς και μερικοί Εβραίοι
απ’ όσους απομείνανε στην πόλη.
Πότε μιλούμε για ιστορικά πότε φιλολογία.
Λέμε δεν θα ’ναι δα –δεν γίνεται να είναι–
παντοτινή η διαμονή

Πάντα ο κόσμος είναι. Λίγο να βαδίσεις
θα δεις από δονήσεις πρώην σκελετούς
κι από κρατήρες κοσμικούς που θα σαστίσεις
Όσο κι αν έπαθεν απ’ τις τεκτονικές κινήσεις βλάβη
από τα ηφαίστεια και απ’ τα τσουνάμι,
πάντα θαυμάσιος τόπος... «Κόσμε, ω κόσμε
που δένεις με τα προϋπάρχοντά σου υλικά, κι αλλάζεις
στις διαθέσεις πάντοτε βορά των νόμων
Κ’ έπειτα στις ροές, με αίματα και κρέας
και αναπαραγωγές, γενιά με τη γενιά
κυλά ο βίος...»

II

δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον
ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο


... ήμουν δεν ήμουν στην προ-ύπαρξη
ήρεμος και ασχημάτιστος
μισούσα τη βαρύτητα
την κίνηση των πλανητών
δεν ταίριαζα με τ’ άστρα
(με τ’ αναβόσβημα των κόσμων)
Ήταν επόμενο –λοιπόν–
ο φοβερός θεός δυσαρεστήθη
(λιγόστεψεν η δόξα του, άδειασαν οι ναοί του)
και μπήκε με θυμό πολύ βαθιά μες στο σκοτάδι
έδωσε εντολή
να δέσει
το DNA
ωστόσο δεν φοβήθηκα, μα με άκουσαν να λέω:
«Θεέ μεγάλε και τρανές, ψευδάρχοντα του σκότους
συγχώρεσέ με αν δεν μπορώ μορφή να πάρω ανθρώπου
τράβα –αντί να με τραβάς– βάλε την ύλη σε σειρά
και δείξε μου καλύτερα το αφεντικό σου»
Με περιφρόνηση ο θεός απήντησε: «Από μένα
νομίζεσαι πιο τυχερός; Μέχρι κι εμένα
με σέρνει η μορφή μου. Μη γελιέσαι.
Καμιά ζωή δεν παίρνεται. Γνώριζε πως ποτέ του
μήτε γεννήθηκε κανείς, μήτε και θα πεθάνει»

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης: Όταν συλλέξουν τα οστά μου...
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 22:07:26
Πέτρος Γκολίτσης: Όταν συλλέξουν τα οστά μου...

[Ενότητα Τα εξ αμάξης]

τίποτα δεν ακούγεται
ένα όνειρο χαλκεύω μουσικό


Ανοίγουν τα άστρα σαν παράθυρα
κτυπούν κατασχισμένα
εκεί στεκόμουν και δεν γνώριζα
τη γλώσσα τόσων άστρων
που πεθαίναν
Μια μαύρη θάλασσα διασχίζω
στο τίποτα επιστρέφω
ακούγονται τριξίματα και συριγμοί
και θόρυβοι ξαφνικοί
από κουάζαρ και πάλσαρ
που εκρήγνυνται:
Ιδού το καταπέτασμα
του σύμπαντος
εσχίσθη
άνωθεν έως κάτω
τα άστρα ανεώχθησαν
και σώματα πολλά

φασμάτων επυκνώθησαν
πώς να ξεφύγω απ’ το συμβάν
το αίμα πρασίνισε και ρέει
εκβάλλει σε γρασίδι κόκκινο

Από άστρο σε άστρο θα πατώ
λάμπουν κι ας καταρρέουν

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Η πόλη των φαντασμάτων: Thessaloniki ξανά
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 22:17:02
Πέτρος Γκολίτσης, Η πόλη των φαντασμάτων: Thessaloniki ξανά

[Ενότητα Τα εξ αμάξης]

The universe was melting, was melting
Turning quite slowly to water


Μπροστά στον αμετάκλητο οριστικό αφανισμό μας
γλυπτά εφήβων ανυψώνονται κοιτάνε
–και γίνονται σταυροί–
το σύμπαν έλιωνε πλημμύριζε
όλος ο κόσμος αίμα

Την Τσιμισκή κατεβαίνω και στρίβω γωνία
Παλαμά Γρηγορίου∙ δρόμοι
που χύνονται στη θάλασσα
κοιτώ ανηρημένος το πλήθος
–χρόνος που χύνεται στη θάλασσα–
γεγυμνωμένα κόκαλα
τη σάρκα ξεκολλώ και κατεβαίνω
τη σκάλα
της Αγίας Σοφίας
σφυρίζοντας σκοτάδι
βαρύτητα
και άστρα

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Με αίμα και θάνατο
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 22:25:27
Πέτρος Γκολίτσης, Με αίμα και θάνατο

[Ενότητα Τα εξ αμάξης]

Thinking of death, I sit and watch the park
Where children play in all their innocence
d.t.


I

Θα συνεχίσουμε λειψοί
κατασχισμένοι
«Κανένας δεν γυρίζει τον τροχό
και δεν κοιτά κόντρα τον άνεμο»
δίχως αναπαμό
το τέλος μεταθέτουμε
τέλος δεν θα υπάρχει
Consider death
Τον θάνατό σου αναλογίσου

II

Με αίμα και θάνατο ας είμαι
χώμα που σπάει μες στο φως
στο γκρίζο προαιώνιος να απλώνομαι
σκιά από φωτιά να καψαλίζω σκάβοντας
τον χρόνο αυλακώνοντας
ολόγυρα να αφήνω
μονάχα άνθρωπο νερά
να πέφτουν άλογα – νεκρά
στο πέρασμά μου
παιδιά φωτιές να τριγυρίζουν μες στο μαύρο
χοροπηδώντας παίζοντας περνούν
από τη μια στην άλλη την πλευρά
όπως ψωμί στα χέρια χορτασμένων
όπως νερό σε χείλη που ξεδίψασαν
–γυναίκα δεν σε χόρτασα ποτέ μου–
παιδί θα τριγυρίζω μες στον χρόνο

Σκιές νεκρών μού ψιθυρίζουν αίμα ψέλνοντας
αφήνουν πίσω τους
με την ηχώ
τον κόσμο

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Συναίνεση
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 22:31:36
Πέτρος Γκολίτσης, Συναίνεση

[Ενότητα Πρώτος γεφυρισμός]

«Σε τι να συναινέσω;»
εδώ βαλλόμαστε από παντού
στα χαρακώματα του κόσμου πανικός
αρχιτεκτονικές δομές
πληγές τεράτων
μεταφυσικές γραμμές
–είναι όλα λάθος–
στόματα χάσκουν στο κενό
πλανητικές σκιές
άστρα βουλιάζουν στον βυθό
και εκρήγνυνται και σβήνουν
κόσμοι φουσκώνουν σαν νερό

Κ’ εμείς φυτρώσαμε κάτι ψελλίσαμε
και τραγουδήσαμε
δεν ηρεμήσαμε
τη σκόνη την τινάξαμε
τα κόκαλα πετάξαμε στον ουρανό
σαν δορυφόροι γύριζαν
ωσότου...

αφού είσαι ηλίθιος
θα εναρμονιστείς
στο τέλος μάλιστα θα εκτοξευθείς
γύρνα και πάλι στο κενό
χωμένος μες στον αστρικό γιακά
του σύμπαντος

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Τα στάχυα στο βουβό μαύρο τζάμι
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 23:23:15
Πέτρος Γκολίτσης, Τα στάχυα στο βουβό μαύρο τζάμι

[Ενότητα Προορισμός]

Πήρα το τραμ απ’ την πλατεία Ελευθερίας, μικρό παιδί μα δίχως τη μητέρα –πού είναι η μητέρα;– στα χρόνια μου το τραμ το είχανε ξηλώσει, ξάφνου με σκούντηξε αγρίως ένας ξένος, Μπότσαρη με Δελφών, «εδώ είναι η στάση σας, κυρία, κατεβαίνετε», μου είπε, απορημένος κοίταξα τα χέρια μου, να καταλάβω τι συμβαίνει, τα χέρια μου γριάς γυναίκας, γερνάνε μπρος μου τούτη τη στιγμή. Τα γηρατειά περνάν στους διπλανούς μας, τους τα κολλάω –σαν αρρώστια;– το δέρμα μας κοινό ραγίζει... «Μπότσαρη!», φώναζε ο οδηγός, «γρήγορα, κατεβείτε...» Μαύρο το τζάμι και κανείς αντικατοπτρισμός... Τα πρόσωπα συγχέονται, κάποιος φωνάζει: «Πιάστε το κουπί, να συνεχίσουμε», «μα δεν καταλαβαίνετε!...»
Έτσι βρεθήκαμε σ’ έναν ωκεανό από στάχυα, στάχυα χρυσά και μόνο στάχυα σ’ όλον τον ορίζοντα, κατακαλόκαιρο και μόνο δίψα. Μες στην παραφροσύνη μου υπέθεσα πως έχει αξία η ζωή –πως θα συνεχισθεί, τα πλήκτρα του μυαλού κτυπούν με τα κουπιά τα στάχυα, ορθώνουν νέους σχηματισμούς... μένει η θνητότητα παιδί να πιει να αναστηθεί –πού ’ν’ το βυζί;– μπήκα χωρίς τη μάνα μες στο τραμ, με σπρώχνουν και με δείχνουν, λόγια ακατάληπτα παντού, πιάνουν τα πράγματα φωτιά, κοιτώ επίμονα τα χέρια... ο κάμπος στραφταλίζει –τούτη η ζωή είναι γλυκιά, με βλέμμα μητρικό, ερωτικό, τόση συσσωρευμένη αγάπη!– και πλάι γεγυμνωμένα τα οστά, ο θάνατος βουβός κι ο ήχος ολόγυρα των τζιτζικιών, στο τόσο φως, βλέμμα και μόνο θάνατος. Το χέρι του ανθρώπου να σφαδάζει «τσακ τσακ», «πάει το χεράκι του αγίου», μας είπαν στο οστεοφυλάκιο της Μονής Διονυσίου.
Σφυρίζει ο αγέρας θερισμό, διαλύοντας τα αινίγματα, ένα μυστήριο ανοιχτό σαν ρόδι, κόκκινο που ροδίζει πάνω στο χρυσό, κίτρινο πλάι στο μαύρο... το στάχυ το κρατάει ο θάνατος, φαφούτικο παιδί που με κοιτά και μου χαμογελά... Πηγαίνω βιαστικός –παιδί– πίσω από τη γιαγιά, την βρίσκω να ζυμώνει το ψωμί για τους νεκρούς, περνώ την πόρτα χαμηλά, την πιάνω από τη φούστα... μόνο φως μέσα στην τόση στάχτη. Δένουνε όλα μεταξύ τους –και για μια στιγμή– καταλαβαίνω γιατί πλένει των νεκρών της τα οστά... την αφουγκράζομαι που τους μιλά.
Το αίνιγμα σφυροκοπεί μες στην καρδιά μου, πυρωμένη και εύπλαστη... ενώ οι νεκροί κάνουν τραμπάλα, με τραμπάλες που δεν τρίζουν, τρίβει η γιαγιά τα οστά τους, των νεκρών της τα οστά, «να ο μπαμπάς μου», λέει, «νάτος, κοίτα τον πώς ανεβαίνει κι αυτός είναι ο παππούς μου», «κοίτα τον δεν κατεβαίνει», με τα αστέρια πώς αστράφτει, στραφταλίζει εδώ η στάχτη, η μαμά μάς περιμένει με σαπούνι και κλωστή, «έλα» λέει, την πλησιάζω, «να σε πλύνω να σε ράψω, πάνε τώρα τόσα χρόνια, πεθαμένη παραμένω, απ’ τη μια μεριά κοιτώ τ’ αστέρια κι απ’ την άλλη βλέπω εσένα», ξάφνου όλα τα θυμάμαι, μα δεν πήγα στην κηδεία, «μη ρωτάς, μικρό παιδί, μέσα στο ξανθό το φως σου», σιγοσβήνει η φωνή της και στο τέλος της και στο τέλος τής ψελλίζω: «μα γιατί γιαγιά πλένεις τα οστά μου, μα γιατί;»

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Πραγματικότητα
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 23:29:11
Πέτρος Γκολίτσης, Πραγματικότητα

[Ενότητα Δεύτερος γεφυρισμός]

Της έβαλα έναν δυναμίτη μες στα σκέλη και τον άναψα
«πραγματικότητα καργιόλα» έλεγα
«θα σε τινάξω στον αέρα» και την έκανα κομμάτια
με κοιτούσε –τάχα– λυπημένη
μα ξανάδενε
τίποτα δεν άλλαζε
σαν να ’λεγε: «τι κι αν ακρωτηριάστηκα
πρώτος εσύ στα σκέλη μου τινάχτηκες»
«τι κι αν σκορπίστηκα –για λίγο– ερμαφρόδιτε
πάλι με ολόκληρο το σώμα μου θα συνεχίζω»
«Ενώ εσύ;
σάπιζε τώρα σάπιζε ποτέ σου δεν υπήρξες
στη θέση σου χορτάρια
κι εγώ με την ρουφήχτρα μου
θα βρω άλλους ηλίθιους να τινάξω»

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης, Καραβάτζιο
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 23:35:24
Πέτρος Γκολίτσης, Καραβάτζιο

[Ενότητα Ο φιλόσοφος Χ κι άλλα πρόσωπα]

Μπαίνοντας είδα Καραβάτζιο
στο ένα του χέρι το κεφάλι πάλι στάζοντας
στο άλλο του χέρι το πινέλο
ως η άλλη δυνατότητα

μαύρο το φόντο έξω απ’ τον πίνακα να απλώνεται
πιο πέρα να χτυπούν φτερά που ετοιμάζονται
φλόγες που σχίζουν το σκοτάδι

κι αν όλα κάποτε κατέρρευσαν
σαν σχέδια από κάρβουνο που θραύονται
αυτός εκεί: κορμιά να κείτονται
να κόβονται
να ράβονται
και μέχρι τέλους στο ασήμι
να γυαλίζουν

μες στα νερά της νύχτας ταξιδέψαμε
γύψινα αγάλματα
ένας πολτός
και μόνο στάχτη

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)
Title: Πέτρος Γκολίτσης: Μια προεξοχή (αντί απολόγου)
Post by: wings on 21 Feb, 2017, 23:53:58
Πέτρος Γκολίτσης: Μια προεξοχή (αντί απολόγου)

[Ενότητα Εξόδια (σαν ξόδι)]

solus ipse

Κι εσύ... ένας ακόμη... είσαι
μια προεξοχή του υπαρκτού
ένα τράβηγμα της ύλης προς τα μέσα
τάχα βολεύτηκες σε σχήματα που αλλάζουν
μέχρι και χρώμα απέκτησες, συνάντησες
το φως που αναβοσβήνει κόσμους
–κι εσύ κι ένας ακόμη τίποτα–
στην πέτρα που γυρίζει
τόσοι που χάθηκαν τόσοι θα ’ρθουν
από τα πριν χαμένοι, σκόρπισες
σε χωροχρόνους που αγνοείς κι αλλάζουν

Τοπία κατεβαίνουν λαιμητόμοι
πίδακες μες στο αίμα και στο φως
σε εμπεριέχουν
ροές μες σε ροές
σε αποσβολώνουν

Κι εσύ ακόμη εδώ
τα χέρια περιστρέφεις
(διψά για νέες προσχώσεις το υπαρκτό
διψά για προεκτάσεις)
μπροστάρης ο καθένας μόνος του
βουλιάζει στο όνειρό του
ύλη μέσα στην ύλη που χωνεύεται
και καθρεφτίζει τον εαυτό της,
έτσι μονάχοι σας –μονάχος–
συναντηθήκαμε και πορευτήκαμε στον κόσμο
εγώ θα κατεβώ
θα ασπαστώ σχηματισμούς της ύλης που έπονται
και θα πυρποληθώ

Από τη συλλογή Η σάρκα των προσωρινών (2015)