Παιδιά, το θέμα που σας έθεσα είναι το άτιμο το ΟΧΙ. Δεν είναι αν θα μας τύχουν κακά κείμενα σε επιμέλεια ή πόσο θα πληρωθούμε. Εδώ, σας έδωσα ως παράδειγμα το σημερινό μου φιάσκο που είναι μια κατά τεκμήριο ακριβοπληρωμένη δουλειά - λυπάμαι που θα το θέσω έτσι αλλά η αμοιβή της είναι τριπλάσια από το μέσο όρο που παίρνουν οι περισσότεροι μεταφραστές από τα ελληνικά γραφεία.
Ωστόσο, ή που θα είμαστε ζήτουλες και θα παίρνουμε ψίχουλα ή που θα είμαστε πεινάλες και θα μας τρέχουν τα σάλια μόλις μας δώσουν κάτι παραπάνω; Και η ποιότητα πού πάει; Η περηφάνια όταν παραδίδουμε μια αξιοπρεπή μετάφραση; Γιατί, σας μιλάω με απόλυτη ειλικρίνεια, αυτό που κάνω σήμερα κι όπως φαίνεται και τις επόμενες 3 μέρες, ούτε το Σύστραν δεν θα το έβγαζε τόσο μάπα.
Μεγάλο θέμα άνοιξες. Θέμα που θα έπρεπε να είναι ανοιχτό πάντα και με πηχυαίους τίτλους για να το βλέπουν και οι καινούριοι αλλά και οι αμετανόητοι παλιοί συνάδελφοι.
Σε σχέση με άλλους, δεν είμαι πολλά χρόνια στη δουλειά, μόλις οχτώ, αλλά λόγω συγκυριών κυρίως, δούλεψα πρώτα με το εξωτερικό και μετά με την εγχώρια αγορά. Κατάλαβα, λοιπόν πολύ νωρίς τι παίζει. Και από τιμές αλλά κυρίως από απαίτηση στην ποιότητα. Σε πληρώνουνε έναν σκασμό λεφτά, αλλά απαιτούν αψεγάδιαστη μετάφραση, επίδειξη επαγγελματισμού σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο σε εμπειρία, ειδίκευση και γνώσεις.
Αυτό που είδα όταν τελικά ξεκίνησα να δουλεύω και με ελληνικά γραφεία, και κυρίως όταν δούλεψα
μέσα σε αυτά, είναι ότι παντού κυριαρχεί αυτός ο χαρακτηρισμός του
πεινάλα που λες. Παίρνουν τα γραφεία την καλοπληρωμένη δουλειά και τη δίνουν για ένα κομμάτι ψωμί σε έναν άπειρο μεταφραστή (γιατί με τα δύο και τρία λεπτά που δίνουνε μόνο οι νεόκοποι και οι άπειροι σε όλους τους τομείς μεταφραστές δουλεύουνε). Πού είναι λοιπόν η ποιότητα που υποτίθεται ότι θεραπεύουν τα γραφεία;
Θυμάμαι πόσο ντρεπόμουνα να επιπλήξω τον κάθε δύσμοιρο μεταφραστή που μου είχε παραδώσει μια κακή μετάφραση. Πώς να τον επιπλήξω όταν εγώ η ίδια είχα αναγκαστεί να του την αναθέσω με τρία λεπτά τη λέξη και με μια ασφυκτική προθεσμία; Εντάξει, πολλές φορές η μετάφραση ήταν καλή αλλά τότε σήμαινε ότι είχα πιάσει τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Και φτηνός και καλός.
Θυμάμαι επίσης πόσο συγχυζόμουνα όταν πίεζα να ανεβάσουμε τις αμοιβές των εξωτερικών μεταφραστών για να διασφαλίσουμε καλύτερη ποιότητα κι έπαιρνα την απάντηση: "Όλοι αυτά δίνουν. Άλλωστε αν δώσουμε περισσότερα τους κακομαθαίνουμε".
Ευτυχώς τα παράτησα νωρίς και επέστρεψα στα παλιά μου λημέρια. Ίσως να ήταν η εμπειρία μου εκ των έσω που μ' έμαθε να λέω όχι, πάντως δε θεωρώ ότι είναι και τόσο δύσκολο να αντιληφθεί ένας μεταφραστής τι αντικείμενο εκμετάλλευσης γίνεται όταν το ελληνικό γραφείο παίρνει τη δουλειά με δώδεκα λεπτά και στο μεταφραστή (αυτόν που θα έπρεπε να προσέχει περισσότερο, να ψάχνει, να ευχαριστεί) δίνει τρία. Κατά την άποψη μου, λοιπόν, μια άλλη παράμετρος, πέρα από το ότι πρέπει να ξέρουμε τα γράδα μας, είναι και να αντιληφθούμε ότι ο δικός μας κόπος είναι αυτός που κάνει τη διαφορά. Να λέμε όχι σε κακοπληρωμένες δουλειές με ασφυκτικές προθεσμίες. Γιατί και καλός μεταφραστής να είσαι, αν πρέπει να βγάλεις έξι χιλιάδες λέξεις την ημέρα (μετάφραση όχι επιμέλεια) την (τις) πατάτα(ες) σου θα την (τις) κάνεις. Και θα πάρεις και τα τρία σου (λεπτά) ως αμοιβή.
Εμένα στην περίπτωσή σου μου βρωμάει πάρα πολύ η υπόθεση. Ελληνικό γραφείο τίγκα στους πεινάλες πήρε τη δουλειά δίνοντας μεγαλες υποσχέσεις για έγκαιρη παράδοση και ποιότητα, την μοίρασε βιαστικά σε ένα σωρό ανθρώπους (που μπορεί και να μην ήταν στην πραγματικότητα και τόσο κακοί μεταφραστές), τους μαστίγωνε με τη γάτα με τις εννιά ουρές πρωί μεσημέρι βράδυ για να βγάλουν τον απαιτούμενο αριθμό λέξεων και μετά παρέδωσε χωρίς να ρίξει βλέφαρο στα αρχεία που πήρε. Αυτοί είναι οι πεινάλες για μένα εν προκειμένω.
Να είσαι σίγουρη δε, ότι έχουν ακούσει της χρονιάς τους μετά τα παράπονα που σίγουρα έκανε ο πελάτης σου για την ποιότητα. Δεν αντιλέγω ότι ήταν κάκιστη η μετάφραση. Ίσα ίσα. Προσθέτω απλώς ότι η ποιότητα του αποτελέσματος συνδέεται άμεσα με την ποιότητα των συνθηκών εργασίας.