Δημήτρης Δημητριάδης

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 | Η Θεά του Τέλους (1)

Έπασχε από άνθρωπο.

Θα μείνει για πάντα εκεί.
Όρθια
με το κεφάλι πίσω. Με το κεφάλι
απροσμέτρητα
ψηλά και πίσω. Τα μάτια παρμένα
απ’ τ’ άστρα.
Μάτια με μάτια με τ’ άστρα.

Δεν ακουμπάει πουθενά. Η ράχη της
στηρίζεται στην ράχη της.
Τα πόδια ανυπόδητα νιώθουν ωμό το χώμα.
Σ’ αυτά
μπορεί να βασιστεί
σε ύψος απροσμέτρητο.

Φορά το πιο γυμνό φουστάνι.
Εκείνο που απέφευγε.
Φορούσε όσα την έντυναν. Ολόκληρο
το σώμα βρήκε απεριόριστα το σώμα. Αυτή η άσεμνη
έκθεση των φλεβών της την καθησυχάζει,
η έκρυθμη δήμευση των οστών της,
νιώθει πως έφτασε,
αυτή η αδιάντροπη ρεύση των νεύρων της,
εκεί που πάντα
ένιωθε πως ήθελε να φτάσει. Εκεί που έφτασε.
Θα πάντα εκεί.
Αβλέφαρα κοιτώντας
με μάτια εξόφθαλμα στα μάτια
τα άστρα.
Πανόραση. Δεν έχει
πού αλλού και άλλο τίποτα να φτάσει.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 | Η Θεά του Τέλους [Θα πάντα εκεί...]

[...]

Θα πάντα εκεί.
Αμετακίνητη. Εγώ το αποφάσισα,
που δεν σκέφτομαι,
που δεν έχω εξήγηση γι’ αυτό όπου έφτασα.
Δεν θα με καταλάβετε. Θα έχουν
τελειώσει οι λέξεις αλλ’ ακόμα
δεν θα με καταλάβετε. Δεν θέλω
να κλάψετε για μένα, να κλαίτε
από μένα, να λέτε ότι σας συγκίνησα, να μην το λέτε,
ακούστε μόνον ολόκληρη, μέχρι το τέλος μου. Έλεγα
αν δεν μιλήσω δεν θα φτάσω, αν δεν σας συγκινήσω
δεν θα γίνω, αν δεν με νιώσετε εσείς δεν θα σωθώ.
Όχι. Όχι. Κοιτάξτε με τώρα. Εγώ το αποφάσισα.
Είπα  Εδώ θα σταθώ
εδώ  για  πάντα.
Δεν  θα  φύγω.  Έφτασα.
Στραφείτε όλοι προς εμένα  Θα μιλήσω.
Ένιωθα σαν
πεθαμένη ποίηση. Κι ένιωθα
σαν την ποίηση που μαχαιρώνει
αυτόν που δεν μπορεί
να την γεννήσει και μόνη αναγκάστηκα
να γεννηθώ. Στρέψτε όλοι τα μάτια.
Ορασθείτε με. Γίνετε
οι οραστές μου. Ήμουν
η ποίηση που δεν μπορεί να γεννηθεί. Και ωτασθείτε με.
Γίνετε οι ωταστές μου. Και αναγκάστηκα
να γεννηθώ για να μη μείνει από μένα πίσω
τίποτα, και αναγκάστηκα να γεννηθώ
για να μη γίνει από μένα πίσω
τίποτα, και αναγκάστηκα για να βρεθώ εκεί όπου η γέννηση
αυτή θα μ’ άφηνε να φτάσω, εκεί όπου
σε ένα μόνον τίποτα αφήνεται να φτάσει όταν αυτό
πια αναγκάζεται
να γεννηθεί. Και δώστε μου τις λέξεις που μου κρύβετε,
ποτέ ποτέ δεν μίλησα,
κρατάτε τις τραχύτερες κρυμμένες,
δεν μίλησα ποτέ δεν μίλησα, εκείνες που χρειάζομαι,
εκείνες με τα δόντια, με τους γάντζους,
τις πιο δύστροπες πιο δύστροφες
που μπήγονται και βγαίνουν με τους πόνους,
τις δύστοκες
δυσάγγιχτες. Μ’ αφήσατε τον κόσμο
χωρίς λέξεις. Φαντάστηκα όλες τις λέξεις που δεν είχα,
είμαι οι λέξεις που φαντάστηκα. Τώρα που έφτασα,
σταθείτε μακριά, λύκοι
της μέρας λύκοι
της νύχτας, δεν θα με φτάσετε
εδώ που έφτασα, θα σας τυφλώσω
με το ύψος μου, και θα σας κάψω
μ’ όλη την ποίηση που αναγκάστηκα
άγραφη μόνη μου να γεννήσω.
Η αγάπη δεν υπάρχει.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[spiros]

Μου θυμίζει λίγο τεχνικές stream-of-consciousness, καταιγιστικό, χρησιμοποιώντας με τρόπο σχεδόν καταχρηστικό τη δυνατότητα του νεολογίζειν, για να μεταδώσει με μεγαλύτερο σθένος την πραγματικά καταλυτική συναισθηματική κατάσταση που κρύβεται πίσω από αυτό, την οργή, απέναντι στους «λύκους της ημέρας» — «και τους λύκους της νύχτας» θα προσθέσω εγώ (lupi noctis;).

Και το τέλος, απροσδόκητο, επώδυνο, σαν ένα απότομο φρενάρισμα μπροστά στον γκρεμό, ενώ, παρόλ' αυτά, δεν καταφέρνει να σώσει τη ζωή του οδηγού:

«Η αγάπη δεν υπάρχει»

Αυτό στην ουσία ήθελε να κραυγάσει από τον πρώτο στίχο...

[wings]

Ναι, η αγάπη δεν υπάρχει γιατί η Θεά του Τέλους έπασχε από άνθρωπο, όπως μας λέει το ξεκίνημα του προηγούμενου αποσπάσματος που αποτελεί και την αρχή του Καταλόγου 5.

Το απόσπασμα που δημοσίευσα σήμερα είναι η συνέχεια του προηγούμενου. Θεώρησα καλό να τα δημοσιεύσω έτσι για να υπάρχει καλύτερη κατανόηση του ποιήματος.

Ο Δημήτρης Δημητριάδης είναι «μάστορας» στο νεολογίζειν για λόγους ουσίας κι όχι για λόγους εξυπνακισμού. Συχνά με τρόπο καταιγιστικό όπως επεσήμανες. Και, ναι, συχνά κραυγάζει για να μας επιστήσει την προσοχή σε απολύτως κραυγαλέα πράγματα που όμως με τόση ευκολία μάς διαφεύγουν.

[spiros]

Λογικό να μην υπάρχει η αγάπη όταν κανείς πάσχει από άνθρωπο, μα δεν μου λες, είναι αποδεκτή η χρήση του «πάσχω» εδώ, εγώ νομίζω ότι χρησιμοποιείται μόνο για ασθένειες, μήπως ο ποιητής κάνει κάποιο σφάλμα στη χρήση της γλώσσας;

[wings]

Η ανθρωπιά είναι αρετή, ο άνθρωπος συχνά «κακό σπυρί».

Ο συγκεκριμένος ποιητής διακρίνεται για την ορθή χρήση της γλώσσας. Και είναι ένας από τους πιο χαρισματικούς συναδέλφους μας (μεταφραστές). Για δες τι έχει μεταφράσει. :-)

[spiros]

Ουφ, ανάπνευσα, πάλι καλά που δεν μας ξεφούρνισε κανένα «Επέστρεφε».

[wings]

Ναι, μπορείς να είσαι ήσυχος όταν βρίσκεσαι στην ενότητα των ποιητών της Θεσσαλονίκης, Σπύρο μου. Για δες εδώ πώς χρησιμοποιεί μια παρόμοια προστακτική ο Σταύρος Ζαφειρίου.

Ποιος είπαμε ότι ήταν αυτός που έγραψε το «Επέστρεφε»; :-)

[spiros]

Δεν ξέρω, περίμενε να ρωτήσω κανένα άτομο με υψηλότερο επίπεδο από το δικό μου...

[wings]

Άσε, μην παιδεύεσαι. Ρώτησα εγώ το εργαλείο αναζήτησης του Translatum και μου έδωσε την απάντηση αμέσως. Αυτό σημαίνει ότι το Translatum έχει υψηλότερο επίπεδο από εμάς, άραγε; :-)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 | Η Θεά του Τέλους [Πάσχει από άνθρωπο...]

[...]

Πάσχει από άνθρωπο.

Παράδοξη πάθηση.
Δεν πάσχουν όλοι. Την δίνουν όλοι. Είναι κρυφή
αλλά δεν κρύβεται. Εκτίθεται. Τόλμη
πανίσχυρη ανεξάλειπτη τόλμη, έρχεται πριν την αρχή και φτάνει
ως εκεί που δεν φτάνει το τέλος. Απ’ την αρχή βλέπεις μ’ αυτήν
το τέλος πριν το τέλος. Το βλέπεις δεν μπορείς
να μην το βλέπεις. Αυτό είναι
το τέλος. Να μην μπορείς
να μην το βλέπεις. Το τέλος μόνον. Γιατί μ’ αυτήν το τέλος
είναι στην αρχή, το τέλος είναι
η αρχή που είναι μόνον
τέλος, τέλος αφάνταστα και τέλος αμιγώς
τέλος απρόσιτα εγγύτατα, μία απαρασάλευτη
ευθεία χωρίς λίκνισμα καμιά καμπύλη
σε χρώμα πολλές κλίμακες πιο κάτω απ’ το μαύρο
χωρίς αυξομειώσεις απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
που δεν ξαναγυρίζει στην αρχή που είναι μόνον τέλος.
Η πάθηση.
Την εξοπλίζεις όταν την απομακρύνεις. Την εξοπλίζεις
όταν δεν την αποδέχεσαι. Όταν την αποδέχεσαι,
δεν αφοπλίζεται. Όσο σ’ εγκαταλείπει,
δεν σ’ εγκαταλείπει. Σ’ εξασθενίζει με μια δύναμη
που ενισχύεται από την μεγαλύτερη αδυναμία. Έρχεται
μόλις φεύγει. Ποτέ δεν χάνει. Ελπίζει
συνεχώς. Παίζει. Δολοπλοκεί. Σαρκάζει. Ενεδρεύει και
εξυφαίνει αντιφάσεις. Και επιμένει. Ασυνεπής. Ανυποχώρητη.
Όλα σ’ αυτήν προϋποθέτουν το καλό αλλά το άλλο
έρχεται. Δεν το αντέχει βάρος
τόσο απείρου σώματος το εσωδερμικό σεντόνι,
σώμα τόσο παντού και τόσο σώμα ώστε λιπαίνονται
οι τοίχοι από τις κλιμακώσεις
από τις κορυφώσεις του μυαλού. Συσπειρωμένη
με παράκληση γονυκλινής όλη
η σάρκα δαγκώνεται κηδεύεται αλλά υμνεί αυτό,
ζει μόνον γι’ αυτό που δεν παρέχεται καθόλου από έλεος
αλλ’ από ζήλο τύφλωση και άφρισμα
και κοχλασμό, από μια υπερέκταση μιας ανυπέρβλητης
μελίστατης ορμής ανυπολόγιστης
που σκάβει σκάβει και γεμίζει όλο
το σώμα μ’ ένα τέλος πύρινο που είναι
μόνον η αρχή. Αυτό που δεν ζητείται
αλλά δίνεται και παίρνεται χωρίς να του ζητείται όταν
η σάρκα σφύζει και καρφώνεται και χωρίς σκέψη
χωρίς λέξη από θεία έλξη ανελέητα και εκθαμβωτικά
με θάμβος που εχθρεύεται το έλεος και όμως ελεεί,
μια ίαση που ανταμείβεται μ’ ευχαριστήριες
κραυγές όταν αγγίζονται
τα χείλη την στιγμή που αυτό θέλουν πιο πολύ
και δεν μπορεί να τα χωρίσει τίποτα και τότε
τότε
μπαίνει το ένα αίμα μέσα στ’ άλλο αίμα
συναιμάσσονται.
Η πάθηση αυτό
δεν το αφήνει.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 5 | Η Θεά του Τέλους [Ανθρωπίαση. Ίαση από άνθρωπο...]

[...]

Ανθρωπίαση. Ίαση από άνθρωπο.
Προσπάθεια να τον κρατήσει. Να τον αισθανθεί.
Και απ’ αυτόν να αισθανθεί.
Ξανά. Προσπάθεια να τον φιλήσει
να τον ψηλαφίσει. Προσπάθεια που καταβάλλει
η προσπάθεια να τον φτάσει και να τον ξυπνήσει να τον κάνει
να θελήσει. Προσπάθεια
να μην τον χάσει. Ξανά. Απ’ την αρχή. Ξανά απ’ την αρχή.
Κάθε προσπάθεια, τον χάνει. Κάθε προσπάθεια,
προσπάθεια για την προσπάθεια που διαψεύδει
την προσπάθεια την αποτρέπει κι όλο προτρέπει
στην προσπάθεια,
ξανά ξανά.
Η αποθάρρυνση που φέρνει την ενθάρρυνση
που ξαναφέρνει άρρηκτη την αποθάρρυνση,
νίκες που κραταιώνονται με ήττες, απελπισία
πιο εύρωστη από την ελπίδα που την ανανεώνει η απελπισία
με πυγμή συνωμοτώντας. Μια συμμαχία απρόσιτων
απρόσθετων απρόσμικτων εχθρών. Μια έλλειψη ανελλιπής.
Η πάθηση.
Όταν λείπει εκείνος, η έλλειψη είναι ντροπή.
Στυγνή απώλεια ελέγχου. Και αίσθημα αισχίστου
γήρατος εσχάτου και αποτρόπαιη συναίσθηση μιας δυσμορφίας
κι αναπηρίας δυσοσμίας
μιας δύσβιας και δύσβατης
δυσαρμονίας.

Ισχυρότερη
έλξη προς άνθρωπο
από άνθρωπο δεν υπήρξε στον άνθρωπο.
Δεν θα είναι ποτέ ισχυρότερη, δεν μπορεί.
Έλξη και
Έλξη
προς αυτόν που σε έλκει σαν να σου αφαιρεί
τον επενδύτη της ζωής και δεν σ’ αφήνει παρά
με την ποινή της σάρκας και με τους χτύπους της που ξεφωνίζουν
στην πιο στενή στιγμή των δρόμων με τ’ αυτοκίνητα
να βάφονται κορνάροντας μες στα χυμένα αίματα
και τα παπούτσια να κλωτσάνε τραγουδώντας τα χυμένα αίματα
και τα γρυλίσματα σαν γέλια να βοθρώνουν
τα χυμένα αίματα κι η σάρκα να μην είναι
σάρκα
αλλά
αποσάρκωση.
Έλξη
Έλξη.
Και
όχι μόνον ο άνθρωπος να λείπει. Να λείπει όταν δεν λείπει.
Κι όταν τον έχεις, να μην κατέχεις. Όχι για κατοχή
μα για να είναι
περισσότερο αυτός. Και
όχι μόνον να φεύγει. Να φεύγει
σα να μην ήρθε να μην άφησε.
Να ήρθε σα να έφυγε πριν φύγει. Έλξη
σαν έλκος.

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης, Κατάλογοι. 6 | Ο Γλυκίας [Ποθάλωση...]

Ποθάλωση.

Έρχεται μόλις τον καλούν.

Ο ποθηγέτης ο ποθηλάτης
ο ποθιορκητής.
Αυτός που ποθαλώνει.
Ο ποθιούχος.

Επικαλούνται τ’ όνομά του –
το ποθόνομα – και
έρχεται αμέσως.

Καλοσύνη.
Καλοσύνη της καλλοσύνης.

Όλος εδώ.

Τα φέρνει όλα.
Έρχεται όλος και όλως.
Καθόλου αλλού.
Τίποτα δεν αφήνει σ’ άλλον.
Τα τελειότερα
ποθάρματα. Ευειδή.
Τα φέρνει όλα μαζί του. Ευθαλή.
Για την ολοκληρωτική ποθάκτηση
την αποκλειστική ποθήλωση.
Τα τελειότερα
τα ευγενέστερα
τα ευκλεέστερα ποθάρματα.
Ευάρεστα. Ευδιάθετα. Ευαγή.
Για την κατατρόπωση της ποθάγχης.

Φιλάει.
Φιλάει τα πονεμένα σημεία με όλο το στόμα.
Αίμα στο σχήμα ζεστό των χειλιών του.
Αφήνει το αίμα ζεστό να ζεστάνει
το χιόνι εκεί που χιόνισε φεύγοντας
η αγάπη νύχτες πολλές.
Νύχτες πριν απ’ αυτόν. Πριν πολλές νύχτες.
Πολλές οι Πριννύχτες.
Φιλάει με όλο το στόμα
όπως κανείς δεν φιλάει εκεί
τα σημεία που πάγωσαν.

Φιλιά Μετανύχτια.
Τα πρώτα φιλιά. Διακόπτουν
τον πάγο. Κάμπτουν τον εθισμό
στην ακαμψία, τήκουν
την μαύρη παράλυση, διαλύουν τα ίχνη
αισχρά πριν τη διάλυση. Επουλώνουν
πουπουλώνουν.

Είναι αυτός που δίνεται.
Έρχεται να δοθεί.
Είναι αυτός που δίνει. Αυτό που δίνει
αυτός, κανείς δεν το δίνει. Κανείς
δεν έρχεται. Κανείς
για να δοθεί. Αυτός
για να παραδοθεί. Η ποθαρχία
σε ολική παράδοση.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 | Ο Γλυκίας [Μάτια από γαλάζιο έρεβος...]

[...]

Μάτια από γαλάζιο έρεβος.
Το βλέμμα του προσφέρεται, είναι
για να προσφέρεται. Και μένει
όσο μένει η ανάγκη. Όσο
απ’ όλο το σώμα περάσει ο συρμός
των θρόμβων της ανάγκης.
Δεν απορρίπτει. Δεν αποκρούει.
Δεν αποδοκιμάζει. Διευκολύνει.
Και μένει
για να δίνει.
Του ζητείται, και δίνει.
Του ζητείται, και δίνεται.
Καλός. Ο Ενάνθρωπος. Αυτός που λείπει
αυτό που λείπει απ’ τον άνθρωπο.
Και μόνον άνθρωπος. Μένει εκεί
μ’ όλο το σώμα του και για να το προσφέρει όλο. Γυμνώνει
το σώμα του ως εκεί που η σκέψη μπορεί να γυμνώσει το σώμα
και το δίνει τόσο γυμνό.
Σώμα κατά των θρόμβων της ακάνθου.
Και το δίνεται.
Δεν είναι μόνον σώμα για σώμα. Είναι αυτό που δεν αφήνει
να σκεφτεί η σκέψη άλλο σώμα ούτε σώμα. Η θραύση
του σώματος. Η θραύση
των θρόμβων του σώματος.
Θρομβοθραυστικό.

Πιο ιερός πιο ωραίος πιο γόνιμος
από την Γονιμότητα την Ωραιότητα
την Ιερότητα.
Διαδονείται.
Η γλαυκότητα της πνοής του.
Διαδονούμενος. Η απαλότητα της γης του.
Όλος μια διαδόνηση. Ο τροπικός του εύκρατος.
Προσφέρει την αφή του. Δωρούμενος.
Η σάρκα δεν είναι πριν απ’ αυτόν.
Χαρισάμενος.
Η σάρκα όλη μόνον αυτός.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)

[wings]

Δημήτρης Δημητριάδης: Κατάλογοι. 6 | Ο Γλυκίας [Το στόμα του...]

[...]

Το στόμα του.
Είμαι για να με πάρεις.
Θέλω να με πάρεις.
Είμαι επειδή με θέλεις
επειδή θέλω να με πάρεις επειδή
θέλω να με θέλεις.
Πάρε με.
Πάρε τον πιο ωραίο
τον πιο γόνιμο τον πιο ιερό
από την Ιερότητα την Ωραιότητα
την Γονιμότητα.
Όσο θέλεις. Όσο με θέλεις.
Θέλε
με.
Πες
Δώσου μου
και Δοθήσομαι. Πες το. Δεν είμαι ο φόβος
ο φόνος. Είμαι μόνον για να με παίρνεις.
Παίρνε με.
Το στόμα του. Εύπλαστο. Εύλεκτο. Εύφλεκτο.
Χείλη από καλοσύνη. Εύσαρκα εύτορνα ευπροσήγορα.
Δόντια ευγενή. Γλώσσα του
εύστροφη ευθυτενής ευθύβολη
γλώσσα η χάρις, ευπόλεμος Άρης.
Σάλιο το ήδυσμα.
Χνώτο ηδύπνουν.
Ηδύνει όλη η κοιλότης
όλο το στόμιο ηδύ
ηδυεπές ηδύοσμο.
Ο Ηδύοσμος. Κοίταξέ με,
λέει. Πιάσε με
είμαι όλος και όλως
ασυστόλως ηδονή.
Μη φοβάσαι δεν είμαι ο φόβος ο φόνος.
Ηδυμελής
ηδυπαθής ηδυσταγής
ηδυσμένος.
Ηδονούμενος. Πάρε με
Πάρε με
Η Δήλος μου είναι δική σου. Η Δήλος του.
Άθραυστη
παραδομένη στην λατρεία των απόρων
στην λάτρα των πιστών της των προσκυνητών της
των εμποθούμενων.
Η Δήλος μου είναι δική σου.
Η Δήλος του.
Σμιλευμένη βλάστηση. Ο βλαστός και οι ρίζες
σε εγχάρακτη ευδοκία. Ευωδία μέσ’ απ’ την σάρκα
της Άνοιξης, ευωχία μέσ’ απ’ την Άνοιξη της σάρκας.
Ένα εύθυμο έπος μ’ ευφάνταστη όρχηση.
Ακατάπτωτη εύπορη Τροία
από γενναίο τρίχωμα δασύ και γένος ανατολικό.
Μια Ιλιάδα από δύο ομήρους και έναν αυλό.
Η Δήλος του
είναι δική μου.

[...]

Από τη συλλογή Κατάλογοι 5-8 | Οι σκηνές του μαρτυρίου (1986)