Ντίνος Χριστιανόπουλος

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Διάλειμμα

Τις νύχτες μες στο βρόμικο λιμάνι
σβήνει απ’ τ’ αυτιά μου η προδομένη μουσική.

Μα το απομεσήμερο, όταν σχολούνε τα παιδιά,
στήνω καρτέρι για τα πιο ωραία μάτια,
και τότε σβήνουν οι σκληρές φωνές εντός μου,
ξεχνώ τα ξένα γόνατα και τους αυχένες,
λιγότερο επικίνδυνη νιώθω τη μοναξιά μου
κι ακούω ξανά την προδομένη μουσική.

Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Χαμηλοφώνως

Μες στην απελπισμένη έξαψή μου
μην είσαι τόσο αδυσώπητος μαζί μου.
Δείξε μου αγάπη, έστω και από συμπόνια,
όταν τα χείλη δεν μπορούν να ειρωνευτούνε,
όταν τα χέρια δεν βαστιούνται άλλο πια.

Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Όραμα γλυκό

Τα βράδια, όταν ξεκόβω από τους φίλους
κι οι γειτονιές της νύχτας με τραβούνε,
ξάφνου αναδύεται μέσα μου η μορφή σου,
όταν απ’ τις ασκήσεις κουρασμένος
στα σύρματα του Κέντρου ακουμπάς
και βλέπεις κατά το βοριά με νοσταλγία.

Έρχεσαι τότε και με παίρνεις απ’ το χέρι,
απ’ τη συναλλαγή της νύχτας με τραβάς
και στους καλούς φίλους με φέρνεις πάλι.

Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Αναστολή

Ό,τι ονειρεύτηκα τόσα και τόσα βράδια,
ό,τι επιθύμησα με τόση αλλοφροσύνη,
ό,τι σχεδίασα με τόσο πυρετό,
μόλις σε δω, γλυκιά μου εξουθένωση,
στα μάτια και τα χείλη το αναστέλλω,
για μια στιγμή πιο απελπισμένη το αναβάλλω,

γιατί μονάχα όταν τα χέρια μου σε χάνουν,
η πονεμένη φαντασία μου σε κερδίζει.

Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Το ταβερνάκι

Σ’ αυτό το καπνισμένο ταβερνάκι
που με το σούρουπο μαζεύονται οι ναύτες
και διασκεδάζουν οι παρέες της ξενοιασιάς,
γλίστρησα ένα βράδυ λαχταρίζοντας
μήπως σε βρω μες στους καπνούς και τα τραγούδια.

Μα ήταν γυμνό δίχως εσέ το ταβερνάκι,
ήταν απάνθρωπα τα ξένα μάτια
και τα τραγούδια βούιζαν τόσο τρομαχτικά,
που γλίστρησα και πάλι απαρηγόρητος
στις γειτονιές της εγκατάλειψης να ξεχαστώ.

Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Τα τρυφερά κατώφλια

Μου ’πες πως η αγάπη σου δεν ξέρει από φιλί,
δεν έχει χάδια, δεν κάνει γι’ αγκαλιάσματα,
κι αν θέλει η έξαψή μου τρυφερότητες,
σ’ άλλα κατώφλια να στραφεί.

Κι άλλα κατώφλια ξέρω, τρυφερά,
εκεί που δεν κοστίζει δάκρυα το φιλί,
που δεν εξουθενώνει το χαμόγελο
κι είναι το χάδι τόσο απαλό,
σαν τη μητέρα πάνω από τον ύπνο σου.

Όμως πώς να σ’ απαρνηθώ, γλυκέ μου αδιάλλαχτε,
που είσαι γλυκύτερος και απ’ τα κατώφλια ετούτα;

Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Επίλογος

Ξένοι αυχένες τώρα αντί για τον δικό σου,
ξένα λαγόνια, ξένα γόνατα, όλα ξένα,
τίποτα πια δε θα μου μείνει απ’ τη φωνή σου,
ως και τα μάτια σου θα σβήσουν σ’ άλλα μάτια.

Και πια, μέσα στην τόση αλλοφροσύνη,
ψυχή μου, πού θα βρεις τη δύναμη
για να μπορείς ακόμα να ελπίζεις
σε κάποιαν άλλη αγκαλιά πιο τρυφερή;

Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=yB5nHXPJIWE

Διαβάζει ο ποιητής.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ρημαγμένο νταμάρι

Έρχονται ώρες που τι να σου κάνουν πια και τα χαμόγελα,
πέφτουν ένα ένα σαν τα εφτά πέπλα της Σαλώμης,
και στο τέλος απομένεις γυμνός, και τότε αρχίζουν όλα να κραυγάζουν·
τα μάτια κραυγάζουν: εμείς είμαστε που ρουφήξαμε τόση ομορφιά,
τα χέρια κραυγάζουν: εμείς είμαστε που συντελέσαμε στην υποταγή,
το σώμα κραυγάζει: εγώ είμαι που συσπάστηκα στην κτηνωδία του καλοκαιριού,
οι στίχοι διαλαλούν τα μυστικά μας,
γίναμε πια σαν ιδιωτικό ημερολόγιο σε ξένα χέρια.

Έτσι είναι, δεν ωφελούν πια τα χαμόγελα, όσο κι αν είναι ανοιχτόκαρδα,
ούτε ωφελεί να κρατάς το στόμα κλειστό όταν όλα κραυγάζουν·
και τι να την κάνεις τη διπλομανταλωμένη αξιοπρέπεια της σιωπής
τώρα που όλοι ξέρουν ποιους ικετέψαμε, σε ποιες αγκαλιές συσπειρωθήκαμε,
κι είναι το πρόσωπό μας σα νταμάρι ρημαγμένο
κι είμαστε σαν ψημένα κάστανα που εύκολα τα ξεφλουδίζει κανείς.

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Από κορμί σε κορμί

Είπα να υποχωρήσω σ’ ένα χαμόγελο,
να δω πού φέρνουν δυο χείλη όταν ανοίγουν σαν αγκαλιά,
κι από υποχώρηση σε υποχώρηση κι από χαμόγελο σε χαμόγελο κι από κορμί σε κορμί
έφτασα εδώ που ο θάνατος γίνεται ένα με το αίμα σου,
παίρνει την όψη σου, σε κουκουλώνει, σε συντρίβει,
σε κάνει πιο ελεεινό, σε φέρνει στο αμήν –

και τότε πια καμιά σιωπή δε σώζει,
καμιά τιμιότητα.

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Βολέματα καταστροφής

Ούτε να πεθάνω θέλω ούτε και να γιατρευτώ·
θέλω απλώς να βολευτώ στην καταστροφή μου.

Όταν τρελαίνομαι τις νύχτες για κορμί,
να βρίσκεται ένας άνθρωπος να με χορταίνει.

Όταν βουλιάζω σ’ εύκολες εξάψεις,
να ’ρχεται μια εξευτέλιση και να με συνεφέρνει.

Όταν βουρλίζομαι στα δρομολόγια του πάθους,
να ’χω ένα όραμα να με θαμπώνει.

Όταν εξαγριώνομαι για τρυφερότητα,
να βρίσκονται δυο χέρια για τον παιδεμό μου.

Μα πάνω στου σπασμού την αποθέωση,
που εκμηδενίζει κάθε άλλη ομορφιά,
να ’χω τη δύναμη να πω «Κύριε, όχι άλλο» –

κόβοντας τις υπερωρίες της καταστροφής μου.

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Διάλειμμα χαράς

Απάνω που έλεγα να πάψω πια τα ερωτικά,
να γράψω κάτι και για τη δυστυχία του διπλανού μου,
γνώρισα εσένα κι αναστατώθηκα ολόκληρος,
και παν περίπατο όλα μου τα προγράμματα.

Και να που κάθομαι και γράφω πάλι τραγούδια
φλεγόμενος για τα πρασινωπά σου μάτια,
διψώντας το σάλιο σου
κι αναπολώντας τη μοναδική μας τσαϊράδα,
τότε που τα κουνούπια μας τσιμπούσαν σαστισμένα
μ’ αυτή την απαράμιλλη προσήλωσή μας,
και τα αγκάθια μπήγονταν στο σώμα μας
έκπληχτα για την τόση μας αδιαφορία.

Ήταν ένα διάλειμμα χαράς,
ας μου του συγχωρήσουν οι δυστυχισμένοι·
δεν πόνεσα ακόμα αρκετά
για να μ’ αγγίξει ο πόνος του διπλανού μου.

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Επέτειος

«Βουνό με βουνό δε σμίγει», λένε στο στρατό,
«άνθρωπος με άνθρωπος σμίγει»·
όμως περάσαν τρία χρόνια κι ακόμα να σμίξουμε
και Κύριος οίδε τι θα γίνει τώρα που μπαίνουμε στον τέταρτο.

Εν τω μεταξύ, κάθε μέρα έχω μαλώματα με την καρδιά μου.
«Καρδιά μου», της λέω, «κάνε κι εσύ μια υποχώρηση·
υπάρχει τόση ομορφιά σ’ αυτό τον κόσμο,
υπάρχουν τόσα σαββατόβραδα για γλέντι,
επιτέλους δε χάθηκαν οι ευκαιρίες για προσήλωση.»
«Δεν ξέρεις τι ζητάς», μου αποκρίνεται,
«σε χάλασαν οι τόσες διαψεύσεις,
σ’ έκανε εύκολο η απελπισία,
έπαψες να πιστεύεις πια στον έρωτα: σε κλαίω.»

Δεν ξέρω τι της έκανες αυτής της καρδιάς
και ξημεροβραδιάζεται με τ’ όνομά σου·
όμως εγώ είμαι αδύνατος άνθρωπος,
η σάρκα μου πεινάει, θέλει να φάει,
το αίμα μου κρυώνει, θέλει να ζεσταθεί.

Να φύγεις απ’ τη μνήμη μου και την καρδιά μου.

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Κοσμικοί νέοι

Μάτια τυραννισμένα αυτοί δεν έχουν
ούτε χαμόγελο πικρό, ούτε πρόσωπο
που από καημό κρυφό να ’χει σκεβρώσει.

Τους βλέπεις: τραγουδούνε επιπόλαια,
μπαίνουν σε κούρσες, οργανώνουν πάρτι,
μιλούνε για τον Φρόιντ και τα σινεμά –
άψογα λόγια και χειρονομίες.

Δεν έχουν το δικό μας το παράπονο,
τέλεια ανύποπτοι στην ομορφιά τους,
σχεδόν αθώοι στην επιτήδευσή τους,
στους έρωτές τους μάλλον νόμιμοι.

Μάτια τυραννισμένα αυτοί δεν έχουν.

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Εξόντωση

Απόψε οκτώ με δέκα προγραμμάτισα έρωτα.
Ένα δίωρο θα κυλήσει σε τρυφερή αγκαλιά.
Ύστερα θα γυρίσω σπίτι κατευνασμένος.
Τίποτα δεν θα καταλάβει η μητέρα.

Μα ποιος μου λέει πως θά ’ρθουν όλα βολικά;
Θα με φάνε οι δρόμοι και η νύχτα.
Όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν κάνω, θα τσαλακωθώ.
Εγώ το ξέρω σε τι κατάσταση θα γυρίσω.

Είτε έτσι είτε αλλιώς με αφανίζει
ο σκοτεινός καημός μου να δοθώ,
η λύσσα μου να εξοντωθώ.

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

[wings]

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Σταυρούπολη

Σταυρούπολη, νυχτερινή μου πατρίδα,
σιτοβολώνα του έρωτα,
ανάμεσα στα δυο στρατόπεδά σου
κορμί για κάθε μοναξιά.

Η λαϊκή σου προθυμία δε λέγεται,
οι ομορφιές σου πιο πολλές κι απ’ τα ρουμάνια σου·
μονάχα τα τραγούδια σου είναι σκληρά:
διαρκώς υπενθυμίζουν τον καημό μας.

Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)