Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: πατρίδα, 3

προβάλλει το χαμόγελό σου στο κατώφλι
και η καρδιά μου πράσινο φουντώνει
δέντρο πάνω απ’ τη θάλασσα

κόκκοι ασημένιας σκόνης αιωρούνται
μέσα στο φως του βλέμματός σου
στα ράφια τα βιβλία ξεχειλίζουν
λέξεις μικρές κι αστραφτερές
κλωστές για τα κιλίμια
όπου σφυρίζουν και κινούνται παιχνίδια μαγικά
με τις κουρτίνες κάτασπρα πανιά
οι χαραμάδες διαστέλλονται και ταξιδεύουν

όλβιος εκείνος
που ζωντανός έφθασε κάποτε
στο χνάρι που ’χε αφήσει το πρώτο βήμα του
και αξιώθηκε έκθαμβος ν’ ανακαλύψει
ποια μέσα του υπήρξε πάντοτε η πατρίδα

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αγάπη θάνατος

το διπλό άλφα της αγάπης
εμπεριέχεται στις συλλαβές του θανάτου
που δίνουν μιαν υπόσχεση αρχής
σε κάποιο ανεξιχνίαστο μέλλον

όταν λοιπόν τα πάντα ενοποιούνται
μήπως ταυτίζεται και η αγάπη με τον θάνατο;

καθώς στρέφεται η ύπαρξη στην πηγή της
όπως ο νους του ξενιτεμένου στην πατρίδα
μήπως οι λέξεις διαστέλλονται
και χάνουν το ιδιαίτερο νόημά τους
αγγίζοντας το μικρό δαχτυλάκι του θεού;

θάνατος είναι η μύτη μιας καρφίτσας
που σκάζει το παιδικό μπαλόνι της ζωής
και μέσα από το επιφανειακό σκότος
προσδίδει στην αγάπη μιαν ανυπέρβλητη λαμπρότητα

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, εφήμερον

πολιορκούμε τα κάστρα τ’ ουρανού

με τ’ ανυπεράσπιστα φτερά μιας πεταλούδας
η άνοιξη θανάσιμα μας σαϊτεύει
μέσα απ’ τα μάτια των παιδιών
ενώ κάτω έχιδνες καραδοκούν
κι ένας χθόνιος θεός
σιωπηλός περιμένει την πτώση

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, η ομίχλη ζωγραφίζει λίχνο

από σκαρί μοναχικό κι απρόσιτο

λίκνο που ζωγραφίζει η ομίχλη
στην τελευταία ανάμεσα καμπύλη τ’ ουρανού
και τους ορίζοντες της θάλασσας
σαν κατρακύλι παιδικό
γλιστράει στο πρωινό γαλάζιο το τραγούδι

και χάνει την ευκρίνεια των λέξεων
κερδίζει χρώμα και ηδύτητα
πάνω απ’ τον λόφο καντηλιάζεται
χορεύει με γυμνές πατούσες στις πευκοβελόνες
φτάνει με στήθια τρυφερά
και με φιλάει στα μάτια

βουβά και δίσεκτα
χρόνια μετά το πρώτο καλοκαίρι
όταν συγχέεται η ομίχλη με τη νύχτα
όπως το μακρινό ταξίδι με τον θάνατο
μέσα απ’ το χώμα υπερβαίνοντας τη μνήμη
ξανθό με μάτια γαλανά
στο φως και πάλι ανθίζει το τραγούδι

μέσα απ’ το χώμα υπερβαίνοντας τη μνήμη
στο φως και πάλι το τραγούδι

Από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης (1994)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας

την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας
εισπλέει αθόρυβα
στις γκρίζες γειτονιές του κόσμου
ο μέλλων χρόνος ως πέλμα αιλουροειδούς

ελεύθερο
το πάνσοφα αθώο βλέμμα των νηπίων
στον παρελθόντα χρόνο εναποθέτει
τα πορφυρά ενδύματα της εξουσίας

από το άλφα ως το ωμέγα
ευθύς τα γράμματα ενώνονται κι ενοποιούνται
στο σχήμα του ήλιου ανατέλλουν τα παράθυρα
αρχαίοι λινοτύπες
συνθέτουν τίτλους με λευκά πουκάμισα
και κάτω από τα υψωμένα χέρια
το αύριο έκθαμβοι αναγγέλλουν στους εξώστες
κορίτσια αστραφτερά σαν χελιδόνια
με το άπειρο ολοζώντανο στα μάτια τους
στις στέγες αιωρούνται
και τα ερωτικά προαύλια
φωτιά από σύννεφα απλωμένη στα μαλλιά τους
συστάδες δέντρων διαρρηγνύουν την άσφαλτο
και σιωπηλά αναδύονται στο φως

έφηβοι κωπηλάτες λάμνουν
το πυροτέχνημα κορμί
και στο γαλάζιο εξακτινώνονται
ενώ τριγύρω τα περίπτερα
λικνίζονται στη μουσική
που ηδονικά τις χαραμάδες διαστέλλει

παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ο κηπουρός των άστρων

εξόριστος
απ’ όλους τους περιφραγμένους κήπους
φυτεύει νυχτολούλουδα σε άγριο χώμα
και τα ραντίζει με σταγόνες φως

στον ίσκιο εκείνα ενός μαντρότοιχου
κρύβουν προσεχτικά τους σπόρους τους
κι ανέμελα στον άνεμο τους παραδίδουν
μεταναστεύουν το φθινόπωρο στο αόρατο
και απροσδόκητα ξαναφουντώνουν μεγαλύτερα
το τελικό σίγμα της άνοιξης
όταν προφέρει ο χρόνος

με σκόρπιες πινελιές
στα φύλλα τους χορεύει το αύριο
κίτρινα χρώματα φούξια και μοβ
το σούρουπο φεγγοβολούν στο κούτελο

εξόριστος
απ’ όλους τους περιφραγμένους κήπους
ο πρεσβευτής του εγγύτατα απρόσιτου
στη γη προσφέρει όνειρο
τον ουρανό

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, οι γειτονιές του παρελθόντος χρόνου

απόμεινε
ένα γυμνό παράθυρο
οικείο σαν αίνιγμα
που η λύση του ανεξήγητα σου διαφεύγει
μια σιδεριά σε μισογκρεμισμένο τοίχο
ένα τραπέζι
με αποτυπώματα φωνής και χνότου
κι ο άνεμος που υπενθυμίζει την αγάπη
αχνά στις συλλαβές των ονομάτων τους

απόμεινε
ο αφρός στην κορυφή του κύματος
που σαν λουλούδι ανθίζει και μαραίνεται
μια μουσική
που ανεπαίσθητα στο αίμα σου εισβάλλει
και παραμένει μακρινή
όσο κι αν ανιχνεύεις την πηγή της

απόμεινε
προσωρινά αόρατο ένα χαμόγελο
από τις γειτονιές του παρελθόντος χρόνου
που ξαφνικά θα φωτιστεί μες στο σκοτάδι
σαν μια απόδειξη ζωής που δεν τελειώνει

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, επίκληση στο ακατανόητο

προσεύχομαι με τις ανεπαρκείς μου λέξεις
με τη θαμπή μου όραση
σφίγγοντας το κενό στο στήθος μου

προσεύχομαι στις ρίζες μου
στον παντοκράτορα ήχο
από το μαντολίνο του παππού
που απλώνεται κρυστάλλινος
από την Ιωνία και τη Μαύρη Θάλασσα
και θρυμματίζει τον ιστό της μοναξιάς

προσεύχομαι σε μιαν ανατολίτισσα
του ήλιου αχτίδα
που υπόσχεται το αυριανό τραγούδι
στην όποια αλήθεια παραλλάσσεται
μέσα στις τελευταίες αυταπάτες μου

προσεύχομαι ο ελάχιστος
στο μέγιστο που δεν γνωρίζω

προσεύχομαι στο ακατανόητο
όπως μια πέτρα ταπεινή, μια στάλα αίμα
απ’ όλους τους κοινούς ανθρώπους ένας
προσεύχομαι στο ακατανόητο
με την πνοή που εκείνο φύτεψε μέσα μου
αυτή που γνώρισε τον πόνο
και ξέρει τη σιωπή να αποδέχεται
αυτή που ακατανίκητη πεθαίνει

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: όταν πεθαίνει ένα παιδί, 1

αβιταμίνωση

είναι όρος των στατιστικών δελτίων
η πείνα εξωραϊσμένη
αποπροσωποποιημένη
όπως θα τόνιζε και κάποιος διανοητής
λέξη χωρίς εικόνα

ένα παιδί είναι μονάκριβο
ένα παιδί πεθαίνει κάθε δευτερόλεπτο
με την κοιλιά πρησμένη
μάτια που δεν χωράνε πια στις κόγχες τους
σε χώρες που ονομάζονται εξωτικές
πεθαίνει στο κατώφλι του σπιτιού μου

όταν πεθαίνει ένα παιδί
πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα
βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά
πέτρινα γίνονται τα φύλλα και δέντρα

όταν πεθαίνει ένα παιδί
ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών
κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους
ενώ σαν χάλκινο πουλί
ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα

όταν πεθαίνει ένα παιδί
οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται
τριγύρω ο κόσμος καταρρέει

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: όταν πεθαίνει ένα παιδί, 2

αποχαιρέτισε

το κόκκινο και το βαθύ γαλάζιο

το βιολετί μέσα στο σύθαμπο του ελαιώνα
αποχαιρέτισε
το πρώτο φρρρ και χσσσ του ανέμου
τα φύλλα που αιφνίδια ασημώνει
αποχαιρέτισε
τα ερημωμένα δίπλα πρόσωπα
τον χάρτινο ήχο του νερού
στην πέτρινη αυλή της γειτονιάς σου

με μια σύριγγα καρφωμένη στη φλέβα
αποχαιρέτισε τον κόσμο

πριν από σένα
θα ’χει πεθάνει τ’ όνειρό σου
η αυταρχική πορφύρα και τα κούφια λόγια
σαν τα σκυλιά πριν από σένα
θα έχουμε πεθάνει όλοι

αποχαιρέτισε λοιπόν τον κόσμο
άνοιξε τις μεγάλες πύλες της αβύσσου
να μην υπάρχει πια έλεος για κανένα

να γίνει στάχτη και να σκορπιστεί στο χώμα
ο λόγος και το φως του κόσμου

Από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας (1997)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ένα ποτάμι στοιχειωμένο

ένα ποτάμι στοιχειωμένο είναι το αίμα μου
από προγόνους και μνήμες σκοτεινές
λάμψεις της αστραπής που σχηματίζουν λέξεις
ταξίδια μυστικά σε χώρες που ποτέ δεν γνώρισα

ένα ποτάμι στοιχειωμένο είναι το αίμα μου
μια μουσική
ένα μελλοντικό καράβι
πλησίστιο που περιπλανιέται
σε κατακόμβες φωτεινές του γαλαξία

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, το μυστικό εξαίσιο άρωμα

γράφουμε για να μάθουμε τη μουσική
το όνομα της τίγρης
το μυστικό εξαίσιο άρωμα
γράφουμε για να ζωγραφίσουμε με λέξεις την ψυχή μας
να ανασύρουμε ένα ένα τα αλλεπάλληλα καλύμματα
και κάποτε να φτάσουμε εκεί
όπου όλα τα ποιήματα του κόσμου
είναι πριν από την αρχή γραμμένα
κάποτε έκθαμβοι να οδηγηθούμε
στο λόγο που μας έδωσε πνοή

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, βυθισμένοι σε αχνά χαμόγελα και φως

μέσα σε πολύχρωμα αδιάβροχα και ζεστούς σκούφους
φορώντας τις μαγικές τους μπότες
βυθισμένοι σε αχνά χαμόγελα και φως
κάθε πρωί εισπλέουν στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς
οι άγγελοι που δεν γνωρίσαμε
σαν μπίλιες απ’ τις τσέπες τους
στο χώμα απλώνουν όλα τ’ αστέρια τ' ουρανού
μας δείχνουν τον θεό που δεν πιστέψαμε
σκορπίζουν στον αέρα θαύματα που δεν αξίζουμε
με μιαν ανάσα τους στηρίζουν την ετοιμόρροπη ζωή μας

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, χώμα στον ουρανό

το όνομά μου είναι θάλασσα
το όνομά μου είναι ουρανός
ψυχή από χώμα
το όνομά μου είναι φωτιά
μέσα σ’ όλες τις μουσικές
μέσα στις ζωγραφιές
και τα νυχτερινά ποιήματα
το όνομά μου είναι απουσία
και δεν προφέρεται
στις ξένες γλώσσες αυτού του κόσμου

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, σπίτια αδιάλλακτα στη μοναξιά τους

σαν μια θλιμμένη γκρίζα πινελιά
σπίτια παλιά, ακέραια
με τα μεγάλα τους παράθυρα κλειστά
εύγλωττα στη σιωπή τους
καθώς μια παιδική σκιά
από τότε τη στέγη αγγίζει
και σαν επίκληση αιωρείται

σπίτια αδιάλλακτα στη μοναξιά τους
μεταξωτή ανεμόσκαλα στον ουρανό

Από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό (1998)