Σαράντος Παυλέας, Το τραγούδι της νύχτας (Ι)
[Ενότητα Το τραγούδι της νύχτας]
Ι
Περπατούμε κάτου από τις πυκνές οροφές των καπνών
ο ήλιος είναι ντυμένος στάχτες, σάρκες κι ερείπια,
και τ’ άλογα χλιμιντρίζουν στους κάμπους!...
Ποιος θα πάρει στα χέρια του τ’ αλέτρια για να σπείρουμε τα χωράφια;
Ποιος θα χαλάσει την δυναστεία του χαλκού;
Ο θρήνος των ανθρώπων λογχίζει τον ήλιο,
Κύριε, σώστε τον πλανήτη μας!
Πήραμε τα μονοπάτια της αλεπούς,
κοιμηθήκαμε μαζί με τ’ αγρίμια στις οπές της γης!
Είμαστε άνθρωποι, Κύριε, άνθρωποι, άνθρωποι,
δεν είμαστε η λάσπη των δρόμων σου
για να μας πατάς με τις μπότες της κραταιότητάς Σου!
Φυτέψαμε τ’ αμπέλια μας και δεν τα τρυγήσαμε,
τα μεγάλα μας παιδιά πήγανε στον πόλεμο
και μείνανε μια φούχτα άσπρα κόκαλα,
οι γέροι μας καθίσανε στα χειμωνιάτικα πάρκα
μ’ ένα κόκκινο γαρύφαλλο στην καρδιά!
Κάνε μας ν’ αναστηθούμε μ’ ένα σώμα καινούργιο,
με νέα μόρια στο μυαλό, στην καρδιά και στα νεύρα
Χτύπησε τις σάλπιγγες της αγάπης...
γιατί οι νύχτες περπατούνε με χάλκινες ενδυμασίες.
Φτάνουν πια οι βροντές των καταποντισμών σου!
Αδέρφια, χτυπήστε τις σάλπιγγες της χαράς!
Από τη συλλογή Η συμφωνία της χαράς (1950)