Νίκος Γρηγοριάδης

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Γδύνεσαι και η νύχτα...)

Γδύνεσαι και η νύχτα γαληνεύει.
Τα μαλλιά σου μπλέκονται σε μυστικά μονοπάτια
κι ο πρώτος πετεινός ξυπνάει πρόωρα
και λαλεί τρελά.
         
                   *
 
Ο ήλιος μέθυσε απ’ την ευωδιά του κορμιού σου.
Παραμερίζει τις κουρτίνες και φωλιάζει τρέμοντας
στις μασχάλες σου.
 
           Ανάβουν και σβήνουν φλέβες χρυσού

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Το κρεβάτι μου...)

Το κρεβάτι μου γλυκά αναστατωμένο, εσύ φευγάτη.
Γύρω ακόμη θροεί το φόρεμά σου.
Τραγουδώ ή ζουζουνίζω σαν τη μέλισσα
παίζοντας με τη σκιά σου.
         
                   *
 
Φάνηκες και οι φροντίδες γίνανε οράματα.
Μαλάκωσαν κι οι θύρες και γυρίζουν μόνες τους
πάνω στους ρεζέδες.
 
           Σαν να πατούνε μαλακά γυμνές πατούσες
                          σε χωματένιο δρόμο

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Μόλις αρχίζω...)

Μόλις αρχίζω να μιλώ, το κορμί σου
το έτοιμο για τη στιγμή χάνει την εξαίσια αναμονή του,
χωνεύει τη φλόγα μέσα στη ρόδινη κούπα
της παραδείσιας μαγείας.
Συστέλλεται με αλλεπάλληλα κύματα η σάρκα σου∙
καταλαγιάζει στην αρχική κατάσταση.
         
*
 
Κρυφοκοιτάζω το γοητευτικό χαμόγελο
που απευθύνεις στους καλεσμένους με μια φωτοσκίαση
ματιών –μαγική παρόρμηση κάποιας αρχαίας
τελετουργίας καλωσορίσματος.
Η λάμψη τρεμοπαίζει χωρίς κατεύθυνση.
Κρέμεται, θαρρείς, ανεξάρτητα
στο δικό σου μαγικό, λουλουδισμένο κόσμο.
 
Τ’ αντίχαρα της ομορφιάς

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Η εικόνα σου...)

Η εικόνα σου μαγικό παιχνίδισμα της όρασης.
Και λέω ανθός και εννοώ το γιασεμί
μ’ όλες τις ευωδιές των λουλουδιών
πλάι στο παράθυρο που ανοίγουν τα δικά σου χέρια.
Και λέω κορίτσι και εννοώ την ευωδιά
όλων των κοριτσιών στο κορμί σου.
         
                   *
 
Οι αστραπές δε χάνονται, φωλιάζουν και λάμπουν
στα μάτια σου ή στο βολταϊκό τόξο του σώματός σου.
Από κει εκπυρσοκροτούν εικόνες, για να συνεχίσει η μνήμη
το εξωραϊστικό τραγούδι του γήινου άστρου.
 
           Δωρήματα αγλαά του χρόνου

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Εικόνα χορευτική...)

Εικόνα χορευτική, ηδονικές μετατοπίσεις μέσα μου,
όπως όταν κοιτώ αστιγματικά τον αριθμό οκτώ
ή το γυμνό κορμί σου.
         
                   *
 
Έρχεσαι και φεύγεις μες στην αόρατη φωτιά των αισθήσεων.
Αφήνομαι γαλήνιος στη ροή, σφαίρα κι ακτίνα αρμονίας
κάτω απ’ το ρευστό σώμα τ’ ουρανού.
 
           Θαλπωρή ωαρίου

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Από σένα παίρνουν...)

Από σένα παίρνουν υπόσταση οι ώρες∙
ευωδιάζουν εράσμια στο αβρό κορμί σου,
τρέφουν χυμούς, χλωρούς κισσούς πετάνε.
         
                   *
 
Από βαθιά κινάει η ταραχή.
Αντλώ από τα μάτια σου ομορφιά
κι απ’ το κορμί σου μυστική μαγεία.
Ω, χαρά της προσμονής,
μειδίαμα τρυφερό στις αείροες φλέβες σου
που μ’ οδηγούνε στην καρδιά σου.
 
           Μαρμαρυγές παρθενικών νερών

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Κορίτσι μου μεταξένιο...)

Κορίτσι μου μεταξένιο,
που δεν κοιμήθηκες ποτέ σε χλόη
κι ούτε γνωρίζεις την ανάσα των αγρών,
πού βρήκε η σάρκα σου την ευωδιά
από νωπό καθαρισμένο καλαμπόκι;
         
                   *
 
Το κορμί σου γύρω μου χώμα ζεστό.
Ποιος εγώ, ποια εσύ; Ποιος ποιον περιέχει;
Ηχείο μουσικό του ανέμου, ρυθμός ερωτικός,
η μια κιθάρα που παίζει μόνη της σαλεύοντας
μέσα στο δειλινό των άστρων.
 
           Σώμα ρευστό του Σύμπαντος

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Αργείς και λιγοστεύουν...)

Αργείς και λιγοστεύουν οι δρόμοι.
Η νύχτα κατεβαίνει απ’ το βαρύ ουρανό.
         
                   *
 
Έτσι που απομακρύνθηκε
και χάνεται στο σύθαμπο η μορφή σου,
μου μένουν οι τυφλές κινήσεις της απόγνωσης
που κάνει το μωρό για να βυζάξει.
 
           Παλεύω με τις σκιές

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Σε καλώ κι εσύ...)

Σε καλώ κι εσύ φεύγεις σαν σκέψη αποδημητική
κρατώντας στο ράμφος σου τη νοσταλγία και το άρωμα
του ατέλειωτου νόστου.
         
                   *
 
Απογειώνομαι στο μαύρο υγρό λιβάδι
κρεμασμένος πάνω από τους φουσκωμένους ουρανούς.
Η εικόνα σου ξαναγίνεται πλευρό
και στο παράθυρο δε μένει πια
παρά ένας σκελετός που φωσφορίζει.
 
           Αγρυπνά κι η αγρύπνια

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Ήρεμα χρώματα...)

Ήρεμα χρώματα, αιθέριοι αναπαλμοί
συσσωρευμένων ήχων μέσα μου.
Στέκομαι κι αφουγκράζομαι τη μουσική
τη γνώριμη απ’ όπου απουσιάζει η φωνή σου.
Ο λόφος έχει ανθοφορήσει μέσα σε φως και μουσική.
Σκιρτούν πουλιά, παίζουνε πεταλούδες.
Μέσ’ απ’ τ’ ανθισμένα δέντρα περνώ σκυφτός
και γύρω μου η μοναξιά του ήλιου.
 
           Παλιννοστούν οι μνήμες

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Φτερά στους ώμους...)

Φτερά στους ώμους και βάρη κατάδικου στα πόδια.
Η μνήμη σου, μια με καλεί και μια με διώχνει
σ’ αυτό το μαύρο τούνελ και το φως,
στους γαλαξίες και τις αβύσσους.
         
                   *
 
Ψάχνω να σε βρω, τι να βρω μερόνυχτα πάνω
απ’ το κυκλοτρόνιο – μια ηλεκτρόνιο, μια φωτόνιο.
Πού τρέχεις; Ποια τύμπανα ξεκουφαίνουν την απουσία
ή τον ερχομό σου; Τι γυρεύω μέσα στο άπειρο κενό
με τους πλανήτες και τ’ άστρα που αχτιδοβολούν
και χάνονται μέσα μου, άπιαστα στ’ απλωμένα μου χέρια;
 
           Κι ο ήλιος οξύς και πλήκτης

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Άτιτλο (Κυλώ σαν το νερό...)

Κυλώ σαν το νερό πάνω στα φύκια να σε συναντήσω
κι είναι που εσύ γλιστράς σε ιριδισμούς
μέσα στις φλέβες μου και χάνεσαι. Κελάηδημα
μες στο κοχύλι και πώς να σε κλείσω
που τραβάς στα πέλαγα και στους βυθούς;
Μουσική και φως κι ευωδιά στον αφρό κι εγώ
να σε γυρεύω με δυο βαριές τυραγνισμένες παλάμες
καρφωμένες στον άνεμο.
         
*
 
Ήρθες και πέρασες,
μα η τροχιά σου είναι αυτή
και θα προσμένω.
 
Τα σύννεφα υφαίνουν λευκά ιστία.

Από τη συλλογή Ο κήπος και η πύλη (1982)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Η απουσία και ο λόγος (Κι όμως...)
 
Κι όμως
δεν έγινε όπως θα το περίμενε
ο αναλυτής αισθημάτων
ή όπως ίσως κι εσύ
εξάλλου με κάποια κρυφή χαρά ή περηφάνια
προσδοκούσες:
να στρέφομαι και να σε νιώθω σαν τη μέλισσα
όταν αφήνει το άνθος και χάνεται στην έρημο
που άλλοι έχουν ετοιμάσει γι’ αυτήν.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

I
 
Τώρα το μόνο που μου μένει
(αναχωρητής σε έκσταση) είναι να μιλώ
χωρίς κανένα φόβο να σε χάσω.

Τα λόγια θάλλουν, αντηχούν μες στο κενό,
αιωρούνται
ανάμεσα σε μένα που μιλώ
και τη βαθιά την πύλη που σωπαίνει.

Επιστρέφοντας γίνονται πουλιά,
συνάζουν στις φτερούγες τη σιωπή σου
που όλο και πιο πειθήνια τη ρουφώ,
ιριδίζουν οι φλέβες μου
κι αναδύομαι ολόφωτος
απ’ την ανυπαρξία.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Κι όμως

VII
 
Αν δεν σε κοιτάξω πώς θα σε φέρω κοντά μου
γυμνή από σκιές, αρίζηλο άστρο,
όπου σταλάζουν γλυκασμοί και μειδίαμα δρόσου
κι ας ξέρω πως αυτό που κοιτάζω δεν είσαι συ,
πως κι εγώ ο ίδιος σ’ αυτό το βλέμμα είμαι απών,
όμοια ανύπαρκτος με σένα κι όχι
μ’ εκείνη την ήσυχη απουσία του κόσμου
που είναι γλυκύς ησυχασμός, σιωπή και τέλος,
αλλά μ’ εκείνη την ανυπαρξία του φωτός
που αγλαΐζει και ισορροπεί τον κόσμο.
Σε χάνω μες στην απουσία του φωτός σου,
καθώς σκοτεινιάζει βαθιά ο καρπός του πόνου,
και το τέχνασμα της υπομονής πασχίζει να πλάσει
τον άλλο χρόνο που άλλα μέτρα αποζητά.
Μετάλλαξη σε πάθος κι ατέλειωτη διαμονή στην απουσία.
 
Από τη συλλογή Η απουσία και ο λόγος (1985)