Μια και δεν έχει ακόμη ανακαλυφθεί η μέρα των 48 ωρών, μια και έχω στις βιβλιοθήκες μου γύρω στα 200 επιλεγμένα βιβλία αδιάβαστα ενώ συνεχίζω να αγοράζω κι άλλα με αμείωτο ρυθμό, μια και η μαθητική μου φιλοδοξία να διαβάσω όλα τα βιβλία στη βιβλιοθήκη του Ανατόλια αποδείχτηκε ψευδαίσθηση, μια και δεν μπορώ να διαβάσω μεθοδικά και προγραμματισμένα αλλά μόνο αρπαχτά από δω και από κει, μια και ο ωκεανός των εκδόσεων με απειλεί με μία ακόμη συντριπτική αίσθηση ματαιότητας, μια και το βιβλίο έχει κι αυτό γίνει ένα ακόμη καταναλωτικό προϊόν, μια και η κλεψύδρα της ζωής μου αδειάζει με ολοένα αυξανόμενη ταχύτητα,
το θέμα δεν είναι η κλασική ή η σύγχρονη λογοτεχνία, το θέμα είναι πώς ισορροπεί κανείς μπροστά σε ένα τραπέζι βαρυφορτωμένο με ποικίλα εδέσματα όταν μπορεί μόνο να πάρει μια μικρή γεύση. Αχ, η φλόγα της καρδιάς που λαχταράει τα πάντα ! Αχ, το πάθος για ζωή που δεν λέει να σβήσει ! Aχ, εκείνος που γεννήθηκε ερωτευμένος και έτσι θα φύγει !
Τα λίγα και τα εκλεκτά, λοιπόν. Τα βιβλία της ψυχής. Όποτε κι αν γράφτηκαν, από όποιον και να γράφτηκαν, όποια ιστορία και να περιγράφουν. Πέρα από τη διαφήμιση και τη σκοπιμότητα των εμπόρων. Τα ψάχνεις, τα ανακαλύπτεις και τα γεύεσαι. Ώρα νυχτερινή, στη μοναξιά και τη σιγή. Την ώρα που οι νεκροί υφαίνουν έξω στο σκοτάδι και εισρέει από τις χαραμάδες σαν κόκκινο κρασί η ανάσα τους.