Γεωργία Τρούλη

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Η φυγή

Πάνω στη διαμάχη του τρένου
Με την ροή της ράγας
Πάνω στην ίδια την λέξη φυγή
Στέκομαι χρόνια ολόκληρα
Και το Φ γίνεται Ύψιλον
Γάμμα
Και
Ήττα
Και στέκομαι συνέχεια
Σαν νεφέλωμα πάνω από σπίτι
Που κάνει πάντα το σπίτι να μην φαίνεται
Τα παράθυρα
Οι πόρτες
Οι συνδαιτημόνες της έπαρσης
Έτσι, τίποτα από την φυγή
Δεν τρέμει
Τίποτα από τη στασιμότητα πάνω
Και τα γράμματα συνεχώς
Επιζωγραφισμένα σημεία του ίδιου
Καλά συντηρημένα
Στο αναπόδραστο μέχρι
Να
Φύγουν οι ένοικοι
Οι αγοραστές
Οι γκρεμοσαστισμένοι διαβάτες
Τα θεμέλια του εφήμερου
Και όλη η φασαρία
Να διαλύσει το νέφος
Στο πιο λίγο του ουρανού
Και
Να ταξιδέψει κάπου
Έτσι,
Σου λέω πάνω στο τρένο
Πάνω στο κάθισμα
Πάνω στη ράγα
Πάνω στην ταχύτητα του ίδιου του δρόμου
Που δεν ξέρεις
Πού θα φθάσει να τελειώσει
Το σίδερο να γίνει
Κασσίτερος
Χαλκός
Ασημένιο
Χρυσάφι και
Χορτάρι
Και μετά
Πάλι θάλασσα
Και
Μόνον πλαγκτόν
Σε πρώτη ύλη
Ο αλληλοσπαραγμός
Η επαναφορά
Η φυγή

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Ακρογωνιαία πορεία στο και

Όταν ναυάγησαν μέσα σ’ εκείνο το ξύλινο τετράγωνο συρτάρι
Γεμάτο ουσιαστικά και προθέματα
Γρήγορα και χιλιοειπωμένα το μετέτρεψαν σε βάρκα
Για κουπιά βάλαν τα χέρια που προεξείχαν από τα ακροδάχτυλα
Άρχισαν επανάληψη και ίδιο — κρότος στην κίνηση
Βούλιαγμα σε κενό αέρος
Και νόμιζαν από κάτω θάλαττα
Και νόμιζαν από πάνω τοίχο που θα κρεμόταν διάστημα
Σε κρίκους πόρτας η πετονιά
Και για συντεταγμένες είχαν λέει
Τα πουλιά στη θάλασσα και σε ουρανό τα ψάρια
Δεν άκουγαν κρωξίματα Και
Κάποτε οι λέξεις κροτάλιζαν από ενταφιασμό
Στην σιωπή
Νόμιζαν πως πήγαιναν — Φρικτή ακρογωνιαία πορεία
Στον Χάρτη.
Αφήνανε σημάδια και κιτρινίλα — Τόνους, κόμματα, προσκόμματα
Και κοχύλια ν’ ακούνε απέραντα
Νομίζανε κυματισμό τους
Υφάλους
Και τα κρυμμένα νοήματα στους αχινούς των μαλλιών τους—
Απόηχος — οι συντεταγμένες πολύ πλησιάσαν στο επικίνδυνο
Και γίναν παράλληλοι — εντοίχια αγωνία
Και έγινε σύνθλιψη
Και το βλέμμα τους βαλσαμώθηκε ακαριαία μπροστά
Να βουτά στο κενό
Με τα μάτια ορθάνοιχτα πώς να κάνεις κουπί
Στους γερασμένους κροταλισμούς του αέρα;
Τα πουλιά και τα ψάρια αντάλλαξαν λέπια με φτερά
Τα εναλλάσσουν με τέχνη και η πυξίδα καλά κρυμμένη
Σε θέση ισχύος
Και πώς κάποια στιγμή να γεμίσουν στο υδρόβιο κενό
Ολόκληρη υγρό
Ανυπόφορο
Μπλε;

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Ο επίδεσμος έρωτας

Όταν σου έλεγα κάποτε πως η πολλή μόρφωση
Λειτουργεί παραμορφωτικά στο βλέμμα
Έκανες εφησυχασμούς
Στο νύχι που κόβει τον παράμεσο
Κι έλεγες
Τώρα που καίω δέρμα — δέρμα στην πλαστική
Αναπόδραστη ανάμνηση
Γιατί θες να μάθεις
Για τον επίδεσμο έρωτα
Για τον επίφοβο αφανισμό μου;
Κάνε αναδεύσεις
Και μην ξεχνάς
Να ξεμυτίζει η μύτη σου
Στο πάνω άκρο της σελίδας
Λέγεται ανύψωση πνεύματος;
Λέγεται κατακραυγή;
Αυτό είναι μόρφωμα
Επικήδειο μοίρασμα
Αγαπητή μικρή
Και λίγοι
Σώθηκαν
Από το σάρκωμα
Της γνώσης
Της μορφής
Και του έρωτα
Το υδροκέφαλο μωρό κοιμάται
Ανάμεσα
Στα πόδια μας
Το παίζουμε άνετοι
Προσποιούμαστε
Δέσμευση

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Τα απόνερα

Τα απόνερα της υστεροβουλίας πέφτουν με παφλασμό
Στο χωρίο της συνήθειας
Δημιουργείται υγρός ολόκληρος φράχτης ολοστρόγγυλος
Παρουσιάζεται η λαστιχένια σκέψη γεμάτη υγρασία
Και φτιάχνει σχεδιάκια συνεχούς συνέχειας
Ο καταρράκτης των λέξεων κάποτε στερεύει
Και γίνεται λιγομίλητη παρουσία νερού
Και μέσα στο νερό λίμνη
Και μέσα εκεί βάλτος
Και μέσα εκεί φύκια
Και μέσα εκεί πλαγκτόν
Και μέσα εκεί αυγό
Και μέσα εκεί πυρήνας
Και έξω από εκεί αντίδραση
Και πιο έξω ουράνιο
Και πιο έξω τόξο
Και έξω έξω πολύχρωμο
Και έξω έξω έξω πολύκροτο
Και έξω από το έξω τόξο
Και πάλι βολή
Και πάλι βέλος
Και πάλι βάλτος
Και πάλι θα χρησιμοποιήσεις κουπιά
Ν' ανοίγουν διάπλατα δρόμο
Σαν πλατάγισμα κύκλων
Και ο φράχτης θα γίνεται πιο ανισόρροπος
Αδύναμος και ηχηρός

Και κάποια στιγμή η μεγάλη υποχώρηση
Και κάποια στιγμή η διάβρωση
Και κάποια στιγμή άνυδρη στέρνα
Εγκλωβισμένη στα τοιχώματα
Σε πόρους τσιμέντου

Κάποια στιγμή κάποιος προκαλεί τσακίσεις
Στο λάστιχο
Κάποια στιγμή η επιμήκυνση ροής
Και συνεχής συνέχεια
Αφιλόξενη προσδοκία να ερωτεύεσαι
Τα απλά δευτερόλεπτα
Και μετά απορείς
Γιατί βιάζεσαι
Ν’ αποτυγχάνεις
Στο μέτρημα
Της διάρκειας

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Μετρώντας ανάποδα

Να σκοντάφτεις πάνω σε δυο-τρεις σελίδες συνοδευτικές
Να οπισθοχωρείς αβέβαια
Και τα αγκαθωτά φιλιά να έχουν σφηνώσει πάνω στα χέρια σου
Και μ’ αυτά σφιχτοδεμένο πλεκτό να φτιάχνεις με άμμο
Και μ’ αυτήν να μετράς τον χρόνο κουκκίδα-κουκκίδα ασημαντότητας
Και μ’ αυτόν να ξεπλένεις τα δάχτυλα και πάλι να ξορκίζεις δύο βασισμένες στη ράχη σκέψεις
Και μ’ αυτές να κάνεις συναισθήματα που δεν έχουν λογική αλληλουχία — μόνο θύμο αδένα
Και από εκεί να εκκρίνεις το τελευταίο γλαφυρό ερωτηματικό όλο καμπύλη
Και μ’ αυτήν να βάζεις στρατσόχαρτο και σιγά-σιγά να προκαλείς οξύνσεις σφυριχτές
Και μ’ αυτές να φτιάχνεις γωνίες να τρυπώνεις τις φυγές
Και τις αυταπάτες

Και οι σελίδες οι συνοδευτικές
Που με όλα τα προηγούμενα έχουν τσαλακωθεί
Και αυτές να τις ξετυλίξεις σιγά-σιγά
Και με μουρμουριστό γυροφάνι ν’ αρχίζεις
Αμφιταλαντεύσεις στο νόημα
Και ο χρόνος να γυρνάει σαν ανάποδο μέτρημα
Από το εκατό και κάτω
Και με αυτόν να φτάνεις στην κουκκίδα
Και με αυτήν να σημαίνεις
Τέλος
Τέλος

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Η ρόδα η κόκκινη

Χορευτικά αφήσανε τις μικρές ανάπαυλες
Στο κατώφλι
Και τα παπούτσια της μπαλαρίνας
Για άλλο αξεσουάρ
Ακρωτηρίασαν σταδιακά τον βηματισμό
Και αποφάσισαν να γράψουν με το στόμα τους
Φράσεις — φραγές στο άγγιγμα
Γίνανε ουλές
Επικίνδυνα ανεπαίσθητες     Μια μικρή κόκκινη Ρόδα
Έρχεται με ροπή που δεν υπακούει σε νόμους
Της φύσης ούτε της ψυχής
Και κάποιος θα την κάνει λέει εφεδρική σε ποδήλατο
Ή ομόκεντρη σφαίρα σε φεγγάρι
Ή πορφυρή υδρόγειο για ελάχιστο αφανισμό
—Αν θέλουν να έχουν κάτι πιο σταθερό όταν μετράνε
Κρατήρες λευκότητας—
Δεν διασχίζεται η διάβαση όμως με κόκκινο
Όσο με πορτοκαλί
Ή με κίτρινες φλούδες μπανανιάς το βήμα
Γίνεται πιο σίγουρο
Σαν ανατολή
Ηλιακού ηφαιστείου
Πόσο λείπει από εκείνον τον τυφλό η ραβδοσκοπική
Τηλε-όραση     Πώς να του πεις;
Πού να βρεις νερό και παλιές συνήθειες
Σε εκείνον τον βράχο
Σαν Βούδας η κόκκινη ρόδα φούσκωσε
Τρομπέτα τα μουσικά τερτίπια της αφήγησης

Αχ, λίγο να ξαποστάσουν στο δέρμα εκείνου
Του δέντρου, στην ρίζα ή στην σκιά του
Ή ανάμεσα στο κενό μεταξύ συρμού και αποφράδας
Όταν ξεφουσκώσει η Ρόδα και κυρίως ο ενθουσιασμός
Από κάποιο τρυποκάρυδο τιτίβισμα φθηνό
Τότε θα κοιταχτούν διάπλατα
Και θα φορέσουν παπούτσια σε διαφορετικό νούμερο
Από το βήμα
Οι αποστάσεις θα μικραίνουν
Και θα έχουν εισιτήριο κομμένο
Στα πράσινα φύλλα του πρωινού

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Ιθαγένεια ενός κόσμου

Σε χορό αγρίων θα πάμε
Θα δαμάσουμε την φωτιά
Και με ολόκληρα τοτέμ
Θα ξεθυμαίνουμε τα ταμπού μας
Ξυλόγλυπτες αφηγήσεις
Στην τρύπα του αυτιού
Ένας ξαναζωντανεμένος σαμάνος
Φοράει νυχτικό
Και κάνει ευχές
Δυτικού τροπαρίου

Θα ανακαλύψουμε την ιθαγένεια
Του έρωτα
Με κουλουριασμένες αφρικάνικες μάσκες
Και κατεβασμένα από την βαρύτητα
Στήθη
Έντονος βρυχηθμός βουντού
Η αποφυγή του μοιράσματος
Και κλαις
Κι έπειτα πάλι
Αυστραλιανό θετικό
Το συναίσθημα
Μα κρίμα
Καθόλου να μην ξέρεις
Πώς παίζουν ντιτζιριντού
Οι Αβορίγινες
Και όλοι να σου λένε
Να γίνεις πιο μίνιμαλ
Αλλά εσύ συνεχίζεις να βλέπεις
Το εμπριμέ στην ταπετσαρία του τοίχου
Το σκαλιστό στον ώμο της καρέκλας
Το ανάγλυφο στην αγριάδα του βράχου
Τα χρώματα στη φούστα μιας τσιγγάνας
Τις ραφές στις άκρες ενός βιβλίου
Και δεν θες καμιά απλοποίηση φόρμας
Που δεν έχει ουλές
Και συνεχίζεις
Να συμπυκνώνεις σιωπές
Όπως οι Εσκιμώοι στα ιγκλού

Ολόκληρη ιστορία χιονιού
Και αποκόλλησης από βάθος διά-
Κοσμος
Να εφαρμόζει σε δύο τρία λεπτά
Τούβλα λευκά
Τοιχοδομία αφήγησης

Στη μέση γούνα και φωτιά
Ολόγυρα πάγος
Περίγυρος θάλασσα
Λιτή και δαντελοπλεγμένη
Απόκεντρα
Κόσμος

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Ο ουρανίσκος

Να λοιπόν που βρίσκομαι στις οπές του ουρανίσκου σου
Με μια μικρή καρφίτσα
Να φτιάχνω δεξαεξασύλλαβες σιωπές και ενατενίσεις
Να τρυπάω τις μικρές φουσκαλίτσες που στάζουν ροή
Και λένε σιελόρροια τον αποφυλακισμό των λέξεων
Να βλέπω το παχυλό κομμάτι γλώσσας και σκέψης
Και να μην μπορώ να σου γνέθω αντιρρήσεις
Κακές αποχρέμψεις —που κάποτε θ’ ακουστεί ο βόμβος
Από την πιο βαθιά ψυχική επάλειψη—

Θα βγούνε στοιχισμένες σε σειρά και η συνομοταξία
Των κυττάρων θα θέλει νέα ανοίγματα
Το ενδιάμεσο θα έχει ακουμπήσει το διαπερατό
Και το διαπερατό τον πυρήνα
Και ο πυρήνας το κέντρο
Και το κέντρο θα είναι το γύρω-γύρω
Όλοι
Καμία εστίαση Ούτε στο βλέμμα
Αστιγματισμός — Α κεντρο
Για κεντρί θα κρατάω ακόμη σφιχτά την καρφίτσα
Θα ψάχνουν συμβατότητα τα υγρά και η γεύση
Του πικρού του γλυκού και του άγλυκου
Θα αλλάζουν χώρο στην γλώσσα
Θα δημιουργούν και βαθουλώματα σιωπής

Να λοιπόν
Κυριεύσου από την φυλακή σκέψεων που η φαιά ουσία
Κατεβαίνει στα ρουθούνια στο δέρμα στο σπέρμα
Βάλε τις αυλακώσεις της αποχής να στέκουν κλειδοκράτορες

Βγαίνω από το στόμα σου ανεπαίσθητα αργά
Και ακουμπάω στο λευκό φλοιό των δοντιών που μοιάζουν
Παραπήγματα
Σχεδόν εμπόδια άρθρωσης
Εκεί ενδιάμεσα στέκουν οι σημασίες που δεν θέλουν να βγουν

Και με τον καιρό συρρικνώνουν την υγιή επαναφορά μιας μνήμης
Όλο μυρωδιά
Η πολλή γλυκύτητα βλάπτει — Και η αμάσητη κατάποση
Της πραγματικότητας
Γι’ αυτό έλα να φιληθούμε στον λαιμό δύο κύκνων
Στην μεμβράνη μιας πατούσας παπουτσιών
Που φοράνε οι λωποδύτες
Και όταν θα ανοίξουν την σήμανση οι σηματοδότες
Θα σκέφτομαι από την αρχή πώς θα μιλήσουμε
Και αν —
Μετά θα κοιμηθούμε σγουρά και κατσαρωμένα
Και αλλεπάλληλα πάνω σε ευθύγραμμα σώματα
Σε σεντόνια τυλιγμένα γύρω από τα μάτια και θα λέμε
Δεν βλέπω
Αλλά θα ξέρεις καλά
Και εγώ ίσως
Πως αισθάνομαι δύο

Ανεμίζοντας τον κυκλικό χορό γύρω από τον εαυτό μας
Τα χέρια να ψαχουλεύουν το κόψιμο του αέρα
Και την πυκνότητα — αλλά να μην αγγιζόμαστε
Μόνο εξ αποστάσεως θα ικανοποιούνται οι ανάγκες
Μόνο εκ του ασφαλούς
Θα μας αφήνει το δωμάτιο ολόκληρο διάδρομο
Και πώς να φιληθούμε, αγαπημένε;
Πώς τόση τραχύτητα στο δέρμα της γλώσσας
Και στο γυαλοχορταριασμένο έφηβο συναπάντημα
Τόσο να θυμάται φυγές
Τόσο άλλο να φεύγει
Τόσο να θέλει φόβο γιατί καλά μαθημένος
Ο ασαφής αυτοδημιούργητος και κάποτε απρόσκλητος
Και τώρα επίτιμος
Και εκ των ων ουκ άνευ

Και μετά πάλι το κύτταρο να αναγεννά την αυταπάτη
Και κυρίως τον έρωτα
Και να αφήνει ανοίγματα — καλά διαμελίσματα
Στα διαμερίσματα όπου θα μπαίνουμε να χορεύουμε
Κραδαίνοντας ο ένας τον στόμφο του άλλου
Και η σταφυλή στο λαιμό — αχόρταγος φρουρός
Δεν θα επιτρέπει ούτε μια λέξη παραπέρα να πάμε
Ούτε μια συλλαβή
Και είμαστε ακόμη κυκλωμένοι από εμάς
Το κέντρο θα μετατοπίζει συνεχώς το κέντρο βάρους
Και το ειδικό βάρος της βροχής
Που λέγεται και αυτή ενίοτε
Ακατάσχετη λογόρροια

Μετά θα κοιμηθούμε πάλι πάνω στα σάλια μας
Γιατί θα έχουν υφάνει ολόκληρο γέλιο στο δάπεδο
Και θα ανοίξουμε τον ουρανίσκο
Να βγάλουμε σε σπασμωδικές κραυγές την ησυχία

Το πρωί τα κύτταρα μιας νύχτας που σχεδόν εννιά
Ουρανοί την περίμεναν
Θα συρρικνωθούν στην υπερώα
Και εκεί η εγώ λευκή φαιή
Και κάθιδρη θα κάθομαι
Σαν αναίτιο βάδισμα
Πάνω σε όλα τα πρωινά
Του κόσμου
Συνωστισμένα

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Η αυθάδεια ενός ήλιου

Εφαρμοστή εφαρμογή δύο ευτυχισμένων στιγμών
Ενώ ξέχασαν πώς μεταβολίζεται
Το παρελθόν στη μνήμη
Και η λήθη στο μέλλον
Επιστρέφει γεμάτη κέρματα
Που ανταλλάσσουν το χέρι τείνει
Στην αποφυγή
Και θέλω
Την μυρωδιά του πιο μικρού αποτυπώματος
Την πιο σιγή δαχτυλιά που αφήνεις στο βλέμμα
Όταν κοιτάω το φεγγάρι βλέπω
Δύο βαθουλώματα μάτια
Και δύο κοιλώματα μάγουλο άγουρο αγοριού
Που μετράει τις επαναπαύσεις
Τα αστέρια κάποιος τα αναβοσβήνει κατά βούληση
Και με όλη την αυθάδεια ενός ήλιου που ζητάει λέει
Διαφάνεια

Γιατί ξέχασες πώς είναι οι εριγές του ξεχασμένου
Έρωτα
Τότε που οι αναδεύσεις βγάζουν φωτογραφικά πλαίσια
Ματ
Και κορνίζα φτιάχνουν στην ανάμνηση;
Τίποτα μη νομίζεις
Παράτολμα και με ενθουσιασμό
Επιτρέπεται να πιστεύει σε ευχές
Και αστέρια
Που κρατάνε μέσα όλη τους
Τη διάψευση
Και ολόκληρη επιβεβαίωση
Του αδύνατου

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Με γεύση πικραμύγδαλου

Όλα σε ένα ίδιο
Όταν αυτά που πέρασαν τα βάζεις να κάνουν παρέα
Τα μπερδεύεις
Ο ίδιος έρωτας με άλλο πρόσωπο
Ο ίδιος εσύ και πάντα να φαίνεσαι λίγο διαφορετικός
Άλλως πλασάρεις τον Εαυτό
Αλλιώς πλασάρεις τον Άλλον
Και μετατοπίζεις το κέντρο βάρους στο τώρα
Που δεν νιώθει τίποτα πιο άχρονο
Από το κανονικό σφύριγμα του καραβιού
Ή του όποιου μέσου αναχώρησης
Και θα θες την μετ’ επιστροφής απώλεια
Αλλά ξέρεις ότι ακριβό το εισιτήριο
Που έχει δημιουργήσει τη μνήμη
Και θα θες επ’ αόριστον φυγή
Αλλά θα ξέρεις πως σκληρή η απομάκρυνση
Του πρώτου φλοιού της πραγματικότητας
Και θα θες κουρδιστό πορτοκάλι ο κόσμος
Να παίζει στον δικό σου ρυθμό
Αλλά το ξέρεις πως το γαλάζιο βακτήριο
Ψυχραίνει τα θερμοφόρα χρώματα
Και θα θέλεις κρεμασμένα φυλαχτά σαν κουδούνια
Υπενθύμισης στο λαιμό
Αλλά θα ξέρεις πως κάποια στιγμή
Το ταβάνι αντέχει το βάρος σου
Και θα ξέρεις πως θα σε βρούνε κρεμάμενη
Από ψηλά
Να αιωρείσαι στον αέρα υπόσχεση
Που σχίζει την αναπνοή με μια κίνηση τέλους

Με γεύση πικραμύγδαλου
Θα έρθω να αφήσω τις λέξεις
Στην πατούσα της τελευταίας πρότασης
Αδιάφορο το νούμερο
Ο σχηματισμός
Η καμπύλη
Τα πόδια της νόησης
Έτσι θα φορεθεί εύκολα από το σχήμα
Μιας ανάγκης
Που θα έρθει να αγκαλιάσει
Και
Πάλι
Τον εαυτό της

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Και στα ενδιάμεσα

Δυο κατεβασμένα παραθυρόφυλλα καθημερινότητας
Και στις ρίγες που δημιουργούν σχίσματα
Βάζεις χαρτοταινίες σε παραλληλία
Σε διάταξη που συναγωνίζεται τη δίψα του νερού

Από πάνω στέκουν κονταροχτυπημένα
Τα χαρτιά της λειψυδρίας

Δεν καίγεται κανένα τίποτα
Τόσο αργά όσο θα έπρεπε
Δεν νιώθεις καμιά στιγμή πιο δικό σου
Το δικό
Παρά μόνο τη στιγμή που το βλέπεις
Να χάνεται
Κι έτσι να ξεγλιστρά στις χαρτοταινίες
Και στα ενδιάμεσα
Σαν έντομο που ξεφεύγει
Την ώρα που μοιάζει οκτάβα σε πεντάγραμμο
Και το λουκέτο σε όλες τις γραμμές
Και το κλειδί να έχει οξειδωμένες κλειδώσεις
Και εγκοπές
Πουθενά να μην ταιριάζει
Μόνο αντίγραφα
Και κάθε φορά ένα λιγότερο
Και

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Από λαιμό σε λαιμό

Μια υποτιτλισμένη συνήθεια
Επαναλαμβάνεις—
Κάθε που βγαίνεις έξω
Τα αγριόχορτα της εγκατάλειψης
Όλο να φτιάχνουν αυλή
Όλο να περισσεύει πεζούλι
Κληματαριά με αφυδατωμένους καρπούς
Τα μαλλιά πλεγμένα πλεξούδες από καιρό
Να τυλίγουν από λαιμό σε λαιμό
Την φωνή Να την πνίγουν
Είναι νύχτα με σκιές και σου λέω
«Φέρε πίσω τα τρία τέταρτα του προσώπου μου»
Λείπει το φως και δεν φτάνει
Η πορτοκαλόσωμη χάρη από φεγγάρι
Που παριστάνει σε ουρανό σκουλαρίκι
Και το αυτί μιας γης που δεν ακούει τη μέρα
Να έρχεται κομμένο από την φαβορίτα και πέρα
Και σταλμένο σε γράμμα δώρο
Σε αυτόν που δεν μπορεί να ακούσει μουσική
Μόνο να νιώσει το νήμα της νύχτας μέσα
Στα δόντια μου τώρα που σφίγγουν
Πάνω στα σημάδια τις λέξεις

Εκεί που έβλεπα τετράγωνα παραλληλόγραμμα
Και την μικρή εκκλησία — όλο το πράσινο
Να αυθαδιάζει από ομορφιά και κοινότοπο
Και εσύ να σχεδιάζεις την πρώτη παράσταση
Του προσώπου μου
Στα 2/4 ή
Στο 1/3 ή
Στο προφίλ γεμάτο ανφάς μυρωδιές
Να σου γνέφω στοργικά το πινέλο
Σε παράλληλη ακοή
Και ταύτιση με την εικόνα της ουσίας μας
Εκεί σε είδα μονόφθαλμο από νύχτα
Να προσπαθώ να δω το περίγραμμα
Μιας σκέψης σε αιγυπτιακό βλέμμα
Το μέτωπο τεράστιο και ταξιδεμένο
Σε μοτοσικλέτα εξηνταδύο καλοκαιριών
Εκεί στους—
Στην υποσημείωση των ερώτων σου
Να με ξεχωρίζει το μενταγιόν από το λαιμό
Και από τα γύρω σου να αφήνουν σημάδι
Να μην θέλω να ακούσω την κραυγή της πιο
Τέλειας σχεδιασμένης μοναξιάς
Που είναι μονόπρακτο με ελάχιστες παραλλαγές
Και με θηλυκό παραλήπτη
Εκεί άκουσα να σέρνεται το χαμόγελο της λιβελούλας
Πάνω σε βάθρα νερού
Και εσύ να είσαι σχεδόν αγαλμάτινος και ένα με το
Τοπίο θεός
Του νερού και του φθινοπώρου

Αφιέρωσα τα κύτταρα της κοιλιάς μου σε μια διάθεση
Να σε αγαπήσω από μέσα προς παντού
Να ξεχάσω τη φωτογραφία που σε λήψεις
Το ψέμα φανερώνει πολύ
Και σου είπα ένα πρωί επομένης
«Θες να νιώσεις τα μαλλιά μου να σε ακουμπάνε;»
Όμως η απάντηση σφηνώθηκε στα χείλη
Σαν κουκούτσι
Που σκέφτεται είτε να βγει είτε να εξαφανιστεί
Στο στομάχι και πέρα
Σου έπιασα τις σκληρές τριχωτές συνήθειες σκέψης
Και έκανα ελαφρές ελαφρύνσεις από το βάρος
Της μίας κουβέντας

Τώρα —ενώ δεν ξύπνησα ερωτευμένα αργά—
Σε θυμάμαι να οδηγείς στον εαυτό σου το φως
Που σε κυνηγάει και κυνηγάς
Ενώ στέκεις σκουρόχρωμος κάπου στη μέση
Φορώντας το βάθος από ουρανό σε ουρανό
Σου διαβάζω το κατακάθι της μοίρας στο κάτω κάτω
Του καφέ μου — Δεν πιστεύεις σε θνησιγενείς προφητείες
Ούτε κι εγώ να ξέρεις αλήθεια
Όμως όσο μιλάω τυλίγεται πιο δυνατά η πλεξούδα της
Λέξης
Γύρω από τον λαιμό
Όλο και πιο ανυπόφορα βγάζω το χρώμα σε αυτά
Που λέγονται στα τοιχώματα και έξω στον αέρα

Πόσο μου έλειψε η κίνηση της ενθρόνισης
Πάνω στη διαφάνεια του αλμυρού νερού
Και εκείνο το βλέμμα όλο παιδικότητα
Τώρα που σου λέω Έλα
Δυο φορές Έλα
Μια συνήθεια δεν αργεί ποτέ να μάθει
Να συνηθίζει
Όμως μια απώλεια
Δεν συνηθίζει ποτέ την απώλεια
Την στιγμή που συμβαίνει
Ούτε και την επόμενη
Την επόμενη
Την άλλη
Την πάντα

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Διάζωμα

Διαστρωματώσεις χρωμάτων
Ανάγλυφο το βήμα ν’ ανέβεις
Αφήνω το κοτσάνι των λουλουδιών
Ασύδοτα να μεγαλώσει
Να κρεμαστεί με μήκος και αυτοχειρία
Συθέμελα να γίνει ροή
Να πιαστείς και ν’ ανέβεις
Μουρμουρητά της νύχτας γαζώνουν τα αυτιά
Σαν μυρμηγκοφωλιές
Που κατακτούν μουσικές
Φράσεις για να έχει απόθεμα ο χειμώνας
Και οι αυταπάτες — αλλά ανεβαίνεις
Χωρίς οδηγό επιβίωσης
Χωρίς εξιδανίκευση
Και επιβεβαίωση
Πώς
Ο μίσχος και ο λαιμός των φυτών
Γίνεται καμηλοπάρδαλη
Αυτοσαρκασμού
Και μερικά είναι σαρκοβόρα
Και μυτερά σαν τρίαινες
Ποσειδώνιου κάλλους
Πώς να πιαστείς;

Εκτός εάν τα χέρια
Και αυτά κοφτερά
Και βρουν τελεία στις λάμες που γίνονται
Λεπίδες ακούσιου
Θα ξεγυμνωθούν τα σεντόνια
Θα βρουν άλλον τρόπο
Να δένονται οι κόμποι
Μέσα ο ένας μέσα ο άλλος
Τώρα γερό γίνεται το σκοινί
Στην προσπάθεια
Σίγουρο για ανάβαση και καταβυθίσεις

Τόσο καιρό αναμένω να μπεις
Από την τζαμόπορτα που έχει μουλιάσει
Από την υγρασία του μισοφαγωμένου
Φεγγαρόφωτου
Κι αυτό βουλιάζει στον χώρο
Αα! Κάτι ακούω
Σφύξεις και κατεβαίνει η πίεση
Τρίζουν σχεδόν σιωπηλά
Τα αλουμίνια
Καθώς νιώθουν βαρύτητα και η επιθυμία
Να φτάνει στο έκτο οροφοδιάζωμα
Της φυγής
Και από κει η πτώση θα γίνει εις διπλούν
Και με άνεση

Πώς θα γίνει να ριζώσει το κεφάλι των λουλουδιών
Στην άσφαλτο;
Πώς θα μπορεί ο ουρανός να βάφει λωρίδες
Διαβάσεις
Και φανάρια αναμονής;
Πώς θα γίνει σύννεφα να περιπλέκουν ανθρώπους
Πεζή;
Πώς τα φώτα και τα σιδεροφτιαγμένα χρωματιστά
Να μιμούνται άχαρα τα άστρα
Και να μην αυτοκτονούν για ευχές;
Και καθόλου να μην καταφέρνουν
Την μεταθανάτια ζωή μιας επιθυμίας;
Αχ, κάνει κρύο
Στα μισά της αναρρίχησης
Το κέντρο της γης γεμίζει θριάμβους
Επίγεια γείωση βεβαρημένης βαρύτητας
Και πλέον

Είναι γιατί ολόκληρη υδρόγειος
Λέγεται στρογγυλή
Ενώ τόσες γωνίες προεξέχουν
Στο επάνω νερό
Και από εκεί πιάνεσαι
Για να λειάνεις τη στρογγυλάδα
Και της αναμονής
Το ανεκπλήρωτο
Ίσως...

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Σαν κατηγορία

Μερικές φορές μοιάζει ο βράχος
Να σμιλεύει τη θάλασσα
Η θάλασσα τα ψάρια
Τα αμφίβια το χώμα
Η κάθε φωτιά το νερό
Μερικές φορές
Μοιάζει η αγάπη να σμιλεύει
Τον έρωτα
Η πατούσα την διαδρομή
Η τεχνητή ζωή τον θάνατο
Η κάθε αποβολή το
Γέννημα
Μερικές φορές μοιάζει
Ο χρόνος να σμιλεύει
Τον χρόνο
Και τότε μόνο
Το πρόπλασμα
Να φτιάχνει τον άνθρωπο
Σαν κατηγορία ή κατηγόρια
Τότε κάθετο σύμπαν
Διαπερνά τον εαυτό του
Σε σφαίρα
Ο κύκλος ασφυκτιά
Όμως εμπεριέχει τετράπλευρα
Και το τετράγωνο
Τις τρεις διαστάσεις
Και μια να περισσεύει
Και η κάθε διάσταση
Μια τελεία
Και η κάθε τελεία
Την άκρη μιας μύτης
Που είναι άνω
Και ακολουθεί αρχή
Ή αποσιωπητικά
Προηγούμενου
Τέλους
Στην αρχή ήταν σημείο
Εν τέλει
Τίποτα
Και
Συνέχεια

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)

[wings]

Γεωργία Τρούλη, Τα αστέρια

Τα παίρνεις όλα ένα ένα. Τα κατεβάζεις από τον ουρανό. Τα γυαλίζεις με
Αλκαλικά υγρά και ζυγωματικά χέρια στο σεντόνι του ύπνου που ξέχασε πάλι
Να κοιμηθεί Θα αφεθεί σήμερα
Τα δένεις με γραμμώσεις αόρατες Επιμήκυνση σε κλωστή και χρόνο
Που έχει πεθάνει
Προ πολλού και πολλά ιδωμένος
Τους δίνεις φορά σκήπτρου ή μπαστουνιού. Θα διευκολύνεται η κατάβαση
Από το έξω ύψος — Περίγραμμα. Τα δένεις στον κόσμημα-λαιμό
Και ενώ παριστάνεις το εκκρεμές στην όρθια μοίρα του κόσμου
Όλοι θα κοιτάνε μια κατακόρυφη λάμψη και από κάτω μια τελευταία σκέψη
Στην κορυφή του κρανίου σου
Το κεφάλι φεγγάρι άγουρο αγοριού Και λίγο πιο πολύ θα στάζει συλλογή και αιτία
Εκεί γίνεται ο κορεσμός των θεών σε
Αναπνοή και υδρόγεια σκέψη
Δύο
Οξυγόνο
Νερό
Και

Από τη συλλογή ακρογωνιαία πορεία στο και (2012)