Γεια σε όλους.
Θα ήθελα τις γνώμες σας για κάτι.
Παλιότερα, όταν σε μια ταινία έβαζα δυο ήρωες να μιλάνε στον πληθυντικό, το συνέχιζα έτσι ως το τέλος της. Ένιωθα υποχρεωμένη, για να υπάρχει συνέπεια. Τώρα πια όχι. Καθώς η σχέση των ηρώων εξελίσσεται μέσα στην ταινία, επιτρέπω στον εαυτό μου να τους γυρίσει στον ενικό –όπως κάνουμε κι εμείς στην αληθινή ζωή– θεωρώντας ότι ο θεατής θα το βρει εξίσου φυσιολογικό μ' εμένα.
Επίσης, έχει τύχει να «επιτρέψω» σε δυο ήρωες που μιλάνε στον πληθυντικό να κάνουν εξαίρεση για μια σκηνή που θέλουν π.χ. να βριστούν και μετά, όταν ξαναβρούν την ψυχραιμία τους, τους ξαναγυρνάω στον πληθυντικό.
Πώς τα βλέπετε αυτά; Διαβάζει κανένας άλλος υποτιτλιστής (και μεταφραστής λογοτεχνίας ενδεχομένως) που να τον έχει απασχολήσει αυτό; Μήπως μπερδεύω τους θεατές με τις αλλαγές στη χρήση ενικού-πληθυντικού και νομίζουν ότι πρόκειται για λάθος;