Αναστασία Καραογλάνη, Πάρε έναν σκύλο
[Μετά 4]
Μη με κοιτάζεις
μ’ αυτά τα διαπεραστικά σου μάτια
παιδί της άγνοιας της προεφηβικής
που όλα ψυχανεμίζεσαι
δίχως την έγνοια ορισμού
και τι θα γίνει πιο μετά...
Δεν θα ’μαι εγώ αυτός που θα σου πω
πόσο ωραία μέσα στην πρωινή δροσιά,
πάχνη υγρασία,
την κάθε άνοιξη ανασκουμπώνει.
Δε θα σου πω λίγο-λίγο πως φθίνει
και μέσα από φθινόπωρα χειμώνες
κόκαλα και πεθυμίες σιγά-σιγά στραγγίζουνε
Δεν θα σου πω πως μόλις πεις
«δόξα θεώ, δόξα θεώ»
σε πνίγουνε
μελτέμια και στροβίλια,
και χάνονται οι άνθρωποι που αγάπησες
ή σε παιδεύουν τόσο που το αίμα δε γνωρίζεις
θα ανακαλύψεις πόσο μόνος είσαι
σαν όλοι αυτοί που στοίβαζες
ιερά κειμήλια στο μπαλκόνι σου
λακίζουν ένας-ένας
και απομένεις
εσύ και το αίμα σου να σε πληγώνει.
Δε θα σ’ τα πω όλα αυτά, μην επιμένεις
και παρακλητικά τσαλίμια κάνεις
με τα ακροσμιλεμένα τσίνορα.
Σε συμπαθώ πολύ γι’ αυτό σου λέω:
«Πάρε έναν σκύλο και πορέψου»,
πολλά θα μάθεις και θα πάθεις
όμως μαζί του θα απολαύσεις
τα πιο πολλά απ’ τα ανθρώπινα
και τα περισσότερα απ’ τα τραύματα
όταν θα θες να γιάνουν
θα ’χεις τον σκύλο να σ’ τα γλείφει∙
γιατί αυτόν η μοίρα του,
μόνο απ' τα πλάσματα της ευλογίας και της κατάρας,
του έγραψε να μην εγκαταλείπει
Από τη συλλογή Το τρυφερό και τραγικό του τέλους (2015)