Translation - Μετάφραση

Favourite texts, movies, lyrics, quotations, recipes => Favourite Poetry => Favourite Music and Lyrics => Poetry of Thessaloniki => Topic started by: wings on 23 Oct, 2007, 15:14:20

Title: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση της Θεσσαλονίκης
Post by: wings on 23 Oct, 2007, 15:14:20
Αποφασιστική μου δήλωση στον Τόλη Νικηφόρου στα μέσα της περασμένης βδομάδας:
Από Δευτέρα τέρμα το αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση της Θεσσαλονίκης. Περνάμε στα ποιήματα ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Εξάλλου το τέλος αυτού του μήνα δικαιωματικά της ανήκει. Έχω μάθει πια καλά το ζώο που κρύβω κι άλλα πλάσματα (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=11265.msg101209#msg101209)… :-)

Ως μετρίως «ασυμβίβαστη», τελικά τερματίζω επίσημα το αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση την Τρίτη. Για να ξεφύγω απ' το κατεστημένο της Δευτέρας, για να ξεχωρίσουμε από την πλέμπα και, τέλος πάντων, γιατί και σήμερα μέρα είναι.:-)

Μήπως, άλλωστε, είχε καμιά σημασία η μέρα; Μήπως επηρεάζεται αυτός καθαυτός ο έρωτας; Χα… μα, είναι ποτέ δυνατό; Ο έρωτας κι αν είναι ασυμβίβαστος. Ο έρωτας συνεχίζει απτόητος (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=6781.msg101470#msg101470) σαν «φωτιά μέσα στα χόρτα που έρπει».

Ο έρωτας είναι παντού: στον αέρα που αναπνέουμε, κάθε που ανατέλλει μια καινούργια μέρα και συνεχίζεται ένα ταξίδι στο γνωστό μας άγνωστο, στα χρώματα της δύσης, στα σεντόνια και στο πάτωμα, στα τέσσερα ντουβάρια της μοναξιάς μας, στον ταξιτζή που οψίμως σταυροκοπιέται έξω από κάθε εκκλησιά μας (κι έχει πολλές η πόλη μας, ε Τόλη;), στα παγκάκια του αντικρινού μου πάρκου, στα κυματάκια του Θερμαϊκού, στα μικρά πουλιά που ψιχαλίζει έξω απ’ τη Ροτόντα, στις νέες αγάπες που μας στέλνουν στον παράδεισο και στις παλιές που στείλαν την ψυχή μας στην κόλαση, στη γλώσσα που γράφουμε, στη γλώσσα που μιλάμε, στη γλώσσα που φιλάμε, στον καυτό πυρήνα της ψυχής μας, στον καυτό πυρήνα του διπλανού μας, στο λεωφορείο και στο δρόμο, στις λαϊκές γειτονιές και στα καταγώγια, στα βορεινά προάστια και στα κλαμπ, στ' αδέσποτα που μας κοιτάν κατάματα, στα φωταγωγημένα κάστρα από τα λαμπόνια του δήμου κι από τα μάτια των παιδιών, στην Άνω Πόλη της ψυχής μας, στην πλατεία με τις μουσικές και στην πλατεία Δικαστηρίων, στο χτυπητήρι της γειτόνισσας όταν τινάζει τα χαλιά της το πρωί, στον καβγά του ζευγαριού στο διπλανό σπίτι, στα ρεμπέτικα του παρελθόντος και στο ροκ του μέλλοντός μας, στη Θεσσαλονίκη, στην Καβάλα, στη Μόσχα και στα Τίρανα, στ’ ακορντεόν του Ουκρανού μετανάστη που περιδιαβαίνει το δρόμο μου και τραγουδάει κάποιους θλιμμένους σκοπούς, στο σιβηριανό τιγράκι που περιμένει ένα απαλό χάδι και ένα χέρι στην παλάμη του για να κοιμηθεί και να ονειρευτεί διάπλατους ορίζοντες και χιονισμένα λιβάδια της μακρινής πατρίδας του, στην αρκούδα που κλείνει στο Νυμφαίο τα βλέφαρά της και κοιμάται, στη ζωή που ζούμε αυτή τη στιγμή – γιατί όλες οι στιγμές είναι μοναδικές κι όλες οι στιγμές είναι έρωτας.

Ήταν ένα σπουδαίο αφιέρωμα αυτό που κάναμε στην ερωτική ποίηση της Θεσσαλονίκης τον 20ό αιώνα. Είχε και πολλές εκπλήξεις. Εντάχτηκε στους ανθολογούμενους ποιητές ο σχεδόν συνομήλικός μου Γιάννης Αγγελάκας και πήραμε μια πρώτη γεύση της γραφής του - ακόμα και στα ερωτικά του ποιήματα τα λέει έξω απ' τα δόντια. Είδαμε τα μεγάλα και τα μικρά κορίτσια της ανθολογίας μας να λένε τα ερωτικά «τεκταινόμενα» με τ' όνομά τους. :-) Είδαμε τι γράφουν οι στρατευμένοι μας ποιητές όταν ερωτεύονται τους ανθρώπους και την ίδια τη ζωή, είδαμε τι γράφουν όταν πικραίνονται από τον έρωτα και την ίδια τη ζωή, διαβάσαμε στίχους τολμηρούς, στίχους τρυφερούς, στίχους ρομαντικούς, στίχους σκληρούς, στίχους νεανικούς, στίχους ωριμότητας. Ήταν και πάλι ένα ταξίδι στο χρόνο, ένα ταξίδι μαγικό από τις αρχές του μεσοπολέμου ίσαμε σήμερα, ένα ταξίδι που θα θυμόμαστε για χρόνια.

Τρίτη, 23 του Οκτώβρη του 2007, λοιπόν, και κλείνει το αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση της πόλης μας. Σε τρεις μέρες η Θεσσαλονίκη γιορτάζει, φοράει τα καλά της, στολίζεται, παρελαύνει στην παραλία και θυμάται… θυμάται τον αιώνα που πέρασε, ζει με τις αναμνήσεις της, άλλοτε νοσταλγεί κι άλλοτε πενθεί. Όμως, η Θεσσαλονίκη, όπως κι ο έρωτας, είναι πάντα εδώ. Είναι η πόλη που στεγάζει τα όνειρά μας και τις λαχτάρες μας, τους έρωτές μας και τους καημούς μας, είναι η μεγάλη πρωτεύουσα των προσφύγων κάθε εποχής και ποιος άλλος θα μπορούσε να μιλήσει γι' αυτήν καλύτερα από τους ποιητές μας;

Από σήμερα και ως το τέλος του μήνα περνάμε σε ένα μικρό αφιέρωμα στα ποιήματα για τη Θεσσαλονίκη. Νέο ταξίδι, μα τούτη τη φορά σε μέρη γνώριμα κι αγαπημένα, σε μια πόλη όπου κάθε πετραδάκι που πατάμε όλο και κάτι μας φέρνει στο νου απ' τη δικιά μας ζωή, απ' τη δικιά μας ιστορία. Γιατί η ιστορία της πόλης αυτής είναι ένα πολύχρωμο μωσαϊκό όπου ο κάθε Θεσσαλονικιός (βέρος ή μουσαφίρης) έβαζε, βάζει και θα βάζει κι από μια ψηφίδα. Κι έτσι σιγά-σιγά έρχεται η πόλη και γίνεται εικόνα κι ομοίωση της δικιάς μας ψυχής.

Αποδώ και πέρα, ο καθένας σας μπορεί να χαράξει τη δικιά του αγαπημένη διαδρομή μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια της ερωτικής ποίησης της πόλης μας για ατέλειωτα σεργιάνια. Και μην ξεχνάτε πως το πιο μαγικό ταξίδι γίνεται με τα φτερά του έρωτα. :-)


[ Επιστροφή στο ευρετήριο του αφιερώματος στους ποιητές της Θεσσαλονίκης (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=9084.0) ]
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Αλ. on 23 Oct, 2007, 15:23:09
Με βάση τα λεγόμενα και γραφόμενα των Αθηναίων για το πόσο ερωτική πόλη είναι η Θεσσαλονίκη, αν κάνεις
αφιέρωμα σ' αυτήν, πάλι ερωτική θα είναι η ποίηση.
Ο,τι κι αν κάνεις δεν ξεφεύγεις...
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 23 Oct, 2007, 15:43:26
Έτσι ακριβώς το σκέφτηκα κι εγώ, Βατούλη μου. Εξάλλου, τα έχουμε ξαναπεί... ο έρως σκέπει την πόλη (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=1903.0), άσε δε που της έλαχε της Θεσσαλονίκης να κινείται και στα όρια του έρωτα και της ιστορίας (https://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=1893.msg9060#msg9060).. :-))))
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Zazula on 23 Oct, 2007, 21:12:28
[sulphurous blasphemy mode]
Αν κρίνω από κάτι Αθηναίους που ξέρω εγώ και λένε συνεχώς για το πόσο ερωτική πόλη είναι η Θεσσαλονίκη, μάλλον εννοούν το να πηγαίνεις εκεί με τη γραμματέα σου "για να δεις τη Διεθνή Έκθεση". ;-ΡΡΡΡΡΡΡ
[/sulphurous blasphemy mode]
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 23 Oct, 2007, 21:15:11
Τουλάχιστον κάνουν κάτι πιο εποικοδομητικό από το να περιδρομιάζουν ολημερίς γιατί εδώ το φαγητό είναι και καλά υπέροχο. :-)))
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Zazula on 23 Oct, 2007, 21:17:22
Ναι, ομολογώ πως μετά από λίγο/πολύ σού ανοίγει αναπόφευκτα η όρεξη - και θες το καλύτερο για να μην ξενερώσεις. ;-)))
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 23 Oct, 2007, 21:24:19
Μερικοί μερικοί (μη λέω ονόματα τώρα, μη σπιλώνω υπολήψεις) ενδιαφέρονται μόνο για το πριν/μετά και περικόπτουν το (εν)διάμεσο. :-)
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Zazula on 23 Oct, 2007, 21:31:33
Χεχε, ο έρως διέρχεται διαμέσου του στομάχου... ;-Ρ
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 23 Oct, 2007, 21:41:07
Μπα, μάλλον ξεπερνιέται διαμέσου μιας Σουρωτής, να πάν' και τα φαρμάκια κάτω. :-)))
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Αλ. on 23 Oct, 2007, 22:54:04
[sulphurous blasphemy mode]
Αν κρίνω από κάτι Αθηναίους που ξέρω εγώ και λένε συνεχώς για το πόσο ερωτική πόλη είναι η Θεσσαλονίκη, μάλλον εννοούν το να πηγαίνεις εκεί με τη γραμματέα σου "για να δεις τη Διεθνή Έκθεση". ;-ΡΡΡΡΡΡΡ
[/sulphurous blasphemy mode]
Γιατί αυτό δεν είναι ερωτικό;
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: mariapar on 23 Oct, 2007, 23:20:56
Γιατί αυτό δεν είναι ερωτικό;

Κατ' εμέ, είναι μάλλον κερατικό.

Ο έρωτας δεν κρύβεται, και πολύ καλά κάνει. Αυτή είναι η φύση του. Αν έρθει κανείς στην ανάγκη να τον κρύψει, και πολύ περισσότερο λέγοντας ψέματα κι αποστρέφοντας το βλέμμα, έχει ήδη αρχίσει ο αυτο-εξευτελισμός και ο εξευτελισμός του προσώπου-αντικειμένου του έρωτα και του πόθου, πράγμα (κατ' εμέ πάλι) καθόλου θείο...
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 23 Oct, 2007, 23:29:03
Και δεν είσαι η μόνη που τα βλέπεις έτσι τα πράγματα, Μαράκι. Αλλά, άντε να το εξηγήσεις και να σου δώσουν βάση όσοι προτιμούν να αυτοεξευτελίζονται.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 24 Oct, 2007, 00:28:35
O έρωτας αποστρέφεται την ηθικολογία.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 24 Oct, 2007, 00:44:38
Βρε, καλώς τονε κι ας άργησε! Τι αφορισμός ήταν αυτός;

Ο έρωτας δεν ξέρει από φόβο και δύσκολα κρύβεται, θα σου αντιγυρίσω εγώ.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 24 Oct, 2007, 01:01:06
Ο έρωτας δεν ξέρει από κανόνες και δύσκολα υποτάσσεται στη μικροαστική νοοτροπία. 
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 24 Oct, 2007, 01:05:46
Μα, αυτό λέω κι εγώ. Η ελευθερία του έρωτα σού επιβάλλει να ξεφύγεις από τη μικροαστική νοοτροπία που σε θέλει κρυψίνου, μίζερο και προσεκτικό για το τι θα πει η κοινωνία γύρω σου.

Αν ο έρωτας δεν μπορεί να σε κάνει να αποβάλεις τις φοβίες σου, τότε τι άλλο θα μπορούσε να σε κάνει ν' αλλάξεις άρδην; Μόνος σου το λες ότι ο έρωτας δεν ξέρει από κανόνες και μικροαστική νοοτροπία.

Αν δεν είναι μικροαστική νοοτροπία το να κρύβεσαι στην Αθήνα και να 'ρχεσαι στη ΔΕΘ, όπως μας είπε ο Ζάζος, για να κυκλοφορήσεις με την καλή ή τον καλό σου, τότε τι είναι;
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Αλ. on 24 Oct, 2007, 01:24:15
To πιθανότερο είναι να είδαν τη γραμματέα τους διαφορετικά, για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη.
Ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται λένε.
Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.
Στο τέλος κανείς δεν τα καταφέρνει, γιατί κανείς δεν είναι τόσο έξυπνος, ώστε να καταφέρει πραγματικά
να ξεγελάσει τον εαυτό...
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 24 Oct, 2007, 01:29:14
Αυτό που λέω εγώ είναι ότι προσπαθείτε να θέσετε κανόνες σε κάτι που δεν ταξινομείται και δεν κατατάσσεται.
Δεν με ενδιαφέρει τι κάνει ο κάθε κακομοίρης, είτε προέρχεται από την Αθήνα, είτε από το Βελουχιστάν. Ούτε με απασχολεί ή με απασχόλησε ποτέ τι θα πει η κοινωνία, που είναι ένα σύνολο από παρόμοιους κακομοίρηδες.

Ο έρωτας και ψέματα λέει και φοβίες έχει και δεν μεταμορφώνει αυτομάτως τον άνθρωπο σε ήρωα ή σε άγγελο. Του δίνει μόνο μια πνοή αθανασίας, το ελάχιστο εκείνο διάστημα της ύπαρξής του.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 24 Oct, 2007, 01:31:36
Αμ, εδώ είναι που διαφωνούμε. Ο έρωτας δίνει φτερά στον άνθρωπο και τον κάνει να νιώθει πιο ελεύθερος και πιο απελευθερωμένος. Αλλιώς, δεν είναι γνήσιος έρωτας, αλλά γιαλαντζί. :-)
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Αλ. on 24 Oct, 2007, 01:41:38
Βίκυ, το γιαλαντζί στην Ελλάδα ζει και βασιλεύει.

Ο έρωτας είναι το μόνο και σίγουρο ραντεβού με την αυτοδιάψευση, ίσως και έρωτας με τον εαυτό που θα θέλαμε να είμαστε αλλά δε θα είμαστε ποτέ.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 24 Oct, 2007, 01:45:04
Υποκλίνομαι μπροστά σε σένα, Βίκυ, που έχεις γνωρίσει τον γνήσιο έρωτα. Και τον δρόμο για την ελευθερία.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: mavrodon on 24 Oct, 2007, 01:45:56
Το παρακάτω τραγούδι πρέπει να σου κόψει, κάπως, τα φτερά. Η αγάπη γίνεται και σκλαβιά πολλές φορές!
Στίχοι: Μιχάλης Κακογιάννης
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Μερκούρη
Άλλες ερμηνείες: Μαρίκα Νίνου || Δήμητρα Γαλάνη & Χαρούλα Αλεξίου ( Ντουέτο )

Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι
κάποτε μου 'δινες, μόνο τη χαρά
μα τώρα πνίγεις τη χαρά στο δάκρυ
δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά (δις)

Φωτιές ανάβουνε μες στα δυο του μάτια
τ' αστέρια σβήνουνε όταν με θωρεί
σβήστε τα φώτα σβήστε το φεγγάρι
σαν θα με πάρει τον πόνο μου μη δει(δις)
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 24 Oct, 2007, 01:49:02
Τόλη μου, εγώ ναι, τον έχω γνωρίσει και έχω νιώσει έτσι ακριβώς. Δεν μιλώ εγκυκλοπαιδικά ούτε θεωρητικά. Τώρα το πώς ένιωσαν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, είναι ένα άλλο θέμα γιατί αρκετές φορές άκουσα να λένε όσα λες εσύ τώρα.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 24 Oct, 2007, 02:00:59
Mπράβο, είσαι ένα σπάνιο πλάσμα, σχεδόν μοναδικό. Θα μου επιτρέψεις τώρα να πάω για ύπνο και να ονειρευτώ ότι στην επόμενη ζωή θα είμαι κι εγώ γενναίος και ελεύθερος σαν κι εσένα.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 24 Oct, 2007, 02:08:53
Κι εγώ το ίδιο θα κάνω, ελπίζοντας ότι θα μπορέσω να παραμείνω γενναία και ελεύθερη παρά τα τρία κακά της μοίρας μου (το ένα είναι η πολλή δουλειά αυτών των ημερών και ως το τέλος του μήνα).

Καλό μας ξημέρωμα, παιδιά! :-)
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: mavrodon on 24 Oct, 2007, 02:16:07
Καληνύχτα σε όλες τις ευαίσθητες ψυχές. Καλή δύναμη από αύριο!
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Anastasia on 25 Oct, 2007, 10:03:56
Καλημέρα!

Κύριε Θωμά, αυτή τη σκλαβιά που περιγράφετε παραθέτοντας το υπέροχο τούτο τραγούδι, εγώ τη βρίσκω όμορφη και σίγουρα, θεωρώ έναν «σκλαβωμένο» άνθρωπο πολύ πιο απελευθερωμένο από κάποιον «ελεύθερο» που είναι, όμως, δέσμιος της μιζέριας και της καθημερινότητας του ανήμπορος να πετάξει με τα φτερά του έρωτα, έστω και κάποιου έρωτα-δυνάστη.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 25 Oct, 2007, 11:48:14
«Εξ οικείων τα βέλη», μπαίνω στον πειρασμό, Βίκυ μου, να πω.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 11:52:08
Μα, Τόλη μου, ο καθένας έχεις τις δικές του απόψεις στα θέματα αυτά, όχι;

Καλημέρα σε όλους σας.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 25 Oct, 2007, 12:45:22
Φυσικά. Όπως και η ποίηση, ο έρωτας είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση. Υποθέτω όμως ότι οι απόψεις τους «συγκλίνουν» μόλις βρεθούν κάτω από κοινό σεντόνι.

Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 12:48:01
Όχι απαραίτητα. Ενδέχεται να μη μας αρέσουν τα χρώματα των συγκεκριμένων ειδών προικός. :-))))

Ακόμα και σ' αυτά υπάρχουν προσωπικές προτιμήσεις, όπως και στην ποίηση και στον έρωτα.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned8 on 25 Oct, 2007, 13:23:33
Ο έρωτας είναι 38% σεροτονίνη, 33,4% αδρεναλίνη, 21% τεστοστερόνη και παίζουν και κάτι άλλα σε μικρότερα ποσοστά. Θεραπεύεται με κινίνη ή με κυνισμό.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 13:52:49
Αυτό είναι πόρισμα κλινικών ερευνών, έτσι;
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned8 on 25 Oct, 2007, 14:49:33
Αυτό είναι πόρισμα κλινικών ερευνών, έτσι;
Όχι, αυτά είναι του επιπέδου «κάτι πήρε τ' αφτί μου».
Κάποια στιγμή όμως δεν αποκλείεται να περάσει η Ελένη και να μας καταθέσει τις σχετικές κλινικές μελέτες από το Jstor.


Προς το παρόν, πλάκα έχει αυτό: http://www.sueschofield.co.uk/index2.asp
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 14:59:03
Ναι, καλούλι είναι.

Δεν μου λες; Αφτί το λέμε τώρα;
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Πρωτέαs on 25 Oct, 2007, 15:04:59
Αυτό το "Τέλος"(του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση), πότε ακριβώς θα τελειώσει;
Εκτός κι αν πρόκειται για το ειδικό "τέλος" πληρωμής, οπότε πάσο!
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned8 on 25 Oct, 2007, 15:06:56
Δεν μου λες; Αφτί το λέμε τώρα;
Εγώ εδωμέσα έχω γράψει μόνο «αφτί» και «αβγό».
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 15:09:18
Μα, Σταυρούλα, εδώ οι άνθρωποι μάς καταθέτουν «εμπεριστατωμένες» απόψεις. Να τους πούμε να τελειώνουν με τις απόψεις τους ή να τους βάλουμε να πληρώσουν «ειδικό τέλος» (εξαιρετική ιδέα);

@Νίκο: Δεν εννοούσα αυτό. Εννοούσα όσα έχεις «ακουστά» περί έρωτα. :-)
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Πρωτέαs on 25 Oct, 2007, 15:11:49
Μα, Σταυρούλα, εδώ οι άνθρωποι μάς καταθέτουν «εμπεριστατωμένες» απόψεις. Να τους πούμε να τελειώνουν με τις απόψεις τους ή να τους βάλουμε να πληρώσουν «ειδικό τέλος» (εξαιρετική ιδέα);

Μα όλο τελειώνει κι όλο εδώ είναι, βρε παιδί μου! Μια (ειλικρινή) απορία εξέφρασα!
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 15:14:03
Το αφιέρωμα τελείωσε και είπε να πάει στην ευχή και στο καλό της Παναγίας και σε άλλα με υγεία κι άλλα τέτοια... αλλά ετούτοι εδώ δεν το αφήνουν ν' αγιάσει.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: mavrodon on 25 Oct, 2007, 17:17:23
Ο έρωτας είναι 38% σεροτονίνη, 33,4% αδρεναλίνη, 21% τεστοστερόνη και παίζουν και κάτι άλλα σε μικρότερα ποσοστά. Θεραπεύεται με κινίνη ή με κυνισμό.
Βάλε και λίγο μελανίνη, γιατί όταν απογοητεύεσαι μαυρίζεις από το κακό σου!
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 25 Oct, 2007, 18:18:49
Πότε ακριβώς θα γίνει νέο αφιέρωμα στην ερωτική ποίηση;
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Πρωτέαs on 25 Oct, 2007, 18:26:54
Όταν η επανάσταση πάψει να αγναντεύει το άπειρο και αρχίσει να ασχολείται με τον έρωτα! :-Ρ
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 18:32:27
Σταυρούλι, γι' αυτό άλλαξες αβατάρα; Περιμένεις την επανάσταση να ερωτευτεί; Μα, είναι εσαεί ερωτευμένη κι ολημερίς ρεμβάζει. Τάχα αγναντεύει το άπειρο - τα πιστεύεις εσύ αυτά; Λόγιααααααααα... :-)
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Πρωτέαs on 25 Oct, 2007, 18:35:45
Σταυρούλι, γι' αυτό άλλαξες αβατάρα;

Όχι καλέ, η Κάντι-Κάντι είναι! ! !

Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 25 Oct, 2007, 20:06:23
Η επανάσταση δεν έχει αρχή και τέλος, γεννιέται και πεθαίνει κάθε στιγμή. Η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο που είναι ο έρωτας. Ο έρωτας για τη γυναίκα ως πηγή της ζωής, κάθε έμπνευσης και κάθε δημιουργίας. Και για έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο καθολικά ερωτικό, τον κόσμο που όλους μας αξίζει.

Η ποίηση είναι μια πράξη καθαρά επαναστατική, άρα μια πράξη καθαρά ερωτική. Γιατί, μέσα στην κτηνωδία που μας περιβάλλει, μιλάει για την ομορφιά του κόσμου και για την ουτοπία του αιώνιου έρωτα που ονειρεύεται. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν ένας ποιητής να μην είναι πάντα ερωτευμένος; 
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: mariapar on 25 Oct, 2007, 20:21:48
Με προβληματίζεις utopia... Τελικά, μήπως ο έρωτας του άντρα προς τη γυναίκα είναι ανώτερος-πνευματικότερος από τον έρωτα της γυναίκας προς τον άντρα; Μήπως υπάρχει κάτι, το οποίο το φύλο μας, εμάς των γυναικών, μας εμποδίζει να βιώσουμε;

Η διαδρομή από το όνειρο στον κυνισμό είναι το ίδιο μικρή ή το ίδιο μεγάλη και για τα δύο φύλα;

Ποιος ξέρει...
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 20:25:08
Γιατί, Μαρία, πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει ανωτερότητα σε κάποιον από τους πιθανούς συνδυασμούς;

Αν μου επιτρέπετε, η ανωτερότητα συναισθημάτων εξαρτάται από την ποιότητα και το βάθος ψυχής και σκέψης των άμεσα ενδιαφερόμενων ατόμων κι από τίποτε άλλο. Αντιστοίχως και ο κυνισμός.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 25 Oct, 2007, 21:28:41
Eγώ από τη γυναίκα εμπνέομαι και ως άνδρας μιλάω, Μαρία, χωρίς καμία πρόθεση διακρίσεων στο θέμα του έρωτα.
Νομίζω ότι είναι εμφανής ο θαυμασμός μου (το δέος καλύτερα) για τη γυναίκα. Από την πείρα μου, μάλιστα, μπορώ να πω ότι η γυναίκα, ίσως από τη φύση της, βιώνει τον έρωτα βαθύτερα και εντονότερα από τον άνδρα.
Ας μιλήσουν όμως γι' αυτό οι ποιήτριες ή κάποιος άλλος πιο αρμόδιος από μένα.

Ούτε επιθυμώ να διακρίνω τον «ανώτερο»-πνευματικότερο έρωτα από τον σωματικό-σαρκικό. Πιστεύω στον ολοκληρωμένο έρωτα, στην σωματική, πνευματική, ψυχική ταύτιση των δύο ανθρώπων.

Κυνικός, κυνικότατος ήμουν στα δεκαέξι και τα δεκαοχτώ. Μετά, σταδιακά ωρίμασα. Μετά κατάλαβα ότι ψυχικό σθένος αλλά και ανθρώπινη ποιότητα σημαίνει να συνεχίζεις να βλέπεις τον ουρανό και μέσα από τα σκατά.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 22:00:08
Δεν φταις εσύ... η ουτοπία σου τα φταίει! :-)))
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 25 Oct, 2007, 22:25:02
Mα και το ξωτικό ουτοπικό πλάσμα είναι.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 22:26:04
E, καλά. Τότε δεν φταίω ούτε κι εγώ... :-)))

Φταίει η ουτοπία μου. Που συμβολίζει τον έρωτα. [Καραμπινάτη «νικηφόρειος» σύνταξη, έτσι;]

Άρα φταίει ο έρωτας...

Άρα μου χρειάζεται ή κινίνη ή κυνισμός. :-)

Υ.Γ.: Προς το παρόν, πάω να διαβάσω λίγο Θέμελη να στανιάρω, γιατί από τη μια η πολλή δουλειά αυτές τις μέρες, από την άλλη όλοι εσείς σε τούτο το νήμα, θα με κάνετε να αποχαζέψω. :Ρ
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: mariapar on 25 Oct, 2007, 23:02:12
Eγώ από τη γυναίκα εμπνέομαι και ως άνδρας μιλάω, Μαρία, χωρίς καμία πρόθεση διακρίσεων στο θέμα του έρωτα.
Νομίζω ότι είναι εμφανής ο θαυμασμός μου (το δέος καλύτερα) για τη γυναίκα.

Προσωπικά δεν σου καταλόγισα πρόθεση διακρίσεων... ο προβληματισμός που εξέφρασα ήταν δικός μου και ειλικρινής... Για σας υπάρχει ο έρωτας προς την ιδεατή γυναίκα, προς την ομορφιά, προς την Αφροδίτη. Για μας; :-(

Μετά, σταδιακά ωρίμασα. Μετά κατάλαβα ότι ψυχικό σθένος αλλά και ανθρώπινη ποιότητα σημαίνει να συνεχίζεις να βλέπεις τον ουρανό και μέσα από τα σκατά.

Δυστυχώς, πραγματικά δυστυχώς, εγώ από τα δεκαοχτώ μέχρι σήμερα κατάλαβα ότι ρεαλισμός σημαίνει ακριβώς το αντίθετο...

Αυτοάμυνες... Ίσως είναι η φύση, που ορίζει ότι το θηλυκό πρέπει να μπορεί να επιβιώνει, στο όνομα της διαιώνισης του είδους.

Τι εννοώ; Έχετε σκεφτεί ποτέ το εξής: Ένας άνδρας μπορεί να "διαιωνίσει το είδος" ίσως και αρκετές φορές σε μια μέρα. Μια γυναίκα όμως, μόνο κάθε εννιά μήνες - ένα χρόνο, αν υπολογίσουμε και το διάστημα που δεν είναι "διαθέσιμη" λόγω λοχείας. Άρα, αν υποθέσουμε (καθαρά από φυσική άποψη, χωρίς τη μεσολάβηση συναισθημάτων ή της ηθικής) ότι έχουμε 100 άνδρες και 10 γυναίκες, σε 1 χρόνο δεν μπορούν να γεννηθούν παρά μόνο 10 παιδιά. Αν έχουμε όμως 10 άνδρες και 100 γυναίκες, μπορούν να γεννηθούν 100 παιδιά. Άρα, για τη φύση το θηλυκό έχει μεγαλύτερη αξία...

Όχι βέβαια ότι αυτό είναι ωραία διαπίστωση...
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 25 Oct, 2007, 23:38:16
Για μένα υπάρχει ο έρωτας, όχι προς την ιδεατή γυναίκα αλλά προς την πολύ πραγματική γυναίκα, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά της. Φαντάζομαι ότι κάτι αντίστοιχο θα ισχύει και για σας, Μαρία. Ιδανικοί άνθρωποι δεν υπάρχουν, σημασία έχει να ταιριάζει η χημεία και να λειτουργούν τα δύο πλάσματα στο ίδιο μήκος κύματος.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ ότι το θηλυκό είναι πιο πολύτιμο από το αρσενικό για τη φύση. Αυτό έχει κάνει ισχυρότερο (παρά τη μεγαλύτερη μυική δύναμη του αρσενικού) για να δημιουργήσει και να διαφυλάξει τη νέα ζωή, σ' αυτό έχει δώσει μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής. Κι αν θέλεις, αυτό έχει κάνει πιο ωραίο, πιο αρμονικό. Και απείρως πιο ποιητικό.

ΥΓ Παρατηρώ ότι υπάρχει μια αλληλεπίδρασή μου με το ξωτικό. Εκείνο έχει υιοθετήσει την «περίφημη» νικηφόρειο σύνταξη, ενώ εγώ είμαι στη δούλεψή του για την ανθολογία. Περιττό να αναφέρω πόσο απαιτητικός εργοδότης είναι. Και πόσο ακαταμάχητος.

Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned8 on 25 Oct, 2007, 23:45:14
Έχετε σκεφτεί ποτέ το εξής: Ένας άνδρας μπορεί να "διαιωνίσει το είδος" ίσως και αρκετές φορές σε μια μέρα. Μια γυναίκα όμως, μόνο κάθε εννιά μήνες - ένα χρόνο, αν υπολογίσουμε και το διάστημα που δεν είναι "διαθέσιμη" λόγω λοχείας. Άρα, αν υποθέσουμε (καθαρά από φυσική άποψη, χωρίς τη μεσολάβηση συναισθημάτων ή της ηθικής) ότι έχουμε 100 άνδρες και 10 γυναίκες, σε 1 χρόνο δεν μπορούν να γεννηθούν παρά μόνο 10 παιδιά. Αν έχουμε όμως 10 άνδρες και 100 γυναίκες, μπορούν να γεννηθούν 100 παιδιά. Άρα, για τη φύση το θηλυκό έχει μεγαλύτερη αξία...
Σύμφωνα με τη δαρβίνεια θεωρία της εξέλιξης των ειδών, εδώ πρέπει να υπάρχει κάποιο σφάλμα, γιατί, αν πράγματι συνέβαινε αυτό, τότε οι γυναίκες θα ήταν περισσότερες από τους άντρες. Δεν συνέβη ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια, παρότι οι άντρες ήταν αυτοί που σκοτώνονταν στο κυνήγι και στους πολέμους. Αντιθέτως, ο ανθρώπινος παραλογισμός επιβάλλει τώρα το αντίστροφο στην Κίνα. Μμμ, food for thought.
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 23:47:40
Μα, δεν γεννάνε οι 100 στις 100 γυναίκες και μάλιστα κάθε χρόνο. Τότε δεν θα υπήρχαν καν γυναίκες, κατ' επέκταση ούτε και άντρες. Και, τέλος πάντων, ο έρωτας δεν εκφράζει μόνο την αναπαραγωγή ούτε εκφράζεται μόνο μ' αυτήν. Μη μου κάνετε την κουβέντα επιστημονική τώρα. Μα, έχετε γίνει τεχνοκράτες του αισχίστου είδους και μιλάτε πεζά σε νήμα της ενότητας της ποίησης. Θα σας διώξω, μα την Παναγία!
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned8 on 25 Oct, 2007, 23:51:46
Μα πώς αλλιώς θα κηρύξουμε και θα γιορτάσουμε το τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση;
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: wings on 25 Oct, 2007, 23:55:31
Δεν είναι όμορφο να γιορτάζουμε κάτι που τελειώνει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, βέβαια...
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 26 Oct, 2007, 00:23:22
Μα, πράγματι υπάρχουν περισσότερες γυναίκες. Εξ όσων γνωρίζω, στην Ελλάδα οι γυναίκες είναι περίπου το 52% του πληθυσμού, έναντι 48% των ανδρών. Γεννιούνται περισσότερα αγόρια αλλά, επειδή οι άνδρες έχουν κατά έξι χρόνια περίπου μικρότερο προσδόκιμο ζωής, η πλειονότητα είναι γυναίκες.

Ρίξτε μια ματιά στις (ερωτικές) καφετέριες και θα δείτε τι εννοώ (μην παραλείψετε τα πατάρια).
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: Αλ. on 26 Oct, 2007, 00:50:48
Πληθυσμιακά οι γυναίκες ήταν πάντοτε περισσότερες από τους άντρες. Αλλά για αυτό υπάρχουν πολλές αιτίες κι όχι τόσο ότι είναι από τη φύση πιο σημαντικές...
Η φύση δεν είναι ον με αξιολογικά κριτήρια για να κρίνει και να επιβραβεύει το σημαντικό.

Επίσης να ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου πώς είναι δυνατόν ο ποιητής να μην είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του...
Title: Re: Τέλος του αφιερώματος στην ερωτική ποίηση
Post by: banned on 26 Oct, 2007, 02:01:55
Survival of the fittest, αυτός είναι ο νόμος της φύσης και το αξιολογικό της κριτήριο. Και, μέσω αυτού, η διαιώνιση των ειδών. Με τον τρόπο αυτό επιβραβεύει τον ισχυρότερο, που συχνά σημαίνει τον πιο ευπροσάρμοστο.

Μου έχει τεθεί και άλλες φορές το αιώνιο ερώτημα του ναρκισσισμού. Το θέμα δεν είναι απλό. Ο κάθε γνήσιος καλλιτέχνης είναι ένα πλάσμα με πανίσχυρες παρορμήσεις, πλάσμα ταγμένο στην τέχνη του από τα παιδικά ή τα πρώτα εφηβικά του χρόνια. Για να εκπληρώσει, λοιπόν, αυτό που αντιλαμβάνεται ως τον προορισμό του στη ζωή, συχνά με εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, περνάει από χίλια μύρια κύματα, υποβάλλεται σε τρομερές δοκιμασίες, περιφρονεί όλα τα συμβατικά αγαθά που άλλοι λαχταρούν, έρχεται σε σύγκρουση με το περιβάλλον του, με την οικογένειά του, αγγίζει τα όρια της τρέλας. Ζει κυριολεκτικά στην κόψη του ξυραφιού. Επαναλαμβάνω, ο γνήσιος καλλιτέχνης, ο αυθεντικός δημιουργός.

Η κάθε του αποτυχία τον γεμίζει αμφιβολίες και συχνά περιφρόνηση για τον εαυτό του, η κάθε επιτυχία τον τονώνει προσωρινά. Ο στόχος του όμως παραμένει πάντοτε ο ίδιος. Η κατάκτηση μιας κορυφής που δεν υπάρχει. Σ' αυτή την κακοτράχαλη ανηφόρα αναλώνεται η ζωή του.

Τώρα, τι μένει απ' όλα αυτά. Μερικές στιγμές, ναι, ο αυτοθαυμασμός. Όταν ο ίδιος και οι μυημένοι θαυμάζουν το έργο του, τον αναγνωρίζουν. Τις περισσότερες όμως, κυριαρχεί μια αίσθηση αδυναμίας και ματαίωσης. Γιατί το βουνό δεν έχει κορυφή. Γιατί και ο ίδιος δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος. Γιατί θα ήθελε να έχει δέκα ζωές για να δημιουργήσει, να βγάλει στην επιφάνεια την ψυχή του, τη φλόγα του, το πάθος του, την αγάπη του. Γιατί ζει σ' ένα κόσμο της ατιμίας και του φόνου, ενώ αυτός ονειρεύεται την ουτοπία. Μια ουτοπία που ξέρει καλά ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνει πραγματικότητα. Και γιατί βλέπει μπροστά του το αναπόφευκτο τέλος. Βλέπει ότι όλα θα σβήσουν, όλα θα χαθούν, σαν να μην είχαν υπάρξει ποτέ.

Ναι, μερικές φορές αυτοθαυμάζεται. Αν όμως έχει καταλάβει την ουσία της ζωής, ξέρει ότι το έργο του δεν του ανήκει, ξέρει ότι όλα αυτά του δόθηκαν, ότι είναι ό,τι του δόθηκε. Και αυτό τον κάνει πολύ ταπεινό. Έτσι λοιπόν ο ποιητής  μπορεί να είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του, να είναι ερωτευμένος με τη ζωή και κάθε πλάσμα τριγύρω του, και να είναι ταυτόχρονα βυθισμένος σε αυτοβασανισμό και απελπισία.

Αυτή είναι η δική μου γνώση και η δική μου εμπειρία. Υπάρχουν και άλλοι σαν κι εμένα. Δεν μπορώ όμως να μιλήσω για όλους.