Μαρία Καρδάτου

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Αργά αλλά σταθερά

Σα να βυθιζόμαστε
από το παράθυρο βλέπαμε
τα πόδια των περαστικών
Τα αυτοκίνητα περνούσαν
με θόρυβο
μέσα από το κεφάλι μας
Στον φωταγωγό δεν υπήρχε
ούτε ένα λουλούδι
Το τσιμέντο βρόμικο
και γκρίζα σχήματα
οδηγούσαν τα ποντίκια
στον λαβύρινθο
Χλωμά ήταν και τα πρόσωπα
των συνδαιτυμόνων
όταν σχολίαζαν
για ποίηση για ζωή
για ευμάρεια αργότερα
συνεχιζόταν η συζήτηση
αλλά τα ποντίκια
μας παγίδευαν στον λαβύρινθο
που έφτανε στο χώμα

Από τη συλλογή Αβλαβής διέλευση (2009)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Αδράνεια

Είναι μία θάλασσα
χωρίς κανένα κύμα
χωρίς αεράκι
να τρίβεται πάνω της
Είναι χείλη χωρίς πνοή
χέρια χωρίς κίνηση
ένας περίπλοκος χαρακτήρας
είναι
έρμαιο της τύχης
Άγαλμα θλίψης
εικόνα στάσιμη στον χρόνο
Σκορπιός ακίνητος στον τοίχο
Η προσήλωση στο πουθενά
οι εμμονές και η πρέσα
να σφίγγει
Ο καναπές καράβι ας ταξιδεύει
στην καθαρή σκέψη
κι η ηρεμία
με φουσκωμένα πανιά
τον τρόμο ας γλυκαίνει
Σταγόνα σταγόνα
το δηλητήριο αδράνεια
κι ανυπαρξία

Από τη συλλογή Αβλαβής διέλευση (2009)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Δυτική Θεσσαλονίκη

Θα πιούμε τον καφέ μας
στη Δυτική Θεσσαλονίκη
Κάτω από τα λευκά καζάνια
του πετρελαίου
Στον ίσκιο του θανάτου
Στον λευκό καπνό των φουγάρων
Στη λίμνη με τα νεκρά πουλιά
να ψάξουμε τη χαμένη ομορφιά
μίας σιωπηλής άνοιξης
Να είναι νύχτα
μη δούμε τα κορμιά μας
να βάφονται μαύρα
σαν τους κορμοράνους
Το φεγγάρι θα πνίγεται
στα δηλητήρια
Το λευκό θα έχει χάσει
την αθωότητά του
Η αύρα θα αναζητά τη θάλασσα
Κι όλοι μας στις καφετέριες
με μάσκες
θ’ ανταλλάσσουμε την ψυχή μας
με τη μυρωδιά του καφέ
του βασιλικού και του ρόδου

Από τη συλλογή Αβλαβής διέλευση (2009)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Ξέπνοη

Θαρρείς πως ήταν
μία αψεγάδιαστη μέρα
Ένας αλλόκοτος ήλιος
έριχνε χρωματιστές δέσμες
στα δέντρα που ενώνονταν
σε αψιδωτή στοά
Πουλιά τιτίβιζαν δυνατά
σ’ εμπόλεμη κατάσταση
στα σύννεφα
Κάτω ήταν όλα βουβά νεκρά
Κάτι με πνίγει από τότε
που σ’ έδιωξα σκληρά
Τρόμος εισβάλλει στο δωμάτιο
Από την τηλεόραση
χτυπάει ο κεραυνός
Κάποτε ξέπνοη
αρκούσε μία γωνίτσα
Τώρα ανύπαρκτη
μία ήσυχη γωνιά
σ’ ολόκληρη τη γη
Τα δέντρα τα έκοψαν
στην Όλγας
Από τους κορμούς τους
χαμηλά
οι κύλινδροι ξεροί
Για να σκοντάφτουμε στο όνειρο
που πήγαινε να ανθίσει

Από τη συλλογή Αβλαβής διέλευση (2009)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Το φιλί

Κάποτε πολύ τον αγαπήσαμε
Έστω για ένα λεπτό
Στην αιωνιότητα πολύ μετράει
Κάποιος γιατί του έμοιαζε
με αγαπημένο πρόσωπο
άλλος γιατί μπερδεύτηκε
αγαπώντας τη ζωή
Άλλοι γιατί δεν διέκριναν
πως φορούσε προσωπείο
Μερικοί γιατί πεθύμησαν
το φιλί του οι παράτολμοι
Κι αμέσως το μετάνιωσαν
και τον έφτυσαν
τον αποκήρυξαν μετά βδελυγμίας
Ξέρει να μεταμφιέζεται σωστά
και την κατάλληλη στιγμή
καρφώνει το μαχαίρι
ο μέγας ραδιούργος
και γητευτής
ο θάνατος

Από τη συλλογή Αβλαβής διέλευση (2009)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Αβλαβής διέλευση*

Να περνάς ανάμεσα
από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη
με το αδιόρατο χαμόγελο
μίας ήττας
που τη μετέτρεψες σε νίκη
Με τους όρους των άλλων
Στον ζυγό να σκύβεις
σε υποταγή
στα πρέπει παραδομένος
Ο πόνος ακραιφνής
Τίποτα το ξεχωριστό
Κι εσύ μέσα στη μάζα
Ας νόμιζες πως έπλεες μοναχός
πρίγκιπας και σοφός
γκουρού μες στη γαλήνη
της απεραντοσύνης
Ελεύθερος θα είσαι πια
μόνο στα όνειρά σου
Θα σε αφήνουν να γλιστράς
ήσυχος και αβλαβής
στα διεθνή τα ύδατα
Μες στα σεντόνια τα σατέν
κάτω από την πέτρινη στέγη
του σπιτιού σου

* παράφραση στίχου της Emily Dickinson (Rafter of satin, and roof of stone)

Από τη συλλογή Αβλαβής διέλευση (2009)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Άνθη εορταστικά

Η γη είναι ο τόπος ο καλός για την αγάπη.
Ρόμπερτ Φροστ

Στην οθόνη της τηλεόρασης
η κάννη ενός πιστολιού
με σημαδεύει
Ο ήλιος μπαίνει από τις τρύπες
της περσίδας
με κάνει διάστικτη από φως
Η γνώση με καρφώνει
με λέξεις βλήματα
Στον καθρέφτη μάτια
κοιτάνε αδιάκριτα
φωτάκια μικροί πλανήτες
μέσα στο χάος
Η γύρη χαράζει έναν κύκλο
ολόγυρά μας
Τα άνθη σκορπίζουν
σκόνη μαγική
Τα ίδια θα με πνίξουν
κάποια μέρα
αν κλείσω το παράθυρο
ερμητικά

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Έκλειψη αγάπης

Γύρω μας εκρήξεις
άνθρωποι εξαϋλώνονται
Ο ήλιος σκοτεινιάζει
το κρύο μας διαπερνά
ξαφνικά
Λίγο πριν ήταν
μια λιόχαρη μέρα
Τώρα κοιτάζουμε ψηλά
στον σκοτεινό ουρανό
μέσα από παράξενα γυαλιά
με καπνισμένα τζάμια
Δεν υπάρχει αγάπη
δεν υπάρχει ελπίδα
Ένας κόσμος μαυρισμένος

Έκλειψη Ηλίου 2006

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Στην άλλη άκρη

Το τρένο ξεφεύγει ονειρικό
στις παγωμένες αναμνήσεις
Αυτή είναι η ζωή μας
γρήγορα μεταβαίνει στην άλλη άκρη
της μοναξιάς
Πότε ήταν που κατέβαινες
σκιέρ σε απότομες πλαγιές
αμφισβητώντας χωρίς φόβο
με πάθος
Ακέραιος κι αλώβητος
με λέξεις μισοφέγγαρα
φώτιζες την πορεία σου
Σαν έβγαινε το φως
ένα βρέφος γινόσουν
με έκπληκτα μάτια
Στα σκοτάδια των πάγων
κρατώντας φωτοβολίδες
ζωγράφιζες τριαντάφυλλα
για τους αδικημένους
Στη σκιά του εαυτού σου
έζησες
Σκιά του εαυτού σου

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Το φοβερό βήμα

Κοφτερή η ματιά μου
που σε διώχνει στο βάθος
του ορίζοντα
Ίσως αν ήταν ευθύς ο δρόμος
να με ενέπνεες περισσότερο
Ίσως αν περνούσες από γέφυρα
να έκλεινε το χάσμα
Ίσως αν διάλεγες μια μέρα
λαμπερή
με φεγγάρι λευκό
Ίσως λέω αν τραγουδούσες
στην άκρη του γκρεμού
η σκέψη μου να σε κρατούσε
Μόνος σου έχεις παγιδευτεί
στην παγωμένη λίμνη
κι ο πάγος έχει σπάσει

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Πρέπει

Να βάλω μια τάξη στη ζωή μου
Να μη με σημαδεύουν
οι πράξεις των γύρω
ούτε τα λόγια
ούτε οι προθέσεις
Να κάνω έναν κύκλο
μια γραμμή επιτέλους
να φρουρήσω τον εαυτό μου
Μουρμούριζε η Ρόζα
πέφτοντας στο κενό
Εκείνη τη στιγμή
ένα παιδί περνούσε
παίζοντας ακορντεόν
Μια γυναίκα τίναζε
τα χαλιά απέναντι
και η κομμώτρια
χτένιζε τα μαλλιά μου
λέγοντας φυσάει σήμερα
δεν θα κρατήσουν
Φύλλα από τον πλάτανο έπεφταν
όπως σελίδες άγραφου χαρτιού
Το ίδιο σφίξιμο στο στομάχι

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Καταγωγή

Γεννήθηκα μέσα σ’ ένα σκοτεινό
τριαντάφυλλο
Απέξω ακούγονταν εκρήξεις
από τ’ άλλα λουλούδια που άνοιγαν
Δεξιά ήταν ο σιωπηλός κήπος
κι αριστερά η γνώση κι η λαχτάρα
Στο βάθος αχνοέφεγγε η θάλασσα
κι η πόλη ξάπλωνε ειδυλλιακή
Ο τυφλός παππούς μου
μετρούσε τις ώρες
πίσω από τα σίδερα
Κι ο άλλος χόρευε
ο παππούς ο λυράρης
Έμαθα να είμαι νωχελική
κουβαλώντας την ανατολή
αλλά και εργατική
κουνώντας το μαντίλι
στον πατέρα
Μα πιο πολύ κι απ’ το τριαντάφυλλο
κι απ’ της γιαγιάς τα χέρια τα σκληρά
έμεινε η μυρωδιά της φορμόλης
στην ψυχή μου

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Εφιάλτης

Φεγγάρι καρφωμένο
σε μαύρο σύννεφο
στον σταυρό ψηλά στον λόφο
Κάτι άσχημο προμηνύεται
Ένα όνειρο που ξυπνώ
και συνεχίζει να με τρομάζει
Η γριά μια μούμια
με απλωμένο χέρι
Ζητάει ελεημοσύνη
τα νιάτα της, τους δικούς της
την πατρίδα
Ένα όνειρο μέσα στον εφιάλτη
τα ζητάει από μένα
που θλίβομαι
ανίκανη να βοηθήσω
ανίσχυρη να ξυπνήσω
σ’ αυτόν τον κόσμο
με τις μαρμάρινες προτομές
με τις πρώιμες εκφράσεις
της ανθρώπινης μορφής

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Το όνειρο και η ποίηση

Ένα όνειρο είναι η ποίηση που σβήνει
όταν ξυπνάς για να ξανάρθει αργότερα
Με τα μικρά φτερά της πετάς
ώσπου να λιώσουν κάτω από τον ήλιο
της ανάγκης
Βυθίζεσαι παλεύοντας
κι ώσπου να πάρεις ανάσα
περνάν από τα μάτια οι ζωές των άλλων
και η δυστυχία της δικής σου ζωής
Αν βγεις στην επιφάνεια
από τα μικρά κύματα θα πιαστείς
να οδηγηθείς στην ακτή προσωρινά
Τα μικρά κύματα είναι οι λέξεις
που προσπαθώντας να τις βρεις
το κύμα θεριεύει και σε πετάει στην ξηρά
κι όμως άξιζε τον κόπο το ταξίδι
ανάμεσα ζωής και θανάτου
Με μικρά φιλιά πολεμάς τον εφιάλτη
Το φιλί της ζωής είναι η ποίηση
κρυμμένο το σκοτεινό της πρόσωπο
Οι λέξεις σου δίνουν τη χαρά
της επικοινωνίας την ψευδαίσθηση
κι αν όλα γίνουν πόνος
τεράστιο κήτος με πλοκάμια
που σε πνίγουν
πάλι οι λέξεις θα σου φτιάξουν στεγανά
για ν’ αναπνέεις
με την ποίηση

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Γέφυρες

α'

Ήταν ένα μικρό καράβι
αταξίδευτο
κι ένα μικρό κορίτσι
ταξιδεμένο
μέσα σε χρώματα
κόκκινα πράσινα
σε φωνές μακρινές
Τι όμορφα που είναι
τα μαλλιά σου
Τι όμορφα τα μάτια σου
Η μάνα της έλεγε τραγούδια
κι ήταν η νύχτα
που πνίγηκε στα κύματα
Εκείνη μια σκιά
σε γκρίζα σύννεφα
Οι γέφυρες ρίχνουν τη σκιά
στο χάλκινο δειλινό
αστράφτουν
κι ενώνουν τους ανθρώπους

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)