Βασίλης Φαϊτάς

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ο αλχημιστής του χάους

Εκατομμύρια ψυχές
γύρω απ’ τη φλόγα Γη
παλίρροια ονείρων
πασχίζουν ν’ αλλάξουν τη ζωή που τους έλαχε
όμως ο άνθρωπος και το ποτάμι
δεν γυρίζουν πίσω
χύνονται στη θάλασσα και το χώμα.

Ο ουρανός απλότητα ολοένα μεγαλώνει
το χιόνι είναι χιόνι ο αγέρας
αγέρας μια μαγεμένη σκέψη ο άνθρωπος
σε κάψουλα μέσα ταξιδεύει
κι ο νους περιπλανώμενη φλόγα
για ένα άπιαστο έαρ.

Μιγαδικό ον σωματίδιο του φανταστικού
μισός έμπνευση μισός χάος
είδωλο θαμπής αρχής
άγνωστος που του δώσαν ένα όνομα
για να τον αγαπήσουν
και να τον ξεχάσουν.

Σ’ αυτό το μεσοπέλαγο φύλλο κατοικεί
ψυχή βαθιά αμείλικτη αγνότητα
εκστατικό κύμα μακρινών διαδρομών
κρύβει το μυστικό του αέναου
ενσάρκωση αλχημιστή θυμάται
το προγονικό ναυάγιο την άσκοπη επανάληψη
ανέλπιδα ονειρεύεται
τη φευγαλέα μετάλλαξη της άγνοιας
σε σοφία.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αναδρομή

Κληρονόμοι μου θα ’ναι
τα έναστρα μονοπάτια της νύχτας ο νόστος των τριζονιών
ακολουθώντας τη φορά της ζωής
άοπλος άνθρωπος της πρώτης μέρας
πάνω απ’ τον ώμο μου κοιτάζω πίσω
την αυγή που προήλθα.

Η θάλασσα φτάνει πάντα
ιπτάμενη δίχως πανιά
σημαδεύει το τέλος των κατευθύνσεων
την ουτοπία μονάχα ο καιρός την καταλαβαίνει
και τα σύμπαντα κρυφές φαντασίες
σχεδόν ανερμήνευτες
οδεύουν σε μια χαώδη νιότη
σχεδόν ξένη.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ομφάλιος λώρος

Ανάμεσα στον μύθο και την προδοσία
αρχαίο ποτάμι που τραβάει αποτυπώματα της πλάνης
ιχνηλάτης
αιώνες τώρα.

Έτοιμος όταν θα είμαι
το πέρασμα θα εμφανιστεί
θα επινοήσω μια νέα γλώσσα
για όλους τους προορισμούς
κι ούτε που θα με νοιάζει
ο χρόνος που θα ’χω μπροστά μου
οι άνεμοι δεν νοιάζονται για τα σύνορα
με σπρώχνουν σ’ έναν τόπο
που δεν έχει αναδυθεί ακόμα
καθώς γύρω μου οι ιδεολογίες δύουν.

Όλα είναι έγερση
συσσωρευμένο θαύμα
το τέλος δεν θα το δει κανείς
κι εγώ σημείο χορδή
ομφάλιος λώρος με το φως με δένει.
Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό δεν θα ονειρευτούμε δύο φορές.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ο κομπάρσος

Ήσουν πάντα εκεί
αν και ποτέ δεν ήσουν
ταινία τραβηγμένη απ' άλλου χέρι
κι εγώ περαστικός κομπάρσος
δεν έχω τίποτα άλλο ν’ αγαπήσω
απόγονος της ουτοπίας
βραχείας διάρκειας χωρίς αποσκευές
αγάπησα τη φευγαλέα στιγμή
τον ανεπαίσθητο κυματισμό της αυγής
ίσως να είσαι για πάντα εκεί
δεμένη με τη διαφυγή
το μυστικό της αλήθειας στο βάθος του λάθους
μεταναστεύει διασχίζοντας παράπλευρους δρόμους.

Τότε που έλειπα στην Κολχίδα τ’ ουρανού
ταραχή ενός ορίου που διέφυγε λάθρα
εσύ μου έδειξες
σειρήνα του αίματος
πόσες ζωές πρέπει να βαδίσω
απ’ την ορμή του κύματος σπρωγμένος
ν’ ακούσω την αληθινή ιστορία της θάλασσας.

Ανταρσία ψυχής που λαχταράει να ελευθερωθεί
απ’ τον πυθμένα της σιωπής
ξαγρύπνησα για μια μέρα που δεν υπάρχει
νεύμα από φως
μάθε μου τώρα τον τρόπο
να σε ξαναδώ για πρώτη φορά
μάθε μου να είμαι
η στιγμή που δονείται.

Από τη συλλογή Ο αλχημιστής του χάους (2015)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς: Στο καφέ «Εντροπία»

Έξω απ’ το παράθυρό μου εκεί
στη φευγαλέα ζωή των προαστίων
κάποτε ένα παιδί έσωσε τον κόσμο
γύρισε την πλάτη του στο κενό
δείχνοντας το αστραπιαίο πέρασμα του μυστικού.

Στο καφέ «Εντροπία» συγκομιδή ψυχών
οι θαμώνες αφουγκράζονται ανήσυχοι κάτι αμετάκλητο
ένας μεταλλαγμένος άνεμος εισβάλλει στις αισθήσεις
διασπά το χρόνο σε μοναχικά συμβάντα
τις λέξεις σε τρομαγμένα πουλιά.

Ρέω σε θάλασσες σωσίες υδάτινους λαβύρινθους
κάθε άνοιξη είναι ένα αβέβαιο κρυπτόγραμμα
πού πάει όλη αυτή η θύελλα που με γέννησε
πού μεταναστεύει.

Αυτό που πέρασε αστράφτει απρόσιτο
ό,τι έρχεται ζει εδώ
ανάμεσα σε μας και τους παγετώνες.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Η πανσπερμία της μοναξιάς

Στις σκιές και τον ορίζοντα ανάμεσα
χορεύει πηγαίνοντας
η εύπιστη και μοναχική αγάπη
γράμματα στον κόσμο
ο παραλήπτης fata morgana
πάει καιρός που ζει τραγουδώντας
μετακινώντας τις σκιές μες στα χρόνια
ξεμακραίνει
το γέλιο του σκοτεινό φτερούγισμα ακούγεται τόσο
όσο χρειάζεται να ξεχαστεί.

Ο κόσμος κυλάει κάτω απ’ τα πόδια του
ορίζοντας το μυστήριο μιας πλεκτάνης
ερμητικά δωμάτια λίκνα γαλαξιών
μονόδρομοι
παρασυρμένες κηλίδες φωτός
ίσως γι’ αυτό δε θυμάται αν έρχεται ή φεύγει.

Όλα είναι έτοιμα και μάταια από παλιά
το σπίτι του ήταν κάποτε δικό μας
γύρω μαίνεται πανσπερμία μοναξιάς
διάττοντες σπόροι εμείς
μαθαίνουμε ν’ αγαπάμε και να λησμονούμε.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αυτόπτης μάρτυρας

Αυτόπτης μάρτυρας της αιωνιότητας
άνοιξα την πόρτα του μύθου και βγήκα
στη στενότητα του σύμπαντος
περιμένοντας στη σιωπή την εποχή της γαλήνης
εκεί που το αίμα κατοικεί με τις χορδές του.

Η σκιά μου κουβαλά ενοχές άδειων τόπων
συναρμολογημένο δίλημμα ο καιρός
αυτοσχεδιάζει ανάμεσα
στο ποτέ και το πάντα.

Μπαλόνι που υψώνεται
στο γαλάζιο αιθέρα τ’ ουρανού
γενέθλιο κύμα παιδικής ξεγνοιασιάς
είδα τον καιρό της ακμής μου ν’ αλλάζει
σ’ ένα πληγωμένο φωνήεν.

Χιονίζει διαμελισμένες ψυχές
σε μια πατρίδα αφημένη να πεθάνει
πόλεις από καπνό διάτρητες διαθήκες
πού θα μπορούσαμε να ζήσουμε
σε ποιο ιδανικό τόπο
πηγές της δίψας μοσχεύματα ανεκπλήρωτης προφητείας.

Θα υπάρξει καιρός
για το ναι ή το όχι
μετανάστες απ’ το πουθενά στο πουθενά
η αλχημεία μιας περιπέτειας όπου όλα τα βλέφαρα κλείνουν.
Σε αόρατες κατακόμβες μαίνεται η ανυπότακτη νιότη.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Παρτιτούρα θαυμάτων

Στις πλανόδιες νύχτες
το σύμπαν μοιάζει παρτιτούρα θαυμάτων
οδύσσεια γλώσσα απροσπέλαστη του Όντος.

Αυτός που άρχισε το ταξίδι
θα το τελειώσει μεσοπέλαγα
μακριά από κάθε ακτή θα γνωρίσει
ζωή είναι η προσέγγιση της ουτοπίας.

Θα ήθελα να ήμουν αθώος
συνηθίζει κανείς το χάος
τη σταθερότητα των πραγμάτων καθώς φθείρεται
πονάει η στιγμή που υπονοεί κάτι ήδη χαμένο
τις ισορροπίες όλες θα παγίδευε
σε μια συντριβή.

Θα ήθελα να ήμουν αθώος
λες και δεν είμαι αυτού του κόσμου
η αγάπη δεμένη με το θάνατο
σβήνει τα χνάρια του κενού.

Έρωτα που κοιμάσαι στο κρεβάτι μας
οι νύχτες είναι μόνο οι αφορμές
υπάρχει πάντα ένα τυφλό σημείο
τίποτα εκεί δεν έχει όνομα
τ’ άστρα αρχέγονες μποτίλιες λάμπουν πάνω μας
ρέοντας στη παλίρροια μας γνέφουν
οι απόντες.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αναπνέω το σύμπαν

Το βουνό είναι μήνυμα αιωνιότητας
ενσαρκωμένη ανάμνηση έρωτα η ζωή
η ψυχή του ανθρώπου γεμάτη θάλασσα
ο ουρανός μέσα του
όλα έχουν το όνομα του καθενός
συγκλίνουν
όπως ένα κύμα μες στο άλλο
ο νόστος στα βήματα των προγόνων.

Αναπνέω το σύμπαν
πάντα ήμουν και κάπου αλλού
μια πραγματικότητα μες σε μιαν άλλη
το ταξίδι αρχίζει εκεί που τελειώνει
σε κάθε φύλλο του δέντρου σείεται ένα δάσος
κάθε ακτή διηγείται τον περίπλου
ατελείωτου πεπρωμένου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Ημιτελές μήνυμα

Το θαύμα γεννήθηκε από μια επανάσταση
υπάρχει όσο υπάρχουμε εμείς
τ’ αποκηρυγμένα ποιήματα
στα ορφανοτροφεία ψυχών.

Κάποιοι λένε μας ξέβρασε ο χρόνος
συσσωρευμένες μεταμέλειες της ροής
εδώ μας έφερε αγέρας μακρινός
περνώντας τις εποχές μέσα απ’ τα μαλλιά μας.

Ποιοι είμαστε τέλος πάντων και μιλούμε με μισόλογα
και με χειρονομίες της σιωπής
γιατί μας δένει αυτός ο νόστος
με όσα μας υπερβαίνουν.

Νιώθω καθώς το ημιτελές μήνυμα
που κουράστηκε ν’ ανιχνεύει προορισμούς.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Γαλήνη

Στον καιρό της νιότης
άλλαζα τον κόσμο
αποικίες φωτός
εκεί που γεννιούνται τα όνειρα.

Τώρα απ’ το παράθυρο της εντροπίας κοιτάζω
το πλατύ ποτάμι που περνά
πλημμυρισμένο καιρούς χώρο και αίμα.

Όμως υπάρχουν ακόμα κάτι ηττημένα πανιά
αναδύονται μόνο απ’ το κύμα
τραβούν για κει
που κανένας ποτέ δεν πήγε
τη μετέωρη αφετηρία του θαύματος.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Όριο μιας ιδέας

Από το άσυλο της νύχτας κοιτάζω
αυτό που δε μου ανήκει
όριο μιας ιδέας αναλώνομαι στην τωρινή γη
μια λέξη ερημίτης ανάμεσα στους αιώνες
το απεριόριστο ίχνος κρυμμένο στις πτυχώσεις του κενού
η χορδή της ύπαρξης για πρώτη φορά
η χορδή της ύπαρξης για τελευταία φορά
εκείνο που μένει είναι η ροή
πίσω από αλλεπάλληλα στρώματα κατευθύνεται
στη χλόη αναδυόμενης μέρας
οι άγκυρες εκεί ανυποψίαστες βυθίζονται στ’ άστρα.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Σείοντας το άγνωστο

Κοίτα αυτά τα νησιά
θαλασσινές αγροικίες των γλάρων
εφαλτήρια ματαιωμένου άλματος
υψώνονται στον αιθέρα
υδάτινες εκτάσεις κάτοπτρα γύρω
μια ανύπαρκτη πραγματικότητα ρέει αιώνια
ο ήλιος νεύμα του παρελθόντος τύμβος φωτός
καλειδοσκόπιο πεπρωμένων.

Η νύχτα χωράει όλες τις περιπλανήσεις
διάφανη
μεταμορφώνεται σε μυθικό πλοηγό
για το πέραν.

Ένας παντοτινός άνεμος περνά
απ’ τις ρίζες στις κορφές των δέντρων
σείοντας το άγνωστο.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Το παλίμψηστο της ψυχής

Ο ουρανός σταμάτησε στη γλώσσα μου
αυτά που είναι πέρ’ απ’ το χρόνο ήρθαν
ταξίδεψαν πολλές γενιές ανάμεσα στους αιώνες
όπως η μέλισσα από λουλούδι σε λουλούδι
όσα το σώμα διέγραψε
αποκαλύπτει
το θαύμα γεννιέται μόνο από θαύμα.

Ο κόσμος είναι πιο νέος από μας
χιλιάδες χρόνια
εραστής της αθανασίας η νιότη
χιμάει όπως ο αιχμάλωτος σκύλος
μυρίζοντας τους δρόμους του χάους
σπάει τα δεσμά του και ορμά
κυνηγώντας το ανείπωτο μέσα του.

Δε μας λείπει παρά
η ώρα εκείνη που τα πουλιά πετούν
έξω απ’ τις μέρες
όταν το φως και η θάλασσα γίνουν ένα
υπάρχει ακόμα μια θημωνιά μεταμέλειες
στις αφετηρίες όλων των ονείρων
γιατί δρόμος άλλος για την άνοιξη
δεν υπάρχει.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)

[wings]

Βασίλης Φαϊτάς, Αθροίσματα κενού

Ψηλά στον ουρανό βαθιά στο χώμα
οι σοφοί παιδιά αστρικών λαθών
περίλυποι για τους δικούς τους λόγους
περιπλανιούνται στη βαρύτητα όσων πίστεψαν.

Οι βιβλιοθήκες ακτινοβολίες του αχανούς
προσωρινές κατοικίες αντικατοπτρισμών
σύννεφα που κυλούν
ολόκληρο το σύμπαν αθροίσματα κενού
μια άναρχη απόδραση.

Το αύριο πάντα υπήρχε
έφιππο
φαντασίωση μιας λέξης
στις ρωγμές του νου.

Από τη συλλογή Στο καφέ «Εντροπία» (2017)