Οδύσσεια, Α.180-184
«Μέντης Ἀγχιάλοιο δαίφρονος εὔχομαι εἶναι
υἱός, ἀτὰρ Ταφίοισι φιληρέτμοισιν ἀνάσσω.
νῦν δ’ ὧδε ξὺν νηὶ κατήλυθον ἠδ’ ἑτάροισιν
πλέων ἐπὶ οἴνοπα πόντον ἐπ’ ἀλλοθρόους ἀνθρώπους,
ἐς Τεμέσην μετὰ χαλκόν, ἄγω δ’ αἴθωνα σίδηρον.»
Translation in modern Greek from (
http://www.omhros.gr/kat/P/km/txt/Od/Kaz/Odys1.htm):
«πως είμαι γιος του Αγχίαλου πέτομαι του καστροπολεμάρχου.
Μέντη με λεν, κι οι καραβόχαροι Ταφιώτες μ’ έχουν ρήγα.
Εδώ έχω φτάσει με τους συντρόφους στο πλοίο μου.
Ταξιδεύω
για τόπο αλλόγλωσσο, την Τέμεσα,
στο πέλαο το κρασάτο,
στραφταλιστό να δώσω σίδερο, χαλκό να πάρω πίσω.»
In essence "
while sailing over the wine-dark sea to men of strange speech" (link to text from
Perseus). It is one of the most beautiful metaphors and one that has been discussed at length.
Here is the translation in German „Segelnd auf weinfarbenem Meer hin zu Menschen anderer Sprache“ (courtesy of
Wikipedia)