Να πω κι εγώ δυο λόγια για την ταινία, την οποία θα είχα χάσει σίγουρα αν δεν υπήρχε αυτό το νήμα. (Νατάσα, είμαι ευγνώμων!)
Πολύ απλά, είναι η πιο όμορφη ταινία που έχω δει εδώ και πολύ καιρό. Όταν βγήκα από το σινεμά ένιωθα περίπου όπως μετά από κάποιες προβολές του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό (ελεύθερος συνειρμός, μη δίνετε σημασία). Σκηνοθεσία με άποψη χωρίς επιδειξιομανία, εννοείται φοβερό σάουντρακ και γενικά ωραία χρήση της μουσικής και του ήχου, πολύ χιούμορ, ωραίες φάτσες (όντως, τσιμιτσελίσιμο το τυπάκι). Αδυναμίες δεν βρήκα, αλλά είπαμε, είμαι υποκειμενικός...
(Ομολογώ ότι ο βασικός λόγος που με ενθουσίασε η ταινία είναι επειδή άγγιξε 2-3 ευαίσθητες χορδές, κάτι που πιθανότατα να μη συμβεί σε άλλους, ωστόσο πιστεύω ότι αντικειμενικά πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία.)