«'Ελα παππού να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου». Στην ουσία, βρε Βίκυ, δεν διαφωνούμε παρά σε ελάχιιστα πράγματα. Τιμώ (και χαίρομαι) τις αγαθές προθέσεις σου, τις γνώσεις σου, το ήθος σου και την αγωνιστικότητά σου, το ξέρεις. Και το γινάτι σου.
Υπήρξα αντάρτης από την εφηβεία μου (στο σχολείο, στη δουλειά, παντού) και, αργότερα, ακτιβιστής της αριστεράς επί πάνω από 15 χρόνια. Αλώνιζα τη Θεσσαλονίκη από τη μία άκρη στην άλλη ως υπεύθυνος ταυτόχρονα 3-4 πολιτιστικών σωματείων. Κάποια στιγμή απογοητεύτηκα και αποσύρθηκα αλλά μετά μπήκα και πάλι στη μάχη. Και συνεχίζω στην ηλικία που έχω φτάσει. Έχω γράψει βιβλία και βιβλία «στρατευμένα», αγωνιστικά, για τα δικαιώματα των γυναικών και για κάθε καταπιεσμένο (το τελευταίο μυθιστόρημά μου το παρουσίασαν τέσσερις από τις πιο δυναμικές φεμινίστριες). Αυτά τα ξέρει ο κόσμος της λογοτεχνίας και της αριστεράς στην πόλη μας. Αγωνίστηκα εναντίον των προνομίων της τάξης μου, περιφρόνησα το χρήμα και την εξουσία, ήρθα σε σύγκρουση με την οικογένειά μου και με τους φίλους μου, έφαγα ξύλο σε διαδηλώσεις, απέκτησα ογκώδη φάκελο, έχασα όσα δικαιωματικά μου ανήκαν.
Υποθέτω ότι, μετά όλα αυτά και ένα σωρό άλλα, κάτι ξέρω κι εγώ για την πάλη της γυναίκας και για τη χειραφέτησή της. Κάτι ξέρω και για κείνους που κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Δυστυχώς, η φύση δεν φτιάχνει μυαλά και σώματα δύο μόνο ταχυτήτων αλλά πολλών. Από το σχεδόν ιδανικό έως το ασθενικό και το καταδικασμένο. Και δεν ξέρω κανένα σαρκοβόρο που να αναγνωρίζει το κλαδί ελιάς παρά μόνο τη μυρωδιά του αίματος.
Λοιπόν, εγώ το τίμημα το έχω καταβάλει στο ακέραιο. Κανένας δεν μου χάρισε, καμία εύνοια δεν επιζήτησα. Χρωστάω ακόμα; Καλώς, θα συνεχίσω να πληρώνω. Τι άλλο θέλεις από μένα;