Τόλης Νικηφόρου: γράμμα, 3
πάνε τριάντα τόσα χρόνια που έφυγες
με το βαθύ γαλάζιο σαν αντίο στα μάτια
και θέλω να σου πω πρώτη φορά
πως σε καταλαβαίνω απόλυτα, σε νιώθω
ήσουν ένα κορίτσι ορφανό της προσφυγιάς
κάθε λόγο είχες να μη με θέλεις
τόσοι και τόσοι έρχονται στον κόσμο ανεπιθύμητοι
ούτε κι εγώ ήμουν το καλύτερο παιδί
ατίθασος και πεισματάρης μελαγχολικός
ποτάμι όμως τα δάκρυα κυλούσαν όταν έφευγες
δεν έχω κλάψει τόσο σ’ όλη τη ζωή μου
και τώρα που σου γράφω πάλι κλαίω
γιατί ήσουν ο παράδεισός μου
που μ’ άφησε για πάντα εξόριστο
κι ενώ δεν είναι λογικό το ξέρω
να έχω ζήσει τόσα χρόνια με το τραύμα
και τώρα ακόμη που ασπρομάλλης
σύντομα έρχομαι κοντά σου
θα ήθελα, πόσο πολύ θα λαχταρούσα
έστω λιγάκι να μ’ αγαπούσες, ρε μαμά
για να βουλώσει επιτέλους μέσα μου
αυτό το απύθμενο κενό
που μια ζωή πονάει και ματώνει
και γαλήνιος πια να οδηγηθώ στο τίποτα
Από τη συλλογή σαν τον πυράκανθο (2022)