Νίκος Γρηγοριάδης

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Κούραση
 
Ας μη μ’ ενοχλήσει πια κανένας
ούτε για γλέντι ούτε για γάμο
– δώστε αλλού τις προσκλήσεις.
Πέφτει τόση κούραση στο σώμα
κι η θέση η τυχαία ταίριαξε γλυκά
στα μέλη.

Εδώ αφήστε με!
Νιώθω να μου φεύγει το σύγκρυο,
καθώς το τζάκι γελάει πλατιά
και σπάνε τα δάχτυλα της φωτιάς
ένα ένα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Πανσοφία
 
Τα πάντα εν σοφίᾳ εποίησες, θεέ μου∙
τον πλατύ ουρανό και τα πελάγη,
την ανθισμένη γη και τις επαύλεις,
τις τρώγλες και τα χαμόσπιτα∙
πέρα τ’ ατίθασο βουνό, τον κάμπο,
το ζεμένο ποτάμι και το κάρο,
τον παράλυτο τυφλό ζητιάνο∙ κι ακόμα
και τα δεσμά μου αυτά
κι αυτά εν σοφίᾳ εποίησες.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Πού καιρός πια
 
Είχαμε μια τρυφερή πληγή,
τότε που συζητούσαμε τα ντροπαλά όνειρά μας.
Κανείς δε μας απέτρεπε – αντίθετα
όλο με νέα μας τροφοδοτούσαν.

Είναι γλυκό ν’ αφήνεσαι και να πιστεύεις.

Τώρα στα μέσα της ζωής ξεφτίσανε τα όνειρα
κι η τόλμη πια η πρώτη δεν μας παραστέκει.
Μείναμε οι πειθαρχικοί∙ ό,τι μας λένε είμαστε,
παίρνουμε ό,τι μας πετάξουν.

Για αγώνες, καινούρια ζωή και μπρατσωμένη δράση
πού καιρός πια! – μα ούτε κι οι δυνάμεις επαρκούν.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ανάμνηση
 
Αν έχω κάτι να θυμάμαι από σένα,
δεν είναι το χάδι σου –τέτοιο συνήθειο δεν είχες–
ούτε τα κουστουμάκια που μ’ αγόραζες
και τα παπούτσια, ούτε το ψωμί – φρόντιζες
πράγματι πάντα να μη μας λείπουν.

Ό,τι θυμάμαι από σένα είναι
το σκυμμένο σώμα σου στη σκαλωσιά,
όταν έπαιρνες τ’ αγκωνάρι από τα χέρια μου.

Ήταν σαν να μ’ ανέβαζες στ’ αστέρια.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Το ρολόι
 
Η μητέρα επέμενε να δουλεύει το παλιό ρολόι,
αυτό να κατευθύνει τη δουλειά
– ύπνο μας, ξύπνημα αυτό να ορίζει.
Δεν έβλεπε τις δυσκολίες που δημιουργούσε
με τα συχνά του σταματήματα,
με τις παλιές του ιδιοτροπίες.

Δε θέλησε ποτέ της να παραδεχτεί
πως ξόφλησε πια μαζί με το παλιό μας σπίτι.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Επίσκεψη
 
Ήρθα στ’ αρχοντικό να σου ζητήσω λεφτά,
μαυροντυμένη πλύστρα μάνα μου.
Είδα την κόρη του σπιτιού – ευώδιαζε
φρεσκοπλυμένα εσώρουχα και σάρκα.

Μα ως έστρεψες εσύ τα μάτια και με κοίταξες,
έλαμψε στοργικά η σκαμμένη όψη σου
και μοσχοβόλησε ο τόπος.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Τοπίο
 
Απέναντι η πλαγιά
κυλάει ένα ψοφίμι
παίζοντας ταμπούρλο
στην κουρδισμένη κοιλιά του.

Δυο μέτρα πάνωθε ο ουρανός
σκύβει ζαρωμένος και πίνει
στις φούχτες του τη μέρα.
Η ερημιά κραυγάζει και πεθαίνει.

Κι ένα κοπάδι γύπες ακροάζονται το θάνατο.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Γράμμα
 
Να μην ανησυχείς λοιπόν – τρώγω πολύ καλά.
Χτες είχαμε συνεστίαση με το δεσπότη.
Απόρησα! – πόσα χρειάζεται ένα ανθρώπινο γεύμα!

(Ώστε υποσιτιζόμασταν!
Τώρα εξηγούνται εκείνες οι κομμάρες
που λιώνουν τα γόνατα τις απογευματινές ώρες...)

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ο θεριστής
 
Έσκυψε∙ θέριζε. Τραχύς όπως το χώμα.
(Σουρούπωνε πίσω απ’ την πλάτη του νωρίς.)

Όρθωσε το κορμί του πλαστικό, γαλήνιο
κι έμεινε έτσι για λίγο σαν θαυμαστικό!

Ύστερα λύγισε ξανά ως το χώμα
πιο οξύς απ’ το δρεπάνι και καμπύλος.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ανάπαυση
 
Κοίταζε τον ήλιο καθώς εισχωρούσε στο δέρμα του
σαν νερό που διακλαδίζεται σε μικρές φλεβίτσες άμμου.
Και μέσα από τους μυώνες που χαλάρωναν
ανέβαινε στο γιαπί η κούραση σαν κνίσα.

Πόσο ωραία λάμπει, πόσο ευωδιάζει
η στιγμή ύστερα από τη δουλειά!

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Τα μάτια της
 
Τις βραδινές ώρες ξεπλέκει τα μαλλιά της
και χτενίζεται με τέτοια απαλή κίνηση
που το δωμάτιο γεμίζει φως και μουσική.

Κι απ’ το μικρό άνοιγμα του προσώπου της,
σαν σε βάθος σκοτεινής εκκλησιάς, τα μάτια της
ζεστά, γεμάτα μυστικές σκιές και υποσχέσεις.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Marc Chagall, The Woman and Roses, 1929

Νίκος Γρηγοριάδης, Τα φτερά
 
Έτσι που ολοένα μιλάς,
τα λόγια σου δένουν γύρω μου φωτεινούς κύκλους.
Όσο απλώνω τα χέρια, τυλίγομαι σ’ αόρατο δίχτυ.

Όταν σωπαίνεις, είσαι πια ανυπεράσπιστη∙
μια ευωδιά σάρκας απλώνεται, τα ρούχα γλι-
στρούν στο πάτωμα, τα χείλη τρέμουν και ριγούν.

Όμως την ώρα εκείνη φυτρώνουν στο κορμί σου
δυο κάτασπρα φτερά και σ’ ανυψώνουν.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ζεστό κορμί
 
Ζεστό κορμί, φτερούγα ερωτική που σε πλαγιάζω,
πώς ημερεύεις τ’ άγριο πάθος μου
και με κρατάς στη μουσική της σάρκας σου,
έμβρυο τρυφερό να με γεννήσεις.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Ιστορία της ανθρωπότητας
 
Ερείπια πόλεων, θραύσματα κιόνων,
αποσπάσματα κειμένων,
αποσπάσματα ψηφιδωτών,

εκτελεστικά αποσπάσματα.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)

[wings]

Νίκος Γρηγοριάδης, Η Άνοιξη κράτησε λίγο
 
Η Άνοιξη κράτησε λίγο. Δεν καταλάβαμε
πότε ξεράθηκαν τα χόρτα – αλλού είχαμε στραμμένη την ψυχή.
Από το μέρος της θάλασσας μαίνονταν οι καταιγίδες,
άφριζαν κύματα στις βραχώδεις σπηλιές
και στους λόγους τα πεύκα κυρτωμένα
με το ανάκατο φύλλωμα σαν κεφάλι αρρώστου.

Γιατί είχαν μέσα στην άνοιξη αυτή πολλοί
βαρείς χειμώνες την ψυχή μας αλωνίσει.

Από τη συλλογή Δειγματοληψία Α' (1981)