Νίκος Δόικος

[wings]

Νίκος Δόικος, Αντιπαροχή

Μικρές ομπρέλες, φουσκωτές,
πολύχρωμες,
σαν διψασμένες πασχαλίτσες,
αργοπλακοπατούν και πάνε
στα μυστικά περάσματα,
ραντίζοντας με τόνους έντονους,
εδώ κι εκεί,
μουντά χυτά πετάσματα
της αγοραίας χωροταξίας.

Φαντάζουν εισβολείς
σ’ ένα τοπίο άχρωμο,
σαν πρόχειρος καταυλισμός
ανέστιων γυρολόγων.

Ούτε που καταλάβαμε,
αυτάρκεις οι αυτόχθονες,
για πότε αντάλλαξαν
το Κάλλος με Απόδοση,
Μαστορικό Μεράκι
μ’ Εντατικούς Ρυθμούς.

Πώς ρήμαξαν το Μέτρο
ορθώνοντας παντού
συμπλέγματα Συνιδιοκτησίας.

Κανείς δεν αντελήφθη την ανταλλαγή.

Πολλοί την είδανε σαν βιος.

Σαν βιος ψηλής απόδοσης,
έρμαιο της αγοράς,
που καρτερεί τις φουσκωτές ομπρέλες,
όπως αργοπλακοπατούν και πάνε,
με τακτικά περάσματα ταράζοντας,
έστω για μια στιγμή,
την αγοραία ομοταξία.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

[wings]

Νίκος Δόικος, Κόλποι αλίκτυποι

Λέτε
πως κάποιες λέξεις δεν αρμόζουνε στην Ποίηση,
πως θέλουνε στεφάνωμα με λούλουδα του δάσους,
προτού δεθούν με προσοχή στον στίχο.

Λέξεις απόκληρες ορίζετε και λέξεις παστρικές.

Μα όταν στερείς σε μια λεξούλα τόση δα
την θέση της στην Ποίηση είναι
σα να στερείς το μητρικό στο γεννητάρι γάλα.

Θαρρώ τα λόγια δεν χρειάζονται στεφάνωμα.
Αστόλιστα μοσχοβολούν την πρώτη σύλληψη,
τις καθαρές ανάσες της σπηλιάς.

Λεξούλες αφτιασίδωτες,
παρθένες φοβισμένες στις γωνιές,
πασχίζουν νά ’βρουνε τον πρώτο έρωτα
να τις ελευθερώσει
από την μούχλα της καλής ανατροφής.

Γύρω παντού απέριττα νοήματα ωδίνουν
–κόλποι αλίκτυποι–
να στήσουνε απλές εναρμονίσεις.

Καλές οι φιλολογικές βραδιές
για τις αραδιασμένες γύρω γύρω εκζητήσεις,
εμένα αφήστε με λαχταρώ των οριζόντων το παιχνίδι
–όσο θαρρείς τους πλησιάζεις τόσο ν’ απομακρύνονται–
το ασημένιο αλέτρι να οργώνει πληκτικά πεδία,
εκεί που οι λέξεις –σπόροι βλαστεροί–
φουντώνουν άργη ακύμαντα.

Τα λόγια δεν χρειάζονται στεφάνωμα,
μόνον οι ποιητές όταν τα σπλάχνα τους πεθάνουν.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

[wings]

Νίκος Δόικος, Απόλυση

Δι’ ευχών
της Αθερίνας, της Αλκυόνης, της Αγριάδας
και όλων των ταπεινών Αγίων ημών,

Κύριε,
η αγάπη του Σύμπαντος Κόσμου,
της ζωής μου της έρμης αφανέρωτη αγάπη,

Ελέησον και σώσον ημάς,
το νεράκι στις μήτρες του γρανίτη
και στα πέλαγα των ελαιώνων,
το χώμα να δένει στη σειρά τις λεύκες
και τις προσευχές των ανθρώπων,
τους αγέρηδες που γυρίζουν τους τροχούς των θαυμάτων
και φουσκώνουν τις θάλασσες να σκάνε
πάνω σε φιλόξενες καινούριες πατρίδες,
τα παιδιά της φωτιάς,
τα παιδιά της φωτιάς,
τους νέους αχθοφόρους του Φωτός,
ανιχνευτές παρθενικών εφόδων
στα όνειρα της Άνοιξης, στους θρήνους του Χειμώνα,
και τους άλλους,
και τους άλλους.

Από τη συλλογή Απόδειπνο για PIGS (2013)

Σημείωση ανθολόγου:
P.I.G.S. (στην ελληνική γλώσσα «Γουρούνια») είναι αρκτικόλεξο το οποίο χρησιμοποιείται από δυτικοευρωπαίους και γενικά αγγλοσάξονες επενδυτές και σχολιαστές της χρηματιστηριακής κοινότητας προκειμένου να χαρακτηρίσουν αρνητικά τους λαούς της Πορτογαλίας (Portugal), της Ιταλίας (Ιtaly), της Ελλάδας (Greece) και της Ισπανίας (Spain) ως υπαίτιους της οικονομικής κρίσης. Συνιστά δε, πέρα από το καταφανώς προσβλητικό περιεχόμενο του, ένα μέσο απαξίωσης των λαών του ευρωπαϊκού Νότου το οποίο αγγίζει το φαινόμενο αμφισβήτησης της ανθρώπινης υπόστασης του συνανθρώπου. Ο όρος επινοήθηκε με στόχο τη «φωτογράφιση» λαών, κυβερνήσεων και τακτικών ως πρωτεργατών της κρίσης –η οποία ούτως ή άλλως ξεκίνησε σαν πρόβλημα της κτηματαγοράς των ΗΠΑ– και εγκυμονεί κινδύνους εμφάνισης, αποδοχής ή και ενθάρρυνσης βίαιων, ρατσιστικών συμπεριφορών.
Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/P.I.G.S.

[wings]

Νίκος Δόικος: Ελευθερία επιλογών | Freedom of choice

Αφήνεις πίσω σου τα σύννεφα,
δεν τα εξουσιάζεις πια,
δεν καθορίζεις τις μορφές
και τις μεταμορφώσεις,
σε τράβηξε η βαρυτική αγκαλιά της Γης
και πέφτεις σαν σε πτώση ελεύθερη.
Χιονισμένες κορφές πλησιάζουν,
αγωνιούν οι θάλασσες να σε υποδεχτούν.
Πρέπει να αισθάνεσαι πολύ ελεύθερος,
αλήθεια,
και τυχερός ακόμα πιο πολύ,
τώρα που ξέρεις πως, με λίγες
έξυπνες κινήσεις που σου μάθανε,
μπορείς εσύ να επιλέξεις, πλέον, ελεύθερα
το σημείο προσπτώσεως,
το στίγμα της συντριβής σου.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Πόσο ζηλεύω εκείνη την βροχή

Βρέχει.
Δαντέλα οι σταγόνες στο τζάμι.
Κάτω στην άσφαλτο,
μαύροι καθρέφτες θρυμματίζονται
σ’ εκρήξεις εκτυφλωτικές.
Πρέπει να βρέχει κι εκεί.
Σε φαντάζομαι να γέρνεις προς την βροχή,
να θες να ξεδιψάσεις με τις σταγόνες
που κυλούν στα μάγουλα, στα χείλη σου.
Πόσο ζηλεύω εκείνη την βροχή.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Μια μέρα χωρίς Ήλιο

Χιόνια δεν λιώσαν στις κορφές,
οι σκιές κρυφτήκαν στα ντουβάρια,
καμιά δεν τρύπωσε ’λιαχτίδα
μέσ’ απ’ αρμούς και ρήγματα,
ανήσυχα τα κύματα,
τα είδωλ’ αρνηθήκαν τους καθρέφτες,
μια μέρα που δεν θέλησε ο Ήλιος να φανεί.

Λουλούδια δεν ανοίξανε τα πέταλά τους,
δεν στρίψαν κατά την Ανατολή τις κεφαλές
οι ηλίανθοι, με τους μακρείς λεπτούς λαιμούς,
σαν άλλες Εμπιτέρν του Μοντιλιάνι,
όταν ο Ήλιος κρύφτηκε
στην αγκαλιά της Δύσης.

Χωρίς λιοπύρ’ οι γάτες για να τεντωθούν
να διώξουνε το κρύωμα της νύχτας,
μια μέρα που αρνήθηκε ο Ήλιος ν’ ανατείλει.

Κι εμείς να μην καταλαβαίνουμε
τα γογγυτά των ζωντανών,
την παγερή ακινησία των φυτών,
ανίδρωτα τα μέτωπα ψαράδων και ζευγάδων.

Τα χρώματα έγκλειστα μέσα στα σκοτάδια
αφήσαν ένα γκρίζο να μονοπωλεί τα βλέμματα,
τη μέρα που οι Ζωγράφοι γινήκαν Ποιητές,
μια μέρα που αποφάσισε ο Ήλιος να μην βγει.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Αντίδωρο στον Νίκο Καζαντζάκη

Ελπίζω κάποτε να ιδώ, κι ας είναι κι απ’ τον τάφο μου,
όλου του Κόσμου τους λαούς αγκαλιασμένους,
φοβούμαι την ακατάλυτη δύναμη της ανοησίας των ισχυρών,
είμαι σκλάβος αυτών των δύο ταπεινών προκαταλήψεων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Των Δυναστών και του Όρκου

Των Δυναστών

Τώρα πια σας αναγνωρίζω.
Έμαθα να σας αναγνωρίζω,
απ’ το κουδούνισμα των αργυρίων
σαν τα μετράτε, ένα ένα,
με δάχτυλα τρεμάμενα,
στην ιδρωμένη απ’ απληστία παλάμη
–μισολιωμένη, τρίψε τρίψε,
η μορφή του φειδωλού γενάρχη–
όσα εισπράττετε ως τιμήν συνήθως αίματος
και μ’ όσα εξαγοράζετ’ αγοραίες συνειδήσεις.

Ανθίζετε στην Συντεχνία του Κισσού,
των διαπλεκόμενων αναρριχήσεων,
όπου ταχύρρυθμα διδάσκει η Βουλιμία
εκπαιδεύοντας τους νέους δυνάστες.

Αναριγούν οι γειτονιές
με τις λουσάτες μηχανές
στις ιδιοφυείς βιτρίνες,
για χάρη τους θυσιάζεται σύμπασα η Κτήση.
Ολοκαύτωμα.

Αγκομαχούν νηοπομπές
να παραδώσουν έγκαιρα πραμάτειες,
την ώρα της μεγάλης ζήτησης
της Ψεύτικης Ανάγκης.

Αποκοιμήθηκα στο πληκτρολόγιο,
δεσμώτης στον Ιστό,
μα ούτε καράβι θύμιζε
ούτε σημαία σαν ξύπνησα
’πό μια ’λιαχτίδα καπνισμένη στο κεφάλι.

Στην άσβεστη οθόνη διαφήμιζαν
τις νέες αλληγορίες σας
– αστόχαστος δεν πρόσεξα την ημερομηνία λήξης.
Ποιος να σφραγίζει, άραγε, την ημερομηνία λήξης;

Πολλάκις χειροκρότησα
τους εγκαθέτους εκλεκτούς σας
–πού τους ξεθάβετε, αλήθεια,
τόσους πιστούς ηνίοχους της δεσποτείας σας,
μα τέτοιο πλήθος εκκωφαντικές κενότητες;–
σαν τυφλωμένος απ’ τη λάμψη του καιρού
τους χειροκρότησα
κι άκουσα τις ελπίδες να συνθλίβονται
στις χαμηλές τις γειτονιές
με κάθε νέο ξημέρωμα.

Στα καταφύγια γνώρισα
φάρες περήφανες
που δεν εζήτησαν ποτέ σωτήρες,
χρονομετρώντας την ακολουθία των βομβαρδισμών,
τα έξυπνα λέιζερ να σημαδεύουν καταιγίδες καταγής
και χάθηκα
ανάμεσα σ’ ακρωτηριασμένα πλατάνια
πέρα στις κόκκινες πλαγιές
και πόνεσα, ακόμα πιο πολύ,
με τ’ ακρωτηριασμένα όνειρα στις κόκκινες πλαγιές.

και του Όρκου

Ώσπου με ξύπνησαν τα κροταλίσματα,
αμέτρητες αντλίες, ακρίδες μαύρες,
εκεί στις κτήσεις τις δικές σας,
με τους μαύρους φοίνικες,
τα μαύρα βότσαλα στις ακροθαλασσιές
των αστρολόγων, κι η άμμος μαύρη,
μαύρα τα κύματα να σπάνε χωρίς φλοίσβο,
χωρίς χάρη,
σαν αίμα πηχτό από πολλές αφρόντιστες πληγές,
μαύρα και τα θαλασσοπούλια,
άσπρες μονάχα οι σκιές,
εκεί στα διάσπαρτα ενεχυροδανειστήρια
όπου δεν άφησα ενέχυρο ποτέ μιαν έστω ελπίδα
παρά μονάχα έναν Όρκον ωρολογιακό.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Άγια Πόλη της Χαράς

Απρόβλεπτες οι αναχαιτίσεις.
Αλλού τις προσδοκάς
κι αλλού προβάλλει το ηγεμονικό
χαμόγελο για να σε καταβάλλει
μ’ όλα τα χρώματα της Μέδουσας,
να σε καθίσει,
πετρωμένο τηλεθεατή,
απέναντι στα κάλλη της Οθόνης.

Έβγαλα στο σφυρί τα υπάρχοντά μου:
– μια ιδέα,
μια πένα – δώρο ακριβό,
το laptop της σειράς
κι ένα κοχύλι.

Μες στο κοχύλι ακούς το
γενετήσιο άσμα της πατρίδας μου.

Στο laptop σβήσαν οι κραυγές
και μείνανε τα ρέστα της ταβέρνας.

Η πένα γράφει μόνη της,
μόνη και ανεπίβλεπτη.

Και κείν’ η δυστυχής ιδέα
ντροπιασμένη, κατακόκκινη
τρύπωσε στο κοχύλι.

Ελάχιστα ενδεχόμενα να εκβραστεί,
κάποτε, κάπου
σ’ ένα παρθένο, ερημικό ακρογιάλι,
ν’ αναβιώσει την χορωδία του Πελάγους
και τις γιορτές δίπλα στους κίονες
κεχριμπαρένιους σαν τίμια λείψανα,
που μυροβλύζουν μόνον για τους ποιητές,
σημάδι να σκαρώσουν απαρχής
μια άγια Πόλη της Χαράς.

Απρόβλεπτες στροφές.
Αλλού τις θέλεις να ερωτεύονται
κι αλλού προβάλλει η αγαπητική ανατροπή.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Χειραγωγώντας τον Βασίλη

Όταν μου δίνει το χεράκι του
να πάμε κάπου, οπουδήποτε,
αισθάνομαι σαν να κρατώ το πιο ακριβό,
τ’ αγνότερο του κόσμου γέννημα,
σαν να χειραγωγώ ολάκερο τον κόσμο
(άραγ’ εγώ χειραγωγώ,
τον Τειρεσία ένα παιδί χειραγωγούσε),
το ριζικό του κόσμου ολάκερο.

Κι είν’ ένα ριζικό χαρούμενο, ανέφελο
για όλα τα παιδιά, που τρέμω μην το χάσω
από τα χέρια μου, γι’ αυτό και σφίγγω
την παλάμη του ασυναίσθητα
και κείνος δυσκολεύεται μα δεν γκρινιάζει,
λες και μπορεί να ξεχωρίζει πια τον πόνο
της στοργής από τον άλλο πόνο.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Η Πέρσα

Πέρσα λένε τη γάτα μας.
Κοντότριχη Βρετανική,
τη βρήκαμε στον δρόμο,
στα χάλια της,
ταλαίπωρη, τραυματισμένη,
σχεδόν ετοιμοθάνατη,
παρατημένη απ’ τις γνωστές
πολυάσχολες αναισθησίες,
τη συμμαζέψαμε
και Πέρσα τη βαφτίσαμε,
από το Περσεφόνη ντε,
έτσι που σαν να την αρπάξαμε
απ’ τον Άδη,
και μάλιστα χωρίς εξάμηνα
ανεβοκατεβάσματα.
Για πάντα.
Δεν είχε αντίρρηση ο Άδης.
Με τόσους αναντικατάστατους,
με τόσες συνειδήσεις εκεί κάτω,
εστέρεψε η πηγή της Λήθης.

Πώς να ξεχάσει τους καημούς της
μια γατούλα ανάμεσα σε τέτοιο
πλήθος μακαρίους αμνήμονες.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Αναβίωση των γειτονιών

Σεργιάνισα στις ψηφιακές λεωφόρους
μιας πόλης ανυποψίαστης, χαμένης
σ’ απόμερα όνειρα κι άγνωστους δρόμους.

Οι ώρες υπηρέτριες της βιασύνης
χαθήκανε κι αυτές μες στα σκοτάδια
κατάκοπες σαν δειλινού σκιές.

Και μέσα στο αχανές των πολυχώρων
είδα φαντάσματα αρχαίων γειτονιών,
ασβεστωμένα παστρικά πεζούλια,
μικρά ’μφιθέατρα μεγάλων παραστάσεων,
Συμπόνια και Γλωσσοφαγιά σε πρώτους ρόλους
και γύρω τους Χορός οι Εκκλησιάζουσες,
η Σύντροφος, η Συνδρομή κι η Ευθυμία,
οι Αγάπες, η Παρηγοριά κι η Ευτυχία.

Και γύρναγαν οι αλαφροΐσκιωτες οι μνήμες
επώδυνες ως να ’ταν άλλοτ’ ενοχές για τον χαμό,
καθώς γεμίσαν οι ψηφιακές λεωφόροι
κρεβάτια χάρτινα, κοιτώνες χάρτινους,
ακίνητα κουλουριασμένα εκθέματα
αραδιασμένα καταγής
από τους νέους δυνάστες,

κι άλλοτε ως άγγελοι της νέας επαγγελίας
πως τάχα έφτασε ο καιρός (πρόσφορη συγκυρία)
της αναβίωσης των γειτονιών.

Πώς βγήκαν οι ώρες απ’ τα θησαυροφυλάκια,
ανέβηκαν στους δείκτες του καμπαναριού
κι ακούστηκαν στους χτύπους της καμπάνας,
για να τις ζήσουνε τα σπίτια και τα θέατρα,
οι έρωτες και τα εργαστήρια των θαυμάτων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Ἴλαθι φίλ’ Ἀφαία

Έρχεσαι πάλι και ξανάρχεσαι
φίλη παλιά του ριζικού μου,
άτεγκτη, αμείλικτη
αφέντρα των ανείδωτων ονείρων.

Στο δουλεμένο τούτο λατομείο
τι νά ’βρεις προσδοκάς καλή μου,
δεν μείναν φλέβες ν’ αποκαλυφθούν,
ούτ’ έν’ αστέρι στις παρειές των βράχων.

Στις σκοτεινές του τις στοές
θα συναντήσεις κάτι άγριες μονάχα,
ξεμαλλιασμένες, αγαλήνευτες,
θυμίζουν Ευμενίδες,
κάτι σαν χθόνιες Δεσποινίδες της Αβινιόν,
τρομακτικές όταν τις πρωτοδείς
ώσπου καλύτερα να τις γνωρίσεις,
και πάντως ανεξήγητες αφού ήμουν
πάντα λάβρος εραστής
της τάξης των πραγμάτων,
τουλάχιστον της φυσικής,
της ηθικής ξεχνώ.

Μάλλον (τότες) θα πρόκειται
για θεότητες των άφαντων,
των αφανών ερώτων, ίσως,
όσων θα θέλαμε να γίνουν
και δεν γίνανε,
όσων ερώτων δανεικών
δεν ξεπληρώσαμε.

Θεότητες των δανεικών κι απλήρωτων,
θεραπαινίδες, ίσως, της Αφαίας
της άφαντης θεάς των αφανέρωτων.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Χωρίς προοπτική

Καθηλώθηκα σε ξύλινο σταυρό.
Περίοπτα τα σωθικά μου,
έκθετα στις ηλιακές καταιγίδες,
ευδιάκριτα,
κάθε πρωί να σιγουρεύονται οι δήμιοι
για την οριστική εκτέλεση της ποινής,
να αποτρέπουν κάθε
απόπειρα αποκαθήλωσης,
έτσι, χειροπιαστά,
να βεβαιώνεται η σταύρωση,
χωρίς καρφιά και λόγχες,
αίμα και νερό,
μόνο κρυφές πληγές,
πολλές κρυφές πληγές.
Σταύρωση αναίμακτη,
χωρίς προοπτική ανάστασης.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)

[wings]

Νίκος Δόικος, Με κάθε ανάσα

Γελάς κι ανοίγουνε παράθυρα στ’ αστέρια,
φιλάς κι ανθίζουνε στα βράχια οι πασχαλιές,
ζητάς κι απλώνονται μεμιάς χιλιάδες χέρια,
κοιτάς και χάνονται οι πίκρες οι παλιές.

Πονάς κι εμπρός σου χαμηλώνει το φεγγάρι
κι όταν δακρύζεις βαλαντώνει ο ουρανός,
μα σαν περνάς στη γειτονιά με τόση χάρη,
κάθε ναυτάκι θε να γίνει στεριανός.

Σαν τι να κάνω, πώς μπορώ να σε κερδίσω,
πόσα τραγούδια να σου γράψω για ν’ ακούς,
στην αγκαλιά μου εκεί σφιχτά να σε κρατήσω,
με κάθε ανάσα να σου διώχνω τους καημούς.

Από τη συλλογή Συναμφότερα και λίγα μόνα (2015)