Μαρία Καρδάτου

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Γέφυρες

β'

Η γέφυρα
μια άρπα
από τον άνεμο
πάλλεται
κι αν δεν ματώσουμε
χωρίζει τα μικρά μας
χέρια
Ξεκινώ από τη μια άκρη
τη διασχίζω πετώντας
κοιτάζω κάτω
η θάλασσα αφρίζει
κινείται απειλητική
οδηγεί στην άβυσσο
Ποια είναι η τελευταία
λέξη

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Γέφυρες

γ'

Κάποτε θυσίαζαν
μια γυναίκα
να γίνει η γέφυρα γερή
να αντέχει στους αιώνες
Μέχρι που κάποιος
κάρφωσε στη γέφυρα
τη σκιά μιας γυναίκας
για να σωθεί αυτή
Από τότε η γυναίκα
αφήνει τη σκιά της
για να στεριώνει
ο κόσμος γύρω της

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Χίλιες και μία λύπες

Στους παγετώνες της αδιαφορίας
και στο γαλάζιο χρώμα
της απουσίας
βούτηξα πάλι αφήνοντας
τα ρούχα στην όχθη
Στα νούφαρα αφέθηκα
και στα χρυσόψαρα
την ώρα που όλα τράπηκαν
σε φυγή από τα πιράνχας
όταν το ρολόι χτύπησε
δίλημμα
Μία μία απογυμνώθηκαν
οι επιθυμίες
και οι φόβοι έγιναν
ανάλαφρες φυσαλίδες
Κάποτε στον βυθό ονειρεύτηκα
την επιφάνεια
τότε που όλα έφεγγαν ξάστερα
και η λύπη δεν είχε πάρει
το πρόσωπό μου

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Ο χορός της σκιάς

Στην οθόνη του κομπιούτερ
βλέπεις τον εαυτό σου
να ζει εικονικά
Πίσω από τα πέπλα
που ο άνεμος χαϊδεύει
η ψυχή δεσμεύεται
σ’ ένα χορό απατηλό
κίνησης ακινησίας
Ίσως ο θάνατος γίνεται
κίνηση
και η ζωή ψευδαίσθηση
δευτερολέπτου
με μουσική υπόκρουση
παραισθησιογόνα
σε μια ανάφλογη καρδιά
Ζεις εικονικά έτσι
ή αλλιώς

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Άπνοια

του Κωστή

Τραβήξτε τις λευκές γάζες
από τον ουρανό
Τα μαυρισμένα σύννεφα
των πολέμων
Τις κόκκινες κουρτίνες
των κατατρεγμένων
Ένας εφιάλτης ήταν
και πέρασε
Κοιτάξτε πόσο γλυκά
ανατέλλει ο ήλιος
πόσο θόρυβο κάνει
ο καταρράκτης
πόσο ήρεμα λικνίζεται
η βάρκα
Ένας εφιάλτης ήταν
και πάει
η ζωή μας χαμένη
λιωμένο γυαλί

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Αφύλακτη διάβαση

Μια άλλη μέρα περνάει
μαζί μου σιωπηλή
φορτωμένη ομίχλη
λάσπη βροχή κι αδιέξοδο
Κανένα φανάρι δε φέγγει
κανένα καμπανάκι
δε χτυπά
Βαδίζω σε έρημες ράγες
χαμένη σε σκέψεις
αναμνήσεις, λάθη
Αφύλακτη η διάβαση
δε με προστατεύει
από σύγκρουση
μετωπική
Δεν προλαβαίνω
να ψιθυρίσω
θα προσέχω τον εαυτό μου
Είναι αργά
Το τρένο έχει περάσει ήδη
και χάθηκα στο θα

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Στο κατώφλι

Το μεγάλο φωτιστικό
τυλιγμένο σε λευκά πανιά
Τα έπιπλα καλυμμένα
με σκόνη πιο δυνατή
από τις υποσχέσεις
Τα παράθυρα κλειστά
κανένα φως δεν αντανακλά
Τα κλαδιά των δέντρων
χτυπάνε την πόρτα μάταια
Λίγα βιβλία ριγμένα
στο πάτωμα άκοπα
Γκρίζα σχήματα στο ταβάνι
και οξειδωμένα σίδερα απειλητικά
σαν την απουσία
Τα μάτια της καθηλωμένα
στο κατώφλι
όπου απέμεινε το βήμα του
μισοσβησμένο

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Η μέρα νύχτα

Από μακριά προμηνύονταν
θύελλα θλίψης
Μύριζε υγρασία γύρω
κι η θάλασσα άφαντη
Οι αστραπές ξέσχιζαν
την αναμονή
Ο καθένας μόνος
θ’ αντικρίσει τον κεραυνό
Καυτό σκοτάδι
κι η νύχτα ψυχρή
Η στιγμή ηλεκτρισμένη
Δακρύζει το χώμα
που ανοίγει να τη δεχτεί
«Επιθυμούσα το φως»
γράφει με πίσσα το σκοτάδι
πάνω στον χαμό της μέρας

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Συγγραφέας

Δύσκολα προσβάσιμο
της γραφής το δάσος
Να ξεφεύγεις μέσα
από κορμούς δέντρων
και φυλλώματα
που σε πιέζουν
και σε συνθλίβουν
Απ’ όλα τα χαρτιά
που χάνεσαι μέσα τους
κι όμως σε περιέχουν
Συντρίμμια σκέψεις μέλλον
παρελθόν εικόνες
τεμαχισμένα πρόσωπα
και ιστορίες άγριες
που κάποιες δεν έχουν
βιωθεί ακόμη
Προσεγγίζοντας μια άλλη
πραγματικότητα σιωπηλή
Ο μάγος
με τα διαπεραστικά μάτια
που φαντάζεται το τέλος
της ιστορίας σας
αλλά όχι της δικής του
Το τέλος του μονοπατιού
που οδηγεί στο δάσος

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Άθραυστα τζάμια

Ένα φως αντανακλά
στο μέλλον
που έρχεται από παλιά
Βηματίζουμε πάνω
στα άθραυστα τζάμια
κοιτάζουμε κάτω
στον άλλο κόσμο
Να τα τείχη, οι τάφοι
τα ανάκτορα, το ποτάμι
Να το πέρασμα στον Άδη
Ίδιοι μείναμε στους αιώνες
Μόνο οι χιτώνες διαφέρουν
και οι ίντριγκες

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Άγαλμα

Στον σιωπηλό κήπο
ένα άγαλμα κόρης
Το ένα χέρι ψηλά
το άλλο στο στήθος
Τα κάγκελα από σίδερο
με περίτεχνα σχήματα
και ερωτιδείς
Μια κοπέλα μπαίνει κρυφά
διασχίζει τον κήπο
Στο κινητό η φωνή του
οικεία ζεστή
δε θέλει να ξεφύγει
από τη θαλπωρή
Σηκώνει το ένα χέρι της ψηλά
το άλλο στο στήθος
μένει ακίνητη
κάνει παγωνιά
Αυτός ο κήπος
δεν έχει σύνορα
Τα λιβάδια απλώνονται γύρω
κι αυτή τρέχει
με λυτά μαλλιά
και μια αλλόκοτη
παγωμένη έκφραση

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Πέτρα που κυλά

Τα πόδια μου πληγώθηκαν
ν’ αναζητώ μέσα στους λόφους
μια πέτρα να σκοντάψω
πάνω σε κάτι σίγουρο
και σταθερό
Να μου ανακόψει τον δρόμο
που με οδηγεί σαν υπνοβάτη
στο κενό
Ακόμη και στον ίσιο δρόμο
ψάχνω μια λέξη
για να σταματήσω
Να μ’ εμποδίσει να ανιχνεύω
βήματα προς τη θάλασσα
να ξεφύγω από τη γνώση
της μοναξιάς

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Μαθήματα ξιφασκίας

Με το αόρατο ξίφος
αγγίζεις το κορμί μου
με προσοχή
αλλιώς χάνεις
Δεν το τρυπάς δε χύνεται
σταγόνα αίμα
Οι κινήσεις μετρημένες
αν αποτύχεις
κερδίζει ο εχθρός
κανείς δε σκοτώνεται
δεν είναι πόλεμος αυτός
είναι παιχνίδι
όπως θα ’πρεπε να ήταν
η ζωή μας
κι όχι να σέρνομαι
αιμόφυρτη
και να πεθαίνω κάθε μέρα
Βγάζοντας τη φόρμα
και τα καλώδια
να είμαστε πάλι ζωντανοί
και μ’ ένα χαμόγελο
να δεχόμαστε
τη νίκη του άλλου

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Στο δάσος

Βρέχει δυνατά
Το πουκάμισο κολλάει στο σώμα σου
Διακρίνω τα μπράτσα σου
Η βροχή στάζει από τα μαλλιά σου
στο πρόσωπό μου
Τρέχουμε σε περνάω γελάς
και με αρπάζεις
Χανόμαστε στη μικρή καλύβα
στο δάσος
Οι κεραυνοί πέφτουν μα δε μας νοιάζει
Τόσο ανέμελοι τόσο άφοβοι
χαμένοι στο διάστημα
στις ευωδιές και στα χρώματα
Δυο ασήμαντες σταγόνες
μέσα στο μπουρίνι
Δυο αστραπές που έλαμψαν για λίγο
κι έσβησαν τον χρόνο

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)

[wings]

Μαρία Καρδάτου, Η νύχτα είναι δική σου

Λίγο πριν τη δύση
όλα τα χρώματα ενώνονται
σε μια ολόφωτη έκρηξη
Αυτή η δυναμική μοιάζει
με την ορμή της ερωτικής κορύφωσης
Το κόκκινο το χρυσό
σιγά σιγά μεταβάλλεται
σε γαλάζιο ροζ γκρίζο
σε σκούρο μπλε
και βαθύ μαύρο
Το πέρασμα από το κόκκινο
στο μαύρο
Από τον έρωτα στην απώλειά του
Το ηχόχρωμα του έρωτα
η πανδαισία
κι ο χρόνος που διαβρώνει
και καταλύει
Μου λείπεις
Να βυθίζομαι στα μάτια σου
Να χάνομαι στη μαγεία της φωνής σου
Στο κόκκινο της αιωνιότητας της αγάπης
Κι όταν χάνεται ο ήλιος
Στη νύχτα της αγκαλιάς σου

Από τη συλλογή Η αποκαθήλωση της σκιάς (2012)