Tην περίμενα αυτή την ερώτηση. Οι λόγοι ήταν πολλοί και ανεξάρτητοι από τον Βαλιούλη τον οποίο, αρκετά χρόνια πριν πεθάνει, είχε διαδεχθεί στην προεδρία ο Ανέστης Ευαγγέλου.
Πρώτα-πρώτα, οι άνθρωποι που κινούσαν τα νήματα, σ' αυτόν και σε άλλους φορείς, δεν ήταν πολλοί. Πόσο μπορεί να αντέξει εκείνος που, για παράδειγμα, αφού χτυπήσει στη γραφομηχανή του γραφείου του πρακτικά, απολογισμούς και εισηγήσεις, διακόπτοντας τις επαγγελματικές του ασχολίες, τρέχει στην Εταιρία Λογοτεχνών κι από κει στην κομματική συνεδρίαση, για να ακολουθήσει ένα πέρασμα από τη Λέσχη, την Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση και μία τουλάχιστον εκδήλωση αλλού; Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν είχαν και ελαττώματα, έκαναν λάθη. Ταυτόχρονα ωρίμασαν, κουράστηκαν, απογοητεύτηκαν. Όπως ήταν φυσικό.
Κάποια στιγμή, επίσης, έγινε αφόρητη η μεμψιμοιρία απ' τα παλιά κεφάλια που πάντοτε έβρισκαν κάτι που δεν τους άρεσε σε όσα οι άλλοι έδιναν και την ψυχή τους για να κάνουν. Ύστερα, σαν ιστορική νομοτέλεια, ήρθε η ώρα των τρωκτικών, το πολλαπλά βρώμικο '89 και η κατάρρευση του υπαρκτού ένα χρόνο αργότερα. Τι να απομείνει;
Έτσι, σταδιακά αποχώρησαν οι δημιουργοί και οι πρωτεργάτες και πέρασαν στη θέση τους οι διεκπεραιωτές. Κι όταν εξαντλήθηκαν οι μηχανικές κινήσεις, η Λέσχη και άλλοι φορείς της αριστεράς έπαψαν και τυπικά να υπάρχουν. Περίπου τότε διάβασα μια συνέντευξη του
Μανόλη Αναγνωστάκη σε εφημερίδα της Αθήνας, στην οποία εκείνο που έλεγε ουσιαστικά ήταν ότι δεν είχε πια τίποτα να πει. Κάποτε υπήρχε αντίπαλος με ιδεολογία και δράση που ενέπνεε τουλάχιστον κάποιο σεβασμό, κάποτε υπήρχε έρωτας και πάθος και άρωμα, τώρα τι υπήρχε; Η φλόγα που δεν σβήνει και κάποιοι γραφικοί που επέμεναν παράλογα να κάνουν το δικό τους ενώ οι νέοι είχαν πλέον αποχωρήσει; Τα πάντα που έγιναν εμπόρευμα, οι πολυτέλειες ως βασικές ανάγκες και η φρενίτιδα της κατανάλωσης; Το καρότο και το μαστίγιο και ο κυρίαρχος φόβος που διαβρώνει και υποδουλώνει;
Και η έσχατη ειρωνεία. Αντί να μπει η δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας (όπως ήταν τότε η καθιερωμένη έκφραση), μπήκαμε εμείς. Α, ναι, το εντευκτήριο της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης έγινε γραφείο ταξιδίων και της Λέσχης κομμωτήριο. Ή κάτι ανάλογο.