Να 'σαι καλά, Ανδρέα, πάντα γερός και πρόθυμος να συμμετάσχεις σε καθετί όμορφο, εμπνευσμένο και δημιουργικό. :-)
Η Θεσσαλονίκη, εσύ και μερικοί άλλοι (λιγοστοί και σπάνιοι) φίλοι από το χώρο της λογοτεχνίας δεν μου λείπετε καθόλου, ξέρεις, γιατί πώς μπορεί να μας λείψουν όσα κουβαλάμε μέσα μας, στην καρδιά μας, καθημερινά; Μην ανησυχείς, λοιπόν, και μη λυπάσαι. Πάντα θα σπρώχνουμε, θα βοηθάμε, θα στηρίζουμε και θα συντροφεύουμε ο ένας τον άλλον όπου κι αν είμαστε. Άλλωστε, μικρή γειτονιά του κόσμου είπα πως είναι η Ελλάδα και το εννοώ. Αν μιλήσεις σ' έναν Καναδό για 500 χιλιόμετρα απόσταση, ξέρεις τι γέλιο θα ρίξει; :-)
Ωστόσο, δεν επανήλθα στην κουβέντα για να μιλήσουμε για εμάς, αλλά για να αποκαταστήσω μια αδικία που έκανα αυτές τις μέρες και παρέλειψα να αναφέρω άλλους δυο συμπαραστάτες και φίλους μας εδώ και μερικά χρόνια. Μιλώ για τη Frederique και τον Vion. Κάθε φορά που ξεκινάμε κάποια μεγάλη προσπάθεια για ό,τι κρίνουμε σημαντικό ο Σπύρος κι εγώ στο Translatum δεν συνηθίζουμε να κοιτάμε ποιοι ασχολήθηκαν μαζί μας ή έγραψαν για την προσπάθεια αυτή. Ίσως γιατί πάντα είμαστε σίγουροι ότι τουλάχιστον δύο άνθρωποι προσέχουν και προβάλλουν καθετί που κάνουμε, αφού είναι πραγματικά δικοί μας άνθρωποι.
Από την πρώτη βδομάδα του αφιερώματος στον Γιάννη Ρίτσο, η Frederique και ο Vion ήρθαν αρωγοί και σύντροφοι στην προσπάθεια του Ανδρέα αφιερώνοντάς μας μια χωριστή όσο και
ξεχωριστή σελίδα στον δικό τους ιστότοπο (
Γιάννης Ρίτσος).
Frederique και Vion, σας ευχαριστούμε πολύ για όλα όσα κάνετε και όλα όσα νιώθουμε μαζί σας αυτά τα χρόνια (που αν αρχίσω να τα αραδιάζω τελειωμό δεν θα 'χουμε)!