Επειδή εγώ ξεκίνησα την υπόθεση με τους φοιτητές που μεταφράζουν για λογαριασμό του πανεπιστημιακού τους δασκάλου, να αναφέρω ότι:
α) απλώς το ανέφερα, στο πλαίσιο του "που να σας λέω τι έχουν δει ακόμα τα μάτια μας", χωρίς να το συνδέω με τη συγκεκριμένη περίπτωση της κρινόμενης από τον Σ. Αποστολίδη μετάφρασης, (κάτσε μη φάμε καμιά μήνυση), και με την αποσαφήνιση του sarant νομίζω ότι αυτό είναι ξεκάθαρο,
β) δεν θα το έκανα, ωστόσο, την παρατήρηση, αν δεν ΕΙΧΑ ΔΕΙ συγκεκριμένο περιστατικό ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ. Αν θέλετε, με πιστεύετε. Δυστυχώς, τότε -- μιλάμε πριν από 6 ή 7 χρόνια -- δεν μου πέρασε απ' το νου να τραβήξω φωτογραφίες ή, ακόμα καλύτερα, κάνα βίντεο μπας και τεκμηριώσω την καταγγελία μου στο μέλλον. Θα πρέπει να βασιστείτε στη μαρτυρία μου. Και μπορεί να είμαι εριστικός, φαφλατάς, ανάγωγος και άλλα ωραία, αλλά ψεύτης δεν είμαι.
Φυσικά, ΕΓΩ προσωπικά, το είδα μόνο μία φορά. Επειδή μία φορά μου το δείξανε. Άρα δεν μπορώ παρά να παραδεχθώ ότι δεν είναι δυνατόν να αποτελεί τον κανόνα. Η εικόνα, πάντως, της ντάνας με τις φοιτητικές εργασίες, που είχαν ακόμα τα ονόματα των φοιτητών επάνω, και είχαν παραδοθεί ανερυθρίαστα στον εκδοτικό οίκο από τον "μεταφραστή" πανεπιστημιακό (μην κολάτε στη χρήση του αρσενικού -- μπορεί να ήταν και γυναίκα) με έκανε να φρίξω, να παγώσω και να εξοργιστώ.