Από μικρός θυμάμαι ότι έλεγα (ο μονοφαγάς): «Το θέλω ολόδικό μου» (ή «Το θέλω όλο δικό μου»). Αργότερα, ανακάλυψα (τρέχα γύρευε πώς) ότι αυτό το πράγμα τονίζεται «ολοδικός», τουλάχιστον όταν το γράφεις. Και έτσι το έγραφα, χρόνια τώρα (έτσι, «ολοδικό», το έχω τονίσει δύο φορές στο φόρουμ).
Σήμερα, σε κάτι που έγραφα, επαναστάτησα. Και έγραψα «ολόδικό μου» άντε στο καλό, είπα, έτσι το τονίζω όταν το λέω, έτσι θα το γράψω. Και ακολούθησε η έρευνα.
Η έρευνα στο διαδίκτυο έδειξε ότι με τον τρόπο μου, στην προπαραλήγουσα, φαίνεται να το τονίζουν και οι άλλοι πολύ περισσότερα τα ευρήματα για «ολόδικός», «ολόδική», «ολόδικό» (δύο τόνοι, αφού πάντα ακολουθεί κτητικό) παρά για «ολοδικός», «ολοδική» «ολοδικό».
Ίσως ο τόνος στη λήγουσα προέκυψε από το «καταδικός» και είναι αλήθεια ότι θα έλεγα, για προφανείς λόγους, «Το θέλω καταδικό μου» και όχι «Το θέλω κατάδικό μου». Αυτή η σύγχυση δεν υπάρχει στο «ολόδικο» και ο τόνος ανέβηκε αβίαστα.
Τα λεξικά τι λένε; Το Λεξικό της ΝΕΓ είναι το μοναδικό που έχει ειδικό λήμμα, αλλά μας δίνει «ολοδικός». Το ΛΚΝ αγνοεί τη λέξη. Το Μείζον επίσης δεν έχει λήμμα, αλλά στο «καταδικός» δίνει συνώνυμο «ολόδικος» (ναι, με τον τόνο στην προπαραλήγουσα). Και το Αντίστροφο (που υπάρχει και στον Κόμβο) έχει το «ολόδικος» και δεν έχει το «ολοδικός». Λεξικογράφοι, κρατήστε σημείωση.