Με αφορμή τα ποιήματα του
Αναγνωστάκη, του
Υφαντή και τώρα του Θασίτη, αλλά και αρκετών άλλων ποιητών της πόλης μας, σκέφτομαι πόσο υπέφερε αυτή η χώρα από τα «ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα». Σκέφτομαι τι τράβηξαν οι πρόσφυγες γονείς μου και τι τράβηξε ο ελληνικός λαός τον 20ό αιώνα. Βαλκανικούς πολέμους, πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, μικρασιατική καταστροφή, δικτατορίες του μεσοπολέμου, δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, εμφύλιο πόλεμο, καταπίεση, ξεριζωμό, μετανάστευση, απριλιανή χούντα. Και μερικά ακόμη.
Υπήρχαν άνθρωποι που τα έζησαν όλα αυτά, που υπέφεραν, ρημάχτηκαν, έχασαν τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα. Και θέλησαν να ξεχάσουν. Μάζεψαν ό,τι τους απόμεινε από ψυχή και σώμα, εργάστηκαν σκληρά για να χτίσουν ένα σπίτι, να μεγαλώσουν ένα παιδί.
Είναι, λοιπόν, τόσο μικροαστικό, τόσο ποταπό, αυτοί οι άνθρωποι, και τα παιδιά τους, και τα εγγόνια τους να επιζητούν λίγη γαλήνη και να μην γυρεύουν πολλά; «Το φαγί τους, το σπιτάκι τους,
και κάτι στην άκρη για την κακιά την ώρα»;