Τόλης Νικηφόρου

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: ο πλοηγός του απείρου, 3

οι ποιητές είναι το πιο ψηλό κατάρτι
ο κόσμος φως
κι εσείς περήφανοι σαν ποιητές

οι ποιητές είναι τα φωτεινά αστέρια
κι εσείς ο απέραντός τους γαλαξίας

οι ποιητές είναι τα κόκκινα αιμοσφαίρια
κι εσείς οι φλέβες της οικουμένης

οι ποιητές είναι η μάνα γη
κι εσείς ο μυστικός τους σπόρος

οι ποιητές είναι παιδιά
ο κόσμος φως
κι εσείς αθώοι σαν ποιητές

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: ο πλοηγός του απείρου, 4

ξυπόλητος βαδίζοντας στην έρημο
καπνίζω το χαρμάνι γης κι ουρανού
η καύτρα από τα μάτια μου
τρυπάει την αιώνια σκοτεινιά
και λάμπει σαν αστέρι

δουλεύω μεροκάματο στις σκαλωσιές του απείρου
μέσα στο αίμα των αθώων
και τα σκατά των δολοφόνων
ένα παραμυθένιο κόσμο χτίζω της φαντασίας μου

μιλάω με τη φωνή της αρμονίας του χάους
στα σπλάχνα της αβύσσου δίνω ζωή
δίνω φωτιά και δίψα
προσφέρω την ψυχή μου σαν ποτάμι
μαύρο ψωμί για τους σκληρούς καιρούς

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: μυστικοί δρόμοι, 1

ταιριάστε μόνοι σας τις λέξεις
όπως τα αινιγματικά κομμάτια
που ένα ένα σχηματίζουν
την τελικά ωραία εικόνα
εγώ σας δίνω τη δική μου εκδοχή

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: μυστικοί δρόμοι, 2

αν πω γλυκό
αν πω γελούν
αν πω συντρόφισσά μου
μήπως κανείς θα καταλάβει
πόσο γλυκό είναι το χαμόγελο
πόσο γελούν τα μάτια σου
πόσο ζεστό είναι το χέρι σου
που με κρατάει σφιχτά

μέσα από χίλιες λέξεις καθημερινές
διαβαίνει το ακαταμέτρητο

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: μυστικοί δρόμοι, 3

ο πελαργός ταΐζει τα μικρά του
με ψήγματα ουρανού
είναι η στιγμή που τα φτερά
κρατάει στη στέγη διπλωμένα
ή μήπως όχι
το ένα πόδι υψώνοντας
και το λευκό κηρύκειο του λαιμού

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου: μυστικοί δρόμοι, 5

μνήμες δολοφόνων ορίζουν τους δρόμους
πτώματα αιωρούνται στους σηματοδείχτες
οι νεκροί δεν γνωρίζουν τον θάνατό τους

παφλάζοντας εισρέει
το αίμα του κόσμου στις αρτηρίες μου
και οι πληγές μου ανθίζουν
μέρα τη μέρα καθώς η στάχτη κυοφορεί
μια παράλογη άνοιξη

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, δική μου γλώσσα ο πόνος

γυμνός, απέραντος, ανυπόκριτος
εν αρχή ην ο πόνος
το μέγα της γης μαγνητικό πεδίο
η σφραγίδα των αιώνων

σύντροφοι, αντιλάλησε
ο υπέρτατος ειρηνοποιός
άστρα είναι τα δάκρυα του θεού
πάνω στο ανθρώπινο δράμα

η κραυγή που αναθρώσκει στον σύμπαντα κόσμο

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, αιωνιότητα

γενεές καλπάζουν στο φως
γενεές κατακρημνίζονται στη στάχτη

αυτό το ανυπόταχτο κλαδί
σαν αετός στο μπλε που φτερουγίζει
είναι μια τούφα απ’ τα μαλλιά μου
κι ο άνεμος που μες στα φύλλα του γεννιέται
είναι η καυτή ανάσα μου

ανθίζω και δοξάζω τη ζωή
στο παγωμένο στήθος του θανάτου

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ικέτης

παιδικές φωνές ζωγραφίζουν ποιήματα
στον αέρα
μπαλόνια έρωτα αιωρούνται αβέβαια
στις θηλές σου
η μέρα ξεδιπλώνει καινούριο το ρούχο της
στο φως
όμως αύριο ο κόσμος τελειώνει
ο φαλλός
σιντριβάνι της ζωής που στέρεψε
και σαν ατσάλινος κροταλίας ορθώνει
το πυρηνικό του κεφάλι

ικέτης δέομαι στα τέσσερά σου χρόνια
με τα δάκρυα ενός ερημίτη
που δεν γνώρισε άλλο θεό

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ειρήνη

λέξη αγαπημένη σαν το μονάκριβο παιδί
που λούζεται στον ύπνο του
εξαίσια λάμψη σαν ασημένιο νόμισμα
στο πήλινο δοχείο της ανθρωπότητας

λέξη στο χρώμα της ελπίδας
ντυμένη τα φύλλα της ελιάς
θηλυκή σαν την πικροδάφνη
ζωτική σαν το ψωμί
τρυφερό δώρο σε παλάμες αθώων
κι όμως χτισμένη με αίμα

ειρήνη
πολύτιμη λέξη ελληνική
πάνω στη γη των ανθρώπων

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, θέα απ’ τη λεκάνη της ξενιτιάς

το κρύο μπαίνει απ’ το σπασμένο τζάμι
μπαίνει το μαυροπούλι με το ράμφος του
και το αχνό διάγραμμα τριών σπιτιών
μπαίνει μια λυγερή αφρικάνα
με τις αυθάδικες γροθιές για στήθια
μπαίνουνε γλάστρες κίτρινες, πορτοκαλιές
ρούχα που κυματίζουν στο σχοινί
κάποιος που πίνει απέναντι καφέ
σκυφτός και μόνος

το κρύο μπαίνει γκρίζο απ’ το σπασμένο τζάμι
μπαίνει σκυφτό και μόνο
η μουσική ακούγεται
σαν να ’ναι λάθος οι στροφές του δίσκου

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ναυαγός στο τέλος της δεύτερης χιλιετίας

εδώ γκρεμίζονται οι αιώνες μέσα στη θάλασσα
χωρίς ούτε ένα ήχο
το ψάρι γεννιέται και το φύλλο
στο ίδιο ακριβώς σημείο
που χάνονται οριστικά τα ίχνη
της πανανθρώπινης πορείας

τον χώρο σημαδεύει ένας ήλιος γυμνός
μεγάλος σαν το γαλάζιο τ’ ουρανού
που περικλείουν τα φτερά του γλάρου
απέραντος σαν τις σκόρπιες φωνές
και τα παιχνίδια των παιδιών
κάτω απ’ τ’ αγιόκλημα και τα γεράνια

στο κοντάρι ανεμίζει η ψυχή μου
φωτιά που ανάβει με περηφάνια ο ναυαγός
γνωρίζοντας πως χαιρετίζει κάθε μέρα
την αντανάκλασή της σαν καράβι
σ’ ένα ορίζοντα αμετάκλητα άδειο

Από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου (1986)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, λάλον ύδωρ

τώρα που η πηγή έχει στερέψει μέσα μου
στο πιο βαθύ κουρνιάζω μέρος της σπηλιάς μου
και μελετώ τον ύπνο σου
μετράω πολλές φορές τα δάχτυλά σου
τις φανερές και τις κρυφές ελιές στο σώμα σου
εισπνέω το χνώτο σου
αποκρυπτογραφώ τα μυστικά που διαγράφουν
οι ανεπαίσθητες κινήσεις των χειλιών σου

είσαι τόσο μικρός
όσο ο πιο μεγάλος σοφός του κόσμου

γνωρίζω πάλι πώς και γιατί
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, ιχνηλατώντας το φως

σε μυστικά κλαδιά των άστρων
θ’ αναζητήσω ξέφτια από το φόρεμά σου
ιχνηλατώντας σκοτεινά μονοπάτια
με τα τυφλά μου μάτια θα τρυπήσω
τον μελανό πολτό της μοναξιάς

μια αιωνιότητα ανυπαρξίας
βυθισμένος στ’ απόνερα ενός πλοίου
που ’χει πια χαθεί στον ορίζοντα
βυθισμένος στην τροχιά ενός άστρου
που ’χει ήδη συρρικνωθεί στον αρχικό του πυρήνα

απρόσιτος μέσα στο μέσα μου
απρόσιτος στο πρώτο μου κύτταρο
απρόσιτος στη μελλοντική μου έκρηξη
απρόσιτος αναδύομαι και αγγίζω
την τελική διάσταση του χρόνου

υποθαλάσσια σήμαντρα
μετουράνιοι διάττοντες
ένας αστραφτερός ψίθυρος στις παρυφές της σιγής
φωτεινό προοιωνίζεται το φως

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)

[wings]

Τόλης Νικηφόρου, άλφα στερητικό

μερικές φορές χαμογελούν ανεξήγητα
δεν ενδίδουν όμως ποτέ
ασυγκίνητοι μένουν στα δάκρυά μας
απρόσιτοι
όπως ο μυστικός κρουνός
που τη νύχτα σκορπίζει στον κόσμο

οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη

Από τη συλλογή Ξένες χώρες (1991)