Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Νεκροί
 
Άδεια κουφάρια καρφωμένο το στόμα η γυαλάδα ακίνητη σαν
αλλήθωρη της ζωής κυνηγώντας τη λάμψη την σκότωσε.
Και η πνοή; Ασύλληπτο αεράκι δεν θα ξανάρθει ποτέ; Ποτέ.
Μάταια τ’ αναφιλητά όσα μοιρολόγια γέρνουν στη γωνία και κλαίνε
αρχαία τα νομίσματα για ποιο ταξίδι η φρίκη της ερημιάς;
 
Αν ζω αν βρίσκομαι ακόμα στη γη δεν θα σ’ αφήσω να πεθάνεις
ήλιε ξενιτεμένε ψέμα γοερό χαιρετισμούς στη Βεατρίκη
(στα κόκκινα της δύσης φανατική νοικοκυρά η αλήθεια)
πόσα σκοτάδια πέρασαν κατόπι από τα μάτια σου τα λυπημένα
σκιές της εποχής συνθήματα λησμονημένα (το τίποτε).
 
Σαν χάροντας αμίλητος τα μισά σου χρόνια μετρημένα κι όμως
την οριζόντια πτήση της στάχτης φοβάσαι. Νεκρός λοιπόν; Νεκρός.
Βόμβος φθινοπωρινός της μέλισσας στο λουλούδι (που δεν ακούει πια).
Άλλη μια στάση ποιο τ’ όφελος; Άλλους έφαγεν η φλυαρία άλλους η σιωπή.
Κι άλλους άσπρο κοπάδι γκρεμισμένο στις χαράδρες με το ζόρι.

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=CiexUTODoLY

Μάνος Λοΐζος & Γιάννης Νεγρεπόντης, Τρίτος παγκόσμιος
(τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου / δίσκος: Τα τραγούδια του δρόμου (1974))

Μάρκος Μέσκος, Θέση

Τώρα τη νύχτα φοβάται μονάχος
στην κάμαρα. Τανκς περνούνε πάνω από τον ύπνο του
και τ’ όνειρό του μαζί με τη γης τρέμει σύγκορμο.

Τις άλλες βραδιές που το σπίτι γεμίζει φίλους
συγγενείς και φιλοξενούμενους, κάποιους θα φιλέψει
σε κάποιους θα σφίξει ζεστά το χέρι και σ’ άλλους
θα εξομολογηθεί πως την αυγή
μαζί τους αφουγκράζεται χαρούμενος
πόσες αλωνιστικές μηχανές περνούν για πάνω
να θερίσουνε το στάρι των χωριών της Άρνισσας.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXIII)
 
Έκλαιγε στη σιωπή∙ μόνος και πικραμένος∙ πρώτη φορά σαν προδοσία
απ’ την αφύλαχτη πόρτα μπήκε το ελάχιστο φως, το λίγο αέρι.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Πέντε μερόνυχτα (IV)

[Ενότητα Πέντε μερόνυχτα]

IV

Ελένη Χ.

Είπες η αγάπη το μέγεθός σου ορίζει∙
κάποια χέρια εδώ μεσολαβούν
τη νύχτα που πλαγιάζαμε μαγεμένοι
τη μέρα που οι φωνές δεν σκότωναν τη ζωή∙

(τα χέρια σου ήταν πάλι
τώρα δεν γέρνουν στο κενό φωλιάζουν στα δικά μου χέρια).

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XIV)
 
Κοίταζα τα φρύδια σου∙ βαθιά τα μάτια σου∙
τα μαύρα σου μαλλιά και το πικρό σου στόμα –
αν ανταμώσουμε ξανά θα σε γνωρίσω πάλι.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Χριστίνα

Θλιβερό η φωνή να γυρίζει πίσω χωρίς απόκριση
ο στίχος της Ασκληπιού και το φεγγάρι ευτυχώς χαμηλά
και ο ψηλός μονόχειρας στο επιτάφιο αεράκι
κάθε απόγευμα γύρω τριγύρω του Λυκαβηττού.

Ένας άνθρωπος της ηλικίας μου λοιπόν που βαδίζει
στους δρόμους με την ωραία ψευδαίσθηση
τι ωραία
 τι ωραία
όλα χαρούμενα όλα φωτεινά και καταπώς
βαθιά τα επιθυμεί η ψυχούλα που μες στη φυλακή
γεννιέται.

Πίσω από τα φύλλα πίσω από τα πουλιά
πάλι φοβάμαι.

Από τη συλλογή Άλογα στον Ιππόδρομο (1973)

[wings]

Μάρκος Μέσκος: [Κάθε Δευτέρα αρχίζει τουλάχιστον μια νέα βδομάδα...]

XIX
 
Κάθε Δευτέρα αρχίζει τουλάχιστον μια νέα βδομάδα
νέες υποσχέσεις νέος έρωτας νέα γυναίκα
πράσινα φύλλα δέντρων την άνοιξη και τον χειμώνα νέα βροχή
ανοίγει ο κύκλος του γερακιού δεν κλείνει
και τα βάσανα αλλάζουν μορφή νερό που τρέχει στις όχθες
πρωί μεσημέρι βράδυ και μεσάνυχτα γίνεται μυστήριο
όνειρα παιδιά της μάνας κόρφος και ψυχή αμάραντη
ανοίγουν τα πανιά σαλπάρει το καράβι περίπου αντίο
και στην ατέλειωτη ζωή φάντασμα της Ελευθερίας παγώνει
γιατί τα λουλούδια δεν ζούνε πολύ, πεθαίνουν.

Μα επιτέλους κάθε Δευτέρα χαράζει νέα μέρα νέα εβδομάδα
από την αρχή η ζωή με το αίμα και τον πηλό
κορμιά στον τοίχο και κορμιά στη λάσπη λησμονημένα
δρόμος νέος το πρωί πουλιάζουν τα κλωνιά και η χλόη
λυγίζει τρυφερά στο αεράκι υποψία λαφιού νερό πηγής
της απελπισίας νερό να η δύναμη – η μόνη δύναμη.

Από τη συλλογή Τα ισόβια ποιήματα (1977)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XVII)
 
Στοχάσου. Πόσον κράτησε η κακιά Στιγμή, πόσον το Θαύμα;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XI)
 
Δεν είναι η μνήμη. Σκιά και φως
σιωπή πολύγλωσση κι αγκαλιά μονάχα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Άνθη στο καταραμένο φίδι (84)

84.
Αγάπη τρελή, πολύχρονη δύο μηνών και ζεστή, μεγάλη, αντιφατική, γελοία, ωραία σαν κυνηγημένο σύννεφο, κλαίουσα στον ποταμό, χαρούμενη με δύο παλαμάκια, αγωνιούσα, ταξιδεύουσα συχνά, επστρέφουσα πάντα, το τελευταίο αντίο πάλι, τον ουρανό τρυπώντας και τη γη καταρώμενη, φυλακισμένη σε τέσσερις μικρούς τοίχους, πανελεύθερη, μια κίνηση πουλιών για το Βορρά, χιόνια που λιώνουν, φιλιά που αχνίζουν τρέμοντας, παλιόπαιδο του δρόμου, νύχτα με σεντόνια λευκά, τέλος γνωστό, ανονόμαστο άνθος σε κρυμμένο λιβάδι, νύχι της πέρδικας φοβισμένο, μωρό κοιμισμένο στο βυζί, υγρασία στα σκέλια, ποτάμι βαθύ, κόκκινη κατάσαρκη μπλούζα, κουρέλι αγαπημένο, καρφί στο μυαλό, βουνό αγέρωχο, κατεβασιά λύκων, αμνοί βελάζουν, φωτιά μεγάλη, δάκρυα που δεν σβήνουν τίποτε, λεύκες ψυχούλες, γκρεμός με αγριοπερίστερα, πουκάμισο φιδιού δεν βρέθηκε, δαχτυλίδι αρχαίο, φωνή τώρα στο κάστρο, στάρι που λυγάει στον κάμπο, κρασί σταφυλίσιο, μια πενιά από ούτι, τα πάνω κάτω του κόσμου, τρελή Αγάπη, Εσύ.

Από τη συλλογή Άνθη στο καταραμένο φίδι (1983)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Πέντε μερόνυχτα (Ι)

[Ενότητα Πέντε μερόνυχτα]

I

Ορκίζομαι στον αέρα που σαλεύει τα φύλλα των δέντρων
ορκίζομαι στις φωνές των νεκρών καθώς σουρουπώνει
ορκίζομαι στον τριγμό των οστών Μάιο μήνα
όταν βελάζουν τ’ αρνιά και μουκανίζουν θλιμμένα τα γελάδια
ορκίζομαι στη σιωπή στη σιωπή στη σιωπή∙

ορκίζομαι στον αέρα που σαλεύει τα φύλλα των δέντρων
.............................................................................
(όταν η μνήμη ξεθωριάζει πήγαινε κατά το χωριό).

Από τη συλλογή Ελεγείες (2004)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Σαν ιστορία
 
Στα υπόλοιπα της Ιστορίας χάθηκες την επομένη∙
κανείς δε ρωτούσε για σένα.

Πώς ασπρίζουν τα μαλλιά των ανθρώπων
και φέρνουν πίσω το τενεκεδένιο δόντι της εξορίας
στα λίκνα των δρόμων γυμνοί όνειρα όνειρα πάλι
κάποιοι τραγουδούνε ακόμη μα στην αγορά ένας ήχος
«δώσ’ μου την πραμάτεια, ξένε, ό,τι μου ζητήσεις θα πληρώσω»

βάλτος λάσπες απόνερα και νάιλον προσφορές άλλες
εκείνων που ανεβαίνοντας μελλοντικά κυπαρίσσια τις ραχούλες
σούρουπο σκιές γλιστρώντας στο κλαρί ν’ ανταμώσουν
τις ομάδες την ιερή φωτιά τα συντριμμένα αδιέξοδα
σαν Ιστορία σαν Ιστορία σαν Ιστορία   

δεν είσαι για δυστυχίες εσύ κάτσε στ’ αυγά σου
ήρθαν και τα γηρατειά πέρασε η ζωή πέρασε
άλλαξε το χρώμα των ματιών το ψωμί από στάχτη
μην ακούς την καρδιά σου μ’ αγκάθια η χώρα της τριανταφυλλιάς
παρότι φίλος των ίππων είλωτας είλωτας τελειώνεις.       

Από τη συλλογή Χαιρετισμοί (1995)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, [Και μην ξεχνάς τη θάλασσα...]

[Ενότητα Στον ίσκιο της γης]

XV

Και μην ξεχνάς τη θάλασσα που υπάρχει καθημερινά
κάποια καράβια στο πήγαινε-έλα του διαβόλου
για τον βυθό και τα σκοτάδια του ακριβώς δεν ξέρεις ιστορία

συνήθισες τη γλώσσα της στεριάς στον ανήφορο
πασίδηλες ω! εποχές του παγωμένου ήλιου
με το μάλαμα που τρώει τα χέρια τέλος-τέλος
μένει το χώμα βροχή ματωμένη και τα λουλούδια ανθίζουν

γλώσσα της ανάγκης – έτσι θα σβήσεις
το σούρουπο που λαγαρίζουνε τα χρώματα
πουλί κρυμμένο αθάνατο νοσταλγικά
και με τη γλώσσα δροσερή προτού το κάμα πέσει

συνήθισες τη γλώσσα της στεριάς με τα μωρά στον ώμο
λόφο τον λόφο δρασκελάς και η κεφαλή στον ουρανό
από τα έγκατα της γης ένα εκατομμύριο χρόνια σ’ αγαπώ.

Από τη συλλογή Στον ίσκιο της γης (1986)

[wings]

ANNA VISSI-DIPSASA STHN PORTA SOY - YouTube

Σταύρος Κουγιουμτζής & Μάνος Ελευθερίου, Δίψασα στην πόρτα σου
(τραγούδι: Άννα Βίσση / δίσκος: Μικρές πολιτείες (1974))

Μάρκος Μέσκος, Η άσπρη πόρτα

Από δω κινούσε ο έρωτας. Μελαχρινή χλωρασιά
το κόκκινο φόρεμα πώς σου πήγαινε!

Τρία ξύλα η άσπρη πόρτα και μια λαμαρίνα ασβεστωμένη.
Για μας η αρχή των φιλιών∙ του αγροφύλακα
η πύλη του νόμου. Σαν το πουλί χαράματα
σαν τη λαφίνα βράδυ η αγάπη μας έτρεχε να δροσιστεί.
Της θάλασσας τα σπλάχνα πάνω στο τριφύλλι, το άνθος
της μηλιάς πιο πάνω και ψηλά δυο φύλλα καρυδιάς με το φεγγάρι...

(Άκου πώς νυχτώνει ένα αηδόνι στο ποτάμι!)

Καθώς η φλούδα δένει τον κορμό ζητούσες να σε σφίξω∙
τον φόβο σου να λιώσω όταν αστροπελέκια σκίζανε τον ουρανό.

Τον άλλο φόβο μέσα μου τον άκουγες;

Στην άσπρη πόρτα τώρα ανοίχτηκε φαράγγι
κι ο έρωτάς μας αλογάρης τ’ άλογα χουγιάζει
να πέσουν στον γκρεμό. Στα μάτια σου η βροχή
μα πέρα απ’ την αγνότητα μπροστά μου πάντα ένα
μαχαίρι ματωμένο.
Σύννεφο μικρό όμως αλλαξοκαιριάς πάει κι έρχεται
σύννεφο αλλαξοκαιριάς!

Σφάξτε τη φτώχεια η νύχτα να υποχωρήσει!

(Μικρή μου Βαρβάρα, μικρή μου Ιουλία
μικρή μου Ιωάννα, πο πο σας ξέχασα...)

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=SpwauTelz_U

Χρήστος Θηβαίος & Μάνος Ελευθερίου, Ένας ζητιάνος στα χρυσά
(τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας / δίσκος: Πάντα κάτι μένει (2008))

Μάρκος Μέσκος, [Μήτε οι ζητιάνοι απόμειναν της εποχής...]
 
Μήτε οι ζητιάνοι απόμειναν της εποχής
εκείνης. Κουρέλια φύλλα μονάχα.
Ποιο τ’ όφελος πιο κέρδος έλεγες τάχα
ποιο το γλυκό αντιστάθμισμα της ενοχής;

Κανένα! Μα εσύ δεν βούτηξες στο νερό
τη φωτιά έντρομος δεν έβαλες στο χέρι.
Πίσω από τα περασμένα το χαμπέρι
κλάψανε άλλοι τον παγωμένο νεκρό.

Και η ενοχή φαρμάκι και πικρή χολή
γιατί έπρεπε στα βάραθρα να αποστείλω
θεριά δεμένα δαίμονες και τον σκύλο
που με κοιτάζει τώρα με ματιά θολή.     

Από τη συλλογή Ιδιωτικό νεκροταφείο (1975)