Γιάννης Γ. Μασμανίδης

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Σιγοψιθυρίζει...]

Σιγοψιθυρίζει:
Κάθε ομορφιά απ’ το ημίφως,
κάθε ομορφιά απ’ το ημίφως...

Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Πάνω στα βράχια...]

Πάνω στα βράχια
τα πρώτα ερείπια
σαν μικρές φωτογραφίες,
κρίματα παλιά
μικρά φυλαχτά
ερημωμένων δρόμων.
(Πληθαίνουν οι τριγμοί,
νεκροί άγνωστοι ήχοι.)
Ήταν πολύ αργά,
αργά όπως πάντα.
Τώρα όμως ας είναι η στιγμή,
λίγο πριν ανοίξει τα φτερά
στον ανώριμο πόθο
να ξεχύνεται,
ψιθυρίζει

(ψιθυρίζει
σαν στάλα βροχής ξεχασμένη
για την πρόθεση,
των άδειων ματιών την πρόθεση,
επειδή λένε:
στα σιωπηλά βάθη
χορεύουν μαύρες φιγούρες
τραβώντας το μικρό μας νήμα).

Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Να πάλι...]

Να πάλι
στον άδειο σταθμό
πυρπολημένη.
– Δεν σε φοβάμαι,
παρ’ όλα αυτά,
ψιθύριζε...
Οι σκιές από πάντα
απαλύνουν τους άδειους δρόμους.

Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Το βράδυ...]

Το βράδυ
στο μάκρος των δρόμων
συνυπάρχουν.
Άκου! της λέει
το τρίξιμο της νυχτιάτικης
θηλιάς,
άκου, λέξεις απλές στο σκοτάδι
(τον πιάνει δυσφορία),
τότε
απλώθηκαν κι οι σκιές,
βράχηκε κι αυτή η θηλιά
κι η ασφαλισμένη πόρτα.

Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: Τι είναι χρόνος (II)

Τι είναι χρόνος
ρωτούσε πάλι.
Στο ήρεμο νεύμα του
αποκρίθηκε
σιωπώντας...
(συννέφιαζε τότε
μέσα της)
κι από την άλλη:
– Ας ήτανε να λυτρωθώ,
σκεφτόταν
κι έγινε νύχτα τότε...

Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Στη γωνιά...]

Στη γωνιά
πέρα από πραγματικότητες
ένα κομμάτι κενό,
σάπιο φως, λοξοδρομώντας,
νυχτερινή οδοιπορία
στους αφιλόξενους σιωπηλούς
βράχους της εγκατάλειψης.
Πίσω τους έτρεχε ο ύπνος,
πόθος βαθύς στα λιθόστρωτα,
κι εκείνη έκρυβε τα μυστικά της.
Μαύρα χέρια.
Δεν απαντάει...

Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: Τι είναι χρόνος (III)

Τι είναι χρόνος,
ρώτησε ο ξένος
ο θάνατος που ’ρχεται;
Κοίταξε απορημένα τις παλάμες του,
διάβαζε το μαύρο άνοιγμα της καταπακτής,
άφηνε τις προσδοκίες,
ενώ ξαναρώτησε
«τι είναι χρόνος»

Από τη συλλογή Ήταν κι η νύχτα (1993)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Τώρα πια...]

Τώρα πια
μαστόροι χαλκεύουν τα νοήματα.
Στους πυθμένες των καιρών
ξηλώνονται οι ραφές του περιβλήματος
αιώρα δεμένη με σταθερά σημεία.
Εκείνη,
μυστήρια προξενήτρα
στο σαστισμένο βλέμμα του
στο φέγγος των κεριών
και στ’ άλλα φώτα,
τώρα πια
στους άγραφους τοίχους
των αναχωρητών
η προσευχή μάτωνε τις οπτασίες
τελείωνε και η αρίθμηση
συρμένη σε δημόσια πλατεία.

Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Το βλέμμα δεν έκρυβε τη θλίψη...]

Το βλέμμα δεν έκρυβε τη θλίψη,
πάνω από άσπρους καπνούς,
λύεται η μνήμη,
ήχος σκουριασμένος,
βουβός λυγμός σκλήρυνε τη θέληση
μικρές μορφές με χέρια υψωμένα
σκιρτήματα πόνου
φεγγάρι νωχελικά σερνότανε.
Αγκαλιαστήκανε.

Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Κοίταζε γύρω του...]

Κοίταζε γύρω του.
Στους τοίχους
μια μεγάλη ακουαρέλα,
χαλικιά σβησμένων ματιών

τώρα στον γυρισμό
χαρές που χορταίνουν
στην ερημιά και στα σκοτάδια.

Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Ξεπρόβαλε με γκρίζα φορεσιά...]

Ξεπρόβαλε με γκρίζα φορεσιά
ακαταχώρητο το όνομά του
σ’ εκείνο το κατάστιχο.
Στέκεται μπροστά της,
απλώνει το χέρι
αμίλητος, ξένος.
Σκέπαζε την τρεμουλιά στη φλόγα
με τον πελώριο κηροσβήστη.
Στα ρείθρα και στις γωνιές
η σκοτεινή καταχνιά
αραιώνεται.
Οι λύπες απονεκρώνονται
σε βλέφαρα μισόκλειστα
σκιές του πρωινού.

Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Νύχτωνε τότε...]

Νύχτωνε τότε
στο κρύσταλλο των ουρανών.
Η γοητεία των σκιών
σαν λιτανεία,
αγγελτήριο αργότερα
θεμέλιο
σ’ άπιαστα σχήματα.
Το φως του φανοστάτη
ανύψωνε νοήματα κρυφά

κι η βάρκα ακόμα εκεί
στο βάθος βάθος της ψυχής.

Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Τις νύχτες τρόχιζε τα μαχαίρια του...]

Τις νύχτες τρόχιζε τα μαχαίρια του
δώδεκα επιχρυσωμένα μαχαίρια
χαϊδεύοντας το κορμί της.
Θολώνει με τους καπνούς του
το γιοφύρι της μεγάλης νύχτας,
το γιοφύρι της.
Χυμούσε φως τρεμάμενο
στα πορτρέτα προγονικών μορφών
ακολουθώντας τη μετέωρη μνήμη.
Στις απότομες όχθες
μέσα σε δρόμους άτακτης φυγής
η τελευταία πνοή
ένα προσχέδιο
μια καταγραφή σφαλμένης επιθυμίας
για δυο δανεικά ψίχουλα
για το παλιό θυμιατήρι
για το άσπρο που έπεφτε πολύ
στο πρόσωπό της.
Δική της τώρα και η κοιλάδα
και τα μαύρα λιθάρια.

Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Το στόμα της μισάνοιχτο...]

Το στόμα της μισάνοιχτο
τον πλησιάζει με αργές κινήσεις.
Ανασηκώνεται.
Σωπαίνει.
Ρούχα μαύρα έντυναν το κορμί της.
Εκείνος
αναταράζει την απέραντη ερημιά της
και συνεχίζει.

Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)

wings

Γιάννης Γ. Μασμανίδης: [Η νύχτα...]

Η νύχτα.
Συμβουλάτορας ωχρός
σιωπηλά στις κόχες
συνωστιζόταν.
Και το αγγελτήριο μετά
παράξενα γραμμένο
εκτεινόταν και επεξηγούσε,
στον διάκοσμό του
νεκρά κοράλλια φυτεμένα.

Από τη συλλογή Φως εν τέλει (1997)