Ούτε το βιβλίο του Μίτσελ ξέρω ούτε τη μετάφραση ούτε τη μεταφράστρια, άρα ούτε και άποψη επί του συγκεκριμένου μπορώ να έχω. Έχω όμως μια γενική άποψη, που λέει ότι πολύ συχνά μεταφραστές αναλαμβάνουν έργα πάνω από τις δυνάμεις τους, αμείβονται οικτρά, χύνουν πάρα πολύ ιδρώτα και, όταν πια, μετά από ένα μεγάλο «ουφ», βλέπουν το έργο τους τυπωμένο, έρχεται ο ειδήμων, ο άνθρωπος στο πόστο, και με μια φράση σε κάνει μπορεί να σε κάνει σκόνη.
Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της μεταφράστριας, όσο δίκιο ή άδικο κι αν έχει. Ωστόσο δεν θα ήθελα να είμαι ούτε στη θέση του ανθρώπου με την τόση εξουσία που τόσο εύκολα, με μια μονοκονδυλιά, μπορεί να απαξιώσει τον κόπο του άλλου. Ο χρόνος μας έχει περιοριστεί αφόρητα και καλές λύσεις έχουν γίνει οι γρήγορες λύσεις. Ο εκδότης θέλει μια μετάφραση γρήγορα και όσο γίνεται πιο φτηνά. Ο μεταφραστής πρέπει κι αυτός να τη βγάλει γρήγορα αν θέλει να του φτάσουν τα λεφτά για να φάει. Η παρουσίαση του βιβλίου πρέπει να γίνει γρήγορα περιμένουν μερικές δεκάδες άλλα βιβλία στην ουρά. Και ο αναγνώστης θέλει με δυο λόγια να καταλάβει: του κάνει το βιβλίο ή δεν του κάνει.
Έτσι, μέσα στην πληθώρα της παραγωγής, όλα πατικώνονται και όλα γίνονται φτενά και φτηνά. Κι εγώ δεν έχω χρόνο να προβληματιστώ άλλο· πρέπει να γυρίσω στη δουλειά μου.