Χρήστος Ντάλιας, Νυκτερινό
Άδειο το σπίτι, νεκρό
φλεγόμενη δάδα
στου ήλιου τις ύστατες χρώσεις.
Πού να σταθώ;
Περπατώ, περπατώ δίχως κέφι
τα νέφη κοιτώντας.
Μόνος τώρα, μονάχος,
ματωμένος γυρίζω.
Οι φωνές με προφταίνουν.
Δεν θ’ αντέξω.
Το μηδέν μέσα στις σάρκες.
Προχωρώ στους σκαμμένους τούς λάκκους
σκυφτός.
Η κραυγή
δίχως τέλος μακραίνει.
Από τη συλλογή Στην εφαπτομένη (1976)