Απ' όσα γνωρίζω, η κοινοτική νομοθεσία υποχρεώνει τους εκδότες να δίνουν ποσοστό επί της λιανικής στους μεταφραστές ως δικαιώματα, χωρίς όμως να ορίζει το ποσοστό αυτό. Σκεπτόμενοι...Ελληνικά, αρκετοί εκδότες συμπεριλαμβάνουν στα συμφωνητικά τους με τους μεταφραστές έναν όρο που ορίζει το ποσοστό αυτό σε κάτι ψιλά (π.χ. 0,05 τοις χιλίοις), με αποτέλεσμα το συνολικό ποσό που προκύπτει μετά την εξάντληση της πρώτης έκδοσης να ανέρχεται σε μερικά ευρώ και ο μεταφραστής να μην μπαίνει ποτέ στον κόπο να το ζητήσει.
Βέβαια, ας ήταν οι κανονικές αμοιβές της προκοπής, κι ας μην παίρναμε ποτέ αυτά τα ποσοστά.
Από την άλλη, για να παίξω το δικηγόρο του Διαβόλου, το βιβλίο είναι ένα ακριβό προϊόν. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσοι άνθρωποι πρέπει να πληρωθούν για κάθε βιβλίο που βγαίνει: Έχουμε και λέμε: συγγραφέας, ατζέντης, αντιπρόσωπος του ατζέντη στην Ελλάδα, μεταφραστής, επιμελητής, γραφίστας, τυπογράφος, χαρτέμπορος, φιλματζής, βιβλιοδέτης, μεταφορέας, διαφημιστής, χονδρέμπορος, βιβλιοπώλης, εκδότης και --βέβαια-- το Κράτος!