Ανδρέας Καρακόκκινος

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Σ’ ένα ποτήρι η μοναξιά

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Πίνει τη μοναξιά
στο μπαρ
μ’ ένα ποτήρι στο χέρι.

Λικνίζεται στις νότες
του ονείρου
και το κορμί της ρυθμός ερωτικός.

Ψιθυρίζει τα τραγούδια που μιλούν
γι’ αγάπη
κι η σκέψη σε ταξίδι αναπόλησης.

Παρατηρεί τους θαμώνες
τάχα αδιάφορα
με βλέμμα πάντα λυπημένο.

Αναζητά μια συντροφιά
γι’ απόψε
ή για το πάντα της ζωής.

Σμίγει το δάκρυ της
με το ποτό
να σβήσει την αιώνια θλίψη.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Ο φαροφύλακας του σύμπαντος

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Ο φαροφύλακας του σύμπαντος
αιώνες τώρα ανάβει κάθε σούρουπο
το λύχνο στο βορινό αστέρι
εκεί στο σταυροδρόμι του απείρου
που συναντιούνται οι ψυχές
σαν ταξιδεύουν στην καταχνιά
ψάχνοντας για κατάλυμα αγάπης.

Ο φαροφύλακας του σύμπαντος
με τ’ άσπρα γένια ως το γόνατο
κάθεται αμίλητος και σκυθρωπός
και μόνο σαν ανταμώσουν δίπλα του
μάτια γεμάτα από τη δίψα του έρωτα
χαμογελά και δείχνει με το βλέμμα
το δρόμο για τον δικό τους γαλαξία.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Γυναίκα

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Μιλάς με τη σιωπή των αστεριών
που λαμπυρίζουν στα σκοτάδια
και γράφεις στην ουρά του φεγγαριού
που σβήνει σε θάλασσες γαλήνιες.

Ζωγραφίζεις σε παιδικό χαμόγελο
με χρώματα του ουράνιου τόξου
και πλέκεις σε αρχαίο αργαλειό
με ηλακάτη από νότες και στίχους.

Στα περάσματα των αστερισμών
μέσα σε ουράνιες μελωδίες
εκεί που λούζονται νύμφες και θεές
βαφτίζεσαι να ξαναγεννηθείς γυναίκα.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Tango argentino

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Κόκκινη φλόγα
στροβιλίζεται στους ρυθμούς
ενός tango argentino
και φλεγόμενες καρδιές
καίγονται
στους εξώστες του μεσονυκτίου.
Εσύ αιωρείσαι αγέρωχη
πύρινη οπτασία.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

https://www.youtube.com/watch?v=HDUuXWM9BWk

Thesia Panayiotou & Jay Raskin, Electra's Song
(sung by: Martha Lewis / from the soundtrack of the film Electra (USA, 1990) directed by Jay Raskin)

Ανδρέας Καρακόκκινος, Ηλέκτρα

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

στις νότες της Θέσιας Παναγιώτου

Λικνίζεται στην κόψη
της μνημοσύνης
κρατά το αρχέτυπο ποτήρι
της εκδίκησης
αναζητά το φως
στην ηδονή των δακρύων
και βάφει το σκοτάδι
με κόκκινες αστραπές
από αίμα.
Σε χρόνο άχρονο
την ονόμασαν Ηλέκτρα.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Μεσονύχτι

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Ένα βιβλίο ανοικτό
στα πόδια σου
κι εσύ ταξιδεύεις
σ’ απόκρυφους πολιτισμούς
παίζοντας με τις λέξεις.
Μια πεταλούδα πολύχρωμη
κάθεται στα μαλλιά σου
νομίζοντας πως είσαι η άνοιξη.
Κάπου μακριά ένα ακορντεόν
στολίζει τις σελίδες
κι ένα φως αχνό
χορεύει μπρος στα μάτια σου
στη ράχη της βελόνας
που δείχνει μεσονύχτι.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Δρόμοι δακρύων

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Δρόμοι των δακρύων
σε μια κέρινη μάσκα σιωπής
σ’ ένα πρόσωπο ανέκφραστο
στον καθημερινό συρφετό
με μάτια παγωμένα και θαμπά
και γυάλινες φλέβες άχρωμες.

Κι όταν οι λέξεις του έρωτα
ανάψουν μια μικρή φωτιά
το κερί λιωμένο κυλά
το αίμα γίνεται ποτάμι
κόκκινο ορμητικό
και τα μάτια δακρύζουν.

Δρόμοι των δακρύων
κι η έκρηξη συναισθημάτων
ηφαίστειο ενεργό.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Στην αυλή του μουσείου

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

Τα πρόσωπα
χωρίς σκοτάδι στο περίγραμμα
χωρίς τη φθαρμένη μάσκα του χρόνου
πλέκουν λέξεις καθημερινές
κάτω από το μανδύα της θεάς
που ανεμίζει ανάμεσα στους αιώνες
την τελετουργία του έρωτα.

Τα μάτια
ακολουθώντας την πορεία της ιστορίας
σμίγουν κάτω από κάστρα και πύργους
αλώνουν τα σημάδια της αγωνίας
και βάφουν τα όνειρα
με μελωδίες σε κλίμακα
ουράνιων χρωμάτων.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)

[wings]

Ανδρέας Καρακόκκινος, Μέρες Αυγούστου

[Ενότητα Αμπάρι 2 | Με σεντεφένια ηλακάτη]

I

Σμίξαμε το μεσονύχτι
κάτω απ’ το φέγγος των Πλειάδων
στην άπλα τ’ ουρανού
ανταλλάξαμε φιλιά κι αστέρια
κι ο Αύγουστος μας χαμογέλασε
πίσω απ’ τα φεγγάρια του

δέσαμε κόμπο στα μαλλιά
τους όρκους της Αφροδίτης
και με το σπαθί του Ωρίωνα
χαράξαμε ένα δικό μας θόλο
του έρωτα το φτερωτό άλογο
να μας χαμογελά τις νύχτες.

II

Το θαμπό πρωινό
του Αυγούστου
αγκαλιάζει νωχελικά
κάτω από ένα σεντόνι σύννεφο
την αγουροξυπνημένη
μοναξιά.
Σε χάρτινα καραβάκια
πολύχρωμες σκέψεις
αφήνονται σε ακύμαντη
θάλασσα.
Αράζουν στα πόδια
της θεάς του έρωτα
και χαράσσουν
στο μαξιλάρι της προσμονής
το φιλί.

III

Κόψανε στη μέση
τον Αύγουστο
κι ο έρωτας κύλισε
καυτή κόκκινη άσφαλτος
σε χαραγμένους δρόμους.

Μισός ν’ ανθοβολεί
από το γέλιο σου
κι ο άλλος να φουντώνει
μες στη φωτιά
από το άγγιγμά σου.

IV

Οι μέρες
κυλάνε γεμάτες
ζεστό Αύγουστο
και θαλασσινό μελτέμι.

Οι στιγμές
σβήνουν ξαναμμένα
κύματα έρωτα
σε άμμο υγρή και λείες πέτρες.

Η πρωινή αύρα
πάθος αδρόσιστο
φουντώνει Όστρια
σε ερωτευμένες αγκαλιές.

Κι οι νύχτες μετέωρες
αναζητούν αστερισμό λιμάνι.

Από τη συλλογή Λαθρεπιβάτες σε πειρατικό (2017)