Μάρκος Μέσκος

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLII)
 
Στις πλάτες του χτυπούσαν οι καμπάνες της Αγια-Σοφιάς∙
(κλαίγοντας θάμπωνε στη μοναξιά του).

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLIII)
 
Πάλι χαράματα ακόμη νύχτα
όργανα μουσικά τύμπανα υποχθόνια
μα η φωνή πάνω απ’ όλα περήφανη και πονεμένη
πάλι μπαϊράκια πάλι σημαίες ραγίζουν
ταμπούρλα στις άγριες χαράδρες — ξένος ο κόσμος
που δεν είδαμε και δεν εννοούμε.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLVI)
 
Κόκκινα τα χαμηλά κλωνιά πρησμένα τα ματάκια τους θαρρείς
αύριον όμως δεν θα κλάψουν — έφηβα μόλις πλατανόπουλα
κι αμούστακα ψιλοκεντημένα φύλλα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (XLVIII)
 
Σπάνια μοσκοβολάει το αγιόκλημα της τύχης∙
Μοίρα, πού έθαψες το σώμα;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (IL)
 
Θεέ μου κρύα είναι τα δέντρα σου
στάζουν βροχή και στα φυλλώματά σου
κρώζουνε μαύρα πουλιά.
Κόκαλα και σκόνη τα παγερά σου κυπαρίσσια.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LI)
 
Τρυφερά μοσχάρια αντάμωναν στο λιβάδι
πρόβατα ενός μηνού κοιτάζονταν στα μάτια∙
(μην άνθρωποι τάχα;)

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LIII)
 
Νοέμβρης μήνας είναι ο Θάνατος
όταν η μέρα είναι νύχτα και η νύχτα νύχτα βαθιά.

Έτσι θαρρώ και η σκοτεινή οδός
συγκλίνοντας στον μαύρο ορίζοντα και στα γυμνά κλαριά
αράχνες και σκιές και κόρακες που κρώζουνε λυπητερά
στην ομίχλη του ακατάλυτου Άδη.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LVI)
 
Μνημόσυνο

Πέτρες σημάδια νεκρών πατούσαμε στον λόφο∙ ξάφνου
περίεργος κρωγμός (από την γκορτσιά την πικραμένη;)

Γύρω γύρω η Μπούκα∙ στα ψηλά βουνά οι σκοτωμένοι αθώοι.
Καίνε χαμηλά κεριά της χλόης η νύχτα καλπάζει αλλά πριν
ο κρωγμός του πουλιού βρισιά στην ηλιόλουστη μέρα.

Στο τέλος είπεν ο Γιάννης: χωρικός προσευχήθηκα εδώ∙
μας διώχνει όμως το αίμα∙ λίγοι αντέχουν.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LIX)
 
Σούρουπο πάλι και ξαφνική καταχνιά και κρύο που κοκάλιαζε∙ φώτα θαμπά κι από ψηλά οι νιφάδες βάραιναν τα φτερά δυσκίνητα τώρα τραβούσαν για το κονάκι. Πόσα έφτασαν στη φωλιά κανείς δεν το ξεύρει. Πουλιά ήσαν μπορούσαν και στον δρόμο να μείνουν καθώς ανώνυμοι σκύλοι — για πάντα!

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LX)
 
Βούιζε το ποτάμι κάτω θολό
μόνο η ψυχή μου πέρασε αντίπερα — ήλιος
λευκαίνει τα κόκαλα ή το χώμα;

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXII)
 
Εψές το βράδυ κατά τη μαύρη νύχτα
ήρθες κοντά μου μα είχες άσπρα μαλλιά
σα να γεράσαμε μαζί και τώρα σιωπή
τυλίγει η αράχνη τον ιστό της.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXV)
 
Μεγαλώνει το φεγγάρι νύχτα φωτεινή του Αυγούστου
μυρίζουν τ’ άγρια γαρίφαλα μέχρι θανάτου

γιατί στα Βοδενά
η αγαπημένη μου κοιμάται.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXVIII)
 
Του Μπαζίλιο

Μελαγχολικοί επαρχιώτες κατά το σούρουπο πηγαίνουν βόλτα∙
παρατηρούν τα ελάχιστα νερά στο ποτάμι με τα παπιά
που σπεύδουν κούτσα-κούτσα στο νυχτερινό κελί τους.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXIX)
 
Γειτόνισσα ήταν∙ συχνά ακουμπούσε
στο παράθυρό της σιγοτραγουδώντας.
Υπολείμματα παλαιών φιλοδοξιών όταν
νεαρή κοπέλα πήγαινε τάχα στη χορωδία
της μικρής επαρχιακής πόλης κι ακόνιζε
τη φωνή της.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)

[wings]

Μάρκος Μέσκος, Ψιλόβροχο (LXX)
 
στάσιμο, του ποιητή Γιάννη Δάλλα

Όταν ο τόπος δεν είναι κλειστός κι ο κάμπος ονειρεύεται
πεπόνια του καλοκαιριού λεμόνια όλον τον χρόνο και διαβάτες
υπήνεμος Άρτα, Πρέβεζα υπήνεμος πλην

μιας
μόνον
μπιστολιάς
κάτω απ’ τα δέντρα.

Από τη συλλογή Ψιλόβροχο (2000)