Θεόκλητος Καριπίδης

[wings]

Θεόκλητος Καριπίδης, Μπροστά στο νήμα

Ξεκινήσαμε.

Πίσω μας αφήσαμε ένα δρόμο
γεμάτο σκόνη.

Λέγαμε
πως η πολιτεία μας
είναι χτισμένη πάνω σ’ ένα τριαντάφυλλο.
Κι ολοένα
σερνόμασταν αδιάκοπα
κάτω από το φωτεινό άστρο,
που έλαμπε σαν της μητέρας μας το βλέμμα.

Η πολιτεία
ξεσκέπασε τα κεραμίδια της
να μας υποδεχτεί.
Αλλά εμείς,
στην αφετηρία μας, είχαμε ξεχάσει
ένα εμβατήριο.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961)

[wings]

Θεόκλητος Καριπίδης, Ευθεία

Αν είχα γραβάτα
θα την ανέμιζα
σαν της μάνας μου το μαύρο τσεμπέρι.

Όσο για το κασκέτο μου
το λησμόνησα
στην πολιτεία των νεκρών μας.

Αλλά εσύ ηλίθιε
τι βλέπεις τα ξυπόλητα πόδια μου
και χαχανίζεις σαν μπουρζουάς!
Εγώ με καρφωμένα τα μάτια
στο αδιαπέραστο πέπλο του ουρανού
κρατάω με τα δυο μου χέρια
την κάθετο
που διέγραψα στον ορίζοντα.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961)

[wings]

Θεόκλητος Καριπίδης, Κοντά στο τέλος

Δεν φοβάμαι το κελί
τι να το φοβηθώ
τέσσερα ντουβάρια είναι
κι είναι τόσο αγαπημένα μαζί μου
που δεν με αφήνουν ούτε λεπτό μονάχο.

«Εμένα η αγαπημένη μου με περιμένει
χα, χα, τη γέλασα.
Εγώ δεν θα γυρίσω ποτέ
αύριο την αυγή θα κηλιδώσω τον ήλιο τους.»

«Εγώ λογαριάζω
πόσες μέρες θέλουμε
για την μεγάλη επέτειο.»

«Έναν πάλι, του έδωσα κουράγιο
και δεν δέχτηκε να μεταλάβει.»

Μα εγώ δεν φοβάμαι τίποτα
όλα τα μέλη του σώματός μου μ’ ακολουθάνε,
φοβάμαι μόνο την αυγή
σαν φτάνει στ’ αφτιά μου
ένα λάλημα
και δεύτερο λάλημα
και τρίτο.

Ε! τότε σειέται το κούτελό μου
στη θύμηση μιας άρνησης.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961)

[wings]

Θεόκλητος Καριπίδης, Συνέχεια

Η αναπνοή μου
παγώνει το δωμάτιό μου.
Τα λουλούδια σου γίνανε σκόνη
και στ’ ανθογυάλι το νερό πέθανε.

Κάτω από την κουβέρτα μου
πλέκω τα μαλλιά σου πλεξούδες.
Αριστερά ψηλά στο μέτωπό σου,
στήνω τη χτένα σου τη φιλντισένια.

Ύστερα σου κόβω τα μαλλιά
και σ' τα χτενίζω όπως τα ’θελες,
σ’ τ’ αλείφω με λάδι
και σκύβω να σ’ τα φιλήσω,
μα τα χείλη μου πληγώνονται
στου μαξιλαριού τα δάκρυα.

Έξω ακούγεται το κοράκι του Πόε.

Ανάβω το φως,
οι καθρέφτες της τουαλέτας σου
καρφώνουν τα μάτια τους
μέσα στα δικά μου.

Στο διπλανό δωμάτιο κοιμούνται τα παιδιά
τα δίνω λίγο γάλα
και με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος
αφουγκράζομαι τα τρομαχτικά τους όνειρα.

Το πρωί
όταν φτάνω στη δουλειά μου
μια γυναίκα με χαιρετάει χαμογελώντας.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961)

[wings]

Θεόκλητος Καριπίδης, Χαράκωμα

Αγαπητοί στρατιώτες τ’ αντικρινού στρατοπέδου,
ξέρω πολύ καλά
πως οι καρδιές σας δεν στέργουν
για τη μεγάλη επίθεση
που ετοιμάζουν οι αρχηγοί μας.

Πάνω από τα κεφάλια σας γέρνει
η ζεστή αγκαλιά της μητέρας σας,
στα χείλη σας φέρνει λιγοθυμιά
της ερωμένης σας η θύμηση.

Ξέρω πολύ καλά
πως ανάμεσα στα πόδια σας μπερδεύονται
τα αθώα ματάκια των παιδιών σας.

Μα ξέρω πολύ καλά
πως αύριο τα χαράματα
θα ουρλιάζετε σαν πεινασμένοι λύκοι.
Κι ακόμα ξέρω
πάρα πολύ καλά
πως το ουρλιαχτό σας το γεμάτο μίσος
είναι η κατάρα σας για τον
πόλεμο.

Αγαπητοί στρατιώτες τ’ αντικρινού στρατοπέδου,
εμείς εδώ είμαστε αμπαρωμένοι
μες στους στοχασμούς μας
και προσμένουμε
προσμένουμε
την μεγάλη σας επίθεση
να συντρίψουμε μαζί με τον
πόλεμο.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961)

[wings]

Θεόκλητος Καριπίδης, Επιστροφή από το μέτωπο

Κρατώντας
στις ωμοπλάτες
το δεκανίκι του
τριγύριζε στη σιωπή
της παγερής νύχτας.

Τον ξεγελούσε
το πράσινο τ’ ουρανού
με το κοπάδι των άστρων.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961)

[wings]

Θεόκλητος Καριπίδης, Γράμμα

Αγαπητέ φίλε
ξεφύλλισα τους παλιούς δρόμους
και σε συνάντησα σε μια γωνιά του καλοκαιριού
να φωνάζεις το όνομά μου γεμάτος αγάπη.

Σου στέλνω χαιρετίσματα
με του Απρίλη τα λουλούδια.

Είμαι καλά.

Η μέρα που θα με αφήσουν ελεύθερο
αργεί ακόμη.

Θέλω ν’ αγοράσεις γραμματόσημα
για μια γριά
που περιμένει στις σκάλες του ταχυδρομείου.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961)

[wings]

Θεόκλητος Καριπίδης, Πρίσμα

Λουλούδια
κάμποι
άστρα σ’ ανήσυχες νύχτες.

Λουλούδια
γλάστρες
ελκυστικές εταίρες.

Έσκυψα να τα χαϊδέψω
κι ήταν
σαν δάκρυα
σαν τραγούδια
σαν πρόσφυγες.

Κύριέ μου, θέλετε λουλούδια;

Εγώ
έριξα τα χέρια μου βαθιά στις τσέπες
και ψιθύρισα
όχι.

Από τη συλλογή Πίνακας (1961)

[wings]

Θεόκλητος Καριπίδης, Επίλογος

«Ο πίνακάς μου παριστάνει έναν
ήλιο
που σχίζει τον γκρίζο ουρανό.»

Οι απλοί άνθρωποι
κρατώντας στα χέρια τους ρόζους και μελανοδοχεία
επέμεναν.
«Ο πίνακας σας παριστάνει:
Ένα πεινασμένο πεζοδρόμιο.
Μια μεγάλη ουρά έξω από τα γραφεία ευρέσεως εργασίας.
Ένα στρατόπεδο χωρίς συρματοπλέγματα.»

Ένας γέρος
έβαλε την παλάμη του γείσο και είπε:
«Ο πίνακάς σας μοιάζει
μ’ ένα μεγάλο νεκροταφείο.»

Ο ζωγράφος σήκωσε ψηλά τον πίνακά του και
φώναξε δυνατά:
«Ο πίνακάς μου παριστάνει έναν
ήλιο
που σχίζει τον γκρίζο ουρανό.»

Από τη συλλογή Πίνακας (1961)